It's too Dark...

Muziek hoorde je verderop een huis uit komen. De deur van het huis ging open en daardoor werd de muziek beter hoorbaar. Een meisje met heel lang roze haar en blauwe ogen kwam het huis uitgestapt. Ook was er een blauw/roze koptelefoon op haar hoofd te vinden. Ze had geen muziek op staan op dit moment, maar ze had het meer als een accessoire. Ze had een blauw jurkje aan met hakken eronder, over haar jurkje had ze een jasje aan. Het was niet bepaald het warmste moment van de dag namelijk. Langzaam draaide ze zich om en met een brede glimlach zwaaide ze naar binnen. Naar haar vriendinnen en natuurlijk de gene die het feestje gaf. Ze draaide zich om en liep vervolgens het pad af. Ze kwam zo op de stoep terecht en tilde langzaam haar hand op. Om haar pols zat een zilveren horloge. Van het horloge kwam een zacht getik. Het was al bijna middernacht, nog één minuut en het zou precies twaalf uur 's nachts zijn. Langzaam liet ze haar hand zakken. Ze baalde enorm, want ze moest nu alleen naar huis lopen. Ze keek op en het was doodstil alleen de muziek uit het huis was te horen en soms ergens het geluid van een auto deur die dicht sloeg. Ze wou terug rennen het huis in om daar ook maar te blijven slapen, maar haar moeder had het haar verboden en als ze het toch zou doen dan had ze een probleem en kon ze haar gitaar gedag zeggen. Met een diepe zucht keek ze nog een keer om haar heen. En het ergste was ook nog is dat de vriendin waarmee ze naar het feestje was gegaan wel mocht blijven slapen en zij dus nu alleen naar huis moest lopen. Ze stond hier nou al vijf minuten lang op de stoep te piekeren voor het huis waar nog steeds non-stop muziek uit te horen was. Als ze ergens niet tegen kon of eerder gezegd bang voor was, was het in het donker, zeker als je dan ook nog is naar huis moest lopen in het donker. Ze voelde gewoon dat dit niet goed ging komen. Met veel tegen zin zette een stap van de stoep af. Ze stak de straat over en kwam aan de andere kant op de stoep terecht. Gelukkig waren de straatlampen fel genoeg om alles te zien, maar dan nog. Ze had zoveel enge en rare verhalen gehoord. Ook verhalen over engelen, maar dan ook nog is over slechte engelen. Het idee alleen al liet haar rillen. Eigenlijk moest ze niet zo schijt luis zijn en gewoon recht naar huis lopen, maar het leek alsof ze vast genageld was aan de grond. Ze fronste haar wenkbrauwen en snoof. Ze begon maar weer te lopen, want op deze manier kwam ze anders nooit thuis. Met grote stappen liep ze door. Ze hoorde iets achter haar en begon automatisch harder te lopen. Het geluid leek dichterbij te komen. Haar ogen werden groot. Dit begon nu meer op snel wandelen te lijken dan normaal lopen. Het geluid werd steeds harder en nu kon ze het niet meer houden. Met een sprintje rende ze de hoek om. Nou moest ze nog maar een straat en dan was ze eindelijk thuis. Ze bleef stilstaan en hijgde even. Ze kreeg het er zelfs benauwd van. Ze keek op. De straat leek steeds langer te worden. Langzaam tilde ze haar hand op. Ze keek weer op haar horloge. Op dit moment was het al middernacht geweest. Ze slikte en keek voorzichtig achter haar. Tot haar grote opluchting was er niks te zien. Alleen een lege straat en schaduwen van de lantaarnpalen en bomen en huizen die er stonden. Met een diepe en flinke zucht keek ze weer voor d'r en liep ze weer door. Met haar blik voor haar gericht liep ze gewoon verder. Ze bleef met een flinke pas door lopen. Zo zou ze toch zo snel mogelijk thuis zijn. Tenminste dat dacht ze.

Alleen met Toestemming!! ^^

De donkerblauwe haren van de jongen leken bijna zwart door de duisternis van de nacht. Zijn rode oog viel daarentegen juist extra veel op ‘s nachts. Hij gromde even binnensmonds. Hij hield van de nacht op aarde, maar het was wel saai. Soms liepen er meisjes rond die bang waren ‘s nachts en die kon hij dan lastig vallen. Niet op de vieze manier, natuurlijk. Gewoon bang maken. Vooral als ze zijn rode oog zagen werden ze vaak bang. Overdag had hij af en toe dan ook een blauwe contactlens in, zodat het niet al te veel opviel. Helaas was zijn oogkleur op zich al opvallend, want het blauw was feller dan bij de meesten en dan zag je bij zijn voor hem rechter oog een rode gloed erin. Zijn naam - Damon - paste bij zijn uiterlijk; er waren veel mensen die hem zagen als een demon in verband met zijn rode oog. Of ze vergeleken hem er gewoon mee als hij iets uithaalde wat tegen de regels was.

Snelle voetstappen klonken en een meisje liep langs hem. Zonder erover na te denken pakte hij haar pols beet en trok hij deze omhoog, zodat ze voor hem zou staan, met haar arm in de lucht. “Zo..” zei hij. “Kijk je even uit waar je loopt, wijffie?” vroeg hij kalm. Hij legde zijn vinger onder haar kin. “We willen niet dat je enge mannetjes tegen komt buiten, he?” vroeg hij toen droogjes. “Wat doe je eigenlijk nog buiten? Wilde nacht gehad?” vroeg hij toen flauw. Hij liet haar pols los en keek haar aan, zijn rode oog gesloten als in een knipoog. “Grapje toch,” zei hij toen knipogend, waarna hij zijn rode oog ook weer opende. Het zou er voor haar vast eng uit zien. Een jongen die haar midden in de nacht ineens stopte en dan ook nog eens een helderrood oog had. Maar, pech voor haar. Hij verveelde zich en had zin in wat lol. Kleine meisjes pesten viel onder lol. Hij snoof eventjes zacht. “Damon is de naam,” zei hij kalm. “En met wie heb ik het genoegen te mogen spreken op dit uur van de nacht?” vroeg hij toen liefjes.

Kort, moet zo naar school. --'

Harmony was zo op haar blik vooruit gericht dat ze zonder ook maar te merken dat er mensen of zo in de buurt waren. Het enige wat ze nou wou was zo snel mogelijk naar huis toe zonder rare mensen tegen te komen, die ze overdag al genoeg zag. Ze liep stevig door en had haar blik op de stoep gericht. De stenen waar ze een voor een over heen liep. Omdat ze zo naar beneden keek viel haar roze lange haar aan de zijkant voor haar zicht. Hierdoor zag ze alleen maar de stoep en de dingen die recht voor haar zaten. De blauw harige jongen met een blauw en rood oog had ze dan niet opgemerkt. Alleen dit merkte ze al snel genoeg toen ze opeens een hand om haar pols voelde. Haar hand werd omhoog getrokken waardoor haar arm in de lucht hing. Ze leek zowat gedwongen de jongen aan te kijken die nu voor haar stond. Haar ogen werden even groot. Ze keek de jongen aan met een bange blik zeker toen ze zijn rode en blauwe oog zag. De jongen sprak zijn woorden. Harmony probeerde zich vervolgens los te trekken. Al snel kwam de rest van de jongen zijn woorden en voelde ze een vinger onder haar kin. Ze slikte even. Hij zei dat we niet wilde dat ze enge mannetjes tegen zou komen. Nou dat had ze nu dus al, dus veel maakte het niet. Weer waagde ze een poging om haar pols uit zijn greep te trekken. Hij vroeg vervolgens wat ze nog buiten deed of ze een wilde nacht gehad. Haar ogen werden weer even groot. Ze keek weer normaal en werd een beetje rood om zijn laatste vraag. Hij liet haar pols eindelijk los en wreef over haar pols. Ze keek weer op naar de jongen toen hij zei dat het een grapje was en knipoogde hij met zijn rode oog. Hij zag er eigenlijk best eng uit met dat rode oog. Wat was hij?? De jongen stelde zich voor als Damon. Volgensmij kon je hem beter Demon noemen of zo iets. Hij vroeg vervolgens met wie hij het genoegen had te spreken op dit uur van de nacht. Haar hart klopte zo wat in haar keel het liefst zou ze nu keihard weg rennen. Ze zette een stap naar achter. "ik kom van een feestje..." zei ze. In haar stem kon je zowat rillingen van angst horen, maar het was niet zo super erg. "mijn vriendin bleef logeren en ik kon niet dus ik moest alleen naar huis..." ze snoof even. Ze keek de andere kant op de straat in. "Mijn naam is Harmony en als je het niet erg vind ga ik nu naar huis" en ze keek vanuit haar ooghoeken naar de jongen. Vervolgens maakte ze aanstalten om verder te lopen en keek ze weer voor d'r.

