I will take care of you, I promise

Justin volgde Desperate’s geschrokken blik naar achteren toen er wat onverwacht geluid van zich liet horen. Waarom was ze zo alert? Justin wist het niet. Justin bleef geduldig wachten, ook toen het meisje diep in gedachten verzonken leek te zijn. Justin zuchtte zachtjes. Hij begreep haar niet zo goed. Het ene moment was ze diepongelukkig, was ook niet zo gek was na wat er net was gebeurd, en het andere moment leek ze weer vrolijk. Net was ze nog zo alert en nu weer in verdwenen in haar gedachten. Ergens verbaasde het Justin ook wel. Hij was goed met mensen, niet zozeer dat hij sociaal was of zo, maar hij kon al snel hun karakter bepalen. Justin zag gewoon snel hoe mensen in elkaar zaten. Één blik voldeed en Justin begreep hoe mensen waren en reageerden. Het klinkt misschien raar, maar dat had hij altijd al gehad. Misschien was het wel een talent? Nee, Justin wist het niet. Hij was ook niet echt het type dat zelf snel boos werd. Rustig, bijna wijs was een goede beschrijving. Hij was kalm en geduldig met anderen, maar zag snel de slechte punten van hemzelf. Maar Desperate, Desperate kon hij niet ‘lezen’ en dat verbaasde Justin wat, maar ergens, ergens trok hem dat ook wel aan... Zonder dat Justin het zelf doorhad, verdween ook hij in zijn gedachten. Langzaam aan werden zijn ogen steeds meer afwezig tot het leek alsof hij misschien wel in slaap zou vallen als hij daar nog veel langer zou staan.

Justin schrok wakker toen hij een zachte greep om zijn hand voelde. Hij keek even snel omlaag en zag de slanke hand van Desperate. Hij keek weer op en keek recht in haar groene ogen. Ze trok hem rustig mee en zei: 'Jij leidt me maar de weg.’ Justin knikte wat overdonderd. ‘Oké.’ Dat was goed. Justin nam een drafje en haalde Desperate al snel weer in, ook dankzij haar temperende stap. Justin glimlachte naar haar; ze hield in ieder geval rekening met hem. Justin keek weer vooruit. Ze renden ongeveer wel de goede kant op. Hij keek even om zich heen. Als ze straks daar heen gingen en dan daar langs dan zouden ze… Justin schrok even toen Desperate geschrokken tegen hem aan vloog door wat lawaai ergens voor hen. Justin keek omlaag en glimlachte weer. Ja, ze was weer alert en dan niet zo’n beetje. Een onschuldige kraai zat in een boom en had deze reactie bij Desperate veroorzaakt. Desperate grinnikte en zei: ‘Oh, wist ik wel.’ Justin lachte alleen maar en vroeg zich af waarom ze toch zo op haar hoede was. Een minder vrolijk idee kwam in Justin op. Zou ze vaker last hebben van die jongens? Waarschijnlijk kende ze die kerels dan wel alleen niet op de manier die Justin in eerste instantie verwachtte. Maar waarom zorgde ze dan niet gewoon dat ze ze niet meer tegenkwam? Dat was toch niet zo moeilijk? Gewoon uit die gevaarlijk steegjes blijven, maar ja, Justin had er natuurlijk niet echt verstand van. Nee, hij moest niet zo snel al conclusies trekken. Hij zou het haar nog wel vragen.

Langzaamaan verdwenen de donkerdere straten en kwamen de wat veiligere buurten tevoorschijn. Echt een soort studentenwijk was het. Justin keek om zich heen. Voor hem lag een rij appartementsgebouwen. Een van die nieuwbouwdingen bevatte zijn kamer. ‘Nou, hier is het,’ zei Justin, wijzend op een van de zovele appartementen. Justin zuchtte. Het was misschien niet het mooiste, het was goed genoeg en vrij dichtbij school. Justin’s blik verschoof naar opzij. In de richting van het weeshuis wat bijna te zien was vanaf deze hoek. Ja, Justin had het misschien wel goed met zijn standaardappartementje als je het vergeleek met dat weeshuis. Justin had medelijden met de kinderen die zich daar in bevonden en maakte zich vaak zorgen om hun lot terwijl hij wist dat hij er toch niets tegen kon doen. In dat opzicht was hij machteloos en een kind opnemen was geen optie. Nee toch, hij zat verdorie zelf nog op school! Hij was helemaal niet toe aan een kind in zijn huis! Wat een rare gedachten had hij toch! Bijna lachte Justin zich zelf uit in zijn hoofd. Waarom dacht hij er überhaupt over na om een kind te adopteren?! Als hij sowieso later al een kind zou willen, dan wel liever zijn eigen, maar dat waren voor nu zinloze gedachten. Toch had Justin medelijden met de kinderen daar. Het idee dat die kinderen daar ouderloos in dat troosteloze gebouw hun dagen moesten slijten maakte hem ongelukkig. Wel, nu niet aan denken. Nu eerst zou Justin Desperate even helpen. Dat was nu het belangrijkste.

'Woon je alleen?’ vroeg Desperate aan hem. Justin keek op. Haar groene ogen doorboorden zijn bruine bijna. Voor het eerst merkte Justin wat voor een grote, glinsterende ogen ze had. Justin vond ze mooi en dat overdonderde hem wat. Zijn eigen ogen vergroten wat door zijn verbaasdheid. Hij kon er wel in verdrinken als hij er te lang in bleef kijken. Snel wendde Justin zijn blik af. Haar ogen waren prachtig maar ze herinnerden Justin aan iemand. Iemand die hij wilde vergeten. Boos kneep Justin zijn handen tot vuisten. Zijn ogen werden strak en vulden zich met haat. Hij had het niet verdiende, nee echt niet! Niet, nee, het was haar schuld! Justin kneep zijn handen nog harder samen. Zijn woede wakkerde zijn krachten aan en liet zijn huid heet worden. Zijn handen branden zich aan elkaar en Justin schrok op. Hij hijgde zachtjes, maar was kalmer. Rustig, maar verontschuldigend keek hij Desperate aan. Hij knikte. ‘Ja, ik woon alleen.’ Justin toverde een wat zwakke glimlach tevoorschijn en snel liep hij naar de deur van zijn appartement. Hij maakte met zijn sleutel het slot van de deur open en terwijl hij dat deed vroeg hij: ‘En jij? Woon jij alleen?’ Justin wilde het gesprek niet stil laten vallen dus stelde hij diezelfde vraag maar. Dat kon niet fout zijn toch? Tenslotte had Desperate zelf die vraag gesteld dus kon hij nooit iets verkeerds vragen. Dat was tenminste wat Justin dacht.

Justin voelde zich wat schuldig. Hij had Desperate’s verbaasde kreet genegeerd. Hij moest gewoon even afkoelen. De herinnering aan haar, aan hét, deed hem niet zo goed. Het maakte hem razend, maar hij wilde nu niet zo worden, niet met Desperate erbij. Dat verdiende ze niet. Niemand verdiende het die slecht kant van hem te zien en daarom verborg hij het dan ook het liefst. Op de een of andere manier deed het Justin dan ook pijn haar zo naar hem te zien kijken. Alsof ze bang was, maar toch zo onschuldig. Het liet hem als een monster voelen en dat was hij niet. Zij, diegene die hem vermoord had, zij was het monster. Zij was degene die het verdiende om te sterven, niet hij! Hij wilde niet dood, had hier nooit voor gekozen. Bijna werd Justin weer boos. Waarom pakte Desperate dan ook steeds zijn hand vast? Als ze dat gewoon niet deed hoefde ze ook niet onder zijn krachten te lijden. Het was haar eigen schuld! Nee, Justin, wat doe je? Hij mocht Desperate toch niet de schuld geven van zijn eigen problemen?! Wat een klootzak was hij opeens. Hij mocht niet zo denken. Snel schudde Justin het weg. Gelukkig had hij zich net op tijd aan kunnen zetten om Desperate een antwoord te geven op zijn vraag al leek ze er zelf bijna, gewoon, hoe moest hij het noemen? Ze leek te schrikken van zijn vraag. Was het dan toch verkeerd geweest om die vraag te stellen? Jeez, hij kon ook niets goed doen. Waarom dacht hij niet na? Lijdzaam keek Justin toe hoe ze stotterend antwoord gaf op zijn vraag. Toch lachte Justin. Het was niet leuk om te zien hoe onzeker ze er van werd, maar aan een andere, aparte, kant was het toch ook wel schattig. Justin zette zijn handen in zijn zij. Hij moest positief blijven. Even in alles zijn goede kant zien. Net zoals hij net deed.

‘Ik heb momenteel nog even geen huis. Ik uh… ben aan het sparen.’ Justin fronste. ‘Hmm, maar, waar woon je dan?’ vroeg Justin bedenkelijk en zorgzaam. Bedoelde ze nou serieus dat ze geen huis had? Maar waar woonde ze dan? Justin keek Desperate wat zorgzaam aan. Ja, waar woonde ze dan? Sowieso had ze een aparte blik in haar ogen. Ze bloosde en leek onzeker. Justin kende deze uitdrukking niet zo goed. Het leek bijna… het leek alsof ze tegen hem loog… Zijn vriendin, argh hij wilde dat woord niet weer gebruiken, ze was zijn vriendin niet meer! Ze..ze.. Nee, niet weer aan denken! In ieder geval, zij had die blik nooit gehad. Zij was altijd zelfverzekerd en wist altijd wat te doen of te zeggen, maar zij had dus bijna altijd tegen hem gelogen. Waarom had Justin het bij haar dan nooit zo snel opgemerkt? Justin zuchtte. Soms vroeg Justin weleens af hoe hij ooit verliefd op haar had kunnen worden. Het was best vreemd. Ach, Justin kon het maar beter gewoon vergeten. Nu al vond hij Desperate veel aardiger. Ze deed zich in ieder geval niet anders voor dan dat ze was. Dat was tenminste wat Justin dacht, maar als het wel zo was, dan was het ook niet erg. Ze kenden elkaar toch pas net? Ze hoefden elkaar geen diepgaande dingen of geheimen vertellen. Nee, natuurlijk niet! Ze waren nog niet eens kennissen van elkaar of zo. Maar ergens wilde Justin wel vrienden met haar worden. Ze had een speciale uitstraling die Justin gek genoeg aantrok. Hij wilde haar graag beter leren kennen, maar dan moest hij wel snel even iets normaler gaan doen. Jeez, hoe kon hij nou denken dat ze geen kennissen of iets waren? Ze hadden net verdomme in een gevecht gezeten met z’n tweeën, misschien waren ze zelfs al wel vrienden. Oké, Justin was nu vreemd aan het denken. Nog nooit was hij zo verstrooid geweest op de gedachten over zijn dood na dan. Justin legde zijn hand even op zijn hoofd. Oké, concentreer je nu.

