Back again?

Justin legde zijn hand op haar schouder, en Qeya voelde zich eventjes minder slecht. Ze was blij dat het er toch uit was, en gelukkig vond hij het niet erg van net.
‘Het is goed,’ fluisterde Justin, ‘Ik ben blij dat je het me verteld hebt.’ zei hij, en Qeya glimlachte eventjes. Ze was blij dat hij het niet verkeerd opvatte. Gelukkig bleef hij er ook niet lang over hangen toen ze het 'ongeval' opzij schoof door te zeggen dat ze nu toch wel een ijsje wou. Qeya wou niet zielig zijn en naar adem happen, daar had ze zich té lang voor hard gehouden. Nog een reden waarom ze voor de meesten zo hard was, ze wou gewoon niet dat iedereen haar kende als de lieve en zachtaardige Qeya. Daar maakte te veel mensen gebruik van en dat wilde Qeya dus niet weer eens laten gebeuren.
‘Oké, laten we dan maar gaan!’ zei Justin kalm, maar vrolijk. Qeya hlimlachte terug, ze was blij dat hij er niet over bleef hangen. Gewoon doorgaan, er was niks gebeurd hier..
‘Zullen we eerst anders even iets drinken?’ waarna hij met een knipoog vervolgde: ‘Ik denk zomaar dat dat wel even lekker is!’ Qeya lachte, hij had gelijk.
"Ze hebben daar ook gewoon te drinken, en gelukkig kan ze van daaruit de Mac niet zien." zei ze glimlachend. In zichzelf liet Qeya een zuchtje ontsnappen, het was er toch uit gekomen. Ze kon zichzelf nog steeds wel slaan, maar ze was eerlijk blij dat Justin haar nu niet als zwak zag. Ze was een harde meid. Letterlijk en figuurlijk, want ze was nu toch zo koud als steen door die manne van de Mac. Glimlachend liep Qeya al een beetje langzaam richting het restaurantje, maar draaide zich toch nog om naar Justin.
"Zo, nu weet je een van mijn enigste zwakheden. Mag ik weten waardoor jij Engel bent geworden?" vroeg Qeya een beetje voorzichtig. Ze vond het opzich wel fijn dat Justin het wist, maar een beetje ongemakkelijk dat iemand haar zwakke kant kende. Dus ze vroeg het hem maar, ze bleef eerlijk aan haar eigen gedachtes en wilde het nu toch ook wel weten.
"Ik wil niet vervelend doen ofzo, alleen als je het wilt vertellen." zei Qeya er snel bij, ze wilde niet dat hij het tegen zijn wil zou vertellen.

Justin voelde zich goed over het feit dat Qeya weer lachte en zei: ‘Ze hebben daar ook gewoon te drinken, en gelukkig kan ze van daaruit de Mac niet zien.’ Justin keek van het restaurantje naar de Mac en zag dat Qeya gelijk had. Je kon inderdaad vanuit dat punt de Mac niet zien. Iets wat hem nog nooit opgevallen was, maar waar hij dan ook nog nooit op had gelet. Justin knikte begrijpend en volgde Qeya toen ze aanstalten maakte ernaartoe te lopen. Maar opeens draaide ze zich om en zou Justin een vraag te horen krijgen die hij niet verwachtte. ‘Zo, nu weet je een van mijn enige zwakheden. Mag ik weten waardoor jij Engel bent geworden?’ vroeg Qeya voorzichtig. Justin slikte. Nee, dit had hij echt niet verwacht. Hij was er nog maar zo’n drie dagen overheen en wilde er liever niet aan terugdenken, maar na wat Qeya hem verteld had, voelde hij zich toch wel een uitleg verschuldigd. Justin staarde wat ongemakkelijk naar de grond en bedacht hoe het ook al weer was gegaan. Echt veel herinnerde hij zich er niet van. Alleen die pijn, die verschrikkelijke pijn en het ergste gevoel wat hij ooit had gehad. Hij voelde zich verraden, verdrietig en woedend tegelijk. Het was moeilijk om uit te leggen, maar de beelden kwamen langzamerhand weer terug in zijn hoofd. Justin merkte dat hij even stil was en keek weer op. Justin kreeg het benauwd. De herinneringen die hij zo graag wilde vergeten waren opgewekt en nu zou hij ze gaan vertellen aan iemand die hij pas een uurtje of 2 kent. ‘Ik wil niet vervelend doen ofzo, alleen als je het wilt vertellen,’ zei Qeya snel. Justin voelde zich weer even schuldig. ‘Oh nee, nee, je bent zeker niet vervelend. Het is beter als ik het je wel vertel. Ik ben het je nu verschuldigd,’ antwoordde Justin met dat laatste op een wat ironische toon. ‘Ik, ik had ooit een vriendin.’Justin stopte zijn handen in zijn zakken en keek voor zich uit. De beelden schoven als het waren voor zijn ogen en even was hij helemaal weg in zijn herinneringen terwijl hij rustig doorpraatte. ‘Ik dacht echt dat ze van me hield, maar op een dag kwam ze iemand anders tegen. Iemand waar ze meer van hield, maar dat niet aan mij vertelde. Op een nacht, we woonden bij elkaar, werd ik wakker van een snijdende pijn in mijn pols en zag daar mijn eh, vriendin, staan met een bebloed mes in haar handen. Ze had geprobeerd mijn slagader door te snijden en mij zo te vermoorden…’ Justin zuchtte even. Haar betrapte gezicht stond op zijn netvlies geplakt en zou daar voorlopig niet weggaan. Zijn stem werd zwakker. Hij wist niet eens waarom ze het probeerde. Waarom had ze hem willen vermoorden? Hij deed alles voor haar om het haar naar de zin te maken en nu had ze hem zo op zijn gezicht getrapt?! Woede borrelde in hem op en hij kneep zijn handen tot vuisten toen hij opeens realiseerde dat Qeya daar nog stond. Justin schraapte zijn keel even en probeerde het boze gevoel wat te laten zakken. ‘Gelukkig kon ik haar net op tijd van me afduwen. Ik pakte een van mijn zwaarden en hield die haar voor. Ik had haar kunnen doden…’ Heel even had Justin spijt dat hij dat niet had gedaan en bedacht niet dat de zwaardsport voor Qeya misschien een rare hobby kon zijn. Misschien was het wel beter geweest als hij haar had gedood? Nee, rust nam Justin weer vast, nee dan had hij zich naar haar niveau verlaagd. Justin keek Qeya even zachtaardig aan, een trieste glimlach sierde zijn spijtige gezicht en ging toen weer verder. ‘Maar ik liet haar gaan. Ik kon het niet. Ik dacht net dat ik ervan af was toen ik zware voetstappen hoorde en ik hem zag. Degene die hier de oorzaak van was, is. Hij had zelf een grote dolk bij en viel me aan. Ik had echter mijn zwaard nog en kon hem uiteindelijk overmeesteren. Hij lag in een hoekje, te jammeren als een baby. Ik wist dat zo’n iemand geen leven verdiende en wilde hem net met mijn zwaard doden toen een ongelofelijke pijn me in de zij trof.’ Automatisch legde Justin zijn linkerhand op zijn zij. Een diep litteken lag onder zijn T-shirt verborgen. Iets wat niemand ooit van hem gezien had. Zelfs hijzelf keek er niet graag naar. Justin liet zijn hand er weer vanaf glijden. Hij probeerde de gedachte aan de pijn die hem daar had getroffen te vergeten en vertelde verder. Zijn benen werden licht en wat zwak, maar hij negeerde het. ‘Ik keek om en zag haar staan. Ze was terug gekomen en stak op me in. Ik zakte op de grond neer. Ik weet alleen nog dat er daarop nog een veel ergere pijn kwam,’ zei Justin. Hij vertelde Qeya niet graag dat ze hem nog meerdere keren had gestoken en getrapt. ‘Het laatste wat ik hoorde waren hun wegrennende voetstappen al weet ik niet zeker of ik dat eigenlijk wel heb gehoord. Wat er daarna gebeurde weet ik ook niet meer. Alleen dat ik wakker werd in mijn oude huis en probeerde afscheid te nemen, wat niet echt goed afliep,’ Justin staarde weer weg. Hij kon nog steeds niet geloven wat er gebeurd was. Dat zijn ‘vriendin’ terug was gekomen nadat hij haar had vrijgelaten om hem te doden, dat zijn familie zo verdrietig was geweest om zijn overlijden, dat hij zo verbaasd, verward was geweest. Maar die tijden waren over. Justin verbaasde zichzelf dat hij Qeya zo uitgebreid over zijn verleden had verteld. Ze was de eerste die het wist en wat Justin betrof; ook de laatste! Wat vermoeid stroopte Justin zijn mouwen op, het was vrij warm, waarna hij ze snel weer terugtrok. Even was Justin zijn bandage om zijn pols helemaal vergeten! Het was nog steeds dezelfde, bloederige stofstrook die hij van zijn shirt had afgetrokken om de wond op zijn pols te verbinden. Justin hoopte dat Qeya het niet gezien had. Het zag er niet echt fijn uit. Justin zou het binnenkort moeten veranderen voor echt verband. Justin zuchtte trillen en met een melancholische glimlach keek hij weer naar Qeya. ‘Kom, het is allemaal voorbij nu. Laten we wat gaan drinken.’

