Just hangin' out...

Brynn zat buiten op een stoeprand. Een verkoelend briesje speelde met haar haren en verkoelde haar warme huid. Het was erg warm hier buiten en dat was iets waar Brynn niet echt van hield. Ze hield meer van de regen. Wanneer Brynn buiten in de regen stond en de ijskoude druppels op haar lichte huid voelde, voelde ze zich altijd even gelukkig. Alsof iemand daarboven haar verdriet deelde en met haar meehuilde. Maar nu had het weer besloten om zo nodig de zon te laten schijnen en voor Brynn’s doen veel te warm laten worden. Het voelde echt even of iedereen tegen haar was! Brynn zuchtte en legde haar hoofd in haar handen. Alhoewel, ze was er vandaag nog niet uitgezet. Voor een van die zeldzame keren was ze eens rustig geweest in de klas. Brynn wist niet waarom. Waarschijnlijk was ze gewoon zo moe omdat ze te veel te vaak veel te laat naar bed ging. Ja, dat zou het zijn. Brynn vond het toch niet fijn om weer op school te zijn. Meestal was ze er dan ook niet. Brynn had zich zo ontpopt tot een meester spijbelaar. Het was niet echt iets waar ze trots op was, helemaal niet eigenlijk, maar ze kon zichzelf er gewoon niet toe aanzetten om naar school te gaan. Ze haatte de leraren, de lessen en veel van leerlingen. Tot nu toe mocht ze eigenlijk alleen maar Qeya en voor nu was dat misschien wel genoeg. Brynn keek verveeld naar haar schoenen. Misschien wilde ze eigenlijk wel meer vrienden maar wilde ze dat gewoon niet toegeven? Nee, houd toch op! Vrienden? Wat had je daar nou aan? Als je niemand had, om niemand gaf, dan kon je ook niemand pijn doen en belangrijker nog, dan kon niemand jou pijn doen.

Brynn keek langzaam en wat verbijsterd op toen ze een zwarte gestalte langs zag lopen. Een jongen, waarvan ze het gezicht niet kon zien omdat ze tegen zijn rug aankeek, liep langs en droeg een zwart vest met een kap over zijn hoofd. Op zijn donkere vest stond een grote doodskop. Geïnteresseerd keek Brynn de jongen na. Brynn vond dat hij er cool uitzag. Nog niemand had ze gezien die deze zelfde kledingssmaak met haar deelde. Brynn was meestal niet zo snel geïnteresseerd in jongens, maar hij… Brynn wist het niet. Ze vond hem er gewoon zo cool uitzien. Meer kon ze er niet van maken al wilde ze het eigenlijk liever niet toegeven. Brynn gaf niet zo graag toe dat… Ach, wat was ze aan het zeuren! Ze moest nu gewoon haar kans pakken. Misschien was hij wel heel aardig. Hij was sowieso anders dan de anderen en dat trok Brynn. Haar ogen volgden hem even naar de trap waar hij vervolgens op ging zitten. Koppig keek Brynn weer voor zich uit. Nou ja, alsof hij zou willen dat zij zijn pauze zou komen verstoren. Welnee… Toch keek Brynn stiekem even zijn kant op. Oké dan. Ze gaf toe. Rustig stond ze op en liep naar de trap toe. Haar zwarte rokje veerde mee met haar passen net zoals haar roodbruine haren die zich onder een zwarte pet met een doodskop bevonden. Brynn droeg een zachte, witte trui met lange mouwen die bijna over haar handen heen vielen en snel trok ze haar pet even wat rechter. Ze voelde zich vreemd genoeg wat zenuwachtig. Ze praatte weleens met jongens, maar eigenlijk niet met zulke zoals hem. De soort jongen die misschien juist wel het meeste op haar leek, qua kledingstijl dan. Voor de rest had ze geen idee wat haar te wachten stond. Brynn ging schuin voor de jongen staan en nu pas bedacht ze hoe warm hij het wel niet zou hebben onder dat zwarte vest. Hmm nou ja, daar had hij vast zelf voor gekozen nietwaar? Brynn keek de jongen neutraal, maar meer naar de vrolijke kant aan en vroeg: ‘Ik hoop niet dat ik je stoor, maar vind je het erg als ik naast je kom zitten?’ Dit ging zo tegen Brynn haar principes in. Normaal zou ze nooit aan iemand vragen of ze mocht zitten, ze deed het gewoon, maar op de een of andere manier wilde ze het bij deze jongen niet verknallen. Eigenlijk wilde ze misschien gewoon wel met hem praten.