Justin kon al niet meer verder denken. Desperate liep al langs hem heen waarbij ze zijn hand pakte naar binnen ging. Justin liep achter haar aan en bloosde zelf even. Zijn wangen werden warm en nu niet van zijn krachten, al wist Justin dat zelf niet. Hij had helemaal niet door dat hij speciale krachten had, alleen maar dat hij zich op de een of andere manier steeds even onzeker voelde wanneer Desperate zijn hand vastpakte. Waarom was dat? Niet aan denken nu. Justin keek op toen Desperate stopte met lopen en om zich heen keek. Justin volgde haar blik nieuwsgierig. Wat was ze aan het doen? Justin keek wat verbaasd en trok zijn wenkbrauw op toen ze zijn hand losliet en van hem wegliep. Wat was ze van plan? ‘Als we verkeerd gaan, moet je het maar zeggen, ik loop zomaar een kant uit, ik denk dat je…’ begon Desperate. Ze draaide zich sierlijk naar hem om wat Justin deed lachen. Haar haren zwiepten heen en weer. Justin voelde zich bijna betoverd. Die ene beweging gaf Justin de indruk dat ze op haar mooiste manier danste terwijl het eigenlijk alleen maar een simpele beweging was. Hoe zou ze dansen als ze serieus bezig was? ‘… hier woont!’ Justin schrok wakker en volgde Desperate’s uitgestoken hand. Ze wees naar een blauwe deur die verraderlijk dichtbij zijn eigen ‘huisdeur’ lag. Justin grijnsde. ‘Ja! Hoe wist je dat?’ Justin was overduidelijk onder de indruk. Desperate had zonder het ook maar te vragen zijn huis gevonden. Hmm, misschien had ze wel een zesde zintuig of zoiets.

Opeens sloeg de sfeer weer om. Justin merkte hoe Desperate haar handen achter haar rug hield en wat onzekerder werd. Ojee, had hij iets verkeerds gedaan of gezegd? Justin had de sleutels van zijn appartement al uit zijn tas gehaald en hield zijn sufplank nog onder zijn arm. Ja, die had hij toch niet op het strand kunnen laten liggen? ‘Uhh… Justin…’ vroeg Desperate toen waarna ze naar de grond keek. Justin voelde zichzelf wat ongemakkelijker worden. Als zij zo verlegen werd, ging ze hem vast iets moeilijks vragen. Toch bleef Justin rustig met zijn sleutel in zijn hand staan en wachtte geduldig op wat ze ging zeggen. ‘Waarom gebeurt er dit…’ begon Desperate waarna ze haar hand vanachter haar rug weer tevoorschijn haalde en hem omhoog hield. Geschrokken keek Justin ernaar. Een zwarte brandplek stond gemarkeerd in haar handpalm. Had hij dat gedaan? Verbaasd keek Justin naar zijn eigen handen. Had hij daarmee die pijn, die brandwond, bij Desperate veroorzaakt? Nee toch, dat kon toch niet? Opeens dacht hij terug aan die keer dat hij ging voetballen met Qeya. Had zij niet gezegd dat hij daar ook zijn krachten had gebuikt in het spel? Zij had hem zelfs verteld dat engelen überhaupt krachten hadden! Had Justin met zijn krachten Desperate pijn gedaan? Maar wanneer dan? Net, toen ze zo van hem geschrokken was? Toen ze zijn handen wilde vastpakken toen hij boos was. Vragend keek Justin Desperate aan, wachtend op wat ze verder wilde zeggen. ‘… als ik je aanraak? Je gaat me toch niet vertellen dat je letterlijk in vuur en vlam gaat als het op die jongens aankomt,’ grinnikte ze daarna, maar haar blik was serieus en ze trok haar wenkbrauw vragend omhoog. Justin daarentegen kon helemaal niet lachen. Hij friemelde wat ongemakkelijk met zijn sleuteltje in zijn handen. Wat hij had gedaan, was onmenselijk. Oké, hij wist dus een soort van dat hij krachten had, maar had hij het eigenlijk wel geloofd? Nee, of toch ja! Toen Qeya hem haar eigen krachten liet zien. Dat was behoorlijk overtuigend geweest. Justin zuchtte. ‘Ik…ik weet het niet… ik weet niet hoe dat is gebeurd…’ haperde Justin. Hij sprak de waarheid half. Hij wist zelf eigenlijk nog helemaal niets van al dat engelengebeuren af. Het was dan ook zo ingewikkeld! Maar aan de andere kant had hij wel door dat hij iets met zijn krachten gedaan had, maar Desperate erover vertellen was onmogelijk, toch? Justin wist eigenlijk helemaal niet of het wel toegestaan was om mensen iets over het engelenbestaan te vertellen, maar nam het zekere voor het onzekere en besloot Desperate er maar niets over te vertellen. Je wist maar nooit toch? En sowieso wist Justin ook niet hoe Desperate erop zou reageren. Waarschijnlijk zou ze denken dat hij óf gek was óf een grapje met haar uit haalde. Twee dingen die Justin beide niet wilde. Hij keek snel op hetzelfde moment dat Desperate haar blik van zijn ogen afhaalde naar de grond. Veilig.

‘Hier naar binnen?’ vroeg Desperate toen. Justin knikte. Hij liep snel naar de deur van het appartement en opende het, zijn vingers nog klam van de ongemakkelijke situatie van net. Justin opende de deur, maar bleef zelf buiten staan. ‘Dames gaan voor,’ fluisterde hij. Justin keek nog even naar Desperate’s hand en voelde zich verschrikkelijk schuldig. Dit was helemaal niet zijn bedoeling. Nog voor Desperate volledig binnen kon zijn pakte hij haar hand nog even vast. Hij keek haar diep in de ogen en zei zo oprecht mogelijk. ‘Sorry, dat was niet mijn bedoeling.’ Daarna liet Justin haar weer los en ging toen zelf ook naar binnen. Zijn appartement was van standaard afmetingen en bevatte niet veel meer dan een bank, een tv en een tafel met wat stoelen. Natuurlijk waren er nog 3 deuren naar een keuken, slaapkamer en badkamer, maar het enige speciale was een mooie, akoestische gitaar die tegen de muur aanstond. Justin speelde al vrij lang gitaar, zo sinds zijn zesde of zo iets. Voor de rest stond er nog een grote kast in de kamer die geen vermoeden deed opwekken, maar die allesbehalve gewoon was. Binnenin bevonden zich twee vlijmscherpe samoeraizwaarden die Justin daar bewust had opgesloten. Niemand kenden zijn vrij vreemde hobby, maar had hem wel bijna het leven gered. Bijna…
Justin keek Desperate wat vrolijker aan. ‘Wil je eerst wat drinken of zal ik eerst naar je wonden kijken? Kies jij maar!’ zei hij vriendelijk en met een lieve lach. Justin was blij dat ze hier was. Desperate was de eerste die in zijn appartementje kwam op hem na. Dit appartement was eigenlijk ook maar vreemd. Toen Justin was gestorven was hij na een andere ontmoeting hier weer wakker geworden. Justin wist niet hoe hij hier kwam, hoe hij eraan kwam of wie het betaalde. Dat was allemaal een mysterie.

Justin bleef nog een beetje in het begin van de kamer staan en volgde Desperate toen ze zichzelf op de bank liet neervallen. Hij zette vervolgens een stap richting de keuken toe toen ze koos voor ‘verzorgen’ als antwoord op zijn vraag. Justin had gelachen toen ze hem daarbij smekend had aangekeken. Hij vond het lief wanneer ze dat deed. Daarna was ze bijna in de lach geschoten en zei toen: ‘Ik bedoel dat ik eerst graag heb dat je mijn wonden verzorgt. Zo smakelijk zie ik er nu ook weer niet uit met die wonden.’ Justin draaide zich om en zag haar grijnzen. Justin grijnsde mee, maar al snel veranderde die grijns in een lieve lach en zei hij lief, maar met een humoristische ondertoon om het niet te dramatisch te maken: ‘Ik vind anders dat je er zo nog steeds goed uitziet, hoor!’ Daarna gaf Justin Desperate een vriendschappelijke knipoog en liep weer verder naar de keuken. Snel opende hij de deur en probeerde hij zich te bedenken waar hij de EHBO-kist voor het laatst gezien had. Justin wist het niet meer precies en opende snel wat lades tot hij de rode doos met het witte kruisje erop gevonden had. Justin grinnikte even en pakte het uit de keukenla en liep terug naar Desperate die nog steeds in de woonkamer op hem wachtte.

Justin stond nog maar schuin achter Desperate toen iets begon te vertellen: ‘Eigenlijk woon ik gewoon helemaal nergens.’ Verbaasd keek Justin haar aan. Hoe kwam ze hier zo op? Opeens herinnerde Justin dat hij had gevraagd waar ze dan eigenlijk woonde als ze geen huis had. Justin hield zijn hoofd wat schuin en stelde voor de rest geen vragen. Als ze het niet had gewild, had ze hem helemaal niet hoeven te beantwoorden, maar blijkbaar had ze zichzelf er toch toe aan gezet om het te zeggen. Desperate keek hem aan en Justin voelde een steek van medelijden in zijn buik. Het leek erop alsof ze hem iets ging vertellen wat erg belangrijk was voor haar. Iets wat ze misschien zelfs eigenlijk niet aan hem wilde vertellen, maar het toch deed. ‘Ik geloof dat ik je niet helemaal de waarheid verteld heb,’ vervolgde ze. Justin bleef Desperate serieus, maar afwachtend aankijken. Zoveel hadden ze nou ook weer niet gezegd. Waarover had ze gelogen dan? Rustig liep Justin naar voren en ging naast Desperate op de bank zitten. Het EHBO-kistje legde hij naast zijn schoot neer, aan de kant van de zijleuning van de bank. Hij zat voorovergebogen en hield zijn handen in elkaar. Justin bleef Desperate aankijken. Hij wilde weten wat ze te zeggen had, maar hij was niet boos. Zelfs niet toen ze had verteld dat ze tegen hem had gelogen. Justin was daarover meer verbaasd. Hij kon zich nou eenmaal niet zo goed voorstellen waarover. Hij maakte zich meer zorgen over het feit dat ze dus geen huis had.