Qeya merkte dat het voor Justin ook niet gemakkelijk was, en op de een of andere manier troostte het haar. Ze was niet de enige die zoch zo voelde, en hij was niet de enige die zich zo voelde.
‘Oh nee, nee, je bent zeker niet vervelend. Het is beter als ik het je wel vertel. Ik ben het je nu verschuldigd,’ zei hij, en hij keek een beetje schuldig. Naja, verschuldigd.. ze had het hem uiteindelijk ook maar verteld.
‘Ik, ik had ooit een vriendin.’ vertelde hij. Qeya lachte in zichzelf, waarom had de liefde bijna altijd een rol in de dood, in de verdriet? Ze zag hoe Justin weer ging staan, zo op een Justin manier met zijn handen in zijn zakken.
‘Ik dacht echt dat ze van me hield, maar op een dag kwam ze iemand anders tegen. Iemand waar ze meer van hield, maar dat niet aan mij vertelde. Op een nacht, we woonden bij elkaar, werd ik wakker van een snijdende pijn in mijn pols en zag daar mijn eh, vriendin, staan met een bebloed mes in haar handen. Ze had geprobeerd mijn slagader door te snijden en mij zo te vermoorden…’ vertelde hij verder, en Qeya legde troostend en vriendelijk een hand op zijn schouder. Zoals hij dat bij haar had gedaan.
‘Gelukkig kon ik haar net op tijd van me afduwen. Ik pakte een van mijn zwaarden en hield die haar voor. Ik had haar kunnen doden… Maar ik liet haar gaan. Ik kon het niet. Ik dacht net dat ik ervan af was toen ik zware voetstappen hoorde en ik hem zag. Degene die hier de oorzaak van was, is. Hij had zelf een grote dolk bij en viel me aan. Ik had echter mijn zwaard nog en kon hem uiteindelijk overmeesteren. Hij lag in een hoekje, te jammeren als een baby. Ik wist dat zo’n iemand geen leven verdiende en wilde hem net met mijn zwaard doden toen een ongelofelijke pijn me in de zij trof.’ vertelde hij, en Qeya had opeens een groot gevoel van respect voor hem. Seth had haar moordenaars gedood, maar ze had anderen willen pakken, als gevoel vor wraak. Hij, Justin daarintegen, had dat niet gedaan en soort van.. vergaf haar, leek het. Qeya voelde zich neergelaten, ergens had ze spijt dat ze al die mannen had gedood. Ze zag hoe Justin zijn hand had gelegd op zijn zij, en een klein pijn-scheutje onstond bij haar borstkas, precies in het midden. Qeya was wel zo slim om haar hand niet daar te leggen, dat zou er veel te genant uit hebben gezien.
‘Ik keek om en zag haar staan. Ze was terug gekomen en stak op me in. Ik zakte op de grond neer. Ik weet alleen nog dat er daarop nog een veel ergere pijn kwam, Het laatste wat ik hoorde waren hun wegrennende voetstappen al weet ik niet zeker of ik dat eigenlijk wel heb gehoord. Wat er daarna gebeurde weet ik ook niet meer. Alleen dat ik wakker werd in mijn oude huis en probeerde afscheid te nemen, wat niet echt goed afliep,’ vertelde hij als laatste. Qeya knikte, het moest vreselijk zijn om degenen waar je van houd voor het laatst te zien. Qeya had dat nog nooit meegemaakt, haar moeder was dood en haar vader wist ze niet waar hij was. En de rest van de familie vond haar maar een buitenbeentje, gaf niet om haar. En dan was er die ene jongen geweest die haar had gered uit een lange, depressieve bui. Hij had haar ook laten zitten, en Qeya voelde de triestheid weer opborrelen. Maar nu had ze toch iemand gevonden met wie ze het érg goed kon vinden, met wie ze toch eigenlijk meer dan vrienden mee was. Qeya glimlachte bij de gedachte aan Vincent, maar keek op toen Justin iets zei.
‘Kom, het is allemaal voorbij nu. Laten we wat gaan drinken.’ zei hij met een glimlach. Qeya glimlachte eerlijk terug, ergens voelde het goed dat hij het haar verteld had.
"Dankje, " zei Qeya zachtjes, en vervolgde toen, en probeerde zo blij mogelijk te klinken, "en je hebt helemaal gelijk. We hebben een tweede kans gekregen, laten we wat doen met al die tijd die we hebben." vervolgde ze vrolijk. Ze liep door naar het restaurantje, en wist dat Justin ook wel mee zou komen. Ze ging zitten,
"Wat willen jullie drinken?" werd bijna gelijk aan haar en Justin gevraagd. Qeya glimlachte naar de vrouw die hun bediende,
"een cola vor mij, alstublieft." zei ze beleefd, en pakte het menu. O jee, er was banana split. In de fik. Qeya hoopte vurig dat niemand hier dat zou gaan bestellen, en keek Justin weer glimlachend aan.

Qeya bedankte Justin zachtjes. Dat hoefde niet voor Justin. Zij had naar zijn gejammer moeten luisteren. ‘En je hebt helemaal gelijk. We hebben een tweede kans gekregen, laten we wat doen met al die tijd die we hebben,’ vervolgde Qeya wat vrolijker. Justin glimlachte zwakjes. Ze had wel gelijk. Hij kon er maar beter een mooie tijd van maken. Justin had geen idee hoe lang het nog zou duren dus het was inderdaad beter om je oude leven te vergeten en het ‘overnieuw’ te doen. Justin volgde Qeya die al door liep naar het restaurantje. Ze stapten binnen en een warme golf overspoelde Justin. Heerlijke pizzaluchten dreven zijn neus binnen en Justin voelde gelijk een steek van honger in zijn buik. Sinds ontbijt had hij niet meer gegeten. Ze zochten een mooi tafeltje uit en gingen zitten. Al bijna gelijk kwam er een bedienende vrouw aan die vroeg wat ze wilden drinken. Qeya antwoordde al dat ze graag een cola wilde en Justin bestelde hetzelfde. Ze knikte en zei nog dat het er zo aankwam waarna ze wegliep. Qeya pakte de menukaart en ook Justin bladerde er even doorheen. Allerlei heerlijke gerechten vlogen aan hem voorbij en hij keek Qeya even aan. ‘Wil jij ook iets eten? Ik heb sinds vanmorgen niet meer gegeten dus ik denk dat ik wel iets neem,’ vroeg hij aardig.

(kort na vorige bericht xD)

Qeya had gemerkt dat Justin ook een cola had besteld, en keek nog wat in het menutje. Pizza, spaghetti, lasagna, salades en ijs.. Alles heerlijk vers en gebakken, de heerlijke Italiaanse keuken. Hier, op het hoekje, op de perfechte plek. Qeya glimlachte, het was maar al te lang geleden dat ze in een restaurant had gezeten. Meestal zat ze gewoon thuis eten te maken, en Lýr had geen uitgebreid banquet nodig om zich lekker vol te voelen. Meestal zat ze dan voor de tv, of achter de computer tijdens het eten met Lýr in de buurt of om haar nek heen terwijl hij een hapje probeerde te pikken hier en daar. Als hij niet al te veel bezig was met zijn hamster of muis natuurlijk (en niet rat^^).
‘Wil jij ook iets eten? Ik heb sinds vanmorgen niet meer gegeten dus ik denk dat ik wel iets neem,’ vroeg Justin opeens aardig. Het haalde Qeya een beetje uit haar gedachtes, en ze glimlachte. Hmm.. wat zou ze toch eens nemen?
"Ja graag, ik heb ook al langer niets gegeten," eigenlijk had ze ontbijt gewoon vergeten en dacht daar later pas aan terug, maar nu Justin het zei kreeg ze wel honger, de laatste keer dat ze had gegeten was gister avond!
"Ik neem een pasta bolognese met een salade erbij, en jij?" vroeg ze aardig aan Justin. Een frisse salade bij een heerlijke pasta, dat was hemels vond Qeya. Ze wachtte eventjes op zijn antwoord, en zat toen nog wat na te denken, totdat de vrouw langs zou komen en hun bestelling zou opschrijven.

