I don't really care.

Hij moest wakker blijven. Wat hij ook deed, zijn ogen moesten open blijven. Maar waarom voelden zijn oogleden dan zo zwaar aan? En waarom was hij in godsnaam zo dom geweest om eventjes een heel glas wodka naar binnen te werken voor de les? Hij wist dat hij er altijd slaperig van werd. Maar het gaf hem gewoon zo’n fijn gevoel. Dat hij wel nodig had als hij de les in stapte. Er waren duizenden kinderen in dat lokaal, die hij op een subtiele manier moest helpen. En dat vond hij natuurlijk héél leuk. Niet dus. Wat zou het eigenlijk uitmaken als hij in slaap viel? Hoe vaak had hij deze les al over gedaan? Te vaak. Hoe oud was hij nou eigenlijk?... Zestien, ja zo zag hij eruit. En zo gedroeg hij zich. Maar in werkelijkheid was hij al bijna tweehonderd. Best grappig eigenlijk. Al die meisjes die zo naar hem keken, als die dat nou eens wisten… Ow, dan zou hij zich kapot lachen bij hun blikken. Maar dat mocht hij niet doen. Niemand mocht het weten. Behalve zijn mede ‘mensen’, die eigenlijk helemaal geen mensen waren. Maar goed.
Hij streek met zijn hand over zijn gezicht. Werkelijk, van al dat denken werd hij alleen maar nog slaperiger. En die saaie docent hielp ook niet meer. Hij slaakte een zucht. Ach, kon hem het wat schelen. Als hij wou slapen, zou hij slapen. Rustig duwde hij de oordopjes in zijn oren, sloeg er geen acht op of iemand hem aankeek. Hij zette zijn ellenboog op het bankje voor hem en liet zijn kin rusten in zijn handpalm. Hij sloot zijn ogen, had een spottende grijns op zijn gezicht. Wat was het toch leuk om lekker opvallend te doen als je niet goed oplette. Des te meer lol hij zou hebben met de reactie van de docent.

Met een ruk ging hij weer rechtop zitten, hapte één keer geschrokken naar adem. Die vervloekte man had een harde klap op zijn bankje gegeven waardoor hij wakker was geschrokken. Hij wreef met de rug van zijn hand in een van zijn ogen, keek naar de docent die naast zijn stoel stond. ‘En wat zijn wij aan het doen?’ Een droge uitdrukking op zijn gezicht. ‘Waar lijkt het op?’ Zachtjes gegniffel en gegrinnik klonk op de achtergrond. ‘Stilte,’ siste de docent, ‘Weet meneertje hier überhaupt wel waar we zijn?’ Zijn blik dwaalde af naar het bord, trok een wenkbrauw op. Hij leunde achterover in zijn stoel, wees ongeïnteresseerd naar een regel. ‘Op het punt waar U een fout maakt,’ merkte hij op, terwijl hij een oordopje uit zijn oor haalde. ‘Als U beter op Uw eigen werk had gelet, had U gezien dat het plus moet zijn en niet min. Bovendien krijgt U dan ook een veel logischer antwoord uit, ik raad U aan om de opgave de volgende keer beter te lezen. Want zo moeilijk is hij niet.’ Onthutste blikken tintelden zijn huid, maar hij negeerde het. Hij keek zijdelings weer naar de docent, die hem aankeek. Voilà, die vent ook weer van zijn stuk gebracht. Het was gewoon te simpel. ‘Opstaan.’ Rustig gehoorzaamde de jongen, wist toch al wat er te wachten stond. Dat kinderachtige gedoe ook altijd. ‘Ga je maar melden, je weet dat ik dit gedrag niet tolereer.’ Een spottend lachje. ‘U tolereert vrij weinig, maar oké. U Uw zin.’ Hij raapte zijn spullen bij elkaar sloeg de rugzak over zijn schouder en liep het lokaal uit. Nu moest hij dit les uur zich gaan vervelen, en ook nog eens de rest van de middag. Leuk.

* Die middag, ben te lui om nog verder dingen te omschrijven.