Desperate kuchte even en ging verder met haar verhaal. ‘Sterker nog, ik leef zo’n beetje op straat,’ grinnikte ze, al zag Justin er de lol niet van in. ‘Maar zodra ik genoeg geld heb, wat misschien nog even duurt, koop ik een kamer bij een appartement hoor. Het duurt alleen even tot ik het heb,’ vervolgde ze fluisterend. Justin schrok van wat ze hem had verteld. Ze leefde op straat? Geen wonder dat ze zo vaak te maken kreeg met die andere gasten! Jeez, hoe hield ze dat vol? Justin was zich kapot geschrokken, maar hield dat uiterst goed verborgen. Zijn schrik zou Desperate vast alleen nog maar onzekerder maken. Justin knikte alleen maar en zei zachtjes: ‘Maar, dan heb je toch helemaal niet gelogen? Je zei alleen maar dat je alleen woonde en nog aan het sparen was.’ Dat was tenminste zoals Justin het zag en ook al was de waarheid duizendenmalen erger, Justin was opgelucht dat ze niet tegen hem gelogen had. Niet op de manier die hij had verwacht. Het grootste probleem nu was, waar moest Desperate dan verblijven? Hoe had ze sowieso al die tijd op de straat overleefd? Hoe kwam ze aan eten, geld? Justin wist het niet en schudde zachtjes zijn hoofd. Waarom leek dit zoveel op een film? Alsof het niet echt was? Nou ja, zijn bestaan was ook echt en dat was misschien nog wel veel vreemder aangezien het feit dat hij eigenlijk dood was… Oké, niet aan denken nu. Het belangrijkste nu was dat hij Desperate moest helpen. Hij kon haar toch niet terug de straat opsturen zo gauw als hij haar wonden verzorgd had? Nee, dat zou Justin niet kunnen.

Desperate wreef over haar benen en wat afwezig volgde Justin de bewegingen van haar handen. Wat moest hij nou doen? Hoe kon hij haar helpen? Opeens werd Justin wakkergeschut door een zacht vloekwoord van Desperate. Rustig keek Justin Desperate aan. Ze had hem wat overdonderd en dat viel te zien. Hij was verbaasd en voelde zich verdrietig voor haar. Justin trok zich haar lot heel erg aan, maar Justin schrok pas echt, toen hij zag dat Desperate moest huilen. Ze wreef snel met haar handen over haar ogen, maar Justin had het wel gezien. Snel, als een reflex, pakte Justin Desperate’s handen vast en keek haar diep aan in haar prachtige, groene ogen. ‘Niet doen,’ fluisterde hij waarna hij met een lieve glimlach vervolgde: ‘ze zijn prachtig.’ Want ze zijn een deel van jou, wilde Justin er nog achteraan zeggen, maar hield dat voor zich. Hij kende haar pas een uur of twee. Hij wilde haar nu helpen, niets meer. Zachtjes wreef Justin met zijn wijsvinger over Desperate’s betraande gezicht en volgde daarbij zijn eigen beweging waarbij hij met tussenpozen Desperate aankeek. Justin had zijn andere arm om haar heengeslagen en hield haar stevig, maar zeker niet bedwingend vast. Op een gegeven moment legde Justin zijn vinger stil en bleef Desperate vast aankijken waarbij hij zachtjes fluisterde: ‘Je hoeft niet bang te zijn. Als je wilt, mag je hier blijven slapen.’ Justin liet zijn vinger vervolgens langzaam van haar gezicht afglijden, maar hij bleef haar aankijken. Opeens glimlachte hij lief, maar zwakjes en zei: ‘Ik geloof trouwens niet dat je een keus hebt. Alsof ik jou nu nog terug naar de straat zou laten gaan!’ Justin’s lach verbreedde wat en zachtjes kneep hij haar in haar schouder. Ze was hier veilig.

Desperate grinnikte zachtjes en Justin was blij dat ze weer kon lachen. Desperate bedankte hem vervolgens, maar daar wilde Justin niet van weten ook al wist hij dat ze het goed bedoelde. Ze hoefde hem niet te bedanken voor iets wat hij graag deed of uit gastvrijheid. Toch voelde hij zich wel gevleid door haar woorden en mompelde een bedankje, maar dat het niets uitmaakte. Maar toen hij Desperate’s hand op zijn wang voelde, kon Justin er niets aan doen dat hij zich alleen nog maar meer gecharmeerd voelde. Justin voelde zijn wangen warm en rood worden en hoopte maar dat Desperate dat nou niet voelde of zag wat misschien wat dwaas was dat te geloven. Opeens trok ze haar hand weg en voelde Justin zich klein. Desperate stond op en zei zo terug te komen. Ze liep weg en al gauw hoorde Justin de kraan in de badkamer stromen. Hij had geen idee wat ze aan het doen was, maar dat maakte hem eigenlijk niet zoveel uit. Het zou vast niets verkeerds zijn. Daar vertrouwde Justin Desperate wel genoeg voor. In plaats van zich zorgen te maken bedacht Justin hoe hij het vervolgens zou aanpakken. Hij legde zijn handen weer op zijn schoot en keek erna. Waar zou Desperate gaan slapen? Hmm, Justin wist niet of ze het wel fijn zou vinden om op zijn kamer te gaan slapen. Nee, met omkleden en zo was dat ook niet echt handig… Maar Justin wilde haar ook niet op de bank laten slapen. Justin wist het al. Hij zou op de bank gaan slapen en Desperate mocht in zijn bed. Hij zou het vanavond nog wel even wassen dan kon Desperate, als ze dat wilde, ook haar kleren wel even wassen. Opeens vroeg Justin zich af of ze wel een pyjama, laat staan andere kleren, had. Hmm, misschien moest hij haar maar eens meenemen naar de stad. Dan konden ze langs wat winkels gaan en wat nieuwe kleren voor Desperate kopen, als ze dat wilde, en daarna even wat gaan drinken. Ja, dat was een goed idee! Dat was gelijk een gezellig uitstapje waarbij ze elkaar wat beter konden leren kennen. Per slot van rekening kenden ze elkaar nog niet eens een dag, maar ze bleef wel bij hem slapen voor een, dacht Justin, onbepaalde tijd. Zo, hij had het recht haar te trakteren op een drankje of iets anders. Ja! Justin ging zelfvoldaan wat meer rechtop zitten en wachtte tot Desperate terug zou komen van haar badkamer bezoek.

Al gauw kwam Desperate weer terug en ging ze naast Justin op de bank zitten. Justin glimlachte toen ze hem aankeek en sloot zijn ogen even, alleen maar om ze weer te openen en Desperate’s groene blik over zich heen te krijgen. Justin ontmoette die met genoegen en wachtte op haar volgende stap. Desperate pakte de EHBO-doos en zei: ‘Deze keer mag jij eens voor.’ Ze glimlachte en vervolgde: ‘En niet miepen, want dat helpt toch niet. Je bent voor mij of anders verzorg ik mijn wonden ook niet.’ Justin grinnikte. Dit had hij niet verwacht na wat er net allemaal gebeurd was. Opeens was ze zo vastberaden en sterk. Justin hield daarom maar zijn handen onschuldig in de lucht en lachte: ‘Wat jij wilt!’ Opeens sloeg Desperate’s uitdrukking helemaal om en keek ze onschuldig en lief, alsof ze nooit zo fel en koppig had gedaan. Justin grijnsde. Het deed hem denken aan een kleine puppy die net een worst had gestolen en nu deed alsof hijzelf, in dit geval zijzelf, de vermoorde onschuld was. Justin ging maar wat rechter zitten toen hij door had dat Desperate nu echt ging beginnen. Hij voelde zich net een klein jongentje dat door zijn moeder werd onderzocht op wondjes of teken en eigenlijk was dat ook wel een beetje behalve dan dat hij klein was, Desperate zijn moeder of dat het om kleine wondjes of teken ging. Oké, het was dus eigenlijk helemaal niet zo, laat ook maar. Justin zuchtte om zijn eigen vage gedachten. Wat was hij af en toe toch ook een freak. Gelukkig was Desperate hier en hoefde hij daar nu allemaal niet aan te denken. Justin keek naar haar geconcentreerde gezicht en schoot bijna in de lach. Wow, ze leek zo net een echt zuster! ‘Een gespleten lip en een schraafwond. Eerst deppen met ontsmettingsmiddel, dan voorzichtig het bloed afvegen en vervolgens de wond een beetje schoonmaken. Op de wang geen pleister, dat staat zo raar en je wond ziet er best sexy uit en aan de gespleten lip zal ik ook maar geen pleister doen, dus pleisters zijn uitgesloten,’ ging ze maar door. Justin werd er bijna duizelig van, maar dat een pleister zo raar bij hem stond had hij nog wel meegekregen. Justin was het type dat daar wel om kon lachen, maar er stiekem niet zo goed tegen kon. Maar toen Desperate hem een complimentje gaf dat zijn lippen zo wel sexy waren, was hij het al weer vergeten en moest hij bijna weer blozen. Justin keek op toen Desperate begon over dat iets wel even kon gaan prikken. Hmm, Justin hield niet zo van dat prikspul, maar als Desperate het deed kon het nooit zo erg zijn, nietwaar? Desperate pakte zijn kaak zachtjes vast en depte met een steriel gaasje met ontsmettingsmiddel op zijn wond. Het prikte zachtjes, maar Justin bleef neutraal voor zich uitkijken. Hij liet zich nu echt niet kennen, hoor en bovendien was hij niet zo’n watje. Soms.