Justin zag dat zijn vraag Qeya wat uit haar gedachten uit getrokken en voelde zich een klein beetje schuldig. Het was vast voor haar ook niet makkelijk geweest om zomaar haar hele verhaal aan een wildvreemde te vertellen. Justin zuchtte zachtjes en liet zijn hoofd op zijn hand steunen. Te lang alweer had hij niets leuks gedaan en nu zat hij plotseling met een meisje dat hij een dag kende in een restaurant na zijn hele overlijdensverhaal te hebben verteld. Weird… Qeya antwoordde op zijn vraag dat ze ook wel honger had na een tijdje niet gegeten te hebben. Qeya ging spaghetti bolognese bestellen. Hmm, Justin was een echte pizzafanaat en kon zich bijna niet voorstellen hoe iemand liever pasta at dan een heerlijke pizza! Met een lachje zei hij dan ook: ‘Ik denk dat ik een Pizza Salami bestel.’ Justin wist dat het maar een simpele pizza was, maar hij vond het wel lekker en dan hoefde hij nu geen risico te nemen met onbekende smaken. Voor nu dus perfect! Justin keek nog eens even om zich heen. Het was inderdaad een mooi restaurantje. Het zag er oud uit en het rook er naar heerlijke pasta-, pizza- en ijssoorten. Typisch Italiaans. Wat ging Justin graag nog eens op vakantie naar dat land. Sowieso wilde hij graag nog eens vakantie, maar Amerika trok hem ook heel erg al hield hij heel erg van culturele landen zoals er in Europa veel te vinden zijn. Justin ontspande zich meer door al deze bevredigende gedachtes. Hij wilde nog zoveel doen in zijn ‘leven’. Opeens trok een koude vlaag door zijn buik en haalde Justin weer terug naar de werkelijkheid. Deze dromen waren dromen voor in zijn leven geweest, maar nu leefde hij niet meer. Hij was al dood en kon deze dingen helemaal niet meer in zijn leven doen! Justin kreeg het plotseling heel erg benauwd. L die dingen waren niet meer mogelijk om echt levend mee te maken, maar toch…Hij kon ze nu nog steeds doen. Waarom dromen over dingen in het werkelijke leven als je ze na je leven ook kan doen? De dingen die je in je leven sowieso wil doen, die je nog wil doen voor je dood kon je ook gewoon doen na je dood?! Justin raakte wat verward in zijn gedachten al viel dat niet aan hem te zien. Met een pokerface keek hij naar een schilderij achter Qeya. Alleen het verschil met dingen na je leven doen en met dingen in je leven doen is dat je na je dood geen tijdslimiet meer had. Dat je dingen gewoon kon doen of uitstellen zonder bang te zijn om te overlijden, maar wat nou als je gaat bungeejumping ofzo en het touw breekt? Een normaal mens sterft dan wanneer hij te pletter slaat op de rotsen, maar wat gebeurt er nou als je al dood bent? Wat gebeurt er nou als Justin in een situatie normaal zou sterven, maar nu toch al dood was? Wat als iemand hem dodelijk gif toedient of hij zijn keel wordt doorgesneden? ‘Overleeft’ hij dan als nog? Kon hij dan nog een keer sterven? Whoo, dit werd echt vreemd. Inception… Afwezig bleef Justin voor zich uitstaren. Hij had niet eens door dat de bediende al op Qeya en hem kwam afstappen om hun drankjes te brengen.

‘Ik denk dat ik een Pizza Salami bestel.’ zei Justin met een lachje. Qeya lachte mee, tja zij was meer een spaghetti fanaat en vooral met verse salades erbij. Maar er waren natuurlijk ook mensen die liever pizza aten, en Qeya had het gevoel dat Justin zo'n persoon was. Plus, dat betekende dat hij geen banana split had besteld! Dan hoefde ze dus ook niet meer uit te leggen dan dat het nodig was en zou zijn. Een man kwam langs voor hun bestelling, en Qeya zag aan Justin dat hij in gedachtes verzonken was. Dus ze glimlachte alleen en bestelde voor hun twee, wat ze allebei wouden. Daarna keek ze weer naar Justin, hij leek wel erg diep in gedachtes verzonken, al keek hij wel naar het schilderij achter hun. Qeya besloot hem niet nog meer te kwellen, hij had al genoeg rare dingen meegemaakt vandaag. In plaats daarvan keek ze naar achteren, naar het schilderij. Het was een prachtig schilderij, en het leek best wel oud. Het was een prachitg landschap, met een meer tussen twee bergen in. Het was een perfect schilderij geweest, maar er was iets mis. Op de rechter berg was een bosbrand ontstaan, en de vlammen leken best wel echt. Qeya voelde een onbehaaglijke rilling opkomen bij haar rug, en ze draaide zich ingemakkelijk om. Precies op tijd voor het meisje die hun drankjes kwam geven! Ze bedankte het meisje en nam afwezig een slok van haar cola, en herinnerde zich toen iets. Wat was ze onbeleefd! Dat kwam door al die gedachtes, dacht ze.
"Proost Justin, op het eeuwige.." begon Qeya vrolijk terwijl ze haar glas omhoog hield naar Justin. Maar ze kon haar zin al nauwelijks afmaken, er gebeurde alweer iets. Ze zag het uit haar ooghoeken, een vlam.. een meisje met een hoedje op, een taart met een 6 op top, en een van de bekendste toetjes in dit restaurant; de banana split. Een banaan opengemaakt, met chocolade gevuld en weer dichtgemaakt, om dat te laten opwarmen door een vlammetje eronder. Het vlammetje likte de banaan, en al was het een meter of drie van hun vandaan, Qeya's stem stopte en ze liet bijna haar glas vallen. De warmte bereikte hun, en Qeya voelde zich misselijk. Ze zag alles voor haar ogen weer eens veranderen, maar dit keer was het langer geleden.

Ze zag haar moeder, haar prachtige moeder met vlammen om haar heen geslagen. Haar mooie jurk in brand, en het enige wat ze zei tegen kleine Qeya was dat ze weg moest, ver weg. Qeya zat in een hoekje te huilen, met een knuffelbeer in haar armen gedrukt. De vlammen kwamen haar halen, en de rook liet haar hoesten. Ze stond de warmte niet meer uit en schreeuwde rennend naar buiten terwijl de vlammen haar probeerde te grijpen. Ze struikelde, viel, en een pijn in haar schouder brak uit. de warmte haalde haar, en de vlammen liepen over haar rug. Ze schreeuwde, en niemand kwam..

Qeya kreeg een gepijnigd gezicht, en keek angstig naar de vlammen. Ze legde haar hand op haar schouder, waar het llitteken nog steeds zat van het ongeluk. Beelden van haar dode moeder schoten langs haar, en Qeya kreeg eventjes geen adem meer. Maar ze hapte niet naar adem, ze stopte alleen. En toen viel haar glas bijna uit haar handen en schoot ze weer wakker. Ze hield het glas nog vast en zette het rustig op de tafel neer terwijl ze een zucht uitliet. Ze glimlachte een beetje beschaamd naar Justin, arme jongen. Het was niet zijn schuld dat hij hier zat met een of andere psychopaat die dood is, de Mac vreest en nu opeens bang van vuur is. Terwijl al haar emoties zich nog meer ophopen door die ene avond met Vincent..
"Sorry daarvoor, alweer. Het spijt me, echt, maar het lijkt erop dat alles vandaag mis gaat." zei ze, nog steeds een beetje beschaamd. Ze glimlachtwe kort en hoopte dat Justin er niks over zou zeggen.

Sorry voor inspiratie, no need to react on her ^^

Justin staarde nog steeds afwezig voor zich uit. Net nu op dit punt had hij zo’n ‘diepgaand’ moment! Hij werd pas weer ‘wakker’ toen Qeya samen met hem wilde proosten. Justin schrok op en keek Qeya even verward aan waarna hij al gauw weer gewoon keek en lief lachte. Toch vond hij zichzelf wel stom. Hij was zo ver afgedwaald in zijn gedachten dat hij niet eens had opgemerkt hoe Qeya het eten had besteld. Justin voelde zich echt even dom, maar probeerde dat schuldgevoel van zich af te schudden. Aan dat gedoe had niemand wat. Justin hief zijn glas ook even op en liet die tegen dat van Qeya aanbotsen. Een kleine ‘kling’ vulde de voor de rest stille ruimte tussen hen waarna Justin zei: ‘Inderdaad, proost Qeya.’ Justin glimlachte lief en nam een slok van zijn cola. Wat toevallig hoe Qeya proostte. ‘Op het eeuwige’. Het was gewoon eng. Hij had er net de hele tijd aan zitten denken en nu zei zij dat opeens op die manier… Justin zuchtte. Het hele idee was zo raar. Zou hij nu echt voor eeuwig ‘leven’? Hij kon er niet bij stilstaan wat eeuwig nou eigenlijk echt betekende. Justin kon het zich gewoon niet realiseren. Eeuwig was écht lang. Stel je nou eens voor dat je in de tijd van de oude Grieken en Romeinen was geboren en gestorven en je dan inderdaad als engel verder leefde. Was nu dan niet iets heel raars? Met computers, democratie en vliegtuigen? De dingen veranderden zo. Kon je dat dan wel bevatten? Of misschien was het juist wel makkelijker omdat je alle veranderingen van zo dichtbij hebt meegemaakt. Niet zoals nu uit de geschiedenisboeken. Het duizelde Justin even. Wow, er waren zoveel punten om het vanuit te bekijken. Zoveel. Justin schudde zachtjes zijn hoofd. Houd je hoofd erbij, Justin! Beter praatte hij nu gewoon even gezellig met Qeya in plaats van zo moeilijk gaan zitten denken. Op die manier denken kon altijd nog. Met een wildvreemd meisje hier zitten was totaal iets anders! Justin keek Qeya wat beschaamd aan, omdat hij haar zo weinig aandacht gaf en eigenlijk alleen maar met zichzelf bezig was voor zijn idee. Justin schrok bijna van Qeya’s gezicht. Ze leek zelf zo geschrokken, bijna bang. Justin volgde Qeya’s opengesperde ogen en zag een klein meisje met een bananasplit voor haar op tafel. Onder de warme banaan zat een klein vuurtje om het warm te houden en wat te laten smelten. Justin fronste zijn wenkbrauw. Wat was er zo raar? Justin dacht dat een van Qeya’s krachten misschien was dat ze in de toekomst kon kijken en opeens iets raars ofzo zag. Nee, ze leek eerder een flashback te krijgen. Ze had zo ook gekeken toen ze langs de McDonald’s waren gelopen. Justin’s geschrokken blik veranderde langzaam in bezorgd. Dit zag er niet goed uit. Qeya’s blik werd steeds angstiger en Justin wist niet zo goed wat hij moest doen. Als hij iets zou zeggen, zou ze dan misschien flippen of een grotere angstaanval krijgen? Justin voelde zich even radeloos, maar toen hij zag dat ze bijna haar glas liet vallen en opeens spierwit werd greep hij in. Justin schoot naar voren over de tafel en legde zijn hand op de schouder waar zijzelf haar eigen hand niet op had gelegd. Justin keek Qeya serieus bezorg aan en vroeg voor de tweede keer deze dag: ‘Gaat het wel? Kan ik iets voor je halen of doen?’ Qeya zuchtte en zette haar glas weg. Justin ging weer wat naar achteren zitten. Hij kalmeerde weer wat. Het zag ernaar uit dat het alweer beter ging met Qeya, maar hij bleef haar wel goed in de gaten houden. Hij wilde niet dat het slechter met haar ging. Justin zag dat Qeya hem beschaamd aankeek wat hem een groot schuldgevoel bezorgde. Ze hoefde zich niet voor zichzelf te schamen. Niet bij hem! Justin bleef haar bezorgd aankijken, ook toen ze zei: ‘Sorry daarvoor, alweer. Het spijt me, echt, maar het lijkt erop dat alles vandaag mis gaat.’ Justin schudde zijn hoofd. ‘Het geeft echt niets, maar je maakt me wel echt stikbezorgd.’ Justin keek Qeya weer aan en zei op een ongelofelijk lieve en zachte manier: ‘Als je er over wil praten is het goed hoor en zo niet, dan hoeft dat ook niet.’ Justin legde zijn handen op tafel en hield ze in elkaar. Oh please, laat het alsjeblieft goed met Qeya gaan…