Brynn glimlachte toen de jongen knikte en uitnodigend op de plaats naast hem klopte. 'Natuurlijk. We leven in een vrij land, nietwaar?' zei hij. Brynn knikte wat bedachtzaam. Wel, dat was waar, maar toch… Niet iedereen was even blij wanneer een wildvreemde naast hem ging zitten al was dat zeker niet Brynn’s grootste zorg. Wat dacht ze? Het was helemaal geen zorg voor haar! Brynn dacht er niet over na en ging vlak naast de jongen zitten. Ze wist niet waarom, maar ergens kwam hij haar toch lichtbekend voor. Hmm, ze keek de jongen aan die ook rustig naar haar keek. Normale mensen zouden daar zenuwachtig van worden, maar Brynn niet. Zij had dat ongemakkelijke gevoel al lang uit haar gebannen. Ook met stiltes waar velen de kriebels van kregen, bleef Brynn kalm en ontspannen. Waarom zou ze zich in hemelsnaam ongemakkelijk voelen? Laat die anderen zich maar druk maken over wat ze moesten zeggen. Brynn zat er niet mee en sowieso… Stilte was iets moois en bijna zeldzaams. Brynn miste het vaak. Op school was het vrijwel nergens te vinden. Een van de redenen dat Brynn daar dan ook bijna nooit te vinden was. Gelukkig was er in haar appartementje niet echt veel geluid, maar ook daar verveelde ze zich dan vaak. Er was ook nergens waar ze heen kon. Ongemerkt zuchtte Brynn vermoeid. Nou ja, gelukkig zat ze hier nou, eindelijk, met iemand die haar interessant leek. Opeens haalde de jongen de donkere kap van zijn hoofd. Geïnteresseerd keek Brynn op. Onder zijn kap vandaan verschenen felle, groen/gele haren. Een bewonderende lach verscheen op Brynn’s knappe gezicht. Wow, was dat zijn natuurlijke haarkleur of was het geverfd? Het maakte haar eigenlijk niets uit. Het was echt wreed! Bijna, bijna had ze haar hand uitgestoken om het aan te raken, maar yo, dat was echt weird geweest.

Opeens stak de jongen zijn hand uit en stelde zich voor met de naam ‘Kaito. Hèhè, Brynn vond de manier waarop hij dat deed maar droog. Ze kon er wel om lachen, maar zijn naam had toch meer haar aandacht getrokken. ‘Kaito?’ herhaalde Brynn meer tegen zichzelf dan tegen hem, ‘Dat is een coole naam!’ Brynn keek op uit haar wat afwezige staar en nam zijn hand vriendelijk aan. Ze lachte vriendelijk en zei: ‘Hoi, ik ben Brynn. Leuk je te ontmoeten!’ In haar gedachten lachte Brynn zichzelf uit. Jeez, wat was ze beleefd aan het doen! Zo deed ze normaal niet. Misschien was ze normaal wel gewoon… Nee, doe normaal Brynn! Niet aan denken. Niet weer zwak gaan doen! Ze keek Kaito vriendelijk aan en keek wat verbaasd op toen hij een opmerking maakte over dat zij bij elkaar in de klas zaten. Ja, dat was waar ze hem van herkende! Zie je wel. Ze had hem wel herkend! Brynn lachte wat beschaamd. ‘Ja inderdaad! Wat stom zeg. Dat we nog nooit gepraat hebben dan hè… of zo. Dat dit pas de eerste keer is!’ Brynn legde haar hand in haar nek. Tsja, dit was wel een beetje een verassing, maar zo vreemd was het eigenlijk helemaal niet. Brynn vertoonde zichzelf niet echt vaak op school waardoor ze Kaito waarschijnlijk niet echt vaak had gezien. Hmm, dat was dan wel weer zonde zeg! Zo verspilde ze wel veel kansen. Brynn keek de jongen weer aan en volgde zijn blik naar een ander meisje dat de trap afliep. Het meisje keek achterom naar Kaito en gaf hem een knipoog waarna ze blozend wegrende. Vragend haalde Brynn haar wenkbrauw op. Was dat zijn vriendin? Dat had ze niet achter hem gezocht, maar ja, had Brynn zelf ook niet ervaringen met aparte relaties? Verdomme, ze moest het echt verbannen! Brynn keek weer even snel naar het meisje op de trap. Ze had lange, bruine haren en leek Kaito echt leuk te vinden. Zij zat dan waarschijnlijk ook bij hen in de klas. Echter, het idee van dat ze Kaito’s vriendin was verdween al snel weer toen hij wenste dat ze zou vallen. Brynn grinnikte met hem mee. ‘Wat ben jij slecht!’ lachte ze sarcastisch naar de jongen en ze legde haar hoofd op haar handen die weer steunden op haar knieën. Hèhè, zo’n opmerking zou ze zelf ook gemaakt kunnen hebben als iemand minder aardig vond of in ieder geval, dat zou ze kunnen denken. Brynn keek weer naar Kaito en liet haar aandacht weer op zijn haar vallen. ‘Weet je,’ zei ze bedenkelijk terwijl ze bewonderend naar zijn haar keek, ‘deze vraag heb je waarschijnlijk al erg vaak gehoord, maar… is dat je natuurlijke haarkleur of niet? Ik vind het echt heel erg cool!’ Brynn lachte naar de jongen. Ja, dat hoorde hij waarschijnlijk echt heel vaak, maar Brynn kon er niets aan doen. Het trok haar aandacht nou eenmaal zo sterk, op een positieve manier. Pff, wat stelde ze weer eens originele vragen…Nou ja, jammer dan.