Justin voelde zich wat ongemakkelijk toen Desperate zijn wang, vlak onder zijn schaafwond, streelde. Natuurlijk vond hij het ook fijn, maar hij werd er gewoon wat verlegen van. Niet vaak maakten mensen zo’n lief gebaar naar hem. Tuurlijk had Zij dat ook weleens gedaan, maar op de een of andere manier had dat anders aangevoeld dan zoals Desperate nu deed. Het was vriendelijk, eerlijker. Justin ontspande zich wat meer en liet zijn schouders rustig zakken. Zijn kalme, bruine ogen bleven haken in Desperate’s groene ogen en kalmeerde Justin alleen maar meer. Justin’s buik maakte opeens een vreugdesprongetje. Opeens was hij gewoon zo blij dat Desperate hier een tijdje zou verblijven. Zij was de eerste die zijn appartement kwam bezoeken en gelijk zou ze blijven slapen. Wow, dat was geweldig! Onbewust lachte Justin. Dit voelde gewoon zo goed, echt zo goed! Justin kwam weer wat meer bij bewustzijn toen Desperate haar blik van hem afwendde en verzorgde zijn lip. Daarna scheen ze klaar te zijn en bevestigde dat op een bekakte manier. Justin lachte. Desperate knipoogde als teken dat ze grapte en Justin begreep het. ‘Bedankt voor de goede zorgen, mevrouw de zuster!’ zei hij niet minder bekakt. Justin opende zijn ogen weer en voelde hij Desperate haar hand opeens snel van zijn gezicht aftrok, jammer. Justin lachte lief toen ze helemaal rood werd en een excuus jammerde. ‘Geeft niets, zo erg is het nou ook weer niet, hoor!’ lachte hij begrijpend. Hij keek haar weer aan, maar kon zijn blik niet meer loskrijgen toen ze opeens heel schattig keek en vroeg of hij haar wilde helpen. Met grote ogen hield ze hem de EHBO-doos voor. Justin schoot spontaan in de lach en nam de kist aan. ‘Natuurlijk wil ik je helpen!’ grinnikte hij. Wat moest hij nou met zo’n meid? Het ene moment zo fel en zelfverzekerd, het volgende lief en onschuldig. Ze was hem er eentje hoor, maar Justin mocht haar wel. Ze kreeg hem zelfs aan het blozen wat hij tijden lang niet meer had gedaan en dat voelde, gek genoeg, goed aan. Justin legde de doos op zijn schoot neer en keek hoe Desperate, opnieuw, het roer omgooide en half op de bank ging liggen waarbij ze haar haren op een sexy manier naar achteren zwiepte en op haar ene hand bleef steunen. Justin grijnsde. Wilde ze hier iets mee zeggen of zo? Hij wist het niet. Hij wist alleen maar dat Desperate zeker anders was dan de meisjes die hij tot nu toe kende. Nou waren dat er nou ook weer niet zoveel, maar toch. Desperate maakte dat hij zich op de een of andere manier ontspannen en gemakkelijk voelde en dat was goed, toch?

‘Oké, voor zoiets ben ik dus echt niet gemaakt,’ zei Desperate terwijl ze in de lach schoot. Justin lachte lief en zei daarop: ‘Ik vond anders dat het er erg charmant uitzag hoor!’ Justin wachtte nog even op wat Desperate ging doen en toen ze nog een keer van houding veranderd was en op hem leek te wachten haalde hij een nieuw, schoon gaasje uit de doos en deed er wat betadine op. Justin kroop wat naar voren en ging wat onhandig op zijn knieën zitten om bij Desperate te kunnen komen. Zachtaardig pakte hij haar kaak vast en depte met het gaasje op haar lip. Justin keek haar wat semi-serieus aan en zei toen dokterig: ‘Ik zal er inderdaad maar geen pleister op doen,’ maar vervolgde daarna met een stout lachje: ‘We kunnen ons toch niet veroorloven jouw mooie mondje te bedekken, of wel soms?’. Justin grijnsde, maar ging ondertussen wel verder met Desperate’s mond kundig te ontsmetten. Zijn vingers bewogen zich langzaam maar zeker richting haar lippen totdat zijn wijsvinger haar onderlip aanraakte. Opeens schoot Justin van zijn onbewuste handeling op. Stomme sukkel! Waar was hij mee bezig? Hij moest haar helpen en niets anders, oké? Justin aaide snel met zijn hand over haar wang alsof er niets gebeurd was en keek Desperate wat betrapt aan. Justin was al klaar met ontsmetten en stond vlug op. ‘Wacht even hier, alsjeblieft. Ik ben zo terug!’ Justin stapte naar de badkamer en pakte een washandje. Desperate hard wat harde klappen op haar gezicht gevangen en een steriel gaasje zou daar niet tegen werken. Justin maakte het washandje nat onder de koude kraan en wrong het uit. Hij keek nog snel even naar zichzelf in de spiegel. De betadine had rode vlekken op zijn gezicht gemaakt en hij zag er best wel grappig uit. Alsof hij spaghetti met rode saus had gegeten, maar niet wist hoe hij mes en vork moest behandelen. Justin schoot even in de lach. Alsof hij nog een kind was. Hij schudde even met zijn hoofd. Nu terug naar Desperate.

Justin kwam weer terug en ging op de bank zitten. Hij besloot niet meer over zo even geleden te beginnen. Dat maakte het alleen maar vervelender. Justin lachte lief naar Desperate en hielde het handdoekje omhoog. ‘Ik denk dat dat beter werkt tegen de pijn of opzwelling. Ze hebben je best hard te pakken gehad!’ zei Justin medelevend en legde toen zachtjes het verkoelende washandje op Desperate’s wang. Justin hield hem er even op en zei toen: ‘Ik zou deze er eventjes ophouden. Het werkt echt.’ Justin wachtte tot Desperate het washandje zelf zou aannemen en sloot toen de EHBO-doos. Hij stond op met het doosje en vroeg toen: ‘En, wil je nu wat drinken?’ Snel schoten Justin’s ogen naar de klok. Zo, het was al bijna half één en hij had nog niet geluncht en iets zei hem dat Desperate dat ook nog niet had gedaan. Justin keek weer naar Desperate en vroeg toen: ‘Of zullen we zo even gaan lunchen? Ik heb tenminste niets meer gegeten sinds het ontbijt! Ik geloof dat ik zelfs nog wel broodjes in de keuken heb liggen! Wil jij iets, dan dek ik de tafel even.’ Justin dacht nog even snel na. Ja, hij had laatst boodschappen gedaan en toen allemaal lekkere dingen gekocht. Gewoon, om zichzelf even te verwennen, maar nu was het nog veel beter! Nu kon hij Desperate verwennen! Hij lachte. Ja, dat was een goed idee. En dan zou hij haar overmorgen mee naar de stad nemen zodat ze eerst even kon wennen aan het huis en aan hem. Aha aha aha, ja, Justin was een genius! Even was hij trots op zichzelf. Het voelde gewoon zo goed iets voor Desperate te kunnen betekenen! Hij lachte vol goede moed naar Desperate en liep al richting de keuken.

Justin stond al in de keuken. Desperate had gezegd alleen maar wat te drinken te willen waarop Justin lief lachend een knikje had gegeven, maar Justin zou toch de tafel gaan dekken. Hij zelf had tenslotte wel honger en misschien wilde Desperate wanneer ze het eten zag toch wel wat eten. Justin zuchtte zachtjes. Hij was best wel moe zo midden op de dag, maar dat kwam waarschijnlijk door het voorgeval op het strand. Nee, dat was nou niet echt een prettige ervaring geweest al had hij daar wel Desperate ontmoet. Opeens vroeg Justin zich af wat er gebeurd zou zijn als hij Desperate niet ontmoet had. Dan zou ze nu nog steeds op straat leven, waarschijnlijk dan. En wat met die gasten die ook op het strand waren? Justin huiverde. Hij wilde niet eens weten wat er dan gebeurd zou zijn. Jeez, dat dat soort dingen nog gebeurden in een stad als deze. Dat er sowieso nog mensen, en al helemaal van deze leeftijd, op straat rondliepen zonder zich te kunnen verheugen naar een warm huis terug te keren. Voor Justin vreemde ideeën, maar het was dus wel zo. Nu misschien niet meer. Wie weet was Desperate de enige wel, maar misschien ook niet… Ahh Justin! Schud het weg. Justin sloeg zijn ogen even naar de hemel. Waarom dacht hij over al die depressieve dingen na als hij het meisje dat zelf zo’n leven had gehad nu misschien een betere toekomst kon geven? Wist hij veel. Hij had zijn gedachten nu eenmaal niet in de hand. Niemand niet. Niemand kon zelf, van te voren beslissen wat hij dacht. Alleen maar op het moment zelf en meestal schoten je gedachten dan toch nog voor je uit. Soms kon Justin zichzelf in zijn hoofd niet eens bijhouden. Oké dan, en nu ging hij eens echt beginnen met de tafel dekken. Justin liep naar het aanrecht toe en opende een kastje. Hij haalde er een zak brood, een pot chocoladepasta en hagelslag uit. Zou hij de pindakaas ook meenemen? Ja natuurlijk! Waarom ook niet? Justin pakte allerlei spullen uit de la en de koelkast en zette ze op de tafel in de keuken neer. Hmm, nee, het was leuker om in de woonkamer te eten. Hij zou alles eerst hier neer zetten en dan meenemen naar de woonkamer en dan… Was dat radiomuziek?