Qeya voelde opeens Justin's hand op haar schouder. Nog iets wat haar terug in de echt wereld haalde, en ze voelde zich schuldig. Dit was echt haar dag niet ofzo! Meestal was ze gewoon een brutaal en spontaan meisje die nergens last van had en die alles en iedereen wel last bezorgde als ze er zin in had! En nu zat ze hier en ze had haar twee grootste angsten meegemaakt, op een na dan. Maar die kon ze hier niet meemaken, en deze twee wel. Eerst de Mac, waar ze was overleden en daarna het vuur wat haar bijna had laten overlijden, en haar moeder mee had genomen. Het had haar leven voor een groot deel verpest, en nu zat ze hier met een jongen die haar bezorgd aankeek.
‘Het geeft echt niets, maar je maakt me wel echt stikbezorgd.’ zei Justin opeens, en ze glimlachte zwakjes. Bezorgd, ze kende niet veel mensen die over haar bezorgd waren. Alleen een paar, en dat waren er niet veel. Het voelde ergens goed, ze had dan toch een nieuwe vriend gemaakt?
‘Als je er over wil praten is het goed hoor en zo niet, dan hoeft dat ook niet.’ zei Justin zacht en lief, en ze voelde zich weer wat kalmer worden. Ergens wou ze het niet vertellen, maar misschien kon ze het beter vertellen, als het zo opluchtte zoals bij de Mac? Qeya glimlachte weer, en nam een slokje van haar cola, en bereidde zich voor op weer een van haar saaie levensverhalen.
"Ik denk dat ik het beter wel kan vertellen. Maar het is geen zoetsappig verhaal, en ik vertel het niet zomaar aan iedereen." zei ze, dit keer serieus en ze zuchtte. Ze nam nog een klein slokje en keek Justin toen weer aan, en begon te vertellen..

"Ik woonde nog bij mijn moeder. Mijn vader was 'm gepeerd toen ik werd geboren dus mijn moeder zorgde in haar eentje voor mij, zonder hulp van de familie. We hadden het heel goed samen en we woonde in een leuk en knus houten huisje. Ik was net tien geworden en het werd avond. Ik lag bij mijn moeder in bed, want ik was bang om alleen in het donker te zijn. Opeens werd ik wakker door de sterke geur van verbrand hout. Het was pikdonker buiten maar binnen was alles verlicht door een heldere rode gloed. Het huis stond in brand, en geschrokken wekte ik mama. Ze sprong uit bed om de brandweer te bellen, maar de snoeren van de telefoon waren afgeknipt en er waren geen andere telefoons in de buurt. We woonde een beetje buitenaf dus niemand merkte het echt in het begin. Mama rende wild door het huis heen, en ik zat ik een hoekje te huilen met mijn teddybeer. Opeens viel een deel van het dak op het bed en ik rende gillend naar de woonkamer. Alles, alles stond in brand. Mijn voeten deden pijn en mama stond daar. De vlammen hadden haar pyjama broek al te pakken, het was vreselijk. Het laatste wat ze zei was dat ik weg moest komen, naar buiten. En toen stortte het dak in boven mama, en ik gilde en huilde. Toen rende ik naar buiten terwijl de vlammen ook aan mij vastzaten. Ik rende naar buiten en struikelde een keer, tegen de muur aan. Ik heb er nog steeds een litteken van. Ik tuimelde naar buiten en viel bewusteloos op de grond. Het volgende wat ik wist werd ik wakker in het ziekenhuis met mijn tante's lelijke gezicht voor mijn neus die vertelde dat mijn moeder was overleden, en dat ik voor altijd een groot litteken op mijn schouder mee zou dragen. Ze namen de zorg van mij over, en ik groeide bij hun op. Daarom haat ik.. vuur, in alle soorten manieren. Kaarsen, vlammetjes.. het wekt die angst van toen op." zei ze, en ze werd er steed serieuzer over.

Ergens was ze boos. Het viel niet te merken, maar ze wist zeker dat iemand hun dood had gewild. De kabel was doorgeknipt en het vuur stond zonder reden in brand, maar er was volgens de brandweer nooit bewijs voor gevonden. Ergens wist ze dat het door haar oom en tante kwam, en ze was blij dat ze hun een soort van terug had gepakt. Toen keek ze weer glimlachend omhoog, en hun bestelling kwam eraan.

Justin kalmeerde zelf ook wat toen hij zag dat Qeya ook kalmeerde. Hij zuchtte even van opluchting en nam ook een slok van zijn cola. Zijn hele buik werd verkoeld door de koude vloeistof en dat voelde even fijn en ontspannend. Justin keek een beetje in zijn glas, maar keek gelijk weer op toen Qeya met een serieuze stem zei: ‘Ik denk dat ik het beter wel kan vertellen. Maar het is geen zoetsappig verhaal, en ik vertel het niet zomaar aan iedereen.’ Justin knikte. Hij snapte wat ze bedoelde, maar wat hem betrof hoefde ze het echt niet te vertellen en ze moest zich daar al helemaal niet toe gedwongen voelen. Dat gevoel wilde Justin Qeya echt niet geven, maar het leek dat ze er op stond. Justin wachtte toen ze nog een slokje cola nam en luisterde aandachtig naar wat ze hem ging vertellen. ‘Ik woonde nog bij mijn moeder,’ begon Qeya. Justin ging wat rechter zitten en liet zijn vingers in elkaar verstrengelen terwijl hij op zijn handen steunden. Oké, Qeya woonde dus ook niet meer bij haar ouders. Nee natuurlijk niet! Per slot van rekening was ze ook al dood. Ze kon niet meer bij haar ouders wonen, maar als ze nóg bij haar moeder woonde, was de reden dat ze daar niet meer woonde dan wel haar dood? Justin vroeg het zich af, maar bleef Qeya rustig en medelevend aankijken. ‘Mijn vader was 'm gepeerd toen ik werd geboren dus mijn moeder zorgde in haar eentje voor mij, zonder hulp van de familie.’ Justin bleef Qeya kalm aankijken. Hij wist dat dit soort dingen niet fijn waren, maar ze kwamen vaker voor. Justin kon al wel een beeld krijgen van de omgeving waar Qeya was opgegroeid al was hijzelf in een gelukkig gezin opgegroeid, uiteindelijk was hij met verkeerde mensen omgegaan en daar pas in het bittere einde achtergekomen. Justin zuchtte. De wereld was soms zo verdeeld. Dingen leken soms gewoon gemaakt om oneerlijk te zijn. ‘We hadden het heel goed samen en we woonde in een leuk en knus houten huisje.’ Justin wilde glimlachen. Dat klonk zo gezellig, maar toch lachte hij niet. Hij kreeg het akelige gevoel dat er nu iets veel minder leuks aan zat te komen.