Brynn keek inderdaad wel een beetje verbaasd toen Kaito antwoord gaf op haar vraag. Niemand die zijn haar interessant vond? Wat een schaamte voor die andere mensen dan! Brynn vond dat lichgroene, geelachtige, ze wist het bijna niet te omschrijven, haar juist wel cool! Heel erg cool zelfs en dat het zijn natuurlijke haarkleur was al helemaal! Zij had ook wel geboren willen worden met zo’n soort kleurtje, maar helaas had ze maar gewoon, saai, bruin haar al was de rode gloed die er op lag wel een leuk en mooi extraatje. Brynn legde een vervelend plukje achter haar oren en wendde snel haar blik af toen Kaito haar bewonderende blik noemde. Was het zo opvallend geweest dan? Wat stom van haar! Ze had toch niet als een of andere idioot naar zijn haar zitten staren, of wel? Domdomdom! Brynn keek Kaito wat verontschuldigend aan. ‘Oh, sorry daarvoor!’ Ze lachte wat ongemakkelijk. Als hij haar nou maar niet een rare weirdo vond. Jeez, waarom maakte het haar zoveel uit wat hij van haar vond? Zo was Brynn niet. Brynn gaf om niemand’s mening, maar waarom wel van deze jongen? Vreemd. Brynn keek maar weer voor zich uit en mompelde nog zachtjes op ‘strenge’ toon. ‘Het is ook eigenlijk je eigen schuld.’ Maar toen draaide ze zich grijnzend om. ‘Moet je maar niet zo cool haar hebben!’ Brynn bleef Kaito vrolijk aankijken, maar volgde toen zijn blik naar het schoolplein. Meer kinderen begonnen het te ‘bevolken’ en hun ding te doen. Hmm, wat was daar nou zo interessant aan? Dat deden die saaierds elke dag! Brynn had nou niet echt veel respect voor haar medescholieren. Maar hoe kon het ook anders? Brynn was in tegendeel tot hun, niet geinteresseerd in Justin Bieber, roze naaldhakken of een 6 of een 7 halen voor wiskunde. Brynn was meer het hardcoretype dat van skulls, stilte en vooral van muziek hield. Tot nu toe was Kaito de enige waar ze een soort van overweg meekon. Ze kende hem dan ook nog maar even, maar toch, voor hem deed ze al veel meer moeite om goed over te komen dan voor enig ander persoon op deze school. Brynn lachte in zichzelf om het complimet dat Kaito haar over haar naam had gegeven. Dat was lief. Geen enkele andere jongen had dat over haar naam gezegd behalve dan wanneer je Julian er buiten liet, maar dat was sarcastisch geweest en bovendien mocht ze hem niet. Hij was dus echt de Bieber van de school. Wanneer ze het niet over dat kleine, gemanipuleerde stemmetje van dat joch hadden, hadden ze het wel over Julian. De jongen met de hazelnootbruine ogen en de mooie, golvende, blonde haren en vooral, volgens Brynn dan, het enorme ego. Wat haatte Brynn die gast. Ze was hem weleens tegengekomen en had zijn geslijm niet aan kunnen horen. Ze had hem, op haar Brynn-maniertje, afgewezen wat hij niet had kunnen verkroppen. Sindsdien had hij iets tegen haar of zo. Ja, toen ze met Qeya de school netjes gezegd wilde ‘verlaten’, had hij haar vervelend genoeg willen tegenhouden, maar helaas was zijn plannetje in het water gelopen toen Brynn hem had laten merken het daar niet mee eens te zijn. Zijn pols had ze gepakt waarna een knieetje in zijn buik genoeg was geweest om hem te doen laten liggen. Wat een mietje was hij toch eigenlijk. Zo niet waar Brynn van hield. Kaito was nu al zoveel leuker! Wow, nou moest ze stoppen en wat was het toch wat Kaito zijn aandacht zo vast had?