Verbaasd keek Justin op. Ja, de radio stond aan, maar hoe? Justin zette de melk die hij net uit de koelkast had gehaald op tafel neer en liep naar de deuropening van de keuken. Justin stak zijn hoofd om het hoekje van de deur en zag tot zijn grote plezier een wild dansende Desperate. De radio draaide het liedje Walking on Sunshine waar Desperate helemaal los op ging. Hèhè, vond ze dat liedje zó leuk? Justin grinnikte. Blijkbaar wel dus. Justin leunde in de deuropening en keek tot zijn grote genoegen hoe Desperate niets vermoedend door danste. Justin vouwde zijn armen over elkaar. Hij vond het ook een leuk liedje, maar zó leuk? Desperate had vast lang niet gedanst wilde ze nu zo losgaan. Nou ja, hoe lang ze dan al niet gedanst had, ze kon er wel wat van, hoor! Justin grijnsde toen haar bewegingen steeds uitdagender werden. Ze had echt niet door dat hij daar stond te kijken. Opeens schoot Justin wakker uit zijn gedachten toen Desperate’s achterkant wel heel dichtbij kwam. Justin schoot overeind en hield zijn handen onschuldig boven zijn schouders. ‘Whoohoohoo,’ bracht hij wat geschrokken uit, maar Desperate kwam al weer heupwiegend omhoog terwijl haar rug zijn borstkas lichtjes aanraakte. Ze had dus echt de hele tijd geen idee gehad dat hij de hele tijd had staan kijken. Oké, dan was het nu maar eens tijd haar dat duidelijk te maken! Justin lachte. Zijn geschrokken, wat verlegen blik verdween en maakte ruimte voor een vrolijke, grijnzende uitdrukking. Justin pakte Desperate’s schouders vast en legde zijn hoofd in haar nek. Hij lachte en fluisterde zachtjes: ‘Je danst erg charming hoor!’ Justin lachte nog een keer en keek Desperate ‘beschuldigend’ en uitdagend aan waarna hij zachtjes met de muziek meezong: ‘I’m walking on sunshine whoohoohoo!’ Justin liet Desperate los daar in plaats van pakte hij haar hand vast waarna hij haar zachtjes mee naar het midden van de kamer trok. Justin legde zijn handen losjes om Desperate’s heupen en danste lekker met de muziek mee. Hij keek haar nog even semi-bestraffend aan en zei toen: ‘Je begrijpt toch zeker wel dat het nu je eigen schuld is dat het eten even moeten wachten, hé? Tenslotte wordt door jou de chef in dit huis wel heel erg afgeleid!’ Justin grijnsde toen en gaf Desperate een knipoog om, als ze al niet had begrepen dat het maar een grapje was, dat nu helemaal duidelijk te maken. Justin danste wat naar achteren terwijl hij Desperate’s hand weer vastpakte. Hij hield zijn arm wat omhoog met als idee dat Desperate nu een mooie pirouette kon maken. Justin lachte. Hij voeld zich nu echt goed. Desperate deed iets met hem wat hem los liet komen. Het maakte hem vrolijker en vrij. Alsof hij alles aankon! Yeah, hij kon hier voor eeuwig blijven dansen! Tsja, en het eten? Dat moest dan dus maar even wachten!!

*WH00T, short!! Het is eindelijk gelukt xDD*

Justin kreeg een heerlijk warm gevoel in zijn buik toen Desperate zachtjes met hem meezong en zich omdraaide om hem diep in de ogen te kijken. ‘Hmm, is dat zo? Je kan het deze kleine meid toch zeker niet kwalijk nemen?’ zei ze charmant terwijl ze haar hoofd schuin hield waardoor haar mooie, bruine haren een kant uit vielen. Ze knipoogde verleidelijk en Justin lachte schattig. Het warme gevoel dat ze hem gaf had hij al lang niet meer gevoeld. Justin was er opeens niet meer zeker van of hij het ooit wel had gevoeld. Het was in ieder geval anders dan het ‘engelenherkenningsgevoel’ wat hem ook een soort warm gevoel bezorgde. Justin hield zijn kin wat hoger en grijnsde zogenaamd vertwijfeld: ‘Hmm, misschien niet…’ Desperate draaide een pirouette zoals Justin haar uitgenodigd had en sloeg daarna haar armen om zijn nek heen. Justin lachte uitdagend en grijnsde toen ze hem vroeg hoe lang hij daar al stond te kijken. ‘Lang genoeg,’ antwoordde Justin terwijl hij zijn schouders ophaalde. Justin had lang genoeg gekeken om te zien dat Desperate aardig goed kon dansen en nu maakte hij het van wat dichterbij mee. Gelukkig maar dat hij niet de slechtste was anders had hij echt een sulletje geleken in vergelijking met de sierlijk en sexy dansende Desperate. Justin keek diep in haar prachtige, groene ogen. Ze stonden middenin de kamer te dansen. Zij met haar armen om zijn nek en hij met zijn handen op haar heupen. Het was nog net geen schuifelen op dit swingende nummer. Dat was eigenlijk ook wel iets wat Justin misschien nog weleens met Desperate zou willen doen. Wat dacht je nou Justin? Je kent haar pas een dag en nu al zulke gedachtes?! Hij kon er niets aan doen! Justin dacht nooit zo na over meisjes. Waarom dan wel zo over Desperate?

Opeens draaide Desperate zich om. Haar rug drukte iets steviger tegen zijn borst aan en ze maakte heupwiegende bewegingen naar beneden. ‘Ik zal de chef nog maar een beetje meer afleiden,’ zei ze grijnzend. Justin grijnsde ook. ‘Ohw, wat ben jij een stout meisje! Mij zomaar van mijn werk afhouden…’ Justin’s blik zakte als vanzelf naar beneden, maar al snel schoten ze weer omhoog. Fout, fout, fout, Justin! Strafte hij zichzelf. Justin richtte zijn ogen maar weer op Desperate’s haar en voelde hoe ze steeds dichter op hem begon te dansen. Het bezorgde Justin allemaal een discoachtig gevoel. In een disco danste de meeste meisjes ook zo. Meestal liep Justin daar dan van weg. Hij hield daar niet zo van, maar van Desperate liet hij het toe en het voelde gek genoeg goed. Dus zo voelde dat dus! Hmm, maar het was vast niet hetzelfde geweest als iemand anders zo met hem danste. Nee, dan was Justin als normaal gewoon weer weggelopen, maar met Desperate was het anders. Justin negeerde de vreemde gedachtes en gevoelens en antwoordde zelf ook weer uitdagend op haar vraag: ‘Zeker wel!’ Desperate danste nog intiemer tegen hem aan, maar Justin bleef vrij rustig staan. Hij swingde wel rustig met de muziek mee en hij kende de beweging van de jongen bij dit soort dansen ook wel, maar vond dat voor nu toch iets te ver gaan. Sowieso hield Justin niet zozeer van dat soort dansen. Hij liet Desperate gewoon haar gang gaan en genoot ervan. Plotseling keek Desperate hem weer aan en zei met een straffende toon: ‘Hmm.. Het eten wordt koud, niet echt goed voor een chef.’ Justin grijnsde. Er was geen eten dat koud werd, maar hij snapte waar ze heen wilde. ‘Tsja, ik geloof dat dat jouw eigen schuld is, hé? Maar goed,’ Justin liet zijn hoofd zogenaamd verslagen omlaag hangen waardoor bruine lokken zijn ogen maskerden, ‘voor deze keer neem ik de schuld wel op me.’ Justin keek weer op met twinkelende ogen en lachte. Hij keek Desperate nog net even aan voordat ze weer weg zwaaide om even later weer in zijn armen te vallen. Ze sloeg zijn armen om zijn nek heen en zei lachend: ‘Dat is leuk!’ Justin lachte ook. Dat was het zeker!

Helaas stopte het nummer en begonnen oninteressante mensen van de radio te praten. Justin keek in Desperate’s onzekere ogen toen ze tegen hem aanleunde en haar vuisten tegen zijn borst aanlegde. Met een onschuldige blik keek ze tegen hem op toen ze piepte: ‘Dankzij jou sterf ik van de honger.’ De pretlichtjes in haar ogen vertelden Justin echter al genoeg en medelijdend zei hij: ‘Ach moppie toch…’ Justin kon verder al niets meer zeggen. Desperate trok zich los van hem en zei opeens niet meer zo onschuldig: ‘Dus.. Kom je?’ Justin wilde net knikken toen hij opeens een tik tegen zijn achterwerk voelde. Desperate rende al weg, maar Justin bleef even verbaasd voor zich uitkijken. Had ze nou zojuist… Had ze nou echt? Ja, dat had ze! Justin grinnikte even. Oké, dat had hij nou niet echt van Desperate verwacht, maar als ze het zo wilde spelen, dan kon ze het zo krijgen! Justin draaide zich om en rende achter Desperate aan. Hij snelde op haar af en voor ze zich kon verzetten sloot Justin zijn armen om haar middel en tilde haar op. ‘Ja… Jij dacht er zo gemakkelijk van af te komen, maar dat gaat mooi niet door!’ Justin drukte haar iets steviger tegen zijn buik aan draaide zo een rondje. Na dat rondje gooide hij Desperate over zijn schouder en zwierde en draaide zo de keuken door. Pas na even door de keuken gezwierd te hebben zette hij haar weer neer. ‘Zo, dat verdiende je!’ zei Justin bestraffend en wat vermoeid van het dragen van Desperate al was ze totaal niet zwaar. Met iemand zo lang, zo heftig door de keuken te dollen raakte Justin wel wat vermoeid. Hij keek Desperate grijnzend aan. ‘Zullen we nu dan maar iets gaan eten? Eindelijk?’ Justin hield zijn hoofd even scheef en keek Desperate lief aan. Daarna pakte hij twee borden, bestek en glazen van de tafel en liep naar de woonkamer waar hij de tafel daar dekte. Justin liep weer terug en nam nog wat meer spullen mee. Toen de tafel eenmaal gedekt was maakte Justin een uitnodigend gebaar voor Desperate. ‘Gaat u zitten, mevrouw,’ zei hij alsof hij een of andere deftige butler was al zag hij er zo totaal niet uit. Zijn haar zat helemaal wild door al het gedans, zijn gezicht was nog steeds wat rood door de betadine en zijn blouseje hing nog steeds open waardoor zijn vrij gespierde buik zichtbaar was. Justin opende zijn ogen weer en had dat zelf opeens ook door. Snel knoopte hij zijn blouse dicht en haalde zijn hand door zijn haar waarna ook hij ging zitten. Hij keek Desperate wat schuldig lachend aan en vroeg als laatste vraag van deze post: ‘Ennn… wil je wat te drinken? Water of melk?’ Justin keek Desperate vragend aan, maar bleef zijn oprechte lach behouden. Want zeg nou zelf. Wie moest nou niet lachen in het gezelschap van zo’n leuke meid?