Het meisje zei dat ze van een feestje kwam. De blik van de jongen ging even snel over haar heen. Ze had blauwe ogen en roze haar. Interessant. Een niet al te veel voorkomende combinatie, al was zijn combinatie waarschijnlijk een combinatie die nog veel minder voor kwam; niet veel mensen hadden twee verschillende oogkleuren, laat staan rood en blauw. Met zijn één meter en zevenentachtig centimeter was het voorspelbaar dat zij een stuk kleiner was. Hij schatte haar zo’n één meter en zeventig centimeter. Maar, ze had hakken aan. Dus waarschijnlijk was ze nog kleiner. Een klein glimlachje sierde zijn gezicht. “Uk,” moest hij even zeggen.
Ze legde uit dat haar vriendin bleef logeren, maar dat zij niet mocht en dus alleen naar huis moest. Hij hief een wenkbrauw op. “Och arme toch,” sprak hij rustig. Eigenlijk had hij totaal geen medelijden met haar. Hij had eerder medelijden met die ouders. Wat een domme mensen als ze hun dochter niet eens wat lol lieten hebben in haar tienerleven. Straks werd ze zo’n dom saai wicht later. En dat wilden ze vast ook niet, toch?
Ze stelde zich voor als Harmony en zei dat ze nu naar huis vond. Mits hij het niet erg vond. “En wat nou als ik dat wel erg vind, meis?” vroeg hij met een vals glimlachje. Hij pakte haar pols opnieuw beet. “Wees kalm, ik heb geen enkele interesse in een meisje zoals jij,” zei hij met een beledigende ondertoon, benieuwd hoe ze hierop zou reageren. “Zal ik met je meelopen? Dan kan ik je in ieder geval verzekeren dat je niet verk..” Hij haperde even in zijn zin. “Misbruikt zal worden vannacht door vieze mannetjes,” besloot hij toen maar te zeggen. Dat klonk wat netter. En minder smerig.

Harmony keek naar de jongen. Zijn rode oog trok haar aandacht heel erg. Ze knipperde een paar keer en liet haar ogen even over de jongen heen glijden. Hij was een stuk groter dan haar, waardoor ze zich nog ongemakkelijker voelde. Zij was maar een kleine 1,70 met hakken aan nog wel. Zonder hakken was ze dus nog kleiner. Ze keek weer naar de jongen toen ze hoorde wat hij zei. Hij noemde haar "Uk". Met gefronste wenkbrauwen keek ze de jongen aan. Ze snoof een keer en al snel sprak Damon weer zijn woorden uit. Hij had een wenkbrauw opgeheven en vervolgens had hij "och arme" gezegd. Deed hij nou alsof hij medelijden met haar had. Dat ze een jongen veel ouder en langer dan haar tegen kwam op straat was nog tot daar aan toe, maar deze jongen gedroeg zich totaal anders dan de meeste jongens die ze tegen kwam. Ze schudde de gedachte maar even weg, ze moest hier nu niet aan denken. Toen ze zich om had gedraaid en aan stalte gemaakt had om weg te lopen. Hoorde ze Damon's woorden. Hij zei wat als hij het nou erg vond, in een vragende zin. Ze draaide in een seconde haar hoofd naar hem toe. Ze zag hoe een vals glimlachje op zijn gezicht was verschenen. Haar ogen werden even groot toen hij opnieuw haar pols vast pakte. Ze snoof toen ze zijn andere woorden hoorde. Hij zei dat ze kalm moest blijven, omdat hij totaal geen interesse had in een meisje zoals zij. Hij zei dit met nogal een beledigende ondertoon. Langzaam fronste ze haar wenkbrauwen. Ze wachtte nog even om haar pols los te trekken voordat hij uitgepraat was. Hij vroeg of hij met haar mee zou lopen, want dan kon hij haar verzekeren dat ze niet ver... en toen hield z'n zin op. Ze keek hem even met een opgeheven wenkbrauw aan. Hij vervolgde zijn zin door te zeggen dat ze dan niet misbruikt zou worden door vieze mannetjes. Ze zuchtte eens diep en trok haar pols met één ruk los. Hij mocht dan wel eng zijn, maar zelfs bij zulke mensen tolereerde ze het niet om als klein kind behandeld te worden. "voor de duidelijkheid... ik ben geen klein kind meer, dus je hoeft m'n handje niet vast te houden" zei ze lichtelijk geïrriteerd "ik ben dan misschien niet de grootste, maar dat hoeft niks uit te maken". "ik woon trouwens al jaren alleen in dat verrekte huis en ik weet hoe ik met "vieze mannetjes" om moet gaan, ik red het wel" zei ze vervolgens. Ze bleef hem even aan kijken en haar blik werd weer wat kalmer. Ze had nu de neiging om door te lopen, zo snel mogelijk naar huis, maar het leek net alsof het haar niet lukte. "en ik ben ook geen oud omatje die je over het zebrapad moet leiden" zei ze er nog zacht en droog achteraan terwijl ze even weg keek.

Nadat ze haar hand uit zijn greep had los getrokken en gezegd had wat er te zeggen viel bleef ze Damon aan kijken. Ze was eigenlijk te nieuwsgierig om weg te gaan, je kwam namelijk niet elke dag een jongen tegen met 2 verschillende oog kleuren. Zeker na al die verhalen die ze van sommige mensen heeft gehoord. Ze had het zelfs in boeken gelezen, maar ze was nog nooit een engel tegen gekomen. Ze schoot uit haar gedachte toen ze de jongen zijn stem weer hoorde. Maar wat als ik dat nou wil? zei hij op een liefelijke stem. Ze snoof even en gaf hier maar geen antwoord op. Zulke opmerkingen had ze al té vaak gehoord als ze eerlijk moest zijn. En hij gaat zeggen dat ze op moest passen voor vieze mannetjes, hij zag er uit alsof hij er zelf eentje was. Hij stemde in dat het niet uit maakte dat ze niet de grootste was. Ze keek hem even verrast aan. Al snel kwam echter de rest van zijn verhaal erachteraan. Hij zei dat ze mentaal en fysiek gezien dat ze ook heel erg jong en klein was. Ze zuchtte lichtelijk geïrriteerd. Ze keek de jongen aan. "ik ben al 16 en word volgende maand al 17 en ik heb cu..." en ze stopte haar zin abrupt. Wou ik nou letterlijk dat tegen een jongen gaan vertellen dacht ze. Ze moest wel gek in d'r hoofd zijn of zo. Ze kalmeerde weer even en keek op naar jongen toen opeens haar hand werd vast gepakt. Hij trok haar naar zich toe en al snel voelde ze een arm om haar heen geslagen. Met een geschrokken blik op haar gezicht keek ze hem recht in de ogen aan. Hij zei dat ze zwak was en meer moest gaan trainen. Je denkt toch niet dat je een nog groter iemand dan ik aan kan, kwam er vervolgens nog zijn mond uit rollen. Grinnikend liet hij haar los en snel zette ze een stap naar achter. "fysiek gezien misschien ja..." mompelde ze droog op zijn eerste woorden. "en voor de rest.... heb je misschien wel gelijk..." zei ze zacht en ze keek even weg. Ze kon er niet tegen dat hij nu gelijk had. Ze keek weer op naar de jongen en zette een lieve glimlach op. "als je toch geen interesse in meisjes zoals mij hebt, mag ik dan nu gaan??" zei ze met een lieve glimlach alsof dat zou werken. Ze zette vervolgens een paar stappen op zij, dan kon ze meteen weg lopen als hij geen interesse in d'r had, of zo iets. Van binnen had ze nog steeds de neiging om keihard weg te rennen, maar ze had geen zin om angsthaas of weet ik veel wat genoemd te worden. Opeens kreeg ze een knallende hoofpijn en greep ze naar haar hoofd en kneep ze haar ogen even pijnlijk dicht. Ineens was het voorbij en haalde ze haar handen van haar hoofd en opende ze langzaam haar ogen weer. Wat the hell was dat nou weer? dacht ze. Ze schudde haar hoofd en ze begon een moe gevoel te krijgen. Een grote gaap kwam er tevoorschijn en traantjes kwamen in haar ooghoeken tevoorschijn. Langzaam veegde ze de traantjes weg. Hoe kan ik nou ineens zo moe zijn? dacht ze weer. De moeheid sloeg harder toe en ze begon te wankelen. Het lukte haar niet om recht te staan en voordat ze het wist viel ze tegen Damon aan. Hierdoor schrok ze weer half wakker en stapte ze snel op zij. Ze keek Damon met een onschuldig, verontschuldigend en moe gezicht aan. "sorry..." zei ze zacht en weer een geeuw ontsnapte haar mond. Echter kon ze het niet meer houden en viel ze een tweede keer tegen hem aan. Ze was bijna in slaap gesukkelt en stond half te trillen en kon niet meer recht komen te staan, hier was ze veel te moe voor.

Het meisje zei dat ze volgende maand al zeventien werd en maakte haar zin niet af. Ze bleef hangen bij dat ze ‘cu..’ had. Hij grinnikte. “A? B?” vroeg hij plagerig. Oké, ze was niet lelijk. Dat zeker niet. Maar dat hield niet in dat hij haar niet mocht plagen.
Ze vroeg of ze mocht gaan, aangezien hij net nog had gezegd geen enkele interesse te hebben in meisjes zoals zij. Ze zette een paar passen opzij en hij schudde zijn hoofd, maar voor hij iets kon zeggen greep ze naar haar hoofd. Hij ging bij haar staan, zich afvragend wat er was. “Gaat het wel?” vroeg hij zacht. Plots was het over en gaapte ze. Oké.. Raar kind. Voor hij het wist viel ze tegen hem aan en keek hij haar geschrokken aan. Ze schoot wakker en stapte opzij, waardoor hij moest grinniken. Ze verontschuldigde zich en gaapte nogmaals, waarna ze weer tegen hem aan viel. Deze keer ving hij haar op en schudde hij zijn hoofd. “Wees blij dat je niet zo bent neer gevallen terwijl er niemand was,” zei hij kalm. “Of een enge gast, dat kan ook,” verbeterde hij zichzelf. Zonder om haar toestemming te vragen zette hij zijn arm in haar knieholtes, om vervolgens haar benen omhoog te zwaaien en haar in zijn armen te nemen. “Nou, ik denk dat je beter even kan gaan slapen,” zei hij kalm. “Tegenstribbelen heeft geen zin.”

Hij opende de deur van de villa die ooit van zijn grootvader was geweest. Helaas voor die gast waren zijn ouders er niet meer, wat betekende dat na zijn dood hij dit alles geërfd had. Niet dat hij nog echt leefde, maar goed. Het was beter zo. Niemand die hem stoorde. Hij trapte de deur dicht - na de sleutel eruit gehaald te hebben - en liep door de gang naar boven, waar verschillende kamers waren. Omdat hier natuurlijk altijd hele gezinnen hadden geleefd, waren er meerdere slaapkamers. En hij woonde hier maar in zijn eentje, dus waren de anderen logeerkamers. Hij gooide één van de deuren open en legde het meisje op het bed neer, om vervolgens de dekens over haar heen te trekken. Hij schudde zijn hoofd even glimlachend. Ergens vond hij het allemaal maar grappig.
Met kalme passen liep hij weer de kamer uit, naar beneden, om vervolgens op de bank neer te ploffen en de TV aan te zetten. Hij had geluk gehad met dit huis. En het was ook erg raar geweest. Van de straat.. Naar dit. Maar ja.. Hij kwam oorspronkelijk ook uit dit huis, alleen was hij weggegaan op zijn tiende, toen zijn ouders stierven. Hij vouwde zijn armen achter zijn hoofd en sloot zijn ogen, waardoor hij al snel in slaap viel, de televisie zacht aan laten staand.

Zijn woorden of het A of B was kon ze niet meer beantwoorden, want de knallende koppijn was al snel nadat hij het gezegd had tevoorschijn gekomen. Toen ze naar haar hoofd had gegrepen met haar twee handen en vervolgens haar ogen had dicht geknepen hoorde ze niks meer om haar heen. Ook niet de vraag van of het wel met haar ging. De koppijn was over gegaan. Toen ze voor een tweede keer tegen hem aanviel kon ze nog net haar ogen open houden. Ze kon hem niet aan kijken en kon haarzelf ook niet van hem afduwen. Ze hoorde zijn woorden. Hij zei dat ze blij moest zijn dat ze niet zo op straat was gevallen of dat er een vieze gast bij was. Ze was té moe om hier gechoqueerd op te reageren. "en jij bent geen enge gast..." zei ze zacht en nogal duf. Ze stond nog steeds tegen hem aan en probeerde met moeite recht te staan. Dit lukte echter niet en opeens voelde ze zijn arm in haar knieholtes. Ze werd vervolgens op getild. Ze keek op naar hem en kon gelukkig nog steeds haar ogen open houden. Hij zei dat ze maar beter kon gaan slapen en dat tegenstribbelen niet hielp. Ze fronste haar wenkbrauwen "Maar waar ga je..." en ze kon haar woorden niet af maken, omdat haar ogen dicht vielen. Haar hoofd viel automatisch tegen zijn borst, omdat hij haar had opgetild. Ze was dus in slaap gevallen.

Zonder dat ze het wist werd ze in Damon's armen naar een enorme villa gebracht. Hij bracht Harmony naar binnen en vervolgens naar boven. Ze werd in een bed gelegd en kreeg vervolgens dekens over haar heen. Ze droomde over vanalles en opeens schoot ze wakker en zat ze recht op in bed en met haar ogen zo wijd dat het net leek alsof ze eruit zouden vallen. Haar hart ging te keer en het leek net alsof het ding in haar keel te vinden was. Ze werd weer rustig en knipperde een paar keer. Ze wreef in haar ogen, wat niet echt goed was, hierdoor wreef ze d'r mascara over d'r gezicht heen. Ze keek de kamer rond. "waar ben ik...??" mompelde ze droog. Ze begon na te denken en dacht aan de avond hiervoor. Het schoot haar te binnen dat ze in Damon's armen in slaap was gevallen. Haar ogen werden groot. Ze keek om haar heen. "is dit zijn huis...??" mompelde ze weer, vragend aan haarzelf. Ze sloeg het dekbed open. Ze had haar kleren van gisteren aan, ze was dus zeker in het huis van iemand anders. Ze sprong uit bed en liep de kamer uit. Ze ging alle kamers langs en kwam bij een badkamer uit. Langzaam en voorzichtig liep ze naar binnen, in de hoop dat er niemand was. Er was gelukkig niemand. Ze liep naar de spiegel. Ze keek naar zichzelf met grote ogen. "omg..." mompelde ze. Ze liet de kraan lopen en haalde met het water de mascara weg die ze zelf over haar gezicht had gesmeerd. Ze liep snel de badkamer uit. Waarschijnlijk kon ze het best naar beneden gaan. Eenmaal alle trappen af, hoorde ze geluid uit de woonkamer komen. Langzaam liep ze de kamer binnen. De tv stond aan en het eerste wat haar op viel was Damon. Damon lag lang uit op de bank. Natuurlijk lag hij te slapen. Om dit beeld kon ze zich niet in houden. Ze moest even grinniken, waarna ze langzaam naar de bank toe liep. Ze keek naar hem en wist nu zeker dat hij sliep. Ze liep naar zijn kant waar zijn hoofd lag en ging vervolgens door haar hurken. Ze begon hem vervolgens heel geïnteresseerd in zijn wang te poken. "D-a-m-o-n" spelde ze zijn naam hardop. Hopelijk was het hard genoeg om hem wakker te maken. Ze hoorde iets op tv en draaide zich om. Er was nieuws op tv. Ze zuchtte verveeld. Ze draaide haar blik maar weer naar Damon. Het was blijkbaar niet overtuigend genoeg. Ze pokete hem nog een keer in zijn wang en vervolgens in zijn zij. Als hij daar niet van wakker werd dan wist ze het ook niet meer.

Geluiden. Niet alleen de televisie, want hij was eraan gewend geraakt met die geluiden te slapen. Het was dichterbij.. Alsof er iemand door zijn huis liep. Hij was natuurlijk compleet vergeten dat dit zijn eigen schuld was. Toen hij in zijn wang gepord werd, kreunde hij zacht, maar was hij te eigenwijs om zijn ogen te openen. Toen een zachte meisjesstem zijn naam uitsprak, fronste hij. Nog altijd was hij niet van plan zijn ogen te openen, maar hij werd wel langzamerhand wakker.
Nog een por in zijn wang en een por in zijn zij waren genoeg om hem wakker te krijgen. Hij greep automatisch naar de hand die hem gepord had en trok deze naast zijn hoofd, zodat ze voorover zou vallen. Hij opende zijn ogen en legde zijn hand onder haar kaak, haar gezicht dicht bij het zijne houden. “Het is onbeleefd om slapende mensen wakker te maken, Cara Mia,” sprak hij kalm. Deze keer was het woord Italiaans. Hij gebruikte alle talen door zijn Nederlands heen. Meestal bij koosnaampjes, scheldwoorden of bijvoegsels.
Kalm liet hij haar los, wachtend tot ze weer recht ging staan, zodat hij kon gaan zitten. Hij wreef in zijn ogen. Hij haatte dit gezicht. Hij haatte hoe hij alles zag zonder zijn contactlens. Je kreeg er hoofdpijn van als je met het ene oog overal doorheen kon kijken, terwijl je andere oog gewoon normaal was. Gelukkig kon hij het onder controle houden, maar na een tijdje werkte ook dat vermoeiend. Vandaar dat hij meestal een lens in zijn rode oog droeg, die het stopte. Een blauwe lens, dan wel. Zorgde ook voor wat minder angst voor de voorbijgangers.

“Heb je honger?” vroeg hij droogjes, duidelijk niet al te vrolijk in de ochtend. Hij pakte haar hand - zonder daar echt over na te denken - beet en stond op van de bank. Hij sleurde haar mee de gang in, naar de keuken. Hier stond een grote tafel, met aan één kant een echte keuken, maar verder was het vooral een eetkamer, eigenlijk. Zonder erover na te denken liet hij haar hand los en liep op de koelkast af. Hij grabbelde wat random dingetjes uit de koelkast wat op beleg leek, maar het kon best zijn dat er ook iets tussen zat wat je niet op brood kon eten. Vervolgens liep hij op de kast af en pakte hij verschillende soorten brood, die hij met een sierlijke boog zo de tafel op gooide. Het beleg onderging hetzelfde lot en landde met een doffe klap op de tafel. Hij pakte twee borden en wat bestek - ook vorken, al had hij geen idee waarom; hij was duidelijk nog niet wakker - en zette een bord plus wat bestek voor haar neer. “Prop je vol,” meldde hij haar, waarna hij op een stoel plaats nam en met een dode blik voor zich uit staarde. Overduidelijk geen ochtendmens.

Toen ze hem in zijn wang had gepord kwam er alleen een kreun uit. Vervolgens had ze zijn naam gespeld en toen fronste hij. Hij was dus wakker, maar had dus blijkbaar geen zin om z'n ogen open te doen. Nadat ze hem een por in zijn wang en zijn zij had gegeven werd haar hand vast gegrepen en vervolgens naast Damon's hoofd getrokken. Hierdoor viel ze voorover waardoor ze maar een paar centimeter verwijderd was van zijn gezicht. Hij opende zijn ogen en ze keek hem geschrokken aan. Een blos verscheen over haar gezicht en ze voelde hoe hij met een hand haar kin vast hield. Hij zei dat het onbeleefd was om slapende mensen wakker te maken, Cara Mia. Door zijn laatste woorden trok ze een wenkbrauw op. Ze liet hem los en ging snel weer rechtop zitten en stond vervolgens op. Ze keek hem aan toen hij rechtop ging zitten en in zijn ogen wreef. Ze vond het wel grappig om hem zo te zien en ze moest even grinniken.

Damon vroeg of ze honger had. Ze keek hem even aan en wou antwoorden, maar voordat ze überhaupt antwoord kon geven werd haar hand weer vast gepakt en sleurde hij haar de gang door de keuken in. Hij liet haar los en nieuwsgierig keek ze om haar heen. Er was een grote eettafel en de keuken zelf of course. Haar blik schoot weer naar Damon toen hij in de koelkast grabbelde en er dingen uit haalde en die letterlijk op de tafel gooide. Vervolgens ging hij verder met de kast te plunderen ook die spullen werden in een boogje op tafel gegooid. Ze keek verbaasd naar zijn actie. Vervolgens kwamen er twee borden en bestek tevoorschijn, ook een twee vorken. Hij zei haar dat ze zich moest vol proppen. Damon ging zitten en ze volgde zijn voorbeeld. Ze schoof de stoel naar achter en zat nu dus tegen over Damon. Ze keek de tafel rond, heel de tafel stond vol, er was zelfs macaroni te vinden wat nog gekookt moest worden. Ze kon haar lach niet in houden en ze keek weer naar Damon hij zag er nogal "dood" uit. Harmony keek vervolgens naar haar bord en het mes, de lepel en de vork. Ze keek weer op naar Damon en keek hem vragend aan "wat betekent Cara Mia" vroeg ze uit het niets. Harmony kon zichzelf niet vol proppen, zoveel kon ze niet eens op, 's ochtends ging er niet meer dan hoogstends twee broodjes, meestal was het maar een broodje. Harmony's blik viel weer op de ongekookte macaroni "volgensmij ben je nog niet helemaal wakker, of jij eet ongekookte macaroni" zei ze droog waarna ze moest grinniken. "ik had je waarschijnlijk nog gewoon moeten laten slapen, sorry dat ik je wakker maakte" zei ze met een onschuldige blik. Ze keek weer naar het eten. Er was té veel om uit te kiezen. Ze zuchtte en ging toch maar voor het witte bolletje wat het dichtst bij haar lag. Ze legde het op haar bord en sneed het door midden met haar mes. Vervolgens keek ze weer denkend de tafel rond, op zoek naar fatsoenlijk beleg. Ze pakte maar een plakje worst en legde die op het broodje, waarna ze het dicht klapte en er een hapje van nam. Ze keek weer naar Damon "hoef jij niks??" vroeg ze nieuwsgierig.

‘Wat betekent Cara Mia?’ was de vraag die het meisje stelde. Doods ging Damon een beetje naar achteren zitten en richtte hij zijn blik op het plafond. “Het is een Italiaans woord,” zei hij kalm. Oké, twee woorden, maar dat maakte niet uit. “Het betekent zoiets als.. ‘Mijn lieveling’, of zo,” zei hij doods. “Niets speciaals, dus,” zei hij, alsof het normaal was om iedereen zo te noemen. Voor hem wel. Voor anderen waarschijnlijk niet.
Ze merkte op dat hij nog niet helemaal wakker was en begon toen over ongekookte macaroni. Hij keek even naar de tafel en liet zijn blik vallen op het pak macaroni. Hij legde zijn hand even in zijn gezicht en bracht een geluidje uit wat veel klonk als ‘Ughe’. Hij pakte het pak beet en smeet het met een harde klap tegen de koelkast aan. “Maakt dat schoonmaak geval wel schoon..” zei hij toen, doelend op de schoonmaakster. Het kon hem weinig schelen dat hij dat geval meer werk gaf. Want, kom op. Daar was ze voor gaan werken, toch? Ze kwam hier niet voor niets. Verder maakte hij weinig rotzooi. Man, ze mocht blij zijn dat hij geen gebruikte co..
Laat maar.

Het meisje zei hem dat ze hem gewoon had moeten laten slapen en verontschuldigde zich. Hij knikte twee keer heftig, waarna hij even in zijn ogen wreef. “Het maakt niet uit. Ik heb je zelf in dit huis gehaald. Misschien had ik je gewoon daar moeten laten liggen..” zei hij. Een frons stond op zijn gezicht en hij keek bedenkelijk naar het plafond. “Grapje toch,” zei hij toen en hij glimlachte naar haar.
Toen ze vroeg of hij niets hoefde, bukte hij zich voorover. Hij pakte een boterham en at eigenwijs het lege broodje op, zonder er iets op te doen. Hij was te lui.. Te moe om er iets op te smeren. “Ik haat ochtenden,” zei hij met een volle mond. Hij slikte de hap door en nam nog een hap van het in zijn hand geplette boterhammetje. “Ik ben geen ochtendmens, maar dat heb je vast wel door,” zei hij droog.
Hij keek even naar zijn hand en glimlachte licht. Ergens was het onwennig om zijn spieren weer volledig te kunnen gebruiken. En dat hij dingen kon onthouden was ook erg handig. Ergens was hij daardoor blij met zijn dood. Nu was het beter. Hij deed het laatste stuk van het geplette broodje in zijn mond en veegde zijn handen af aan zijn broek.
Hij had nou niet echt de manieren van iemand die in een grote villa woonde, maar hij was dit dan ook niet gewend. Pas vier maanden lang of zo woonde hij hier. Ach.. Hij vond het wel leuk hier. Veel comfortabeler dan buiten.

De jongen ging naar achteren zitten en zette zijn dode blik gericht op het plafond. Ze zette haar elleboog op tafel en legde haar kin op haar handpalm zodat ze haar hoofd dus ondersteunde. Een geeuw ontsnapte haar mond. Hij zei dat het een Italiaans woord was. Ook al bestond het uit twee woorden, maar goed. Voor de rest zei hij ook nog dat het iets betekende als "Mijn Lieveling" en dat het niet speciaal was. Nee totaal niet speciaal.. dacht ze droog. Ze zei maar niks, want waarschijnlijk was deze jongen gewend om het tegen elk meisje te zeggen die hem ook maar aan stond, dan vooral qua uiterlijk volgens haar. Ze keek naar hem toen hij zijn hand in zijn gezicht legde en een zucht geluidje maakte. Toen hij het pak macaroni op pakte en het tegen de koelkast smeet schrok ze wel. De macaroni vloog overal heen. Damon zei vervolgens dat dat schoonmaak geval het wel schoon maakte. Ze keek hem verbaasd aan. "eu... oke..." zei ze met een flauwe glimlach.

Ze nam nog een hap van haar broodje waarmee ze nu dus halverwege haar broodje was. Ze had zich verontschuldigd, omdat ze hem wakker had "gepord". Ze zuchtte even en keek hem even nieuwsgierig aan toen hij twee keer heftig had geknikt. Hij zei dat het niet uit maakte en dat hij haar ook daar had kunnen laten liggen. Hij fronste en keek naar het plafond en zei vervolgens dat het een grapje was. Ze was eigenlijk best opgelucht. Hij had me ook naar huis kunnen brengen, maar hij weet niet waar mijn huis is dacht ze. Ze zuchtte even. Ze nam nog een hap van haar broodje. Ze had gevraagd of hij niets hoefde. Hij bukte in een keer voorover en duwde gewoon een droog broodje in zijn mond. Ze keek hem even geamuseerd aan toen hij dat broodje gewoon in zijn mond propte. Ze grinnikte even. Hij zei dat hij geen ochtendmens was en dat ze dat waarschijnlijk al door had. Ze knikte rustig "ja, dat had ik al door..." zei ze zacht. Ze keek hoe hij het laatste stukje brood in zijn mond duwde en zijn handen aan zijn broek af veegde. Ze schudde haar hoofd lichtjes en deed het laatste stukje brood in haar mond en slikte het door. Langzaam stond ze op. Ze liep naar het pak macaroni wat open gescheurd op de grond lag. Ze pakte het pak macaroni op en zette het op de aanrecht, zo dat er geen macaroni meer uit viel. Vervolgens bukte ze voorover om de overige macaroni op te ruimen. Ze was nou eenmaal iemand die het graag schoon hield ook al was dit huis van iemand anders die ze net kende en liep er gewoon een schoonmaakster rond. "doe je dit altijd...??" vroeg ze toen droog terwijl ze hem vanuit haar ooghoeken aan keek. Elke keer had ze een hoopje macaroni bij elkaar geschraapt en legde ze het als een bergje naast het gescheurde pak macaroni. Ze ging vervolgens weer recht staan waarna ze een keer uit rekte. Ze draaide zich om en had de grote behoefte om alles op te gaan ruimen, het enige probleem was, ze wist niet waar alles stond. Met een droog gezicht keek ze naar de overvolle tafel.