‘Ik was net tien geworden en het werd avond. Ik lag bij mijn moeder in bed, want ik was bang om alleen in het donker te zijn. Opeens werd ik wakker door de sterke geur van verbrand hout.’ Justin’s blik veranderde naar iets meer geschrokken of verbaasd. Het klonk zo lief. Dat kleine meisje dat bij haar moeder in bed lag, omdat ze bang was voor het donker, maar de geur van verbrand hout. Justin kon al aanvoelen wat eraan zat te komen en het voelde niet goed. ‘Het was pikdonker buiten maar binnen was alles verlicht door een heldere rode gloed. Het huis stond in brand, en geschrokken wekte ik mama.’ Justin huiverde onopmerkelijk. Dat was inderdaad wat hij verwachtte. Het huis stond in brand. Het klonk echt verschrikkelijk en Justin kon zich er bijna geen voorstelling bij maken. Zo’n jong kindje dat wakker wordt in een zee van vlammen. Het leek hem zo angstig. Justin kreeg meer respect voor Qeya dan hij eerst al had. Naar zijn idee probeerde ze nog gewoon van alle dingen te genieten zelfs na wat er allemaal was gebeurd. Dat was iets wat Justin echt stoer vond. ‘Ze sprong uit bed om de brandweer te bellen, maar de snoeren van de telefoon waren afgeknipt en er waren geen andere telefoons in de buurt.’ Justin fronste lichtjes. Hoe bedoelde ze: De snoeren van de telefoon waren afgeknipt? Had iemand de kabels zelf doorgeknipt zodat ze geen hulp meer konden halen? Justin schrok er bijna van. Wie zou zoiets in hemelsnaam willen doen?! Mensen konden soms zo slecht zijn. Nou ja, Justin wist natuurlijk niet wat er echt speelde, maar als het zo was als dat hij dacht, dan zaten er echt valse mensen in het spel. ‘We woonde een beetje buitenaf dus niemand merkte het echt in het begin. Mama rende wild door het huis heen, en ik zat ik een hoekje te huilen met mijn teddybeer.’ Justin bleef Qeya nog steeds aanwezig aankijken, maar ondertussen schoten er allemaal beelden van een klein, roodharig meisje huilend met haar knuffelbeer door zijn hoofd. Justin zag een schim van een vrouw door het huis rennen en schreeuwen. Het klonk echt zo afgrijselijk. Justin’s blik gleed heel even terug naar de Banana Split. Er brandde een vuurtje onder de banaan, was dat wat Qeya hier uiteindelijk op had gebracht? Was de herinnering aan vuur haar teveel geworden? Ze had wel zo angstig naar het vuurtje zitten kijken dus het zou best wel kunnen. Het moest echt wel erg geweest zijn als Qeya er zo’n traumatische ervaring aan had overgehouden dat ze bang was voor banana splits. Justin keek Qeya weer aan toen ze doorpraatte: ‘Opeens viel een deel van het dak op het bed en ik rende gillend naar de woonkamer. Alles, alles stond in brand. Mijn voeten deden pijn en mama stond daar. De vlammen hadden haar pyjama broek al te pakken, het was vreselijk.’ Justin legde zijn handen wat ongemakkelijk op de tafel en ging wat rechter zitten. Hoe erg moest het wel niet zijn om je bloedeigen moeder zo te zien lijden? Justin wilde het niet eens weten. Het leek hem echt verschrikkelijk, maar zijn uitdrukking bleef kalm met een kleine vlaag melancholie. Hij wilde Qeya nu steunen, niet nog verdrietiger maken. ‘Het laatste wat ze zei was dat ik weg moest komen, naar buiten. En toen stortte het dak in boven mama, en ik gilde en huilde.’

Justin keek Qeya nog steeds rustig aan, maar nu ook meer medelevend. Justin had besloten dat hij het niet meer moest proberen om voor te stellen, maar dat hij meer naar haar moest luisteren en moest verzinnen hoe haar beter te laten voelen. Dat was nu veel belangrijker. Toch bleef Justin zitten en liet hij Qeya verder vertellen. ‘Toen rende ik naar buiten terwijl de vlammen ook aan mij vastzaten. Ik rende naar buiten en struikelde een keer, tegen de muur aan. Ik heb er nog steeds een litteken van.’ Justin’s ogen schoten even naar Qeya’s schouder. Was dat waar dat litteken zat? Zelf gleden Justin’s handen onder te tafel en streek hij met zijn linkerhand over zijn rechterpols. De viezige bandage zat er nog steeds omheen. Justin had op zijn stervensdag een stuk van zijn T-shirt afgescheurd om zijn gesneden pols te verbinden. Deze strook stof zat er nu nog steeds omheen. Justin was toch al dood. Veel meer bloed zou hij niet verliezen of in ieder geval. Dat kwam er niet meer uit. Het leek alsof de wond grotendeels dicht was en nu vertekende een lelijk litteken zijn pols. Justin probeerde dat en de bandage die eromheen zat altijd zo goed mogelijk te verhullen zodat niemand het zag. Zo droeg Justin de laatste tijd vooral shirts met lange mouwen die tot over zijn polsen kwamen. Hij wilde andere mensen er niet mee afschrikken. Het zag er toch best wel akelig uit. Alleen in zijn appartement droeg hij weleens andere dingen. Daar was toch niemand die het kon zien, maar wat nou als hij weer eens wilde gaan surfen? Justin schrok er bijna van. Hoe moest hij het dan verhullen? Justin wuifde het in gedachten weg en liet zijn pols los. Hij legde zijn linkerarm weer op tafel. Het ging nu niet om hem, maar om Qeya. ‘Ik tuimelde naar buiten en viel bewusteloos op de grond. Het volgende wat ik wist werd ik wakker in het ziekenhuis met mijn tante's lelijke gezicht voor mijn neus die vertelde dat mijn moeder was overleden, en dat ik voor altijd een groot litteken op mijn schouder mee zou dragen.’ Normaal zou Justin lachen om wat Qeya over haar tante zei, maar nu dacht hij daar niet eens over na. In deze situatie kon hij even niet meer lachen. Wat Qeya verteld had…wat er gebeurd was… Dat was toch niet zo vrij normaal als hij in eerste gedachte verwacht had. Justin probeerde er zo weinig mogelijk over te piekeren. Nee, in plaats daarvan moest hij nu logisch blijven. Het litteken zat dus inderdaad op Qeya’s schouder. Daarom had ze die vast vastgepakt. ‘Ze namen de zorg van mij over, en ik groeide bij hun op. Daarom haat ik.. vuur, in alle soorten manieren. Kaarsen, vlammetjes.. het wekt die angst van toen op.’

Justin wist niet zo goed wat hij van het hele verhaal moest denken. Natuurlijk was het verschrikkelijk, dat was duidelijk, maar die mysterieus doorgeknipte telefoonkabels bleven in zijn gedachten zweven. Dat vond hij zo vreemd. Alsof iemand daar expres voor gezorgd had. Ook had Justin medelijden met Qeya. Kon ze ooit normaal met vuur omgaan? Justin wist het niet. Hij wilde Qeya zich nu eigenlijk alleen maar goed laten voelen en niet emotioneel gepijnigd dus boog hij naar voren en legde zijn hand weer op haar onbeschadigde schouder. Hij lachte lief, maar nog steeds medelevend en zei geruststellend: ‘Ik kan me misschien niet voorstellen hoe dat geweest is, maar wel dat ik respect voor je heb wat je nu met je ‘leven’ wil doen, echt waar.’
Justin niet op toen hij voetstappen hoorde. Hij wilde Qeya echt graag duidelijk maken dat het goed was zo. Dat hij haar begreep, maar eigenlijk wist Justin niet zo goed wat te doen al viel dat niet aan hem af te lezen. Hij zag er zelfverzekerd en lief uit, maar van binnen had hij geen idee hoe hij Qeya gerust moest stellen en hoopte maar dat het zo werkte. Toen Justin op een gegeven moment merkte dat de ober last vaan hem had toen hij hun bestelling weg wilde zetten schoof Justin weer wat naar achteren. Hij momelde snel even een excuusje terwijl hij snel een slokje van zijn cola nam. De man zette hun eten op tafel en liep toen zelf weg. Justin dedankte hem snel nog even en keek Qeya toen serieus aan. Hij wist niet hoe Qeya zich nu voelde of wat ze het liefste wilde horen, maar Justin zou wachten met eten tot ze iets terug gezegd had.

Qeya voelde zich ergens nog een beetje onbehaaglijk na het verhaal, maar het stelde haar gerust dat Justin gewoon zo had geluisterd. En het vlammetje was bijna vervaagd, dus ze glimlachte zwakjes naar Justin. Ze zag dat hij serieus keek, en ook dat stelde haar best wel gerust. Dat betekende dus dat hij haar serieus nam, en haar straks niet keihard zou uitlachen.
‘Ik kan me misschien niet voorstellen hoe dat geweest is, maar wel dat ik respect voor je heb wat je nu met je ‘leven’ wil doen, echt waar.’ zei Justin geruststellend, en Qeya glimlachte. Dat voelde ergens eigenlijk best wel goed, ze had nog nooit gehoord dat er iemand respect voor haar had. Had ze dan toch wel gewoon het beste gedaan, het verleden achter haar gelaten en verder gegaan? Kennelijk wel, want aan Justin's blik kon je zien dat hij het meende.
"Dankje." zei Qeya eerlijk, en ze glimlachte nu eerlijk. Haar pasta en salade werd opeens voor haar neergezet en Qeya mompelde een bedankje en nam nog een slok van haar cola. Ze keek weer op en zag dat Justin haar serieus aankeek, en nog niet aan zijn eten was begonnen.
"Dat betekend veel voor me." zei ze nog eerlijk, want het was waar. Dat compliment was bewijs voor haar dat ze eindelijk iets goeds had gedaan met haar 'leven' al was een deel ervan nog van wanneer ze mens was geweest. En toen hield ze haar glas weer omhoog, en dit keer zou ze haar zin afmaken!
"Proost Justin, op dat het eeuwige leven wat beters in zich heeft." zei ze glimlachend, en voegde er toen bij; "En eet smakelijk." zei zette haar glas weer neer, en dacht in een seconde naar haar bord en toen dook een vraag in haar hoofd op.
"Ben jij ergens bang voor, of woedend over, Justin?" vroeg ze aan hem. Hij hoefde het niet te vertellen, net zoals eerst maar de vraag hing in haar hoofd toch wel rond.
"Je hoeft het natuurlijk niet te vertellen." voegde ze er haastig bij.