Een groepje jongens stond recht voor hun, maar op een afstandje, en ze waren vervelend herkenbare blikken op haar aan het werpen. Het waren nog eens lelijke jongens ook. Eentje was een afro, de ander gekuifd en weer de andere had donker, sluik haar dat voor zijn gezicht hing. Was dat nou echt wat Kaito zo bezig hield? Brynn was er zo onderhand wel aan gewend geraakt met de jaren ervaring en had geleerd dat negeren de beste optie was. In ieder geval beter dan er op in gaan al deed ze dat weleens wanneer ze echt chagrijnig was. Dan kon ze niets hebben, ook niet van dit soort levenloze kerels, maar nu met Kaito voelde Brynn zich eigenlijk wel goed en dat zouden die jongens nu echt niet vergallen hoor! Als ze daar maar niet van uitgingen, want dan stond hun een onaangename verrassing te wachten. ‘Vrienden van je?’ vroeg Kaito net op het moment dat de afro van het groepje hun kant op keek. ‘Nee,’ antwoordde Brynn kalmpjes, maar ze herkende ze wel. Het waren de vriendjes van Julian. Wat toevallig. Net toen ze op een van die zeldzame momenten aan die rotzak moest denken, verscheen zijn clubje opeens. Gelukkig was hij er zelf, nog, niet bij. ‘Vrienden van Julian,’ zei Brynn toen als aanvulling op haar antwoord alsof ze er van uitging dat Kaito Julian wel kende, wat eigenlijk misschien wel stom was om te denken. Maar ja, ze ging er gewoon echt vanuit. Bijna iedereen hier kende hem wel en Brynn had er wat ervaringen mee die er allemaal een te veel waren geweest. Brynn zuchtte toen een van de jongens, de gekuifde, op hun afstapte. Waarom moesten dat soort types toch altijd de leuke momenten verstoren? ‘Dit wordt leuk,’ zei Kaito sarcastisch en Brynn knikte lichtjes. Wat haatte ze dit soort dingen toch, maar ze had de vertwijfelde houding van de jongen wel gezien. ‘Echt zielig,’ zei ze toen half tegen Kaito, half tegen zichzelf,’ ze kunnen echt niets zonder hun leidertje.’ Vervolgde ze toen waarmee ze Julian bedoelde. Ze keek Kaito even verveeld aan. Deze jongens waren zo herkenbaar. Brynn’s ogen vergrootte even toen ze Kaito’s gebalde vuisten zag. Hij maakte zich toch geen zorgen over haar? Dat was helemaal niet nodig, joh! Ze kon prima voor zichzelf opkomen, maar stiekem, heel stiekem voelde ze zich toch wel gevleid door Kaito’s gewoon bijna agressieve houding. Brynn glimlachte en zei: ‘Maak je geen zorgen, die doen echt niets.’ Brynn draaide zich al weer om, om weer voor zich uit de kijken toen het gezicht van de gekuifde jongen wel erg dichtbij was. Ze schrok achteruit en hield haar handen voor haar borst. ‘Whooo, back off!’ riep ze geschrokken uit. Wat dacht hij wel niet dat hij deed? Vanuit haar ooghoeken zag Brynn dat de andere jongens voldaan aan het lachen waren. Waarschijnlijk was dit een weddenschap geweest of zo? ‘Kom op, een kusje maar,’ zei de jongen toen terwijl hij haar kin vastpakte. Zijn hele twijfelende blik was verdwenen en dus toch had Brynn gelijk. Ze had zoiets al een keer eerder meegemaakt. 5 euro voor de jongen die het meisje durfte te zoenen. Brynn walgde van dat soort dingen. Ze zette haar handen tegen zijn borst als waarschuwing dat hij niet verder kon gaan al lag ze al vrij ver achterover. Het liefst wilde ze de jongen van zich afgooien en hem een trapverkopen, maar ze wilde die vechtlustige houding iet laten zien met Kaito erbij. Wat zou hij wel niet denken? Dat ze een of andere agressieveling was? Nee, dat liever niet en sowieso, de jongen was aardig gespierd en voordat ze het wist, had hij Brynn’s schouders al in een machtige greep. Te machtig voor Brynn.



Brynn had geen idee wat er toen allemaal nog gebeurde. Het enige wat ze wist was dat ze nog eens een hartig woordje met Julian zou gaan voeren. Dat hij zijn ‘bendeleden’ nog eens zou moeten toespreken over wat was toegestaan en wat niet. Brynn kon Julian wel aan. Die was niet zo sterk. Hij werd vooral beschermd door zijn clubje dat op hun beurt Julain weer achtervolgde als een stelletje kippen zonder kop. Sowieso had Brynn Julian al eens op de grond gelegd dus dat was niet zo moeilijk. Maar deze gast... Wist zij veel dat zijn vriendjes zo sterk waren. Dat had ze eerlijk gezegd niet helemaal verwacht, aar opeens, uit het niets, sneed een scherpe stem door haar oren. ‘Hee, doe eens even rustig aan daar!’ Brynn keek op. Haar blik was wazig, maar een iemand herkende ze al snel. Julian! Wanneer je de duivel op zijn staart trapt..... Maar belangrijker nog. Waar was Kaito....?



*Surprise!!!! *

Brynn wist niet zo goed wat er allemaal gebeurde. Alleen maar dat die ranzige gast wel erg dichtbij kwam met zijn stinkende mond en dat zijn kruis wel erg hard tegen het hare was aangedrukt. Brynn wilde de jongen zo graag in het zijne trappen, maar dat zou voor nogal onsmakelijke taferelen zorgen en dat wilde ze eigenlijk voorkomen met Kaito erbij. Verdomme, waarom hechtte ze zoveel waarde aan de mening van die jongen?! Maar nog voor Brynn iets kon zeggen of doen was de gekuifde jongen al van haar af. Een scheldwoord werd overgespeeld. Wat overdonderd bleef Brynn nog even als versteend liggen. Ze hoorde klappen en kreunen. Wie had die gast van haar af gehaald? Als dat maar niet Kaito was geweest! Snel en zeker stond Brynn opeens op, maar ze keek onzeker om zich heen. Als eerste viel het bloed op de grond haar op dat haar ogen via een spoor naar de lichte haren van Kaito leidden. Hij was druk bezig met de gekuifde jongen te verslaan. Dus hij had het echt voor haar opgenomen? Brynn voelde woede koken. Waarom zou hij? Ze wilde zelf al op de jongens afstappen om Kaito te helpen, maar haar schouder werd ruw beetgepakt en nog voor ze zich om kon draaien om haar belager te zien werd ze tegen de grond geduwd. Al weer. Chagrijnig keek Brynn omhoog, recht in het naar rook stinkende gezicht van de jongen met het sluike haar. ‘Jij gaat helemaal nergens heen,’ grijnsde hij. Ja, dat mocht hij mooi denken. Brynn was al ontsnapt uit haar ‘trans’ en ging Kaito echt niet al het werk laten doen, hoor! Vliegensvlug sloeg ze haar benen om de enkels van de jongen heen. ‘Ja, dat mag jij mooi denken,’ grijnsde ze nu terug naar de jongen die opeens een wat angstigere uitdrukking op zijn gezicht had. Snel trok Brynn haar benen naar zich toe waardoor de jongen achterover, op de stenen grond viel. Ze trapte hem even in haar buik waardoor hij hard kreunde en waarschijnlijk voor even uitgeschakeld zou zijn. Ze wilde al weer naar Kaito toe rennen om hem eens duidelijk te gaan maken dat hij zich hier echt niet mee moest bemoeien. Julian was misschien een watje, zijn vriendjes zeker niet. Opeens voelde Brynn een voet in haar knieholte en zakte ineen waarna ze gelijk een trap tegen de zijkant van haar been kreeg waardoor ze omviel. Haar hoofd kwam pijnlijk tegen een stoeprand terecht en een gegrauwde ‘fuck’ ontsnapte haar keel. Boos keek ze om en zag de jongen met het sluike haar weer voor haar staan. Had ze hem toch onderschat. Brynn zuchtte en wreef over haar pijnlijke hoofd heen waarna ze de jongen nu met zijn eigen truc onderuit haalde. Hij kwam echter iets vervelender terecht en viel bewusteloos neer. Zo, dat was in ieder geval opgelost.



Brynn keek verbaasd op toen ze opeens voetstappen hoorde en daarna Kaito voor zich zag staan. Wat deed hij hier nog? Hij had die ene jongen al op de grond gekregen. Nu moest hij voor zichzelf kiezen en hem peren! Brynn zag en hoorde hoe hard Kaito tekeer ging tegen Julian, die er pas was bijgekomen. Julian stelde zich alleen maar voor en keek, net als Brynn zelf trouwens, wat verbaasd toen Kaito over ‘klef gedoe’ begon. Brynn kreeg een rode kleur al wist ze zelf niet eens of dat van woede of schaamte was. Alsof zij een relatie met die ass-hole wilde! Andersom misschien wel, maar Brynn had geen zin in jongens als Julian. Eigenlijk had ze helemaal geen zin in jongens. Wel, misschien een beetje, ze begon K-… Helemaal niet! Ze gaf om niemand! Ook niet om… Nee, die zin kon ze niet afmaken. Dat kon ze gewoon niet. Hij was dan wel zo stom om zich hier een beetje te lopen opofferen, maar hij was wel cool en toch ook wel lief. Brynn keek op toen ze merkte dat Kaito opeens naast haar kwam zitten. Hij wilde haar ondersteunen en probeerde haar gerust te stellen. Opeens veranderde Brynn’s boze blik, meer in verbaasd en zelfs wat afstandelijk. Vooral toen ze zijn zachte vingers door haar haren voelde strelen en al helemaal toen hij haar omhelsde. Ieder ander meisje had dit heldhaftig en lief gevonden, maar bij Brynn veroorzaakte het wantrouwen. Ze had zoiets niet achter hem gezocht, maar vooral omdat ooit nog eens iemand dat bij haar had gedaan. Haar vastgehouden, haar laten huilen, beloofd dat het goed kwam om haar vervolgens de volle prijs te laten betalen door haar tot dingen te dwingen die geen enkel mens ooit zou moeten doen. Verschrikkelijke dingen. Maar Kaito was diegene niet! Kaito was een totaal ander