Nonchalant gooide de jongen zijn rugzak neer, en ging zitten op de stoel. En nu?... Op momenten zoals deze hielp hij nog liever anderen, dan… Dit. Hij beet op zijn lip, tikte een beetje verveeld met zijn vingers op het tafeltje. Hij keek om zich heen. Was hij hier werkelijk helemaal alleen? Hij richtte zijn blik weer naar voren. Een docent, die hem strak in de gaten hield. Nu was het niet leuk om die man gek te maken; het was alleen leuk met toeschouwers. Maar als hij geen andere keus had dan wou hij best wel wat proberen.
Maar dan zou hij later weer problemen krijgen met de anderen. Hij mocht anderen niet irriteren, en toch deed hij het. Zijn antwoord was altijd; Zolang ik mijn rug niet naar jullie toe keer, hebben jullie niets om over te zeuren. En zo was het. Hij was niet zo onnozel zoals de anderen om zo… Slecht of zo te gaan doen. De mensen proberen om zeep te helpen. Hij was een persoon die al doorhad dat ze dat zelf al deden. De mensheid was al verloren, en het waren enkel diegene die doorhadden dat ze hun eigen graf aan het graven waren; die niet kinderachtig waren. Zelfs de volwassene in deze wereld waren kinderachtig, hoe je het ook wendde of keerde.
Hij keek op, richtte zijn blik op de deur. De deurklink… Er kwam iemand. Nog iemand. Of nog een irritante docent; nou dan had hij meer leuke dingen te doen. Of een toeschouwer, dat was ook wel leuk. Maar persoonlijk kon het hem eigenlijk niet schelen wie er binnen kwam. Dit lokaal zelf was vreselijk, en hoe meer mensen er kwam; hoe erger het eigenlijk werd. Als hij er eens goed over nadacht.

* Alleen met toestemming of zo ~

Ze had een tussenuur. Tussenuren waren haar favoriete bezigheid tijdens schooldagen, want dan kon ze een gitaar pakken en erop spelen. De leraren hadden al heel vaak een gesprek met haar gehad over dat ze niet mocht stelen, maar ze wist zeker dat ze nog nooit wat gestolen had. Want, kom op. Ze was nog nooit met de gitaar werkelijk waar weggegaan om hem niet terug te geven. Hier hadden ze geen goede gitaren; zij had veel betere. Onder andere een rode Gibson Les Paul, waar ze best blij mee was en die ze dan ook vaak gebruikte. Die stond dan ook voorin in haar favorietenlijstje wat betrof haar gitaren, al was het niet zo dat ze de rest nooit gebruikte. Het lag volledig aan het nummer welke gitaar ze gebruikte, want ze zou niet bij een rustig nummer haar Gibson Les Paul gebruiken. Dat zag er raar uit. Dan gebruikte ze liever een tutjesgitaar, zoals ze het noemde. Een witte, of zo.
Langzaam pakte ze de gitaar beet en liep er rustig mee naar buiten. Achter haar hoorde ze al snel gekuch. Niet gelukt? Ze keek om. ‘Geef die gitaar maar weer terug, Ever,’ klonk zijn boze stem en wat kwijl vloog naar haar toe. “Ieeek!” riep ze bang uit. “Kwijl!” riep ze, waarna ze het op een rennen zette. Helaas waren haar laarsjes in combinatie met de pas gedweilde grond geen goede combinatie en ging ze al gauw op haar snufferd, waardoor de gitaar naar voren vloog en ze plat op de grond landde.
De leraar rende achter de gitaar aan en pakte hem op. Luid gekrijs kwam uit de mond van Ever. “Weer mislukt!” riep ze uit. “Au mn neus..” ging ze toen jankend door. Ze ging op haar rug liggen en keek naar het plafond. Als Honor hier was, was het gelukt. Dan had die de gitaar gevangen en was ze door gerend. Maar, Honor was er niet.
‘Nakomen jij, rotjong!’ riep de leraar uit en wat kwijl landde op haar gezicht. “Ieeeeeel!” riep ze uit en ze sprong overeind, met haar handen over haar gezicht vliegend. “Hoe durf je, vieze man! Ik hoef jouw consumptie niet in mijn gezicht! Houd het bij je, vieze uit de baarmoeder ge..” Hij onderbrak haar door te schelden dat ze zich moest gaan melden.
“Oke dan.”