(wow, erg slechte post ^^)

Qeya glimlachte en Justin volgde nog steeds wat bedrukt haar voorbeeld. Ze kon in ieder geval weer lachen. Qeya bedankte hem al begreep Justin niet helemaal waarvoor. Hij had niets gedaan waar Qeya hem voor kon bedanken. Alleen maar de steun van een ‘vriend’ gegeven. Als dat tenminste was wat Qeya in hem zag. Een vrij verbaasde blik viel van zijn gezicht af te lezen die echter weer veranderde naar begrijpend en medelevend toen Qeya zei dat het veel voor haar betekende. Justin was blij. Hij had dus iets belangrijks voor haar gezegd. Misschien had ze niet vaak gehoord dat anderen respect voor haar hadden. Dat was dan ook iets wat veel mensen wel hadden, maar niet toe durfden te geven, maar Justin zei het graag als het andere mensen goed deed. Hij vond het niet moeilijk om te zeggen wanneer hij wist dat erover liegen toch geen zin had. Qeya hief haar glas weer en Justin proostte vrolijk mee. ‘Haha, ja, eet smakelijk,’ lachte Justin nog waarnaar hij zijn pizza al moeiteloos begon te snijden. Door zijn nieuwe engelenkrachten die hij nog steeds niet kende had hij er nu geen moeite mee, wat vroeger af en toe wel eens een ander verhaaltje was. Justin lachte nog tot Qeya haar vraag stelde. ‘Ben jij ergens bang voor, of woedend over, Justin?’ Justin stopte met snijden, maar bleef naar zijn pizza kijken. Hij dacht na. Of hij ergens boos over was? Ja, natuurlijk! Hoe had die trut hem ooit zo kunnen verraden?! Natuurlijk deed hij weleens stomme dingen of zei rare dingen, maar dat deed iedereen toch weleens? Dan hoef je iemand toch nog niet te vermoorden?! Tussen het twee keer knipperen met zijn ogen verscheen een vurige glans in Justin’s ogen. Een hevig brandend vuur dat alleen maar uit was op wraak, maar na die tweede knippering, was die al weer verdwenen alsof hij er nooit geweest was. Het was voorbij, alles was voorbij. De hele tijd had Justin's gezicht geen spoortje emotie vertoont wat zijn gedachten prijs had kunnen geven. Hij lachte alleen maar onschuldig en zei tegen Qeya. ‘Wel nee, eigenlijk niet. Ik geloof niet dat ik zoiets heb!’ Justin bleef glimlachen en nam snel een slok van zijn cola. Hij zette het halfvolle glas weer weg en luisterde naar Qeya toen ze zei dat hij het niet hoefde te vertellen. ‘Nuhh, er is niet echt iets waar ik zo boos over ben, of zo,’ zei Justin nog. Het was niet dat hij wilde liegen tegen Qeya, maar wat hadden ze eraan? Zij koesterde toch ook wel wrok tegen haar moordenaars? Maar dat is anders….spookte het door Justin heen. Zij had haar wraak in ieder geval gehad, ook al had ze het niet zelf genomen, ze had hem wel. Justin’s moordenaars leefden ongestraft verder en dat kon hij niet uitstaan, maar dat maakte voor de rest van de wereld niet uit. Justin wilde anderen niet met zijn ‘zieligheid’ lastig vallen. Hij was niet zielig! Justin kreeg al spijt dat hij Qeya zijn verleden had lopen vertellen. Ze had er niets mee te maken en zou er geen last moeten hebben. Hoe kon Justin net zo egoïstisch zijn? Een intense zelfhaat kwam even opzetten, maar Justin zette het al gelijk weer weg. Zo zou hij Qeya alleen maar meer lastigvallen. Een moeilijk lachje verscheen op Justin’s gezicht toen hij vroeg: ‘Zo, en nu over op een leuk onderwerp. Bevalt deze stad je een beetje?’ Justin nam netjes met mes en vork, wat hij normaal nooit zou doen, een hap van zijn pizza en wachtte geduldig op een antwoord.

Qeya zag de verbaasde blik van Justin toen ze zei dat dat veel voor haar betekende. Ze glimlachte, het was waar. Niemand haar haar echt eens verteld dat het goed was, wat ze deed. Al was alles natuurlijk wat ze deed natuurlijk niet goed, maar dat boeide niet zo heel erg veel. Ze zag dat Justin begon te eten en lachte kort, hij had gelijk. En ze had zelf ook erg honger! Ze sneed in haar spaghetti en pakte wat salade toen ze opeens iets zag in Justin's ogen na haar vraag. Was het haat? Of had ze het zich maar ingebeeld? Ze zag kort iets veranderen aan Justin maar hij zei daarna onschuldig; ‘Wel nee, eigenlijk niet. Ik geloof niet dat ik zoiets heb!’ Qeya glimlachte alleen maar. Ze kon aan hem zien dat dat niet helemaal waar was, maar zoals ze had gezegd hoefde hij niks te vertellen. Zij had het vrijwillig verteld en ze liet niet graag iemand die ze aardig vond iets doen wat hij/zij niet wilde, dus ze liet het rusten. Met een glimlach knikte ze alleen als antwoord. Zelf vond ze dat ze zelf wel weer erg veel had gepraat. Waarom vertelde ze dan ook alles aan iedereen? Naja het moest er vast wel gewoon uit. Dus ze bleef glimlachen en at nog een hap van haar spaghetti. Ze keek op en zag een moeilijk lachje op Justin's gezocht verschijnen. Haar glimlach verdween eventjes en ze maakte zich zorgen,
‘Zo, en nu over op een leuk onderwerp. Bevalt deze stad je een beetje?’ vroeg Justin. Haar ongeruste blik verdween en maakte plaats voor een glimlach. Ze keek eventjes naar het schilderij aan de muur binnen en keek toen weer naar Justin.
"Jah, best wel. Veel meer dan thuis, en hier val ik minder op. Al vinden de meeste mijn huisdier wel eng als ik hem meeneem, wat gelukkig niet vaak is." zei ze enthousiast en glimlachend. Toen kwam er nog een vraag in haar op, een behoorlijk normale vraag;
"Zeg, heb jij eigenlijk een huisdier?"

(sorry voor de slechte, korte post XD)

Justin lachte toen de zachte smaak van de pizza zijn smaakpapillen in werking zette. De laatste tijd had hij vrij vaak pizza gegeten. Hij was nu eenmaal niet zo’n meester in koken, maar toch kon hij elke keer weer genieten van de tomaatachtige smaak gemengd met het zoute van het vlees op een pizza. Justin keek Qeya neutraal aan en hield zijn hoofd scheef bij wat ze zei. Een eng huisdier? Had ze misschien een grote hond of een muis. Of misschien een reptiel. Justin wist het niet. Sowieso kon hij zich niet zo goed voorstellen dat mensen echt bang waren voor dat soort dieren. Zelf had hij eens ook een hond gehad. Was een leuk beestje en een vriend van hem had een stelletje ratten gehad. Ook die vond Justin wel leuk. Die grappige neusjes en lange staarten. Hoe konden mensen daar niet van houden? Nou ja, Qeya zou waarschijnlijk wel een total ander dier hebben. Misschien wel een krokodil of zo. Justin lachte bij het idee. Ja dag! Een krokodil? Wat een onzin! Justin keek Qeya geamuseerd aan en wilde haar net vragen wat voor een huisdier ze dan had toen zij hem al om zijn huisdier vroeg. Nee, hij had geen huisdier. Hij had nog niet eens de tijd gehad om daar over na te denken, maar sowieso zou hij toch niet genoeg tijd hebben om een huisdier te hebben zo met school and stuff. Vooral zijn engelenprobleempjes zouden het dier niet echt goed doen. Stel je nou eens voor dat hij op zo’n zeldzaam moment zo ontzettend boos was en het beestje gewoon kapot brandde? Dat zou wel sneu zijn! Vroeger, daarintegen, had hij veel plezier beleefd aan huisdieren. Justin keek Qeya vrolijk aan. ‘Nee, ik heb geen huisdieren meer. Net zoals dat ik geen tijd heb!’ Justin lachtte. ‘Nou heb je me wel nieuwschierig gemaakt hoor! Wat voor een huisdier heb jij dan? Toch geen krokodil, he?’ zei hij grappend.