Desperate gaf geen antwoord op zijn vraag, maar bleef wat afwezig zijn richting in staren. Was er iets mis met hem? Justin keek even snel naar zijn buik, maar daar zaten geen rare vlekken of zo. Wat vragend keek hij op, maar Desperate stotterde al dat ze er even niet bij was geweest. ‘Oke,’ lachte Justin en schonk haar glas toen vol met water. Hij had haar rode gezicht wel opgemerkt, maar besloot er niets van te zeggen. Hij wilde haar tenslotte niet nog ongemakkelijker laten voelen dan dat ze, blijkbaar, al was. Nog steeds kon Justin niet bedenken wat haar zich zo liet voelen. Hij deed toch niet verkeerds? Of ze voelde zich toch niet opgelaten dat ze bij hem was? Justin wist het niet, maar gelukkig lachte Desperate al weer naar hem. Een teken dat het goed was? Justin lachte terug en schonk nu ook voor zichzelf water in. Hij hield niet zo van melk. Waarom had hij het dan eigenlijk in huis? Justin schoot in zichzelf in de lach. Wat was hij toch eigenlijk maar raar! Justin keek Desperate weer aan en zag dat ze al weer in haar gedachten verzonken was.

Justin zuchtte zachtjes en pakte voor zichzelf al een boterham. Hij legde er een plak oude kaas op. Van jonge kaas hield hij niet. Justin vond dat van die smaakloze zeepkaas, zoals zijn moeder dat ook altijd noemde. Zijn moeder… Die had hij al lang niet meer gezien. Net zoals zijn vader en broertje en zusje. Jee, het waren er wel veel. Zouden ze nog steeds zoveel verdriet om hem hebben als op die ene morgen? Dat was zwaar geweest. Justin herrinnerde zich dat hij wakker werd en dat hij naar gedroomd had. Weg had hij het gewimpeld. Gewoon een normale schooldag zou het weer worden, niet bijzonders, maar niets was minder waar. Eenmaal beneden aangekomen vond hij zijn zusje, huilend. Justin wilde haar troosten, maar het leek wel of ze hem niet had gezien. Justin name en hap van zijn boterham. Nu zo achteraf gezien, was dat waarschijnlijk ook het geval geweest. Niemand had hem gezien. Hij was dood. Een voor een waren zijn andere gezinsleden binnengekomen en hadden hem volkomen gegengeerd, maar was het wel negeren te noemen? Hoe kon je nou iemand negeren die je niet zag? Justin lachte melancholisch. Hoe kon hij er zo nuchter overdenken? Die dag was verschrikkelijk geweest en nou ging hij als een of andere droge klootzak zitten bedenken wat negeren nou eigenlijk inhoud. Hij was echt een rare kerel.

Een opmerkelijk gegrinnik wekte Justin op. Justin keek Desperate wat verbaasd aan toen ze haar vraag stelde. ‘Nou, waar dacht je aan?’ vroeg Justin vaderlijk en licht sarcastisch. Hij wilde graag weten waar ze nou de hele tijd aan had zitten denken, maar toch schrok hij lichtjes van wat Desperate zei. Hij een engel? Dat was nog verdomme waar ook! Justin lachte schamper. ‘Tja, dat zou nog eens wat zijn.’ Hij kon zijn verbaasdheid goed voor zich houden en het viel ook al snel van hem af. Alsof Desperate er ook maar iets van zou weten! Het was gewoon een van die vage gedachtes die hij ook wel eens had. Niets om zich zorgen over te maken, maar toch… Het was wel vreemd. Justin keek dromerig naar zijn bord, maar keek snel al weer breed grijnzend op. ‘ hehe, nee ik heb al veel dingen over me gehorord, maar dat ik een engel ben is een nieuwe!’ Justin keek Desperate lief aan en vervolgde toen met een charmante knipoog: ‘ Maar ik vat het op als een complimet!’ Ja, een ‘engel’ zijn in de mensen taal was niet iets verkeerds, was het? Justin keek genietend toe toen Desperate vragend pindakaas op haar brood smeerde. Kende zed at niet? Nee, natuurlijk niet als ze op straat woonde! Waar vind je daar nou pindakaas?! Justin lachte toen Desperate de pindakaas met diaree vergelijkte. Daar leek het dan ook wel op. Gelukkig bleek ze het wel lekker te vinden. ‘Het is ook heel erg lekker met suiker,’ grijnsde Justin *nee serieus, dat is echt heel lekker xD*.

Opeens voelde Justin Desperate’s hand op zijn been. Hij keek haar wat vragend aan. Hij kwam toch niet verdrietig over? Toch lachte hij al weer op wat ze zei. ‘Sorry als ik wat stil ben, maar maak je niet druk hoor! Het komt echt niet door jou!’ zei Justin, maar vervolgde toen snel en wat onzeker: ‘ik bedoel dat ik me niet ongemakkelijk ofzo voel hoor! Nee… ook niet dat ik… ik bedoel dat ik het leuk met je vind en niet dat ik niets weet te zeggen omdat het oninteress… het is gewoon… Ach laat ook maar.. Ik maak het alleen maar erger of niet?’ vroeg Justin wat onzeker en keek Desperate verontschuldigend aan. ‘ Sorry daarvoor.’ Gelukkig leek Dsperate het niet zo erg te vinden. ‘ Ja ik woon hier wel lekker, maar het was hier wel eenzaam zeg!’ Justin keek wat streng en moeilijk. ‘Maar gelukkig heb ik nou jou.’ Justin grijnsde toen breed en oprecht, want hij meende het. Die leegte had hem alleen maar aan het denken gezet, maar nu had hij Desperate om zijn aandacht op te richten. Justin keek Desperate wat verlegen aan toen ze hem papa noemde. Of ze naar school moest? Ze was natuurlijk ook nooit naar school geweest! Hoe zou ze wel geld kunnen hebben voor school maar niet voor een huis? Denk na, Justin! Justin glimlachte liefjes. ‘Wat je zelf wilt, maar ik denk dat ik wel zou gaan dan kun je misschien bij mij in de klas k….’ Wacht, als Desperate nooit naar school was geweest, hoe slim was ze dan eigenlijk? Kon ze dan wel bij hem in de klas komen? Hmm, dat was een moeilijke vraag. Justin keek Desperate even moeilijk aan. ‘Ik weet het eigenlijk niet. Wat denk je dat je kunt?’ Justin wuifde het toch maar weg. ‘Laat ook maar. Dat is een vraag voor later. Een wat meer ‘actuelere’ vraag is waar je wil slapen. Je mag wel in mijn kamer, dan ga ik in de woonkamer op de bank of…eh… ja…je mag, als je dat wil… ook gewoon samen met mij op de kamer, maar ik weet niet of je dat wel zo fijn vindt.’ Justin keek even naar zijn bord. Dat was eigenlijk wel een stom idee. Alsof ze dat fijn zou vinden. Natuurlijk niet! Justin glimlachte wat verlegen en speelde met zijn vork. Hopelijk vond Desperate de vraag niet al te vervelend.



Cadeautje van mij uit Indonesie ^^ (Sorry voor eventuele spellingsfouten. Ik kan niet met dit toetsenbord overweg xD En heb geen tijd gehad voor kleurtjes ): )

Grijnzend keek Desperate naar Justin. Als hij bloosde, dan was hij schattig. Ook al zou ze dat nooit tegen hem zeggen, natuurlijk. Ze trok een vies gezicht. ‘Pindakaas met suiker?’ vroeg ze en ze dacht dat hij een grapje maakte. ‘Ach ja, waarom ook niet? Ik kom er gauw genoeg achter of het lekker is of niet,’ zei ze en ze pakte de suiker en strooide – ze had een nieuw broodje gepakt om het uit te proberen – het op de pindakaas die ze er net opgesmeerd had. Ze nam een hap en liet haar papillen krachtig werken op de suiker. Een zoete smaak, vervuld met een lekkere, pindakaasachtige smaak, vulde haar mond en ze sloot haar ogen. ‘Je hebt nog gelijk ook! Als het een grapje was, dan is het dan toch wel een verkeerd grapje. Je overtreft je gelijkheid hiermee,’ zei hij en ze grijnsde, terwijl ze hem aankeek. Ze hoorde haar maag rommelen en keek met een rode kop opzij naar Justin. Ja, oké, ze gaf het toe. Stiekem had ze net gedaan alsof ze genoeg gegeten had, zodat Justin niet teveel aan broodjes verloor. ‘Je verraadt me,’ zei ze berispend tegen haar maag en ze keek weer op naar Justin, nu een nog roder hoofd hebbend, waarschijnlijk. Ze keek hem grijnzend aan. ‘Sorry,’ fluisterde ze zachtjes. Soms was ze echt een heel erg raar mens. Maar ja, dat was ze eigenlijk wel gewend van zichzelf. Vroeger op straat had ze ook de meest gekke gedachten. Echt waar, daar zou ze gewoon een medaille mee kunnen winnen, zo gek waren die gedachten dan. Zelfs de meest norse persoon op aarde zou er misschien nog stiekem in zijn kamer verborgen om kunnen lachen. Oké, nu ging zij zich weer terug focussen op Justin. Anders zou hij denken dat ze niet in hem geïnteresseerd was en dat was ze zeer zeker wel!

Verbaasd keek ze opzij naar Justin toen die een hoop begon te zeggen. Lachend rolde ze met haar ogen heen en weer om hem te laten zien dat het allemaal maar duizelde in haar hoofd van wat hij tegen haar zei. Ze legde haar hand bemoedigend op zijn been en keek hem aan met haar groene ogen. Haar adem stokte even en haar hart leek een paar tellen harder te slaan dan dat het daarnet deed. Hè, misschien had ze echt een vreemde ziekte! In dat geval moest ze maar eens vragen aan Justin of hij een dokter wist te zijn. Of hij moest zelf maar doktertje spelen. Ze grijnsde al bij het idee van Justin het een lange, witte jas, haar aankijkend met zo’n brilletje op zijn gezicht en dan vragend of er iets scheelde. Ja, dat zou nu echt iets voor Justin zijn. ‘Nee, ik begrijp je wel, hoor. Ik vind het ook super leuk met jou,’ zei ze en ze keek daarbij oprecht in zijn ogen en knipoogde. Ze keek hem aan. ‘Ja, maar ik ben wel benieuwd voor hoelang je me nog hebt,’ zei ze plagerig en grijnsde even, waarna ze weer een hap nam en gewoon door luisterde naar Justin. In tegenstelling tot de meeste mannen konden vrouwen twee dingen tegelijk, iets waar Desperate wel trots op was. Ze dacht terug aan zijn charmante knipoog en kreeg een rode kop. Oh, waarom had zij dit nu weer? Ze keek hem aan. ‘Nou ja, als jij het zegt. Als ik bij jou in de klas zit, maakt het het een stuk makkelijker, natuurlijk,’ zei ze en ze grijnsde hem bemoedigend toe. ‘Ik weet niet wat ik kan. Ik volg gewoon met de les mee en doe alsof. Misschien dat jij me wilt helpen met mijn huiswerk als ik het moeilijk heb?’ piepte ze en ze keek hem zo schattig mogelijk aan.