Met haar hand gewikkeld om de hals van de gitaar keek ze door de deuropening. Veilig. Ze tilde de gitaar op en rende ermee naar het nablijflokaal. Helaas voor haar ging de deur net voor haar neus dicht, waardoor ze er hard tegenaan rende. Helaas brak hij niet, maar viel ze naar achteren op haar kont op de grond. Tranen ontstonden in haar ogen. “VIEZE ZA..” Ze besloot haar scheldwoorden net op tijd voor zich te houden en stond op. Dit was al de tweede keer vandaag dat ze haar neus pijn deed.
Met een zwaai gooide ze de deur open en ze hield de gitaar in haar handen. “Hij is nog heel,” bracht ze droog uit en de leraar zuchtte. Hij mocht haar niet, maar zelfs hij wist dat als hij haar gitaar ging proberen af te pakken, ze gewoon gillend het nablijflokaal uitrende. En deze keer was ze vastbesloten niet te vallen.
‘Weer een gitaar gestolen?’ vroeg de leraar. “Ik noem het geen stelen,” sprak Ever kalm, met halfgesloten ogen. ‘En die gitaar komt ook uit het muzieklokaal?’ vroeg hij, maar hij wist het antwoord al. “Ja zeker!”
Kalm liep ze naar haar gebruikelijke plaats achterin het lokaal en legde ze de gitaar op de tafel neer. Geïnteresseerd begon ze aan de snaren te trekken, maar niet hard genoeg om ze te breken. Vage geluidjes kwamen uit de gitaar en ze glimlachte lichtjes.

Na een paar minuten gezeten te hebben liet ze de gitaar op de grond vallen en ging ze op de tafel zitten, om een flesje cola uit haar tas te pakken en rustig te gaan zitten drinken. Ergens op de achtergrond hoorde ze de leraar praten, maar de muziek die uit haar koptelefoon kwam zorgde ervoor dat ze hem toch niet kon verstaan.
Haar koptelefoon werd van haar hoofd getrokken en van schrik liet ze haar cola vallen. ‘Die neem ik in beslag. En ruim die cola op!’ riep hij uit. Ze keek naar hoe hij weg wilde lopen en sprong op zijn rug. “Geef terug!” riep ze uit, terwijl ze over zijn schouder heen naar de koptelefoon reikte, maar de armen van de leraar waren natuurlijk veel langer. Daarom gaf ze het na een tijd op en sprong ze van zijn rug af, waardoor ze in de cola stond en uitgleed. Ze landde op haar kont in de cola en gromde zacht. Wauw, het ging wel vaak mis vandaag, zeg.

Een meisje. Een klein meisje om precies te zijn. Ze had een gitaar in haar hand. Zijn blik schoot naar de leraar. Het was duidelijk dat dit meisje al een reputatie had onder de leraren, en dan in een negatieve zin. Hij keek weer naar haar. Waar had hij die gitaar eerder gezien? En hoe kwam ze er eigenlijk aan? Hij volgde het gesprek half, snapte nu waarom het instrument hem bekend voorkwam. Hij kwam uit het muzieklokaal. Ow geweldig, zat hij hier nu opgescheept met een klein kind dat gitaren ‘leende’? Hij rolde met zijn ogen. Was dit niet een van zo’n soort personen die hij moest… Helpen. Een koude rilling kroop over zijn rug en verspreidde zich door zijn hele lichaam. Nee, alles behalve dat. Hij weigerde om kleine kindjes zoals haar te helpen; die waren te naïef.
Hij keek recht voor zich uit, had zijn ogen halfdicht. Geïrriteerd luisterde hij naar het geluid van de gitaar. Het irriteerde hem, en niet zo’n klein beetje. Lag het aan hem of begon hij zich aan werkelijk alles te irriteren dat dat kleine meisje deed? Hij kon natuurlijk – Nee, dat was het niet waard. Hij pakte zijn Ipod, keek er verveeld naar. Zijn oren deden pijn, dus dat was geen optie. Wat moest hij dan doen? Vage krabbels maken in een of ander schrift? Zijn schriften zaten vol met tekeningen over van alles en nog wat. Er stond alles in, behalve aantekeningen. Hij had nu al jaren dezelfde lessen gevolgd, hij kende de woorden van sommige docenten zelfs uit zijn hoofd. En het stomste was nog; ze maakten ieder jaar dezelfde grapjes. Onoriginele zakken.

Verveeld maakte hij wat tekeningetjes in zijn schrift. Hij had geen andere optie gehad. Nadenken maakte hem slaperig. Als hij zou gaan drinken zou de leraar hem zo stom aankijken, en hij had eventjes geen behoefte aan muziek. Er was geschreeuw voor nodig om ervoor te zorgen dat hij zich omdraaide. Met grote ogen, maar verder een neutrale uitstraling, keek hij naar het tafereel. Een gitaar had ze mee mogen nemen, maar zodra ze begon te drinken werd er pas wat over gezegd. Lekker logisch. Hij trok een wenkbrauw op wanneer het meisje zich vastklemde aan de rug van de docent. Oké, dat kind was officieel gestoord. Hij klemde zijn kaken op elkaar, dwong zichzelf om niet te gaan lachen. Waarom moest hij ook een zwak hebben voor leedvermaak? Stom gedoe ook.
Langzaam stond hij op, liep naar het meisje toe en stak een hand naar haar uit. Hij zei echter niets, keek enkel eventjes kort naar haar en toen weer naar de docent. Die leek het alles niets te interesseren, zei niet eens dat hij weer moest gaan zitten. Niet dat het hem wat kon schelen. Het zou hem toch alleen maar irriteren. Hij keek weer eventjes kort naar het meisje, en vervolgens dwaalde zijn blik af naar de gitaar. Waarom had hij er niets over gezegd? Deed ze altijd zo, en was het dus als een soort van gewoonte geworden? Ach, niet dat het hem wat kon schelen. Zij irriteerde hem, de docent irriteerde hem. Eigenlijk irriteerde alles hem. Soms irriteerde hij zich zelfs aan zichzelf, maar dat was een ander verhaal.

* Flutpost c:

“Ughe,” bracht ze droogjes uit en ze keek naar de cola die over de grond lag en nu ook aan haar blauwe rokje kleefde. “Gadverdamme!” riep ze uit. “Eerst het kwijl van die rotleraar, nu dit.. Wat hebben ze vandaag tegen me?” vroeg ze geïrriteerd. Dit was haar dag niet. Alles leek mis te gaan, al gebeurde het wel vaker dat ze viel tijdens haar ‘diefstal’, zoals de leraren het noemden. Zij noemde het lenen zonder erom te vragen. Volgens hen kwam dat op het zelfde neer, maar zij vond van niet. Want als je iets stal gaf je het niet terug en zij gaf de gitaren altijd terug. Althans.. Dat was de bedoeling. Maar meestal werd hij afgepakt voor ze hem zelf terug kon brengen. Irritante leraren ook. Ze snapten totaal niet hoe haar brein in elkaar zat en hadden geen enkele verantwoordelijkheid. Als zij beter gitaar leerde spelen, kon ze misschien later daar wel wat mee bereiken. En dat was toch waarom ze op school zaten? Om iets te bereiken? Nou, dan. Waarom verpestten die uit de baarmoeder getrokken takken dat dan? Ze haatten haar. Ze wist het zeker.
Plots stond er iemand voor haar en deze stak zijn hand uit. Ze keek langzaam omhoog. Voor haar stond een blonde jongen met blauwe ogen. Ouder dan zij. Het zou zo’n drie jaar schelen, als ze zich niet vergiste. “Bedankt,” sprak ze en ze pakte zijn hand beet, om overeind te komen.
Ze haalde even diep adem. “Nu ga ik die koptelefoon terugpakken,” meldde ze droogjes, om vervolgens de leraar aan de kant te duwen - waardoor deze bijna met stoel en al omviel - en in zijn lade te rommelen. Hij trok haar aan haar kraag van zijn lade weg. ‘Afblijven,’ zei hij. ‘Aan het eind van de les krijg je hem terug,’ vervolgde hij. “Ja dag! Dadelijk doe je hem op en zit jouw vieze vuile zweetlucht eraan!” siste ze naar hem en ze draaide zich om en liep op haar plek af, om de gitaar te pakken. Met een valse glimlach liep ze richting de leraar. Deze keek haar met grote ogen aan. “Vangen!” riep ze en ze gooide de gitaar naar de leraar toe, wie deze met de nodige moeite ving.
‘Ga je melden!’ riep hij uit. “Ik ben al aan het nakomen,” mompelde ze droogjes. Na een discussie of ze zich nou wel of niet moest gaan melden, had hij besloten om die vrouw zelf te gaan halen. Helaas vergat hij zijn sleutels en ze glimlachte. Ze deed de deur van binnenuit op slot en draaide vrolijk rondjes. “Bam!” riep ze droog uit, zich niet realiserend dat het misschien handiger was om het lokaal uit te gaan of een plan te bedenken waardoor ze de leraar hier op kon sluiten. Nee, ze was veel te trots dat ze dit voor elkaar had gekregen. “Die komt hier niet snel terug,” zei ze met een trotse glimlach. Ze liep rustig op de lade af en griste haar koptelefoon eruit, om deze weer op haar hoofd te zetten. “Zo, die heb ik terug.”

Zwijgend trok hij haar omhoog, door haar lengte was ze licht. Als hij kon had hij haar zo op kunnen tillen als hij wou. Ze was weer een van zo’n soort meisjes die hij de hele dag op zijn nek kon dragen, mits hij daar zin in had. Maar aangezien al de meisjes hem irriteerde deed hij het niet, zweeg ze liever dood. Hij trok een mondhoek omhoog, kreeg hierdoor een scheve grijns op zijn gezicht. Dat kind wist echt niet wanneer ze moest opgeven. ‘Succes,’ zei hij enkel, ietwat sarcastisch. Hij wist dat dit alleen maar voor drama zou zorgen, maar wat zou het? Het was zijn probleem niet, nou eigenlijk wel. Maar hallo; mag hij ook eens een keertje wat lol hebben in zijn leven? Hij draaide zich om, keek geamuseerd toe hoe het meisje tewerk ging.
Hij had al heel lang kunnen ingrijpen, door via haar gedachtes iets tegen haar te zeggen. Maar meestal maakte hij altijd misbruik van dat trucje, wat dan als gevolg had dat de anderen boos op hem werden. Maar dat liet hem koud. Meestal spoorde hij anderen juist aan tot dit gedrag, maar het karakter van dat meisje zorgde ervoor dat ze zich automatisch al zo gedroeg. Dus kon hij lekker achteroverleunen en toe kijken. Maar hij stond. Geruisloos ging hij op een tafeltje zitten, wou niet dat hij aandacht trok. Wie weet zou hij dan alles stilzetten. En het was net zo leuk.

Hij had de hele tijd alleen maar toegekeken. Als er nu een andere engel was geweest… Die had hem vast een klap verkocht omdat hij zijn werk niet deed. Maar wat zou het; mensen moesten ook leren om verantwoordelijk te zijn, of niet soms? Met een frons keek hij naar het dol enthousiaste meisje wanneer ze de deur dicht had gedaan. ‘Gefeliciteerd,’ sprak hij nogal droog. Met half dichte ogen keek hij naar haar. ‘Maar denk je niet dat het slimmer is om hem hier op te sluiten in plaats van ons? Trouwens; er zijn zat leraren met sleutels. En aangezien ieder slot hetzelfde is, en iedere sleutel dus ook… Kan hij hier weer met gemak binnen komen.’ Hij stond op, liep naar een van de ramen. Hij kon eruit klimmen, moest hij haar overhalen hem te volgen. Dan zou het net lijken alsof ze nooit in dit lokaal waren geweest.
Na een paar tellen uit het room te hebben gestaard draaide hij zich om. ‘We kunnen ook uit het raam klimmen,’ merkte hij op. ‘Niemand zou bewijs hebben dat we in dit lokaal zijn geweest -’ hij zweeg, dacht eventjes na. ‘Maar dan moeten we wel eerst een aandenken achterlaten,’ mompelde hij. Maar dan moest hij zijn handen weer gaan uitsteken, werk verrichten. Menselijke arbeid. Nee dank je, dat wou hij nou ook weer niet. Maar ach, het eind resultaat zou vast en zeker leuk zijn. Hij keek weer naar het meisje, zweeg weer. Waarom had hij eigenlijk zijn mond open getrokken? En nog wel tegen haar. En waarom had hij het op een… Voor zijn doen, vriendelijke manier gedaan. Hij kende haar niet, irriteerde zich aan haar. Soms snapte hij zichzelf niet eens. Maar ach, hij kon de tijd niet terug draaien; of misschien wel – Nee, dat kon hij niet. Zo’n enorme krachten hadden engelen nou ook weer niet tot hun beschikking.