Harmony zei hem dat ze dat al door had en hij knikte. Goed zo. Dan was ze slimmer dan die huppels. Die waren soms echt zo dom als het achtereind - of achterènd, zoals ze het meestal zeiden - als een varken. Ze wisten niet wanneer ze moesten stoppen en dachten serieus een heel leven te kunnen krijgen.. Brood te kunnen kopen door mooi te zijn. Ja.. Als ze op de wallen gingen werken misschien. Maar anders niet. Bovendien waren sommigen niet eens zo mooi. Ze zaten vol met puisten, hadden een enge glimlach, hadden mislukte vormen, hadden zo veel make-up op dat als hij met ze bekte hij zelf een barbiepop - Ken - werd.. Ze hadden gewoon te veel zelfvertrouwen en hij was vastberaden dat ego van ze eens flink te krenken.
Ze vroeg of hij dit altijd deed en hij keek op. Heh? Waar was ze? Hij keek om zich heen en zag hoe ze macaroni aan het oprapen was. Hij schoof zijn stoel naar achteren en stond op, om vervolgens kalm op haar af te lopen. Hij ging achter haar staan en sloot zijn armen om haar middel heen. “Niet doen,” zei hij. “Dadelijk gaat de schoonmaakster zich nog vervelen..” fluisterde hij toen in haar oor. “Stel je voor. Dat doen we haar niet aan, toch?” vroeg hij toen onschuldig. “Bovendien hebben wij veel leukere dingen te doen..” zei hij met een ondertoon die weinig goeds kon betekenen en hij sloeg haar opnieuw omhoog door zijn arm onder haar been te leggen.
“Meekomen jij.”

Na de deur achter zich dicht getrapt te hebben liep hij - met haar nog altijd in zijn armen - door de gang heen, de woonkamer in. Hij legde haar neer op de bank en ging half boven haar hangen, zijn gezicht dicht bij het hare.
“Grapje toch.”
Lacherig zette hij zich overeind en keek hij haar vanuit zijn ooghoek aan. “Om eerlijk te zijn..” zei hij, terwijl hij rustig op de bank ging zitten. “Ik had verwacht dat ik als ik wakker was weer alleen zou zijn. Dat je zo snel mogelijk gevlucht was, omdat je me eng vond,” zei hij glimlachend.
“Hmmn.. Niet dat ik het heel erg vind dat je er nog bent, het maakt me gewoon nieuwsgierig,” zei hij. Dat was een trekje van hem. Hij had interesse in de mensheid. Maar dan niet de gewone mens. De aparte mensen. De mensen met een gedachtegang die afweek van wat normaal was. Daar had hij altijd al interesse in gehad, vreemd genoeg.

Ze hoorde de stoel schuiven en blijkbaar stond Damon op. Toen ze net op stond om nog een lading op de aan recht te leggen naast het pak macaroni voelde ze twee armen om haar middel. Haar ogen werden groot en ze keek vanuit haar ooghoek naar achter. Ze zag dat het Damon was dus ze keek weer gewoon normaal. Niet doen, straks gaat de schoonmaakster zich nog vervelen fluisterde hij in haar oor. Ze zuchtte even en hij ging vervolgens verder met zijn verhaal. Hij zei dat we dat haar niet aan wouden doen, toch?. En bovendien hebben wij veel leukere dingen te doen zei hij met een ondertoon die niet veel goeds betekende. Haar ogen werden groot en wou zich om draaien, maar voordat ze het wist lag ze alweer in zijn armen. Ze keek hem even droog aan. Hij zei meekomen, jij. Ze zuchtte even "ik kan ook gewoon lopen hoor..." zei ze zacht.

Toen ze de keuken uit waren schopte hij de deur dicht, had ie toen net ook al gedaan. "je molt nog een keer die deuren hier in huis" zei ze droog terwijl ze langs hem keek naar de deur. Ze kwamen vervolgens bij de bank aan en hij legde haar op de bank. Vervolgens hing hij half over haar heen, met zijn gezicht iets té dichtbij. Er schoot een blos over haar gezicht. Vervolgens zei hij grapje en kwam hij lacherig weer omhoog. Harmony ging ook rechtop zitten en keek naar haar haar, ze had volgensmij hard een spiegel nodig. Ze keek op naar Damon en zag dat hij haar vanuit zijn ooghoek aan keek. Hij begon zijn zin met om eerlijk te zijn.... Toen stopte hij zijn zin. Hij ging zitten en vervolgde zijn zin. Hij zei dat hij had verwacht dat hij alleen zou zijn, omdat zij hem zo snel mogelijk gepeerd zou zijn omdat ze hem eng vond. Ze keek naar de glimlach op zijn gezicht. Ze glimlachte flauwtjes naar hem. Wat moest ze hier nou op zeggen dacht ze. Vervolgens zei hij dat hij het niet heel erg vond en dat het hem nieuwsgierig maakt. De flauwe glimlach bleef op haar gezicht. Ze dacht na wat ze kon zeggen. "hmm... toen ik wakker werd had ik er niet eens aan gedacht, het kwam me alleen in me op dat ik de vorige nacht een jongen tegen gekomen was genaamd Damon en dat ik waarschijnlijk nu in zijn huis zat" en ze was even stil "en ik had dus gelijk en toen ging ik naar beneden en toen zag ik je liggen en toen moest ik je vervelen" zei ze met een grijns. "en in het donker is iedereen enger...." zei ze er nog even droog achteraan. "ik kan waarschijnlijk aardig eng zijn in het donker" en ze dacht na, waarschijnlijk niet maar toch. Haar blik ging even naar de tv, omdat ze blijkbaar iets interessants zag, ze bleef er even naar staren. Ze schoot uit haar trans en schudde haar hoofd en keek Damon weer gewoon aan met een glimlach natuurlijk. "enne... ik ben wel een ochtendmens, volgensmij, maar 's avonds kan ik ook blij zijn... ik ben gewoon raar" ze zuchtte en keek even de andere kant op.

Ze zei dat ze daar niet eens aan had gedacht toen ze wakker werd en ietwat verbaasd keek hij haar aan. “Was je niet gechoqueerd dat je hier wakker werd?” vroeg hij droogjes. “Was je niet bang dat ik je ver..” Hij haperde. “Laat maar.” Even keek hij bedenkelijk naar het plafond. “Hmmn, origineel..” mompelde hij bedenkelijk. Ze was interessant.. Een niet veel goeds betekenend glimlachje kwam op zijn gezicht te staan, terwijl hij haar aankeek. De meeste meisjes werden wakker en renden gillend weg, of begonnen hem te slaan met de melding dat hij een viezerd - oké, dat woord gebruikten ze niet maar daar ging het even niet om - was en vervolgens begonnen ze vaak te gillen dat ze nog maagd waren en hun moeder boos zou worden.
Ze legde uit dat ze hem wel moest vervelen toen ze hem had zien slapen en hij zuchtte. “Had uitgeslapen..” mompelde hij droog. “Of lag het bed niet lekker?” vroeg hij verbaasd. De meeste bedden in het huis waren wat te groot voor één persoon, zo ook dat bed. Ach, dan viel je er minder snel uit. Alhoewel hij zelf altijd op de bank in slaap viel, dus hij sliep nauwelijks in zijn kamer.
Ze zei dat bijna iedereen wel enger was in het donker en dat zij misschien wel eng was. Hierdoor moest hij op zijn lip bijten om zijn lach in te houden. “Jij? Eng?” vroeg hij, en uiteindelijk moest hij toch lachen. Hij keek haar vanuit zijn ooghoeken aan. “Je zag er uit als een onschuldig meisje die elk moment opgepikt kon worden door een foute gozer,” zei hij droogjes. Hij knikte even. “En dat is gebeurd,” concludeerde hij vrolijk, alsof hij zichzelf net een groot compliment had gegeven.
“Zijn je ouders niet ongerust?” vroeg hij kalm. “Als je wil mag je ze bellen,” zei hij toen kalm. “Als je wil kan je ook wel wat schone kleren lenen..” zei hij toen. “Rustig maar.. Het zijn meisjeskleren, al weet ik niet zeker of je ze past. Ze zijn van een familielid.. Er liggen wel meer kleren hier en we hebben ook meerdere logeerkamers. Volgens mij hebben ze het idee dat ik slaapfeestjes ga geven met mensen die vergeten hun kleren mee te nemen,” zei hij droog. “Ik kan je er wel naartoe brengen? Dan kan je wat random meenemen en je andere kleren in een tas mee terug nemen als je naar huis gaat,” zei hij kalm.
Hijzelf had zich vannacht al gedoucht en alles, toen hij rond een uur of vijf wakker was geworden en niet meer in slaap had kunnen vallen. Hij had verwacht zo wakker te zijn tegen de tijd dat zij wakker werd, om zijn ochtendhumeur te vermijden. Helaas was dit mislukt en was hij weer in slaap gevallen. Die bank lag te lekker.

Hij keek haar verbaasd aan toen ze had gezegd dat ze er niet eens aan had gedacht. Ze keek weer even naar de tv. Misschien was ze niet zo slim om daar over na te denken of was ze gewoon onhandig en onvoorzichtig? Ja waarschijnlijk was het dat wel. Ze keek hem weer aan toen hij vroeg of ze niet gechoqueerd was omdat ze hier wakker was geworden en of ze niet bang was dat hij haar ver... Toen stopte de zin weer en zei hij laat maar. Ze grinnikte even. "ik ben er denk ik té gewend aan geraakt..." mompelde ze droog "op de een of andere manier is het me altijd gelukt om weg te komen" zei ze terwijl ze hem met een glimlach aan keek. Ze zag dat hij weer zo'n niet veel goed betekenend glimlachje op zijn gezicht had. "oke... als je zo kijkt ben je zelfs in het licht eng.." zei ze terwijl ze hem aan bleef kijken. "ik kan nooit uitslapen" protesteerde ze "en het bed lag wel goed" zei ze er nog zacht achter aan.
Blijkbaar moest hij zijn lach in houden toen ze had gezegd dat zij zelfs eng was in het donker. Hij beet op zijn lip. Ze keek hem droog aan toen ze zijn woorden hoorde en vervolgens schoot hij dus in de lach. Ze sloeg haar armen over elkaar en bleef hem aan kijken, want hij was nog niet klaar met zijn verhaal. Hij zei dat ze er uit zag als een onschuldig meisje wat elk moment opgehaald kon worden door een foute gozer. Ze sloeg haar hand tegen haar hoofd en zuchtte. Vervolgens zei hij ook dat het gebeurd was. Ze grinnikte "ik wist wel dat je een foute gozer was" en ze moest even lachen. Ze keek hem nieuwsgierig aan toen hij vroeg of haar ouders niet ongerust waren en dat ze wel kon bellen als ze wilde. Een glimlach verscheen op haar gezicht ondertussen dat hij verder praatte. Hij zei dat ze ook wel schone kleren kon lenen en dat ze zich geen zorgen moest maken, want het waren meisjeskleren, maar hij wist niet of ze ze pastte. Handig dacht ze. Hij zei dat hij haar er wel naartoe kon brengen en dat ze dan random kleren mee kon nemen en haar "vieze" kleren in een tas mee kon nemen. Ze had hem heel de tijd met een glimlach aan gekeken. "heel lief van je, maar mijn ouders zitten in amerika, zoals..... eu... bijna altijd" ze viste haar mobiel uit het zakje in haar rokje. "en als ik ze nodig heb kan ik ze bellen, maar waarschijnlijk is de kans groot dat ze toch niet eens hier kunnen komen, ook al word ik ver..." en deze keer stopte zij haar zin. "maar de schone kleren sla ik niet af" zei ze opeens met een brede glimlach waarna ze haar mobieltje weer in het zakje propte "al hoop ik dat de kleren wel passen anders... never mind" zijzelf moest ook op houden met van die dingen te zeggen. Haar blik ging naar Damon en ze liet haar blik over hem heen glijden. "eu.... kan jij teleporteren ofzo, want ik weet zeker dat jij gisteravond andere kleding aan had...??" en ze keek hem vragend aan. Niet dat het echt boeiend was om te vragen maar goed.

Harmony zei dat ze wel wist dat hij een foute gozer was en ze grinnikte. Damon kon een lichte glimlach niet onderdrukken. Dat was hij inderdaad. En hij was er trots op. Even snoof hij droogjes om zijn eigen gedachten.
Ze zei dat haar ouders in Amerika zaten, zoals bijna altijd. Hij fronste. “Woon je alleen dan?” vroeg hij kalm. Ze konden een meisje van zeventien toch niet alleen laten wonen? Dat was.. Onlogisch! Stel je voor dat er een inbreker kwam of zo. Hij was niet bang voor inbrekers; hij kon precies zien of ze een wapen hadden en was sterk genoeg om ze van zich af te slaan. Zij kon zoiets niet. Bovendien was alleen wonen saai. Hij kon niet anders, gezien zijn geheimpje. Ze zei dat ze de schone kleren niet af sloeg en hij grinnikte. Zijn blik gleed even over haar lichaam. Hij had nog wel wat liggen met ongeveer haar maat, als hij het niet fout had. Voor als zijn nicht zou komen logeren, maar die kwam nooit meer gelukkig.
Ze vroeg of hij kon teleporteren en zijn ogen werden groot. Wist ze van zijn Telekinese? Gelukkig scheen ze het over zijn kleren te hebben en hij haalde opgelucht adem. “Ik ben een nachtmens,” zei hij rustig. “Ik ben de halve nacht opgeweest en heb rond een uur of vijf nog even gedoucht, hopend op te zijn voor jou. Helaas ligt die verrekte bank zo lekker dat ik gewoon weer in slaap viel..” grinnikte hij. “Maar ja,” zei hij toen. “Kom mee,” zei hij, waarna hij haar pols beetpakte en haar meesleurde naar boven.

Hij gooide een kamerdeur open, waar een echte tienermeisjeskamer tevoorschijn kwam. Overal hingen posters en er stond een kingsize bed met kussens waarop de foto’s van bepaalde idolen van zijn nicht op afgedrukt stonden. Hij wees naar een kast aan de rechterkant van de kamer. “Het is geen grote kast, want er komen hier niet vaak mensen zonder schone kleren,” glimlachte hij. “Maar ik weet zeker dat je er wat in kan vinden,” vervolgde hij. Eigenlijk was het nog best een grote kast. Zo’n twee meter breed en van de grond tot aan het plafond. Hij zat vol met kleren en hopelijk zat er wel iets tussen wat ze zou passen. Hij wees naar de deur aan de andere kant van de kamer. “Een kleine badkamer,” zei hij kalm. “Er ligt als het goed is al een handdoek. Ga vooral je gang en gebruik het,” zei hij rustig, waarna hij haar even glimlachend aankeek. “Ik ben in de woonkamer, want ik denk niet dat je het leuk vindt als ik hier blijf,” grinnikte hij, waarna hij weg liep en de deur achter zich dicht deed.
Oké, hij kon door muren kijken. Maar dat hield hij maar voor zich. Hij zou zich inhouden. Grinnikend liep hij de trap af en plofte hij neer op de bank, om naar een talentenjacht vol talentloze mensen te kijken.

Nadat ze mede had gedeeld dat haar ouders bijna altijd in Amerika waren fronste Damon naar haar. Hij vroeg of ze alleen woonde en langzaam knikte ze en bleef ze hem kalm aan kijken. Ze was er gewend aan geraakt en had er totaal geen problemen mee. Ze had genoeg mensen gezien die probeerde in te breken, maar op een of andere manier werden ze altijd afgeschrikt door iets, ze wist echter nooit wat hun af schrok. Ze schoot uit haar gedachte en keek weer naar Damon. Hij leek haar te bestuderen, typisch jongens. Ze keek even naar het plafond waarna ze hem toch weer aan keek. Hij leek opgelucht adem te halen en ze keek hem dan ook nieuwsgierig aan. Waarom dat nou weer? dacht ze. Hij begon vervolgens zijn verhaal met dat hij een nachtmens was en dat hij de halve nacht op was geweest en dat hij rond vijf uur nog zelfs was gaan douchen. Hij had echter gehoopt dat hij wakker was voordat zij wakker was, maar de bank lag blijkbaar te lekker. Ze moest even grinniken en wou antwoorden, maar Damon zei al dat ze mee moest komen en voordat ze het wist had hij haar pols al weer vast gepakt en haar vervolgens naar boven gesleurd.

Toen ze de kamer binnen kwamen, kwamen ze in een grote meisjesslaapkamer, met de na druk op "meisjes". Haar ogen werden groot en nieuwsgierig keek ze de kamer rond. Ze zou deze kamer wel willen hebben, maar jammer genoeg was haar huis niet zo groot als deze villa. Ze keek naar het kingsize bed en naar de kussens. Haar blik schoot echter weer naar Damon toen hij zei dat dat kast was en dat daar vast wel wat voor haar in lag. Nadat hij de kast had aangewezen wees hij naar een deur aan de andere kant van de kamer. Hij zei dat er een kleine badkamer was en dat er al vast een handdoek lag en hij zei dat ze die gerust mocht gebruiken. Ze keek hem aan met een glimlach "bedankt" zei ze zacht. Ze zei dat hij nu weg ging aan gezien hij dacht dat ze liever niet wou dat hij hier bleef. Ze keek hem met een flauwe glimlach aan. Ze volgde hem met haar blik toen hij de kamer uit verdween en ze hoorde hoe hij de trap af liep. Ze deed haar shirt uit en keek naar de maat. Vervolgens liep ze met het shirt in haar hand naar de kast. Ze opende de la en keek door de la een. Ze kon maar een goed shirt vinden wat eigenlijk te groot was, maar ze kon niet anders. Vervolgens deed ze haar rokje uit en keek ze naar die maat. Ze zocht en kon gelukkig wel een kort broekje in die maat eruit vissen en ook een onderbroek, haar bh hield ze maar gewoon. Met de vieze kleding en schone kleding liep ze de badkamer aan. Ze deed de deur achter zich dicht en deed de deur niet op slot, omdat ze toch wel zeker was dat er niemand naar boven zou komen. Ze deed haar bh en onderbroek uit en stapte onder de douche. Ze waste haar haren en daarna was haar lichaam aan de beurt. Ze zette de douche weer uit en stapte de douche uit. Ze trok alles weer aan nadat ze zichzelf droog had gemaakt en probeerde met haar handdoek haar haar droog te maken. Ze had nu een shirt aan wat aan de ene kant er voor zorgde dat haar hele schouder zichtbaar was, het broekje zat goed. Gelukkig was haar haar altijd snel droog. Ze viste haar mascara uit haar zak van haar rokje en begon haar wimpers te doen. Ze rolde haar vieze kleren op en deed de mascara terug in het zakje van haar rokje, zodat ze hem niet kwijt raakte. Ze liep het badkamertje uit op weg naar beneden en liep de gang door. Ze opende de deur van de woonkamer en stapte naar binnen. "zo ik ben weer schoon" zei ze op een blije toon, terwijl ze naar haar roze nog wat natte haren keek. "wat ben je aan het kijken??" terwijl ze met haar blik op de tv gericht naar de bank toe liep.