Opeens voelde Justin een stekende pijn in zijn pols. Zijn schrik verbergend keek Justin onopmerkelijk onder de tafel waar zijn hand nog op zijn knie rustte. Er leek niets aparts met zijn pols te zijn, maar de pijn daar werd langzaamaan erger. Hoe kon dit? Hij was dood! Hoe kon hij dan nog pijn voelen? Justin probeerde het te negeren en dat lukte voor even tot de pijn echt ondragelijk werd. Vliegensvlug stond hij op. Bijna kreunde hij van de pijn, maar hij hield het in. Hij mocht Qeya niet bezorgd maken! ‘Sorry Qeya,’ zei hij haastig. Hij mocht haar niet laten blijken wat hij voelde, maar met zijn hand, die hij ondertussen op de stoel had gelegd, kneep de stoel bijna kapot. ‘Ik eh, ga even naar de wc!’ Snel stapte hij weg, Qeya alleen aan de tafel achterlatend. Het was misschien niet netjes, daar op de grond vallen en van de pijn omkomen was nog vele malen erger! Justin keek bezorgd en van de pijn vertrokken naar zijn pols en zag tot zijn schrik dat die bloedde. Wtf?! Hoe kon hij bloeden? Hij was verdomme dood! Een donker bloedspoor markeerde zijn weg. Het zag er akelig uit, maar niemand had dat door. Sommige mensen keken geirriteerd om toen Justin langs rende, maar de meesten gingen gewoon door met waar ze mee bezig waren en besteedden geen aandacht aan hem. Hij was tenslotte maar gewoon zo’n irritant joch van de nieuwe generatie. Eindelijk zag hij de wc’s staan. Justin sloeg de deur van de jongenswc open en vluchtte een hokje in die hij op slot deed. Gelukkig was er niemand anders, dan was het wel heel vreemd geweest, maar dat was iets waar Justin eigenlijk niet zo goed bij stil stond. Hij gooide de wc-bril met een klap omlaag en ging erop zitten. Van pijn vertrokken pakte hij zijn bonzende pols vast en zag dat het verband eromheen al helemaal doorweekt was met bloed. Wat was dit toch allemaal? Justin beet zijn tanden stevig op elkaar en gooide uiteindelijk zijn hoofd in zijn nek. Hij werd gek! Dat kon niet anders! Opeens begon de wond ook nog eens te branden en Justin keek door zijn betraande ogen heen en zag dat het verband rondom zijn pols in brand stond. ‘Fuck!’ schreeuwde hij. Dat ding moest er vanaf! Snel bracht Justin zijn onbeschadigde hand ernaar toe, dwars door de zwarte vlammen heen. Een schreeuw van pijn toen hij dat deed. Het vuur was vervloekt heet! Onhandig begon Justin eraan te frummelen. Zijn concentratie stond op zijn minst door de bijtende pijn. Uiteindelijk kon hij het ding van zijn arm eraf trekken, maar wat er toen gebeurde ging Justin’s realisatievermogen te boven. Het litteken op zijn arm was zwart gloeiend en stroomde over van bloed. Justin’s hele arm zat al onder en ook op zijn knieen zaten donkere vlekken. Bloed gotste uit het zwarte gat toen hij het verband ervan af had getrokken en een ondragelijke pijnscheut dwong Jusin op zijn kneeen. Van de wc gleed hij af en zakte in elkaar. Justin sloot zijn ogen en beet zijn wangen kapot. Het enige wat hij nog kon uitbrengen waren verbeten ‘fucks’ en ‘verdomme!’ Nog een enorme pijn schoot uit zijn pols, maar deze was tegelijkertijd ongelofelijk koud en hard. Verbaasd, maar van pijn verbeten keek Justin op. Het bloed dat uit zijn wond stroomde veranderde langzaam in een ijzeren ketting. Justin’s ogen vergroottten. Wat was dit? Hoe kon dit? Justin schoot in de paniek, maar ergens voelde hij dat dit zo hoorde. Alsof iemand hem hier ooit over ingelicht had, maar hij het toen niet helemaal geloofd had en nu pas begreep wat er bedoeld was. Maar toch… Justin wild edit niet! Hij zakte voorover, met zijn hoofd tegen de wc-deur aan. Hij legde zijn normale vuist er tegen aan. Wat in the hell gebeurde er met hem?



x faal post x

Qeya glimlachte breed. Ze had erg veel lol met Justin nu, en de laatste tijd ging het gewoon wel wat beter met haar. Ze maakte voor het eerst in tijden vrienden en kon leuk omgaan met zowel jongens als meisjes. Al was dat hele meisjes gedoe altijd wel iets lastigs geweest, want ze mocht de meeste meisjes gewoonweg niet. Behalve Mayaru en vooral Brynn, maar die waren alles behalve normale meisjes. Nou jah, niet normaal bedoelde ze nou ook weer niet. Gewoon een beetje zoals zij, anders en niet-in-the-crowd-passend. Qeya glimlachte nog steeds bij Justin's geamuseerde blik en hield haar hoofd een tikje schuin.
‘Nee, ik heb geen huisdieren meer. Net zoals dat ik geen tijd heb!’ Justin lachte. Qeya kon wel begrijpen dat hij nauwelijks tijd had voor een huisdier. Lyr Arog was een tamelijk makkelijk huisdier eigenlijk en Qeya hoefde zich weinig zorgen over hem te maken. Zolang ze maar genoeg met hem praatte en hem op tijd zijn hamsters gaf vond hij alles goed. En haar obsessie met paarden redden en helpen was altijd al tijdrovend geweest, en daarom was ze er grotendeels ook mee gestopt. Gelukkig hadden alle paarden wel weer een nieuw en beter huisje dan dat ze eerst hadden gehad en een lievere verzorgen dan zij. Ze was tegen de paarden altijd alles behalve slecht geweest, daar zat 't 'm niet in, maar Qeya mocht de medemens gewoon niet al te vaak en dat had invloed gehad op haar paarden.
‘Nou heb je me wel nieuwschierig gemaakt hoor! Wat voor een huisdier heb jij dan? Toch geen krokodil, he?’ zei hij grappend. Qeya barstte uit in lachen en een paar mensen keken boos en gestoord haar kant op. Maar, een krokodil?! Qeya overwoog dat voor een paar secondes maar schudde daarbij lachend haar hoofd. Die zou het niet lang uithouden met Lyr Arog in het huis! Maar Justin zat er toch wel tamelijk dichtbij, vond ze eerlijk gezegd.

Ze wou net terugzeggen dat hij er niet ver naast zat, en dat ze een slang had, maar toen zag ze opeens iets raars gebeuren bij Justin. Zijn gehele lichaamshouding veranderde plots en Qeya keek hem bezorgd aan. Opeens stond hij op, de pijn op zijn gezicht was leesbaar. Qeya wilde opstaan om een hand op zijn schouder te leggen maar werd teruggehouden door zijn woorden.
"Sorry Qeya." zei hij alleen. Qeya keek hem nog steeds bezorgd aan, maar Justin was haar te snel af.
'Ik eh, ga even naar de wc' zei Justin haastig. Wat hield hij verborgen? Hij rende opeens weg, richting de wc. Qeya bleef een beetje verbaasd staan en keek hem een beetje verslagen na. Ze probeerde alles een beetje op een rijtje te krijgen, terwijl Justin met zijn hand om zijn pols weg rende. Qeya stond nog te denken, en toen zag ze opeens het bloedspoor dat Justin achterna liet. Opeens kwam alles helder voor Qeya's ogen en in een seconde was ze al op weg, Justin achterna rennend. Ondertussen verontschuldigde ze zich voor alle mensen die gestoord waren door Justin, al wou ze ze eigenlijk allemaal wel slaan omdat ze niet inzagen hoeveel pijn op Justin's gezicht geschreven stond. Maar die mensen waren nu niet belangrijk, ze moest naar haar vriend toe! Hem volgen, ondanks dat ze hem niet meer kon zien, was niet al te moeilijk door het spoor dat hij naliet. Angst voor haar nieuwe vriend hield haar vast en beelden van vroeger en nu vlogen door haar hoofd. Ze spurtte door de gang en een paar tieners grinnikte om haar. Qeya keek ze een seconde boos aan, sommige mensen leerden ook nooit wat het woord 'vriendschap' betekende! Die dachten altijd aan de verkeerde dingen en dat maakte Qeya vrij boos. Maar nu stond ze voor de jongens-wc. Zou ze naar binnen gaan, naar Justin? Wat nou als hij echt naar de wc moest en zij kwam binnen stormen op de verkeerde tijd? Maar nee, de pijn had op zijn gezicht gestaan. Maar wat nou als hij haar daar helemaal niet wou? Wat nou als hij haar hulp gewoon helemaal niet wou, en haar maar als een rare vreemdeling zag die hij pas kende die hem rare verhaaltjes vertelde? Wat als.... Qeya sloeg zich tegen haar voorhoofd, geen 'Wat als'en meer!
'Fuck!' hoorde ze opeens vanuit de jongens-wc en nu was de beslissing voor Qeya gemaakt. Ze zou hem verdomme nog helpen ook!
'Justin?!' riep ze tegen de deur en klopte aan. Ze stond nog steeds voor de eerste deur, maar ze hoorde steeds meer vervloekingen uit de wc komen. De angst voor haar nieuwe vriend won het over haar constante gebabbel in zichzelf over alle redeneringen en ze rukte de deur open.

'JUSTIN?!' riep ze geschrokken naar binnen. Ze was nu echt geschrokken, al kende ze Justin pas net kon ze weten dat dit niet normaal voor hem was! Hysterish (shit, hoe schrijf je dat ook al weer :3)keek ze naar alle deuren in de jongens-wc. Alle stonden wijd open, behalve eentje. En daar kwamen de boze vervloekingen van Justin vandaan. Ze klopte op zijn deur, eerst zachtjes en geleidelijk een beetje harder.
'Justin?!' zei ze tegen zijn deur aan, maar ze durfde nog niet open te doen. Maar toen ze alsnog niks hoorde behalve gesteun en vervloekingen rukte ze de deur open. Gelukkig was ze een engel, en geen mens, ander had ze de deur nooit open gekregen! Ze deed hem niet spastisch hard open, maar ze trok er wel hard genoeg aan zodat het slot meegaf en ze Justin zag zitten op de grond met zijn pols. Voor zover ze nog bloed in haar gezicht had, verdween dat allemaal op dat moment. Ze plofte neer in een zithouding voor Justin en keek hem geschrokken aan.
'Gaat he..' begon ze, voordat ze zich realiseerde hoe stom die vraag eigenlijk was toen ze naar zijn pols keek. Ze schudde haar hoofd in een verontschuldiging en stond weer op.
'Blijf hier,' zei ze, met en vrij geschrokken stem, en verdween toen terug naar de kassa. Waar ze een EHBO doosje vandaan wist te toveren, en het meisje die hun bediende gaf haar een knikje dat ze hem mee mocht nemen. Geen vragen, goed. Ze spurtte terug naar Justin en ze hoopte dat ze hem kon helpen. Ze deed dit keer de deur achter zich dicht en plofte weer voor hem neer, dit keer met het EHBO doosje voor zich. Ze slikte eventjes haar angst in, beelden van vroeger vlogen voor haar ogen, maar ze vermande zich en keek Justin serieus aan.
'Oke, waarmee kan ik helpen? En zeg verdomme niet dat dat niet hoeft of dat ik niet kan helpen!' zei ze beslist tegen he,. Ze zou hem koste wat kost helpen, verdomme nog aan toe!