De jongen feliciteerde haar en ze glimlachte vrolijk, duidelijk trots op wat ze voor elkaar had gekregen. Hij begon echter al snel te spreken. Hij zei dingen die een fronsje op haar gezicht lieten staan. Hij zei dat het misschien veel slimmer was om die gast hier op te sluiten. Ze snoof zacht. “Maar dan zou hij er weer uit komen,” meldde ze droogjes. “Het is leuker dat als hij terugkomt alles kapot is of zo. Of wij weg zijn,” zei ze toen knikkend. Hij zei dat er zat leraren waren met sleutels en in verband met het feit dat elk slot hier hetzelfde was, hield dat in dat ze hier makkelijk naar binnen konden. “O ja, tuurlijk,” zei ze droogjes.
Ze beet op haar lip en begon na te denken. Het lokaal uitgaan was onorigineel, dat probeerde iedereen en meestal werden ze gesnapt. Het lokaal slopen zou alleen maar ervoor zorgen dat ze haar geld kwijt raakte en in een kleiner huis moest gaan wonen. En ze was tevreden met dit huis, want daar lagen haar herinneringen dus ze bleef veel liever daar. Echt niet dat ze dat zou opgeven voor een leraar zoals meneer kwijlbek. Die uit de baarmoeder getrokken tak dat hij was.

De stem van de jongen deed haar opkijken toen hij zei dat ze ook uit het raam konden klimmen. Niemand zou dan bewijs hebben dat ze hier waren geweest. Ze glimlachte lichtjes. Oké, dat was wel leuk. Al had ze het gevoel dat ze zou vallen als ze uit het raam zouden klimmen, maar goed. Dat was niet boeiend. Hij begon over dat ze dan wel een souvenir achter moesten laten en dat vatte ze even op alsof hij heel nodig moest, maar uiteindelijk begreep ze hem en glimlachte ze. “Ja, dat is leuk,” zei ze en ze keek even het lokaal rond. “Maar, wat voor leuks kan je hier achterlaten?” vroeg ze bedenkelijk. Ze haalde haar koptelefoon van haar hoofd en hing hem rond haar nek, zodat ze de muziek nog heel zacht hoorde, maar niet meer erdoor afgeleid werd. “Wacht even.. Had hij zijn telefoon enzo niet altijd in dat laadje liggen?” vroeg ze. Ergens voelde ze de behoefte om nu de echtgenote van de leraar eens wat leuke SMSjes te sturen, maar misschien was het handiger als ze.. Hoe heette hij eigenlijk?.. Liet beslissen. Hij was ongeveer drie jaar ouder en had dus veel meer ervaring in dit soort dingen als zij, dacht ze. Maar misschien ook niet, aangezien zij praktisch elke dag in dit lokaal zat.

Gheghe, heel kort, wist niets. xD

Voor het eerst in zijn leven keek hij het lokaal eens goed door. Normaal keek hij altijd vluchtig rond, lette niet op details. Zocht eigenlijk ook nergens naar, maar nu deed hij dat wel. ‘Dat is nogal voorspelbaar,’ mompelde hij als reactie op haar voorstel, zonder haar te kijken; keek nog steeds het lokaal rond. Er moest toch iets zijn dat voor altijd in de geheugens van de docenten gegriefd zou staan? Iets waardoor ze zouden weten dat dit hem niet tegen zou houden. En dat meisje… Ach, zij scheen het gewoon leuk te vinden. En zolang ze gewoon meewerkte had hij er niets op tegen. En als hij eerlijk was; vond hij haar wel hilarisch.
Opeens liep hij weg van het raam, maakte een kast open. Een lachje kwam op zijn gezicht. Zo zo, wat hadden we hier. Met ogen, waar een pretlichtjes in twinkelden, keek hij naar alles wat er in de kast stond. Hij staakte zijn acties eventjes. Waarom stond dit spul hier eigenlijk allemaal, in een straflokaal? Wilden ze juist dat ze een ravage aan zouden richten? Hij schudde zijn hoofd, dat deed er niet toe. Zijn blik bleef hangen bij een paar spuitbussen. Graffiti. Ja, dat was wat hij zocht. Met een tevreden glimlach pakte hij er twee en draaide zich om. Hij gooide er eentje rustig naar het meisje. ‘Vangen,’ grijnsde hij. ‘Geloof ik weet je al wat mijn voorstel is?’ Hij schudde eventjes vluchtig met de bus. ‘We kunnen het natuurlijk ook allebei doen,’ merkte hij op.

Hij haalde de dop eraf, smeekt de deuren van de kast dicht en wou er iets op spuiten, maar hij stopte. Waar was hij mee bezig? Dit kon hij niet maken, maar… Hij wou het zo graag. Maar dan zou hij vast op zijn donder krijgen. Hij slaakte een zucht. Stomme tegenstrijdige gevoelens ook. Ach, hij zou wel zien. Hij hielp dat kind toch? Of niet soms. Hij zou haar helpen hier weg te komen, en nu kon ze ook nog eens lekker die docent zijn verdiende loon geven. Het was toch allemaal in orde? Hij wist wel dat hij keihard tegen zichzelf aan het liegen was, maar hij had geen andere keus.
Hij keek eventjes over zijn schouder weer naar het meisje, wou weten wat ze nou aan het doen was. Hoe heette ze eigenlijk? Hij was zo in zijn eigen element geraakt dat hij daar niet meer aan had gedacht. Normaal vroeg hij nooit naar namen, wou ze niet eens weten. Want wat zou hij er nou mee aan moeten? Niets. Hij hielp mensen, vroeg geen lof ervoor; en dat was het. Maar het was wel handig om haar naam nu eventjes te weten; stel dat ze toch nog in de problemen raakten. Het was fijner om haar er dan uit te helpen als hij haar naam wist; hij kwam beter over als je iemand aansprak met zijn of haar naam, dan met meisje of jongen.

De blonde jongen liep op een kast af en pakte twee graffiti bussen. Toen ze er één toegeworpen kreeg, ving ze deze makkelijk. Ze was lenig en had een goede coördinatie, maar viel altijd als ze een gitaar leende. Of jatte, zoals de leraren het noemden. Hoe durfden ze een meisje zoals zij te beledigen van diefstal. Alsof ze sterk genoeg was om zoiets voor elkaar te krijgen. Oké, lief was ze niet. En ze was snel en lenig. Maar alsnog. Even dacht ze na. Hmmn.. Karma, zou haar zus het noemen. Altijd viel ze als ze een gitaar jatte. Zij had er een betere reden voor. Iets zwaars in je hand plus rennen over gladde vloeren.. Dat lukte zelfs haar niet. Ze zou dan ook geen handstand kunnen doen met iets zwaars op haar rug, dat verpestte haar evenwicht ook.
Toen de jongen na een tijdje nog steeds niets gedaan had, schudde Ever met haar busje en liep ze op de deur af. Ze zette wat random dingetjes op de deur. Ze was niet geweldig met graffiti, maar echt slecht was het niet, gelukkig. En, het ging om het idee, dus zo erg was het niet als het niet helemaal mooi was. Met kalme passen liep ze op het smartboard af. Hoe duur was zo’n ding wel niet? Een goede was wel zo’n 2000 euro en ze wist dat dit nog een aardig dure was. Haha, ze zouden er toch echt wat mee moeten doen zodra ze hier klaar was. Ze schudde even met het busje en spoot het bord vol met onzindingen. Het ging er namelijk niet om wat er op stond, maar waar het op stond. Een raam, een muur, een deur, tafels.. Het maakte weinig uit. Maar een ding zoals dit.. Die gebruikten ze te veel. Ze zouden het moeten vervangen, want graffiti eraf halen ging niet zo makkelijk. Ze was benieuwd hoe veel geld ze dat zou kosten. Nu zouden ze spijt hebben haar te beschuldigen van diefstal. Alhoewel.. Ze zagen haar nu waarschijnlijk nog meer als een type om dief te zijn. Ze grinnikte. Ach, pech voor hen.

Toen ze klaar was met het smartboard keek ze om naar de blonde jongen. “Hmmn, en nu?” vroeg ze kalm, blij met het feit dat het smartboard nu zo goed als onbruikbaar was geworden dankzij haar tekeningen en teksten. Ze was trots op zichzelf en ze wist wat haar zus nu gezegd had: ‘Nu nog dit en dan is het klaar!’ En dan zou ze weer met iets interessants komen. Helaas was zijzelf veel minder creatief. Ze faalde gewoon in dat soort dingen. Bij het horen van voetstappen in de gang keek ze even om. Er liepen zo vaak mensen in de gang, dus het hoefde niet perse iets te zijn om bang voor te zijn. Toch hielp het de spanning omhoog. Ze was benieuwd of ze betrapt zouden worden, of veilig weg zouden komen.