Het rode en het blauwe oog van de jongen stonden vol verveling gericht op het beeldscherm van de tv, maar hij moest en zou blijven kijken. Stel je voor dat hij even omkeek en iets door de muur heen kon zien. Een rilling schoot over zijn rug. Dan zou hij haar niet meer normaal aan kunnen kijken, dat was zeker.
Hij begon steeds meer na te denken. Ze woonde dus alleen, hè? Dat was niet normaal. Oké, hij was maar een jaar ouder. Maar hij was ten eerste niet menselijk en ten tweede was hij toch al wat meer gewend aan het alleen leven dan zij ooit kon zijn. Hij keek even naar beneden, maar richtte zijn blik al snel weer op de televisie, zonder aandacht te besteden aan wat hij zou moeten zien. Hij zou haar toch niet zomaar alleen kunnen laten verder leven? Vooral niet na gezien te hebben hoe ze kon zijn ‘s nachts; zomaar in de armen van een vreemde in slaap vallen en je laten meenemen naar zijn huis. Hmnpf! Dat kon nooit goed komen. Maar ja, haar vragen om hier te blijven zou ook raar zijn, al was zijn huis groot genoeg om met z’n zessen te leven zonder ook maar enige last van elkaar te hebben. Als ze de meisjeskamer zou nemen, zou ze zelfs een eigen badkamer en zo hebben, dus het zou dan niet zo zijn dat ze het slecht had. Bovendien had hij zo het gevoel dat die kamer groter was dan die ze nu had, aangezien het gewoon allemaal achterlijk groot was. Een nadeel met schoonmaken, was hij snel achter gekomen. Vandaar dat hij waarde hechtte aan zijn schoonmaakster. Alhoewel.. Aan schoonmaaksters. Deze mocht weg, zolang de ander maar even goed werk deed.

Harmony kwam binnen en hij keek automatisch om. Hij glimlachte lichtjes. “Lekker gedoucht?” vroeg hij droogjes. “Je kan denk ik niet zonder ouders leven, in je eentje,” besloot hij te zeggen en hij keek haar vanonder zijn wenkbrauwen aan. “Ik heb gezien hoe goed je bent in jezelf beschermen tegen enge mannetjes als je moe bent, dus ik denk niet dat je bepaald iemand bent die zich weet te redden,” sprak hij hoofdschuddend en hij stond op, haar aankijkend. “Bovendien zal het vast niet erg gezellig zijn daar in je eentje, of wel?” zei hij droogjes en hij sloeg zijn armen over elkaar heen. Hij was flink wat groter dan zij, dus hij had het gevoel dat hij veel ouder was, terwijl het niet zo heel veel scheelde. “Blijf anders hier, tot je ouders terug zijn. Ik doe heus geen vieze dingetjes en je mag doen wat je niet laten kan. Bovendien zit er een slot op elke deur met een sleutel, en nee.. Ik ben geen vieze pedofiel met reservesleutels,” zei hij, haar aankijkend. Hij verwachtte niet echt dat ze in zou stemmen, want.. Kom op. Ze kenden elkaar niet goed. Maar toch, hij zou niet zomaar een uk als zij alleen laten leven. Dat klopte niet.

Ze had gevraagd wat hij aan het kijken was, maar daar werd niet op geantwoord. Ze stond zelf gewoon bij de bank naar de tv te staren. Er waren zulke domme mensen op tv te vinden soms en zeker bij dit soort shows en er waren altijd wel van die sukkels die zichzelf voor schut zette en als ze dat dan deden snapte ze nooit waarom ze nooit door waren. Ze rolde even met haar ogen. Ze voelde het nog wat natte haar tegen haar gezicht aan hangen en schoof het op zij achter haar oor. Ze schoot uit haar gedachten en keek naar Damon die een glimlachje op zijn gezicht had. Hij vroeg of ze lekker gedoucht had en ze knikte hevig ja, ze vond het altijd een fijn gevoel als ze net gedoucht had. Opeens begon hij over haar ouders en ze trok langzaam haar wenkbrauw op. Hij zei dat hij dacht dat ze niet zonder ouders kon leven in haar eentje. Ze bleef hem fronsend aan kijken. Waar had hij het over? Ze woonde al een stuk of zes jaar alleen in dat huis of zo en toen waren haar ouders per jaar misschien 2 weken thuis geweest of zo. Zijn andere woorden lieten haar helemaal verbaasd kijken. Hij zei dat hij wist hoe ze zich kon beschermen bij vieze mannetjes en dat ze zichzelf totaal niet wist te redden. Ze zuchtte eens en liet hem maar gewoon uit praten, want hij had nog veel meer te vertellen. Hij stond op en sloeg zijn armen over elkaar. Zij zette haar ene hand in haar zij. Hij vroeg zich af of het daar gezellig was in d'r eentje. Oké dat was het dus totaal niet, maar ze kon zichzelf goed beschermen en goed voor d'r zelf zorgen. Hij stelde voor dat ze hier bleef tot haar ouders terug kwamen. Haar ogen werden even groot waarna ze hem weer kalm aan keek. Hij zei dat hij geen vieze dingetjes zou doen en dat er op elke deur een slot zat en dat hij geen pedo was en dus geen reserve sleutels had. "hmm.. ik kan prima zonder m'n ouders wonen, ik woon al..." en ze telde het op haar hand "al zes jaar alleen" zei ze kalm. "nog nooit wat gebeurd en ik ben zoveel vieze mannetjes tegen gekomen" en ze keek hem kalm aan. "al had je wel reserve sleutels, daar gaat het niet om" zei ze met een glimlach. "ik denk niet dat m'n ouders blij zouden zijn als ze zien dat ik niet thuis ben... ze komen namelijk ongemeld thuis" zei ze er nog even achteraan. Ze haalde even een hand door haar haar. Ze dacht weer even aan dat ze blijkbaar dus in zijn armen in slaap was gevallen, bij die gedachte kreeg ze een blos over haar gezicht. Ze schudde haar hoofd "dat was gewoon.... toeval... of zo iets" en ze keek weg. Langzaam keek ze hem weer aan "wat als mensen merken dat er in het huis niemand is... straks jatten ze nog alles..." zei ze om nog een excuus op te brengen. Ze zou best bij hem willen wonen, was ten eerste gezelliger en ten tweede dit huis was wel heel mooi en groot en zo, maar ze ging niet zomaar zeggen dat ze bij hem wou wonen, dat klonk nogal.... ja raar. Misschien als hij haar ging dwingen, maar ze verwachte niet dat hij haar ging dwingen, tenminste.

Het meisje zei hem dat ze prima op zichzelf kon wonen; dat deed ze immers al zes jaar lang. Zes jaar? Wacht even.. Ze was nog geeneens zeventien! Hij fronste. Wat deden die ouders, serieus? Onverantwoordelijk waren ze blijkbaar heel erg. Ze was nu zelfstandiger dan de meeste tieners, maar alsnog.
Ze zei dat het er niet aan lag dat hij misschien een reservesleutel had, maar dat haar ouders niet blij zouden zijn als ze thuis zouden komen en zij was er niet. Hij glimlachte lichtjes. “Maar als je al die tijd daar hebt mogen blijven, wat zouden ze er dan erg aan vinden als een hele verantwoordelijke ‘man’ je een kamer aanbood?” vroeg hij glimlachend. “Gratis, nog wel. Ik neem aan dat dat veel beter is,” zei hij droogjes. “Alhoewel ze mij misschien niet zullen vertrouwen, maar ik weet zeker dat dit huis groot genoeg is voor meerdere mensen zonder dat je last van elkaar hebt,” zei hij glimlachend.
Toen het meisje begon over dat er als er niemand thuis was misschien iets gejat werd en hij glimlachte. “Zet een duur alarm op je deur. Zodra die af gaat ben ik er in no-time, geloof me,” zei hij. “Bovendien kan je natuurlijk al je dierbare spullen hier neer zetten. Ik denk dat je wel gelooft dat ik genoeg heb om niets te stelen,” zei hij glimlachend. “En trouwens.. Als er al wat gestolen wordt.. Zo heel moeilijk is het niet om wat dingen opnieuw te kopen, of wel?” glimlachte hij toen en hij klopte op zijn broekzak, waar zijn portemonnee in zat.
“Doe het nou maar gewoon,” glimlachte hij. “Desnoods bel je je ouders. Het zal zo veel makkelijker zijn, aangezien je hier alles hebt wat je nodig hebt. Natuurlijk kan ik je wel eens wat geld geven zodat je iets leuks kan doen, wanneer je dat nodig acht..” zei hij droogjes, kijkend naar de tv waar een liedje op stond over vliegtuigen, van ene Haley Williams (die best goed kon zingen) en een mannenstem die het lied - in zijn ogen - nogal verpestte, maar goed.
“Nou.. Zeg eens. Zou je het heel erg vinden om hier te wonen?” vroeg hij, gebarend naar het grote huis. “Je zou de kamer over kunnen nemen waar je eerder al die kleren hebt gevonden, maar we zouden ook naar een woonwinkel kunnen gaan en het een geheel andere kamer maken, als je dat nodig vindt,” zei hij kalm. Als ze hier echt zou komen wonen, zou hij wat meer moeite moeten doen om zijn geheim te verbergen, maar.. Dat lukte hem toch wel.

Met nog steeds haar hand in haar zij keek ze de jongen aan. Ze moest haar hoofd ietsje naar achter kantelen, want hij was nogal groot. Alsof ze dat nooit eerder had opgemerkt maar goed. De jongen vroeg wat ze er erg aan zouden vinden als een verantwoordelijke man haar een gratis kamer aan zou bieden. Hij zei dat dat toch veel beter was. Ze dacht even na en keek even denkend weg. Hij vervolgde zijn verhaal vervolgens om te zeggen dat haar ouders hem waarschijnlijk niet zouden vertrouwen, maar dat dit huis groot genoeg was om met meerdere te wonen zonder dat je las van elkaar had. Ze keek de woonkamer rond. In de woonkamer kon je in principe al met z'n tweeën wonen. Misschien was het toch niet zo'n gek idee om hier te gaan wonen, of wel? Nadat ze haar excuus had gebruikt die eigenlijk totaal nergens op sloeg begon hij er over dat ze gewoon een duur alarm op de deur moesten zetten en dat als het alarm ging hij er zo was. Ze keek hem even aan met een opgeheven wenkbrauw. Kan hij zo hard rennen dan? dacht ze even. Ze keek hem weer kalm aan. Harmony zou hier al haar dierbaren spullen kunnen houden en Damon had genoeg om niks te stelen en als het wel gestolen werd kon hij het blijkbaar zo opnieuw kopen. Waarna hij met zijn hand op zijn broekzak klopte waar een portemonnee in zat. Ze fronste en haalde haar hand uit haar zij waarna ze haar armen over elkaar heen sloeg. Hij zei dat ze het maar gewoon moest doen en dat zelfs haar ouders mocht bellen. Al mocht ze het niet zou ze het toch doen, alleen misschien deed ze het deze keer toch maar niet. Hij vroeg vervolgens of ze het heel erg zou vinden om hier te wonen. En natuurlijk mocht ze de kamer gebruiken waar ze zichzelf net had omgekleed en als het moest konden ze zelfs naar een woonwinkel om nieuw interieur te kopen. Ze keek hem even ongelovig met grote ogen aan. Ze schudde haar hoofd en zuchtte eens. "oke.... ik zal het eigenlijk totaal niet erg vinden om hier te wonen en ik ga in op je aanbod" zei ze met een glimlach. "maar... jij gaat geen geld uitgeven aan mij..." zei ze terwijl ze hem even fronsend aan keek. Ze sloeg haar armen weer over elkaar "ik heb zelf genoeg geld en ik heb zelf ook genoeg spullen..." en ze keek hem weer met een glimlach aan "vind je het niet erg dan als ik hier kom wonen...?? oké je bood het zelf aan, maar je moet het niet doen, omdat ik zielig ben en alleen woon" zei ze koppig. Ze voelde aan haar haar en het was nou wel helemaal droog. Harmony had geluk met haar haar, het pluiste bijna nooit, iniedergeval niet na het douchen. Ze pakte haar lange haar bij elkaar en liet het over haar ene schouder hangen waardoor haar ene kant van haar nek tevoorschijn kwam. Ze trok het wat té grote shirt wat omhoog aan een schouder. Ze dacht even na. Ging ze hier nou echt wonen? Bij een jongen die ze nét kende? Ach ja, ze woonde nu alleen, waarschijnlijk was het hier veiliger dan waar ze nu eigenlijk woonde.

Het meisje zei dat ze het totaal niet erg zou vinden om hier te wonen en ging in op zijn aanbod. Hij glimlachte droogjes. Hmmn, dit zou dus inhouden dat hij zijn geheim meer zou moeten gaan verbergen. Maar ja, het was niet zo dat hij zijn vleugels liet zien hier of zo, dus zo erg was het niet. Het enige waar hij op zou moeten letten was niet door de muren kijken om te zien of alles oké was, als zij er was. Dadelijk zag hij verkeerde dingetjes. Hij grinnikte eventjes droogjes. Dat zou vaker lenzen dragen worden, maar goed.
Ze zei dat hij geen geld uit ging geven aan haar en hij snoof zacht, legde zijn hand in zijn gezicht. Facepalm. Ze zou eens zien hoe veel geld hij aan haar uit zou geven. Zelf gebruikte hij het namelijk veel te weinig. Ze zei dat ze genoeg geld en spullen had en hij snoof. “Maar ik heb meer geld, dus wil ook meer spullen,” zei hij droogjes.
Ze vroeg of hij het niet erg zou vinden en hij glimlachte. “We hebben hier totaal geen last van elkaar, zelfs al zou ik het erg vinden. Maar, nee. Erg lijkt het me niet. Ik woon hier pas een paar maanden alleen, en ik denk dat het gezelliger is om zo’n groot huis met iemand te delen. Ik zou niet weten wat ik anders moet met al die ruimte,” zuchtte hij.
“Dat is dan afgesproken,” zei hij. “Welkom!” glimlachte hij toen. “We gaan vanmiddag naar jouw huis om wat spullen op te halen,” sprak hij toen kalm. “Ik rijd wel,” sprak hij toen. Hij fronste even. Hij had zijn rijbewijs nog niet zo heel lang, maar goed. Hij kon heel goed rijden, dus dat was niet erg. Bovendien hield ‘ik rijd’ voor hem meestal in dat hij een chauffeur hierheen riep.
“Tenminste.. Je hebt niets groots nodig, toch? Anders zal ik een vrachtwagen moeten bestellen,” zei hij nadenkend. Hij was benieuwd of ze haar eigen bed wilde hebben, of zo. Maar ja, ergens had hij het gevoel dat dit bed ook wel goed was. Waarschijnlijk groter dan die zij had, of ze had zelf ook een king size..
“Bovendien.. Over die woonwinkel..” zei hij droog. “Daar wilde ik altijd al eens kijken!” merkte hij droog op. “Maar elke keer als ik erheen kom in mijn auto kijken ze me zo eng aan dat ik meestal zo snel mogelijk weer weg ben,” merkte hij droogjes op. “Ik voel me dan zo aangestaard.”

Hij legde zijn hand op zijn gezicht toen ze had gezegd dat hij geen geld aan haar uit moest geven. Een facepalm dus en ze zuchtte even. Ze meende het. Als ze ergens een hekel aan had was het dat ze geld moest lenen van mensen, of krijgen, maar in ieder geval ze wou het gewoon niet al ging het haar waarschijnlijk niet lukken om het hem te verbieden. Ze moest weer eens zuchten bij die gedachte. Ze keek hem kalm aan en zei dat hij meer geld had en dus meer spullen wilde en ze kon het niet laten om even te grinniken aangezien het er nogal droog uit kwam. Hij legde uit dat hij hier pas een paar maanden woonde en hij het gezelliger zou vinden als er hier nog iemand woonde ook al kon je doen alsof de ander niet bestond in dit gigantische huis, maar goed. Hij zei dat het afgesproken was en heette haar vervolgens welkom. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht. Hij zei vervolgens dat ze vanmiddag naar haar huis zouden gaan om spullen op te halen en ook vertelde hij dat hij reed. Ze keek hem even aan. Hij moest ook echt alles in stijl doen. Het leek nou net alsof ze haar hele kamer gingen verhuizen, oké dat gingen ze eigenlijk ook doen, maar zoveel spullen had Harmony ook weer niet. Uit het niets vroeg hij zich af of ze niks groots nodig had, want anders moest hij een vrachtwagen gaan bestellen. "nee, nee ik laat mijn bed en kledingkast wel thuis, beetje doelloos om een vrachtwagen voor twee dingen te bestellen, vind je niet??" zei ze met een flauwe glimlach. Ze vond het dus al helemaal niet nodig dat hij een vrachtwagen ging regelen. Ze ging even op de leuning van de bank zitten en rekte zich uit. Ze zwierde met haar benen heen en weer en keek geïnteresseerd naar Damon toen hij over zijn verhaal begon dat hij aangestaard werd bij de woonwinkels. Ze trok een wenkbrauw op. "vind ik niet zo gek ook, je hebt twee verschillende kleuren ogen, je komt waarschijnlijk aan zetten met een limo en waarschijnlijk als ik het niet verkeerd heb loop je ook nog met een butler door de winkel" en ze moest even lachen. "maarre... ik wil wel een keer naar een woonwinkel met je" zei ze met een glimlach. Ze hing wat naar achter terwijl ze nog steeds op de leuning van de bank zat. Ze verloor vervolgens haar evenwicht en viel achterover op de bank met haar benen half over de leuning heen. "fijn..." mompelde ze droog en half geïrriteerd.