persoon, toch? Brynn was wat overdonderd, maar net toen ze haar armen ook om hem heen wilde slaan werd hij weggeslagen. Boos keek Brynn op en zag dat de afrogast op Kaito aan het intrappen was. Oke, Kaito was stom geweest om haar te willen beschermen, maar dit ging te ver. Snel stond Brynn op en duwde de jongen onverwachts om. Ze had genoeg van deze laffe kleuters. Ze zou het heft nu in eigen handen nemen. Ze ging Kaito echt niet alles laten doen, hoor! Een plof voldeed om Brynn ervan te overtuigen dat de afro lag en snel knielde ze naast Kaito neer. Voorzichtig pakte Brynn Kaito’s hoofd op en smeerde wat bloed van zijn wang af. Hij kreunde zachtjes van de pijn wat toch wel wat medelijden bij Brynn verzorgde, maar niet genoeg om haar woede te doen koelen. ‘Stomme sukkel!’ schreeuwde ze boos uit, niet duidelijk of het tegen Kaito of hun belager was, maar Brynn was echt boos op Kaito. Waarom moest die stommeling het dan ook weer voor haar opnemen?! Dat wilde ze niet! Ze kon dit zelf wel oplossen! Dit was haar probleem, niet het zijne! Boos maar zachtjes legde Brynn Kaito’s hoofd weer op de grond. Gefrustreed zette Brynn haar handen in haar haar. ‘Verdomme, Kaito!’ kreunde ze. Waarom maakte hij het nou weer zo ingewikkeld?! Hij mocht het niet voor haar opnemen en al helemaal niet voor haar gewond raken! Waar was hij toch mee bezig?



Opeens sneerde een bijzonder gehate stem door Brynn’s verwarde hoofd. ‘Ha, die Brynn! Denkt ze eindelijk een leuk vriendje te hebben, is hij niet eens in staat je te beschermen!’ Woedend draaide Brynn zich om. ‘Jij,’ siste ze naar Julian,’ houd je er buiten!’ Maar Julian haalde alleen maar zijn schouders op en zei nonchalant, maar met een grijns die blijk gaf dat hij wel degelijk wist waar hij over sprak: ‘Ach, hij is niet veel beter dan je vorige, Brynn. Het zal wel nooit goed komen met jou.’ Brynn’s ogen vergrootten. Hoe wist Julian daarvan? Even voelde Brynn zich bang en klein. Wat als de hele school het wist? Maar haar angstige gevoel zette ze al gauw om in nog meer woede toen ze zag dat de gekuifde jongen al weer op stond, terwijl Kaito nog bleef liggen. Ze hadden hem echt hard te pakken gehad. Jeez, die jongens van Julian moesten wel erg harde koppen hebben, zeg! Maar Brynn stond woedend op. Ze liet een laatste, boze blik op Kaito vallen en stapte toen snel en zelfverzekerd op Julian af. Snel genoeg om zijn vriendjes voor te zijn en gauw vlak voor hem te staan. Julian hielde zijn handen even in de lucht als teken dat zijn ‘vrienden’ Brynn niet aan mochten vallen. Blijkbaar stond hij open voor een uitdaging. Woedend keek Brynn Julian aan. Haar ogen versmalden en leken bijna katachtig. Stug pakte ze Julian bij zijn kraag vast en trok hem dichter naar zich toe. ‘Jij weet niets van mijn leven,’ siste ze waarna ze Julian opeens losliet waardoor hij bijna omviel. Zeker draaide ze zich om om weer weg te gaan. Ze was klaar met Julian. Nu Kaito nog even helpen om daarna zelf met hem af te rekenen en dan… ‘Kalm kalm, mijn lieve Brynn. Je weet toch hoeveel ik van je houd.’ Fluisterde Julian’s bitterzoete stem opeens heel dichtbij in haar nek gevolgd door een stevige kneep in haar kont. Razend en vliegensvlug draaide Brynn zich om en nog voor Julian zich kon verweren kreeg hij een felle bitchclap in zijn gezicht. ‘Kap daar eens mee!’ schreeuwde Brynn terwijl ze zich plotseling onzekerder voelde worden. De enige jongen die het voor haar had opgenomen lag nu op de grond en ze werd omringd door drie walgelijke, maar sterke gasten waarvan hun leider, de vierde, nu wel heel boos zou zijn. Toch stonden Brynn’s ogen bijzonder uitdagend. Ze zou het niet verliezen van Julian. Echt niet! Wankelend, maar toch nog erg zelfverzekerd kwam Julian nu weer dichterbij. Erg dichtbij! Hij legde zijn hand die hij niet op zijn gloeiende wang hield op haar schouder en siste zachtjes, maar in Brynn’s oren toch vervaarlijk: ‘Dat was niet erg aardig van je, Brynn.’ Brynn wilde net een tegenopmerking maken toen ze en harde vuist in haar maag voelde. Ze schoot voorover en klapte dubbel. Een stekende pijn dwong haar samen met Julian’s hard drukkende hand op haar knieeen. ‘Zie, het is niet zo moeilijk, Brynn! Zo wil ik je voortaan altijd zien! Je moet gewoon je plaats leren kennen!’ lachte Justin gemeen terwijl zijn vrienden meeloperig mee lachte, maar Brynn kon er geen onaardige opmerkingen of zelfs maar gedachten over maken. Haar ogen stonden wijd open en haar lichaam schokte hevig op en neer om voldoende lucht binnen te krijgen. Haar hand lag op haar gepijnigde buik waar een vervelend kotsgevoel vanuit opsteeg. Brynn kokhalsde en tufte op de grond waar een dike, klodder bloed op verscheen. Stroperige, straaltjes bloed stroomden over haar lippen en kin. Ze hoorde het valse gelach van de drie meelopers, maar niet meer van Julian zelf die haar nu alleen maar genietend, maar toch kil aankeek. Oehw, wat kon ze die rotkop niet uitstaan! Zwak en trillend sloeg Brynn haar hand op Julian’s knie en greep zijn broek stevig vast. Langzaam, maar zonder helemaal terug op de grond te vallen klom ze omhoog aan Julian’s kleren tot ze weer rechtop stond. Ze keek de jongen voor haar recht aan. Haar ogen stonden koeltjes ondanks de verschrikkelijke pijn die ze leed. Uitdagend veegde ze het bloed van haar gezicht met haar eens witte trui. Die Julian mocht met haar doen wat hij wilde, ze zou blijven vechten totdat hij zich overgaf. Al was het alleen maar om Kaito te wreken.



Julian lachte vermakelijk en zei: Ahw, kom op Brynnetje. Je weet toch dat ik je niet wil om je karakter, veel te koppig voor mij. Ik wil je om…’ Julian liet zijn blik langzaam omlaag glijden over Brynn’s lichaam. Een hint die Brynn genoeg zei. Een oorverdovende klap die iedereen op het schoolplein gehoord moest hebben vulde de ruimte gevolgd door een wat zachtere, maar nog steeds zware plof. Julian lag op de grond. Zwaar kreunend alsof hij een kind aan het krijgen was. Brynn veegde haar bebloede knokkels af aan haar donkere rokje. Er zat een schaafwond op haar knokkels, maar niet zo’n grote als op Julian’s gezicht. Brynn nam nog een stap dichterbij de jongen en trapte hem flink in zijn buik waardoor hij zelfs nog harder kreunde. Tss, wat een baby, flitste het door Brynn’s hoofd, maar dat was niet wat ze zei. ‘Zo, nu weet jij op welke plaats jij hoort!’ zei ze boos waarna ze zich voldaan omdraaide. Haar ogen stonden vurig en haar eigen pijn was ze al weer vergeten. Brynn keek de drie overgebleven jongens doodskil aan en schreeuwde gefrustreerd: ‘En, wie is de volgende?’ Maar nog voor ze haar zin af had kunnen maken, waren de lafaards al verdwenen, hun leider hulpeloos achterlatend op het schoolplein. Opeens zag Brynn het felgele haar van Kaito tegen de grijze stoeptegels afsteken. Een apart gevoel maakte een sprongentje in haar buik, maar Brynn besteedde er geen aandacht aan. Snel rende ze naar Kaito toe. Een nieuwe woede nam grip op haar toen Brynn zijn bebloede gezicht zag. Wat een klootzak was die Kaito toch eigenlijk! Waarom, in hemelsnaam, nam hij het voor haar op?! Dat betekende dat hij haar het waard vond om voor te vechten, maar dat was ze verdomme niet! Ze was het niet waard. Radeloos zakte weer naast Kaito neer en nam zijn hoofd bedroefd op haar schoot. Teder streelde ze door zijn mooie haar en zo van dichtbij zag Brynn pas echt wat voor een knap gezicht hij had. Verdomme, zie je nou wel?! Dit was dus precies wat Brynn NIET wilde! Kaito had haar nooit mogen beschermen, want dat betekende dat hij het haar waard vond en dat wilde Brynn koste wat kost niet. Ze wilde dat hij haar zag als niet meer dan een speeltje. Zoals alle jongens dat deden. Een speeltje, dat wanneer hij ermee klaar was, het door kon geven zonder zich eraan te hechten. Maar wat deed deze jongen? Deze jongen moest zich zo nodig voor haar laten verwonden wat haar sympathie voor hem, die toch al veel te groot was van het begin af aan, alleen maar vergrootte en dat was iets wat ze zichzelf had verboden. Wist ze nou echt niet beter dan de laatste keer dat ze iemand toeliet in haar hart? Had ze daar dan niet genoeg van geleerd? Wanhopig liet Brynn haar schouders zakken. Maar ze wilde zo graag bij Kaito zijn. Het goed voor hem doen, zichzelf zelfs aardiger voordoen dan dat ze eigenlijk was en nou moest hij het opeens allemaal nog ingewikkelder maken?! Heel even legde Brynn haar hoofd, bijna onbewust, in Kaito’s nek. ‘Het is allemaal jouw schuld!’ snikte ze zachtjes. Opeens schoten Brynn’s ogen open. Was ze nou verdomme nog eens aan het huilen ook? Nee, waarom moest ze net nu zo nodig zielig gaan zitten doen? Snel schoot ze overeind en veegde de twee uit hun gevangenis ontsnapte tranen van haar wangen. Wat een kind was ze toch. Hier had Kaito toch helemaal niets aan? Wat was ze toch weer stom bezig! Alsof ze deze dag helemaal niets goed kon doen!



Snel, maar voorzichtig legde Brynn Kaito’s kap over zijn hoofd en stond toen op, terwijl ze Kaito’s arm om haar nek heensloeg en zijn benen vastpakte. Ze probeerde helemaal rechtop te staan en tegelijk Kaito helemaal op haar rug te trekken. Bijna viel ze om, maar net op tijd vond Brynn haar evenwicht. Zo strompelde ze richting de uitgang van het schoolplein. Brynn had geen zin om de school in te gaan. Dan moesten ze zoch alleen maar verklaringen en zo gaan afleggen en daar had ze nu geen tijd voor. Sowieso hadden er nu al veel te veel kinderen staan te kijken wat er allemaal gebeurde. Brynn negeerde ze en liep met Kaito verder. Even werd ze kalm van de gedachte in ieder geval van die lastposten verlost te zijn al speet het haar wel te zien dat er nu al een paar hysterische meiden de zielig miepende Julian overeind probeerden te helpen en Brynn hatelijke blikken toewierpen. Domme grieten, dacht Brynn verbitterd, domme Julian, domme Kaito, domme zij. Ja, vooral zij zelf. Misschien was het zelfs allemaal wel Brynn’s schuld in plaats van die van Kaito. Als zij zijn hele mening niet zo belangrijk had gevonden had ze die jongen gewoon zelf van zich afgetrapt en was er gewoon vandoor gegaan en voila! Geen gewonde Kaito en geen verwarde Brynn! Verdomme, nou was het nog haar schuld ook! Een spastische trek in haar benen en Brynn viel voorover om met Kaito vol op haar. Ze lag hulpeloos op haar buik en kon geen kant op. Ook dat nog! Een geirriteerde zucht verliet Brynn’s keel. Behalve dat dit er waarschijnlijk heel raar en vies uit moest zien, lag het nou ook niet echt lekker. Vooral omdat er een harde steen in in Brynn’s nu heel gevoelige buik stak. Hopeloos probeerde Brynn uit de benarde positive te krabbelen, maar Kaito was toch nog best wel gespierd en spieren brengen gewicht. Het enige resultaat dat ze kreeg was dat ze bijna een autorijbaan op kroop waar plotselig een auto toeterend langs kwam scheuren waardoor Brynn in reflex vliegensvlug achteruit schoot en ze dus alleen maar verder onder Kaito belandde. Normaal zou Brynn de jongen van zich af kunnen duwen, maar in deze staat waarin haar armen aanvoelden als zwakke sateprikkers, lukte het niet. Ach, wat maakte het ook uit. Veel mensen die dit konden zien waren hier toch niet. Vermoeid legde Brynn haar hoofd op haar door de harde straat geschaafde armen. Door haar pijn heen voelde ze dat haar panty gescheurd was en er bloed uit haar dik geworden knieen stroomde. Waarschijnlijk ook door de straat geschuurd. Zachtjes zuchtte Brynn en concentreerde zich op het aangename gevoel van Kaito’s, door haar bewonderde, haar dat haar voorhoofd streelde doordat het rustig met de wind meewaaide. Brynn glimlachte heel even. Het leek wel alsof het gras aan de verkeerde kant van de wereld zat. Langzaam warden Brynn’s oogleden zwaarder en voordat ze het wist, beleefde het allemaal opnieuw in haar slaap.



*Als je iets anders wil, zeg je het maar he! Dan verander ik het ;D*