Blozend keek ze naar Justin bij zijn vraag. Dat was waar ze zelf ook heel erg aan dacht. Haar hart klopte sneller bij zijn laatste idee. ‘Je hoeft niet op de bank of in de woonkamer. Ik denk dat ik het het meest veiligst vind om bij jou te slapen,’ zei ze en verlegen speelde ze met haar broodje. Ze had ondertussen een erg rood hoofd gekregen en beet zachtjes op haar wang. Hopelijk kwam ze niet zeurderig over of zo, want dat wou ze dus echt niet. ‘Nou ja, het hoeft niet per se of zo. Maar… Oh, ik kan gewoon beter de waarheid zeggen, want ik kan niet liegen,’ zei ze en ze lachte. ‘Stiekem vind ik het erg leuk dat ik bij je mag slapen. Omdat ik jou ook gewoon aardig en spontaan vind,’ zei ze, zonder een rode kop te krijgen, alhoewel dat er wel spoedig zat aan te komen. Ze lachte haar parelwitte tanden vriendelijk bloot naar hem. ‘En wat vindt meneer Justin daarvan?’ vroeg ze en ze grijnsde idioot. Ze stond op, wandelde naar hem toe en gaf hem een knuffel. Ze legde haar wang even tegen de zijne. ‘Dankjewel, voor alles,’ fluisterde in zijn oor, waarna ze een zacht kusje op zijn wang drukte. Om haar rode hoofd te verbergen, begon ze de tafel af te ruimen. Ze had zin om te zingen, zo vrolijk was ze.


- Justin! Hug! D: -

Justin keek Desperate geschrokken en vooral zielig aan toen ze zei benieuwd te zijn hoelang hij haar nog bij zich had. Meende ze dat nou? Maar hij wilde helemaal niet dat ze bij hem weg ging! Even voelde Justin zich paniekerig, maar probeerde zich al snel weer te kalmeren. Natuurlijk zou Desperate niet voor eeuwig bij hem blijven. Wat dacht hij wel niet? Ze kon veel beter krijgen dan hem. Nee, hij mocht haar niet verliezen! Dan moest hij maar beter zijn best gaan doen om haar hier te houden. Justin stak onbewust, maar vastberaden zijn borst vooruit. Ze mocht zeggen wat ze wilde, maar hij zou haar echt niet laten gaan, hoor! Echt niet! Justin schrok even van zichzelf. Ze had maar een grapje gemaakt, toch? Waarom trok hij het zich dan zoveel aan? Waar hoopte hij eigenlijk op? Ze vond hem vast niet zo leuk als dat hij haar begon te vinden. Bewonderend keek hij Desperate aan. Ze was nog steeds bezig met haar tweede broodje pindakaas, nu met suiker. Ha, hij wist wel dat ze het lekker zou vinden! En het was eigenlijk ook geen grapje geweest, maar dat maakte nu niet meer uit. Zolang ze er maar van kon genieten. Justin wist eigenlijk niet zo goed waarom, maar hij bewonderde haar echt. Ze was zo vrolijk en spontaan zelfs na wat ze allemaal al had meegemaakt. En dan had hij het niet alleen maar over vandaag, als ze echt zolang op straat had geleefd, hoe kon ze zich dan nog gelukkig voelen? Justin zou de wereld gaan haten, dat wist hij zeker, maar Desperate was zo lief en positief. Dat bewonderde hij van haar, maar dat ging hij niet zeggen! Wat als ze er verlegen van zou worden? Hij zei het haar een andere keer wel. Waneer dan? Wel, hm, gewoon, wanneer ze wat meer aan elkaar gewend waren... Geinteresseerd luisterde Justin naar wat ze vertelde over haar plannen voor school. Ze wilde dus wel naar school. Justin keek met een wat verbaasde, maar toch ook wel vereerde blik naar Desperate toen ze om zijn hulp bij eventueel lasting huiswerk vroeg. Niemand had hem ooit om hulp gevraagd op school. Natuurlijk wilde hij haar helpen! Justin stelde zich het al helemaal voor. Hoe ze samen achter zijn bureautje zaten, of op zijn bed lagen, grapjes makend en lachend. Tss, van serieus huiswerk maken zou waarschijnlijk helemaal niets terecht komen! Desperate leidde hem dan ook zo af met haar vrolijke lach en sprankelende ogen. Wow, hij moest daar nu echt eens mee stoppen, maar Justin voelde dat hij dat waarschijnlijk niet kon. Ze was dan ook zo mooi. Justin keek met gelukkige ogen op. Het zou zo leuk worden met Desperate in zijn huis! ‘Natuurlijk wil ik je helpen!’ lachte hij waarna hij wat sarcastisch vervolgde: ‘5 euro per uur!’ Ja, als Desperate grapjes kon maken, kon hij dat ook.



Blozend keek Justin op toen ze zijn vraag antwoordde. Ze voelde zich veilig bij hem? Justin kleurde ervan. Dat was precies hoe hij wilde dat ze zich bij hem zou voelen! Hij wilde zo graag dat Desperate zich gelukkig en veilig voelde wanneer ze bij hem was! Een gevoel van sensatie sprong rond in zijn buik. Al helemaal toen ze zei dat het haar zelfs erg leuk leek! Om bij hem te slapen of bedoelde ze iets anders? Justin kon zichzelf nu wel tegen zijn kop aanslaan! Wat een rottige gedachte was dat! Natuurlijk wilde ze zoiets niet. Normaal dacht hij nooit aan dit soort dingen, maar Desperate liet zijn hoofd op hol slaan. Er was iets in haar wat Justin, nu al, niet meer kon weerstaan. Waarom had zij dit? Omdat ze ongelofelijk mooi was? Nee, ja ook, maar ze zorgde ervoor dat zijn buik kriebelde en hij zich belangrijk en geliefd voelde. Niemand anders had hem ooit echt zo laten voelen. Hij keek Desperate dankbaar aan al zou ze waarschijnlijk wel niet begrijpen waarom, maar dat hoefde ook niet. Ze zou er vanzelf wel achter komen. Er was alleen probleem… ‘Maar, ik heb maar 1 bed…’ zei hij langzaam en bedenkelijk. Zou Desperate dat wel fijn vinden of had ze dat zelf al bedacht en er niets om gegeven. Stiekem hoopte Justin op dat laatste, maar opeens stond Desperate op en liep op hem af. Verbaasd keek Justin op. Er was toch niets mis ofzo? Justin’s blik werd zelfs nog verbaasder toen hij haar armen om zijn nek heen voelde en haar zachte wang tegen de zijne. Fluisterend bedankte ze hem voor ‘alles’ al had Justin het idee nog helemaal niets voor haar gedaan te hebben. Justin wilde zich net verbaasd omdraaien om er tegenin te gaan, ‘maar ik-…’ toen hij Desperate’s volle en zachte lippen op zijn wang voelde. Gelijk viel hij stil en staarde wat verdwaasd, overdonderd zelfs voor zich uit. Al gauw verdween de zachte aanraking en Justin volgde Desperate met zijn ogen naar de keuken terwijl ze wat van de tafel meenam om af te ruimen. Nog steeds wat afwezig raakte Justin zijn net gekuste wang met zijn vingertoppen aan. Deze meid was zo onvoorspelbaar als wat!



Justin leunde wat achterover in zijn stoel. Verbaasd wreef hij met zijn hand over zijn achterhoofd terwijl zijn ogen gefocust bleven op de keukendeur. Hoe kon dit nou? Hij had Desperate als zo’n lief, onschuldig meisje ingeschat, maar daar begon hij nu wat aan te twijfelen. Volgens hem was ze helemaal niet zo onschuldig als ze leek. Justin lachte in zichzelf. Ze was een uitdaging! Justin schrok even van zichzelf. Dat klonk alsof hij haar wilde versieren of zo! Mischien wilde hij dat ook wel….fluisterde een stiekem stemmetje in zijn hoofd. Nee, Desperate was hier niet voor dat. Ze was hier om een huis en een beter leven te hebben en dat was wat Justin haar wilde geven! Niet nog een zorg om zich druk over te maken. Justin zuchtte. Ze was een slechte meid. Zomaar even zijn gevoelens kietelen. Oke, dat klonk belachelijk, maar zo voelde hij dat wel. Waar was die omslag toch geweest? Justin stond op. Hij moest het vergeten. Hij zou Desperate nu eerst maar eens gaan helpen met de tafel afruimen. Hij pakte wat spullen van de tafel op en liep naar de keuken, maar toen hij eenmaal in de deuropening stond, verstijfde hij. Desperate stond in de keuken en zorgde ervoor dat hij eventjes niet meer op de wereld was. Snel schudde Justin zijn hoofd. Wat moest Desperate wel niet denken? Dat hij een of andere gestoorde idioot was of zo?! ‘Uhh,’ begon Justin, maar hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Hij zou zo maar even een douche nemen en dan kon Desperate ook wel gaan als ze dat wilde. Aha! Een nieuw gespreksonderwerp! ‘Uh,’ herhaalde Justin weer. Hij vond het stom om de vraag te stellen. ‘Weet je Desperate, als je wil mag je straks ook wel even douchen, maar ik vroeg me gewoon maar af… Wil je liever, misschien, schone kleren aan?’ Nou vroeg hij dat wel zo leuk, maar eigenlijk voegde het helemaal niets toe. Hij moest zelf een oplossing voor het probleem vinden. Tenslotte ging Justin er niet vanuit dat ze veel meer kleding had. Hij had wel een idee, maar hij vroeg zich zwaar af of Desperate dat wel zo’n leuk idee zou vinden. ‘Je mag anders wel wat kleding van mij lenen, als je wil…’ zei Justin verlegen. Wat een stom idee… Toen sprong opeens een leuker idee in zijn hoofd. Hij had het al eerder zitten bedenken, maar dit was het ideale moment om het voor te stellen! ‘Anders kunnen we vandaag of morgen wel even naar de stad gaan om nieuwe kleren te gaan kopen! En dan gaan we gelijk iets drinken!’ zei Justin enthousiast. Ja, dat was leuk! Justin lachte gelukkig en lief. Op dit moment wilde hij alles voor Desperate doen, kopen, opofferen. Echt alles!

Justin had niet doorgehad dat Desperate een bord had laten vallen, zo vast zat hij in haar groene blik. Pas toen ze er zelf over was begonnen had hij het doorgehad, maar nog steeds drong het niet helemaal tot hem door. Hij hoorde het wel, maar haar grote, mooie ogen hielden hem gevangen. Na een paar minuten kwam hij pas weer bij ‘positieven’ en stelde zijn vraag zonder zich nog te herinneren wat er daarvoor was gebeurd. Justin luisterde naar Desperate’s antwoord terwijl hij zijn blik op haar mond liet zakken zodat hij niet meer in haar ogen zou verdrinken. Oh nee, geen goed idee. Snel had hij zijn blik afgewend en stelde zijn vraag. Hij luisterde nog steeds wat afwezig naar haar antwoord. Oke, ze wilde dus douchen, maar nou wist hij nog steeds niet hoe het met de kleren zat. Nou ja, als ze wat van zijn kleren wilde lenen was dat in ieder geval goed. Justin keek pas weer op toen Desperate antwoord gaf op zijn tweede vraag, maar heel snel al weer weg. Waarom lachte ze zo ontdeugend toen ze dat zei? Was er soms iets met die winkel waar ze het over had? Justin wist het niet. Hij voelde zijn gezicht langzaam rood worden door zijn onwetendheid. Desperate vond het vast maar raar dat hij haar hint niet begrepen had. Opeens begon Desperate heen en weer te springen wat toch weer Justin’s aandacht trok. Geschrokken merkte hij dat haar groene ogen nog steeds op hem gericht waren. Zelfs nu ze zo druk bezig was? Toch verscheen er een lieve glimlach op zijn gezicht. Wie kon er nou niet lachen om zo’n enthousiaste Desperate? Niemand natuurlijk ^^,



Een kleine tinteling was voelbaar in het diepste van zijn buik toen hij zo naar Desperate keek. Wat was dat toch? Justin staarde wat verlegen naar de grond toen hij merkte weer rood te worden. Jeez, kon dat niet eens een keer stoppen?! Misschien was er wel iets mis met zijn doorbloeding en werd zijn hoofd gewoon snel rood. Of zou het echt door Desperate komen? Stiekem hoopte hij het eerste. Hij vond het gewoon zo stom van zichzelf dat hij zo snel moest blozen. Veel liever wilde hij gewoon wat stoerder zijn. Dat was iets wat Desperate waarschijnlijk veel meer in een jongen zocht. Niet zo’n watje als hij, toch? Waarom was hij zo’n kneusje? Justn was zo diep in zijn gedachten verzonken dat hij bijna achterover viel toen Desperate op hem sprong. ‘Whooo!’ schreeuwde hij terwijl hij een stapje naar achteren zette. Zie je nou wel? Dit was precies wat hij bedoelde! In plaats van dat hij Desperate gewoon opving in zijn krachtige armen zoals iedere coole gast zou doen, viel hij weer bijna om. Ja hoor, lekker gedaan! Uit angst dat hij om zou vallen of, erger nog, dat Desperate van hem af zou vallen, had hij als reflex zijn armen om haar heen geslagen, maar merkte pas nadat hij over zijn eerste schrik heen was gekomen dat zijn handen op een plek lagen die Desperate waarschijnlijk niet goed zou vinden en met een verschrikte blik liet hij zijn handen snel naar haar onderbenen laten glijden. Hij keek haar schuldig aan, maar Desperate begon aan een stuk door te ratelen over allerlei dingen waar Justin zelf niet eens aan gedacht had. Maar haar bezorgde blik maakte ook Justin bezorgd al was het niet om de problemen waar Desperate zich zorgden over maakte, maar over de vraag of Desperate zich er echt zorgen over maakte. Zou ze echt denken dat hij ooit boos op haar kon worden? Ze moest wel iets heel ergs doen wilde ze hem boos op hem maken. Zoals zijn lievelingsbord kapot gooien ofzo.. Dat herinnerde hem ergens aan. Nu keek Justin Desperate met een ontdeugende grijns aan. ‘Ik wil dat je meegaat en mijn geld opmaakt. In ieder geval voor een deel. Daar was je toch al aardig goed mee bezig!’ zei hij aardig met een niet gemende bestraffend toon erin, maar toen vervolgde hij met een geruststellende knipoog. ‘Tenslotte heb jij mijn lievelingsbord kapot gemaakt!’ Justin meende er geen bal van, maar vond het leuk om dat te gebruiken. Opeens voelde Justin een warme vloeistof langs zijn been druipen. Verbaasd keek hij omlaag. Hij zag niets. Nog verbaasder keek hij naar achteren en zag dat Desperate’s voeten, die om hem heen geslagen waren, aan het bloeden waren. Waarschijnlijk van de glasscherven. Hij keek Desperate bezorgd aan. ‘Desperate! Je bloedt! Gaat het wel?’ Zijn hele grappige stem was verdwenen. Waarom pijnigde ze zichzelf steeds? It scared the hell outta him! Justin legde een van zijn handen op haar schouder en bleef Desperate met zijn serieus bezorgde blik diep en indringend aankijken.

Justin grijnsde nog en knipoogde naar Desperate. ‘Alsof ik een lievelingsbord zou hebben!’ Ahw, ze was zo schattig wanneer ze hem met een pruillipje aankeek en hij kon het niet weerstaan waardoor een gevoel van medelijden in zijn buik brandde. Had ze het zich nou echt aangetrokken dat ze zijn zogenaamde ‘lievelingsbord’ had gebroken? Justin voelde zich gelijk al schuldig over zijn grapje en hij liet zijn schouders even hangen, maar gelukkig ging ze al gauw in op zijn vraag of het wel met haar voet ging. Ze wimpelde het echter een beetje af, maar nog voor zee en duidelijk antwoord kon geven bleven Desperate’s ogen in de zijne haken. Justin’s ogen sprankelden en konden zich niet van Desperate haar bladgroene ogen afhouden. Justin merkte niet eens dat haar gezicht opeens wel heel dicht bij was, maar vanuit zijn ooghoeken zag hij haar mooie volle lippen. Een grote drang om zijn eigen lippen daarop te drukken en Desperate zachtjes te kussen kwam in Justin op. Hij wilde zijn handen op haar hoofd leggen en zijn vingers in haar haren verstrengelen, maar bovenal wilde hij zijn blik nooit meer van die van Desperate los maken. Nooit meer… Justin dacht niet eens meer bij zijn verlangens na, zo diep was hij verzonken in Desperate’s heldergroene ogen. Alleen Desperate’s zachte stem drong nog tot hem door samen met het heerlijke strelen op zijn achterhoofd. Onbewust van wat hij deed herhaalde hij wat Desperate zei. Gewoon, omdat hij niets anders meer kon dan kijken, luisteren en voelen.

Opeens sloot Desperate haar ogen en verloste Justin van haar greep. Justin voelde haar hand van zijn achterhoofd afglijden en kon het niet helpen dat te bespijten. Hij schudde zachtjes zijn hoofd om er weer helemaal bij te zijn. Justin keek Desperate weer aan en wilde wel liefjes lachen toen hij haar rode hoofd zag, maar gin gals resultaat zelf ook staan blozen. Justin keek snel even omlaag. ‘Ja,’ fluisterde hij waarna hij weer opkeek om Desperate aan te kunnen kijken, ‘ik denk ik ook.’ Justin lachte zachtjes toen hij zag dat Desperate dat ook kon. In gedachten verzonken? Kom op nou! Vertelde Justin zichzelf opeens. In verlangen verzonken, maar dat ging hij Desperate niet vertellen! Wat zou ze wel niet van hem denken? Dat hij een enge creep was? Ha, misschien was hij dat wel! Justin fronsde. Nee, dat wilde hij niet. Hij wilde precies degene zijn die Desperate wilde dat hij was. Wow, hij moest nou echt even rustig aan gaan doen! Desperate was leuk, ongelofelijk leuk, echt zo leuk, oke ja, Justin gaf het zichzelf toe. Rustig aan doen ging bij haar niet. In ieder geval, zijn hart niet. Misschien had hij wel een hartkwaal! Justin schrok. Nee, dit voelde niet verkeerd, maar juist heel fijn. Justin grijnsde. Ja, het voelde fijn! Opeens merkte Justin dat Desperate’s voeten al bijna weer op de grond stonden en ze hem dus zo weer los zou laten. Jammer. Justin wilde het bedrukte gevoel in zijn buik net wegduwen toen Desperate hem tegen de grond aanduwde. Een gewicht viel op hem neer dat op zich nog eens niet zo zwaar was, maar wel erg onverwacht kwam en al gauw lag Justin plat op de vloer. In zijn schrik had hij zijn beide armen beschermend om Desperate heen geslagen en viel. Zijn hoofd kwam hard op de grond terecht en zijn achterhoofd begon pijnlijk te bonken, maar toen Justin opkeek zag hij de lachende Desperate en kon zijn lach ook niet meer inhouden. ‘Sorry,’ lachte Desperate en Justin wist niet wat terug te zeggen. Hij lachte alleen maar. Justin kalmeerde net zoals Desperate al weer wat en begon de pijn in zijn hoofd weer te voelen, maar negeerde dat. Hij had niet eens de tijd om zich daar druk over te maken toen zijn aandacht voor de zoveelste keer die dag naar Desperate’s ogen werd getrokken en weer niet kon loslaten. Justin verzonk al weer in haar sterke trance. Langzaam bewoog zijn arm zich van Desperate’s rug naar haar schouders om vervolgens langs haar hals te stoppen bij haar wang. Zijn gouden ogen bleven ondertussen nog steeds diep in Depserate prachtige natuurogen hangen. Ze was zo mooi… Bijna had Justin dat hardop uitgezegd als hij niet net op tijd doorgehad waar hij mee bezig was. Snel legde Justin zijn hand op de grond en begon hevig te kleuren. ‘Sorry! Sorry!’ zei hij snel. Verdomme, waarom moest hij het nou weer verpesten met slijmen?! Dit was zo niet wat Desperate wilde dat hij deed! Waar was hij mee bezig?

*Oeh, mooi kadertje <3*