Qeya keek gevuld met horror toe. Wat gebeurde er met Justin? Hij bloedde uit zijn pols, en een ketting groeide eruit?! Qeya had dit nog nooit meegemaakt en ze had absoluut geen idee wat ze moest doen. Stomverslagen zat ze te kijken, wat kon ze dan ook in hemelsnaam doen? Qeya, denk na! Zei ze over en over in zichzelf. Er moest toch wel iets zijn waarmee ze zou kunnen helpen? Justin reageerde niet op haar, Qeya voelde zich machteloos worden. Ze kon alleen toekijken hoe haar vriend daar zat te bloeden op een mysterieuze weize en er een ketting uit zijn pols groeide. Was dat zijn kracht? Ze had zijn zwarte vlammen al eerder gezien toen ze aan het voetballen waren, maar ze had niet gedacht dat dit zou kunnen gebeuren! Zelf had ze nooit zoiets meegemaakt met haar krachten. Maar ja, zij kon dan ook alleen maar wat bloemetjes en boompjes plezierig maken en heel toevallig met dieren praten. Wat had je daar nou weer aan? Qeya keek bezorgd toe hoe Justin steeds meer bloedde, en verbaasd toen hij zijn pols dichtbrandde. Wat deed hij? Was dat het enige wat kon helpen? Wat verbeten fucks ontsnapte van Justin en Qeya keek radeloos toe. Waarom gebeurde dit?! Opeens stond Justin wankelend op en Qeya snelde omhoog.
‘Sorry voor het oponthoud, maar ik denk dat we ons gesprek beter een andere keer kunnen voortzetten.’ zei hij, en Qeya knikte, nog steeds wat verslagen.
‘Kun jij de deur alsjeblieft terugzetten, dan ga ik zo wel even betalen.’ zei Justin. Maar dit keer knikte ze toch zeker van niet.
'Die deur kan ik wel terugzetten, maar jij gaat helemaal niks betalen. En zeker niet na wat er net is gebeurd. En ik laat je niet alleen naar huis gaan!' zei Qeya haastig, en zeker. In een seconde had ze de deur weer terug en ze liep naar Justin toe, bereid om hem op te vangen als hij viel. Ze wilde hem helpen, ze waren toch vrienden? Ze viste haar portemonne al omhoog, ze had toch net haar salaris gekregen en daarma basta! Ze snelde naar voren naar de kassa en rekende af, om vervolgens in een racetempo weer terug naar Justin te gaan.
"Je brandwonden moeten worden verzorgt, en je gaat nergens heen zonder mij op het moment! Jij hebt mij geholpen en nou ga ik jou verdomme ook helpen!" het kwam er zelfverzekerd uit, en Qeya was daar erg blij om want vanbinnen trilde ze, in angst om haar nieuwe vriend. Ze had geen idee wat de oorzaak was van net, en ergens maakte dat niet uit, want of hij wilde of niet ze zou hem verdomme nog aan toe helpen ook!

(sorry voor de kortste post ever )

Qeya kwam al gauw terug van de kassa en schrok zich wild van het kabaal dat ze hoorde in de wc's. Ze snelde terug naar Justin en sprong de kamer binnen. Waarom was alles zo nat hier, wat was er gebeurd? Ze sperde haar ogen open en nog eens deze dag hield angst een hand over haar hart vast. Ze zag Justin op de grond en er lag water op de grond. Het bloed, was weg..? Hoe was dit allemaal gekomen, wat was er gebeurd toen ze weg was? Ze had Justin niet alleen mogen laten, wat een dwaas was ze! Haar ogen verzachtte om geen emotie uit te stralen maar vanbinnen woelde er een storm van wirwar in haar hoofd. Wat gebeurde hier allemaal, niemand had haar ooit iets over verteld! Wat was er gebeurd, was dat normaal of niet, kon dit of zou ze straks wakker worden in haar bed in het appartement na een grote droom? Justin keek haar nuchter aan en Qeya snapte niet hoe hij nuchter kon blijven. Misschien was het daarom juist bij Justin gebeurd, omdat hij gewoon rustig kon blijven. Zij zou in paniek raken, maar Qeya wuifde alle gedachtes weg. Justin had een zelfverzekerde blik op zijn gezicht, had hij dit allemaal onder controle? Qeya keek gefikseerd naar Justin, ze wist niet wat ze moest denken van dit allemaal.
‘Rustig maar, Qeya. Ik heb helemaal niet gezegd dat ik je hulp niet aanvaard of wil.’ zei Justin tegen haar. Qeya keek hem onzeker aan, wat bedoelde hij? Ze zou hem helpen, dat had hij ook voor haar gedaan! De storm in haar hoofd begon nog eens te draaien en opeens lag 'ie stil. ‘Het is alleen niet nodig.’ zei hij en glimlachte naar haar. Hij leek zo zeker, had hij dit allemaal wel eens meegemaakt? Maar, maar.. het woord herhaalde zich steeds in haar hoofd en Qeya stond daar maar. Ze slikte en stapte uit het gangpad. ‘Maak je maar geen zorgen om mij! Ik red me wel.’ en hij lachte. Qeya lachte niet, ze maakte een schampere glimlach en keek terug naar de grond. Als dat was wat Justin graag wilde dan zou ze hem zijn gang laten gaan. Dus ze slikte nog eens en glimlachte toen weer. Ze haalde met haar neus adem en keek weer verzekerd voor zich uit, ze moest zich niet zo aanstellen. Justin keek haar rustig aan en Qeya wachtte op wat hij vervolgens zou gaan zeggen, ze wist dat er meer zou komen. ‘Sorry dat je dit allemaal hebt moeten zien. Misschien is het nu beter als je gewoon naar huis gaat.’ fluisterde Justin haar toe en hij liep al naar de uitgang. Qeya keek nog wat verslagen naar de grond en knikte in zichzelf. "Justin?" riep ze he nog eventjes na, "Dankjwel, voor het luisteren." zei ze, ze meende het, en keek hem glimlachend aan. De wc was nog schoon en Qeya verzekerde dat de deur nog wel goed vastzat en liep toen ook het restaurant. Na al die awkward situaties zou ze naar huis gaan, Lýr zat nu al lang genoeg alleen binnen en Qeya vond het zielig om hem binnen te houden. Totdat ze uit het gezichtsveld was van iedereen keek ze om en dacht na over wat er was gebeurd. Nou ja, ze kon in ieder geval wel zeggen dat ze een vriend erbij had. Dat maakte er nog een, meer dan vroeger. Qeya lachte schampertjes, meer dan vroeger. naja, hier kon ze ze in ieder geval vertrouwen. Toen er niemand meer was opende ze haar vleugels en vloog naar haar open raam bij het apartementencomplex. Ze vloog direct naar binnen, er was niemand meer op straat. Ze plofte neer op de bank en Lýr kwam haar begroeten. Ze fluisterde hem iets toe en begon toen met de avnodmalen klaar te maken. De gebeurtenissen speelde zich nog af in haar hoofd maar Qeya wuifde ze weg toen het eten aan begon te branden. Ach ja, wat spanning en nieuwe dingen waren altijd nodig om er leven in te houden.

-sorry voor de late en inspilose reactie!-

Justin stond stil toen hij Qeya zachtjes zijn naam hoorde fluisteren. Verbaasd keek hij om toen haar woorden tot hem doordrongen. Hij begreep het niet. Qeya’s verhaal was een verschrikkelijke geweest, erger nog dan dat van hem. Waarom zou hij niet naar haar willen luisteren? Dat was toch wat vrienden voor elkaar deden? De verbazing lag dik in zijn ogen, maar opeens verzachtten ze. Misschien was ze een luisterend oor of een helpende hand niet zo gewend in haar leven. Dan was Justin blij dat hij haar had kunnen helpen als zij het zo voelde. Hij knikte vriendelijk. ‘Geen dank, Qeya.’ Vervolgens vervolgde hij zijn weg naar buiten. Wat mensen keken hem wantrouwend aan, maar hij besteedde geen aandacht aan die vervelende blikken. Eenmaal buiten genoot hij voor een seconde van de koele wind die door zijn zachtbruine haren waaide. Deze dag was gestoord geweest, op z’n minst aller-vreemdst, maar hij had er een vriendin bij. Justin keek van links naar rechts en stak toen de weg over. Het zou niet lang duren of hij was weer thuis. Daar kon hij zich wel zorgen gaan maken om wat er allemaal met hem gebeurde.

*Ik vind je bericht juist heel goed hur ;D Die van mij is kort D: