Back again?

Justin had zijn ogen geopend en staarde naar het plafond. ‘Wat had hij raar gedroomd!’ had hij gedacht. Daarna liep hij naar beneden om wat te eten en vervolgens naar school te gaan. Hij groette zijn moeder halverwege de trap, maar kreeg vreemd genoeg geen antwoord terug. Justin had zijn wenkbrauw opgehaald en was doorgelopen. Die was vast in een slecht humeur. Beneden aangekomen maakte hij zijn lunch voor school en daarna zijn ontbijt. Nog maar net had hij zijn tweede boterham op of hij hoorde een zacht gesnik. Rustig was hij opgestaan en zonder geluid te maken liep hij op het geluid af. Daar zag Justin zijn kleine zusje, zachtjes huilend in een hoekje. Hij hurkte naast haar neer en keek haar medelevend aan.
‘Hé Loth, wat is er?’ fluisterde hij haar strelend over haar hoofd.
Heel even keek zijn zusje hem recht aan waarna ze haar hoofd weer in haar handen legde en iets harder begon te huilen. Gelijk bekroop een schuldgevoel Justin omdat hij niet wist wat er mis was. Hij keek even naar de grond en stond toen op, Loth nog een laatste aai over haar bol gevend. Justin stond al weer in de keuken toen de deur openging en zijn vader binnenkwam. Justin hoopte dat hij maar niet dacht dat hij zijn zusje aan het huilen had gemaakt!
‘Pap, ik weet niet wat er aan de hand is,’ stamelde hij, maar zijn vader schonk geen aandacht aan hem. Misschien was hij toch boos?
‘Pap?’ vroeg hij opnieuw, maar zijn vader was al weg. Justin liep hem achterna en zag hem Loth omhelzen. Zelf leek zijn vader ook niet echt blij, sterker nog, hij had hem nog nooit zo triest gezien! Met een zucht liep Justin weer terug en sloot zijn schooltas. Wat was er met zijn vader en zusje aan de hand?! Waarom waren ze zo verdrietig? Een sprankeltje hoop vlamde op toen hij Yannick, zijn jongere broertje, zag. Met hem kon hij het altijd goed vinden! Yannick zou hem sowieso niet negeren! Snel legde Justin zijn tas weg en stapte op hem af.
‘Hé mattie, wat is er allemaal aan de hand?!’
Vol verwachting keek Justin zijn jongere broertje aan, maar het goede gevoel verdween weer toen ook zijn broertje hem geen blik waardig keurde en straal langs hem heen liep. Justin had het idee dat hij door de grond kon zakken maar gaf nog niet op! Vluchtig liep hij Yannick achterna die het snikken van hun zusje ook bleek op te merken. Justin verwachtte zijn vader ook te zien, maar die was op raadselachtige wijze verdwenen. Yannick liep naar Loth toe en omhelsde haar. Justin bleef op een afstandje staan en probeerde goed te luisteren naar eventuele wisselende woorden. Nog maar net hoorde hij hoe Yannick iets in Loth’s oor fluisterde:
‘We zullen hem nooit vergeten…’
Oooh, nu snapte Justin het. Er was iemand overleden! Maar waarom wist hij daar dan niets vanaf? Vreemd, maar in ieder geval wist hij nu wat de reden was waardoor iedereen zo down was. Met een opgeluchte zucht ging hij terug naar de keuken. Justin keek op toen de deur plotseling openvloog en zijn moeder binnen stapte. Haar wangen waren rood van het huilen en haar ogen nog nat van de zoute tranen. Justin schrok. Hij kende niemand in de familie die met zijn dood zoveel verdriet in het gezin kon brengen. Misschien waren de familiebanden altijd al sterker geweest dan dat hij dacht. Al met al vond Justin het maar een rare situatie. Hij wist niet zo goed wat hij moest doen. Hij wilde ze troosten, maar was tegelijkertijd nog verontwaardigd dat ze hem negeerden en niet vertelden wat er aan de hand was. Toch was zijn hart gevuld met medelijden toen Justin het gezicht van zijn moeder zag. Hij liep naar haar toe en omhelsde haar.
‘Wat er ook aan de hand is, het komt wel goed, mam.’
Justin kneep zijn ogen dicht en zuchtte. Hij had hier een slecht gevoel over. Hij liet zijn moeder los en zag haar, zonder een woord te zeggen, weglopen naar waar Yannick en Loth nog stonden. Het laatse wat hij van zijn moeder zag was dat ze door haar tranen heen lachte.
‘We zullen Justin allemaal missen,’ hoorde hij Yannick voorzichtig zeggen.
Justin deinsde terug. Hij stond gewoon hier hoor! Toch kreeg hij een angstig voorgevoel. Wat was dit allemaal? Wat was er met hem gebeurd? Een ijskoude windvlaag streek langs zijn wang en deed hem omkijken. Hij zag echter niet waar de wind vandaan kwam, maar zijn oog viel op een op de grond gewaaide, dichte, licht blauwe envelop. Justin raapte hem op en scheurde hem open. Hij haalde de brief eruit en in één oogopslag zag hij dat het om een rouwkaart ging, maar een ding sprong eruit. Een enkele zin die Justin deed huiveren:
Wij wensen jullie veel sterkte met het verlies van jullie geliefde zoon, Justin…
Justin schrok, wankelde, viel bijna om. Hij liet de kaart uit zijn handen vallen en greep het aanrecht vast. Gelijk viel zijn oog op een gelig vel. Trillend pakte hij het vast en las het. Na de eerste zinnen zag hij zwarte vlekken voor zijn ogen. Wat voor gekkigheid was dit?!

Wij zijn bedroefd u te moeten meededelen dat onze oudste zoon, Justin, op 17-jarige leeftijd is overleden in onverklaarbare omstandigheden.
Zijn officiele sterf oorkonde! Nee nee, dat kon niet! Wat was er met hem gebeurd? Hoe kon dit?! Opeens schoot zijn droom, zijn nachtmerrie, hem weer te binnen. Misschien was het dan toch geen droom geweest? De pijn had ook zo echt geleken! Hij hoorde een kreet en meteen draaide Justin zich om. Zijn zusje had zich losgemaakt uit de greep van zijn broertje en liep wankelend naar hun moeder. Justin wilde naar Loth toerennen, maar hoe dichterbij hij kwam, hoe verder weg zij ging tot ze op een gegeven moment helemaal uit het zicht was. Nu was hij weer alleen. Justin schreeuwde en vocht tegen zijn tranen. Het oneindige kwam op hem af en slokte hem op tot ook hij verdwenen was…
I'm cold and broken
It's over I didn't want to see it come to this
I wonder if I will ever see your face again
And I know that I will find a way to shed my skin
It's simple I know that I will suffer in the end

Fast I fade away
It's almost over
Hold on
Slow I suffocate
I'm cold and broken
Alone

It's hopeless, the end will come and wash it all away
Forsaken, I live for those I lost along the way
And I can't remember how it all began to break
You suffer, I live to fight and die another day

Fast I fade away
It's almost over
Hold on
Slow I suffocate
I'm cold and broken
Alone

Nog een trap tegen de bal. Met volle vaart schoot deze in de hoek van het goal. Alweer gescoord. Het zweet droop van zijn hoofd. Al zeker 3 uur had Justin hier gevoetbald om de dingen op een rijtje te zetten. Twee dagen geleden was hij wakker geworden in zijn nieuwe appartement. Hij wist niet hoe hij daar kwam, het was er gewoon. Het stond op zijn naam en hij betaalde de huur al kon Justin zich helemaal niet herinneren dat hij dit appartement gehuurd had noch dat hij genoeg geld had om het te betalen. Hij had zijn schouders erbij opgehaald. De laatste dagen waren er wel meer rare dingen gebeurd dus van dit stond hij dan ook niet echt te kijken. Bovendien was het misschien wel iets positiefs in tegenstelling tot die andere dingen. Justin haalde diep adem en rende recht op de bal af. Weer met een scherp schot in het goal. Hij was sneller, wendbaarder en krachtiger geworden. Ook zoiets. Misschien nog een van de bijwerkingen van dood gaan? Nou, Justin zou het allemaal graag willen inruilen om gewoon weer te leven. Hij zuchtte en ging vermoeid op een bankje zitten, te lui om de ballen uit het goal te halen. Hij haalde een fles water uit zijn tas en nam een flinke slok waarna hij het zweet van zijn voorhoofd afveegde. Uitgeblusd bleef hij zo even voor zich uit zitten staren. De eerste dag hier, oh wat was hij boos en verward geweest! Nu realiseerde hij zich weer dat dat helemaal geen zin had. Een motto wat hij al lang met zich meedroeg en wat hem ook niet vaak in de steek liet. Justin snapte er niets van. Als er al zoiets als leven na de dood was, zou je dan niet naar een soort van hemel gaan? Justin had het vervelende gevoel dat er iets mis was gegaan. Met een puf zakte hij nog wat verder onderuit. Hij haatte dit. Even voelde hij zich weer hulpeloos, een klein kind, maar verjoeg dit gevoel met de gedachte in ieder geval een ‘huis’ te hebben. Het was toch al wel tijd dat hij het huis uit ging. Justin baalde er alleen wel van school nooit afgemaakt te hebben. Oké, hij haatte school, maar nu waren al die jaren school wel mooi voor niets geweest! Hij kon nou maar beter zijn eindexamen halen en werk zoeken. Hij moest toch ook zelf voor geld zorgen? Hij wilde sowieso niet afhankelijk zijn van het mysterieuze geld wat nu zijn huur betaalde. Justin zou zich binnenkort maar eens gaan inschrijven voor een school in de buurt. Voor nu stond hij op om nog even verder te voetballen. Misschien kwam er wel iemand langs om mee te spelen. De laatste dagen had Justin niet echt aan nieuwe mensen ontmoeten gedacht, maar nu verlangde hij wel naar wat gezelschap.

　
(Sorry voor de lengte van het bericht. Ik moest gewoon even een flashback schrijven )

Qeya keek naar de mysterieuze jongen die aan het voetballen was. Ze herkende de gestressedheis van de jongen, hij was dood gegaan en weer terug gekomen. Zij was ook verward geweest..
Ze keek toe vanaf de boom. Hij had haar nog niet gezien en daar was ze best blij mee, zoals hij nu tegen die bal tekeer ging.. De boom naast haar stond in bloei, daar had ze dus even niet rekening mee gehouden! Ze liet de boom los en de boom werd weer zoals normaal. Ze had Lýr Arog thuis gelaten, ze had muizen in haar appartement gekregen en die wou ze daar niet. Het was niet eens haar schuld geweest! Dat die oude man naast haar steeds meer rommel rond liet slingeren en vooral eten liet slingeren. Maarja, nu was ze hier alleen en ze had best medelijden met hem. Ze kwam van achter de boom vandaan en ze liep naar de bal bij het goal toe. De jongen zat op het bankje en ze wist wel dat hij haar niet echt in de gaten had. Ze pakte de bal op en stuiterde hem eens. Hmm.. niet echt een goeie bal maar.. een beetje lek... kwam waarschijnlijk door de agressie die hij op de bal af had gereageerd. Ze liep met de bal in haar handen naar de jongen toe en bleef naast hem staan.
"Hey. Ik zag je spelen, need another player?" vroeg ze aardig, en ze glimlachte even naar hem. Ze wist het wel van hem, maar hij wist niet van haar dat zij het wist. Ze zou in ieder geval haar best doen om hem te helpen.

Opeens voelde Justin een warm gevoel in zijn buik hem kalmeren. Een gevoel dat Justin nog nooit eerder gevoeld had. Hij keek op en zag een meisje naar het goal toe lopen en een van de voetballen eruit halen. Ze stuiterde hem, duidelijk om de kwaliteit ervan te bepalen, en liep toen op hem af. Hoe dichterbij ze kwam, hoe warmer hij het kreeg. Uit ervaring wist Justin dat het geen liefde was, al begon hij eraan te twijfelen of hij dat ooit wel gevoeld had. Nee, het was meer een gevoel van herkenning, maar toch wist hij zeker dit meisje nog nooit gezien te hebben. Justin's blik volgde haar naderend tot ze naast hem stond en met een lachje vroeg:
'Hey. Ik zag je spelen, need another player?'
Justin kon een klein glimlachje op zijn gezicht tevoorschijn toveren. Ze leek hem wel aardig en zijn wens was uitgekomen. Er was iemand gekomen om mee te spelen. Toch kon hij de moeilijke, verwarde gedachtes niet uit zijn hoofd zetten. Hij was nog niet van de afgelopen dagen bekomen en zou dat voorlopig ook nog niet zijn, dacht hij tenminste. Toch hoopte hij zich snel weer beter te voelen, maar hij wist dat hij dat alleen kon wanneer hij antwoorden op zijn vragen kreeg. En wie kon hem die nou geven? Niemand anders was hier dood! Of in ieder geval, wist Justin dat niet en kon dat ook niet weten. Justin merkte dat zijn blik steeds verder naar de grond was gezakt en keek opeens weer op. Het meisje voor hem had lange, rode haren en helderblauwe ogen. Echt, hij dacht haar echt te herkennen!
'Hmm,' zei hij zachtjes waarnaar hij wat harder vervolgde,' I guess you're right!'
Justin keek even naar de bal, die het meisje in handen had, op de manier van: Zullen we dan maar beginnen? Toen hij plotseling besefte zich nog helemaal niet voorgesteld te hebben en dat hij ook haar naam niet wist!
'Ohm eh, sorry, ik ben Justin!' zei hij snel. Misschien moest hij toch maar proberen om wat vrolijker te doen. Zowel voor het meisje als voor hem zelf. Alleen was dat moeilijker dan het leek.

Qeya werd wat blijer vanbinnen toen de jongen glimlachte. Het was haar tot dusver nog een beetje gelukt om hem op te vrolijken. Ze zag hem instemmen en hij keek verwachtingsvol naar de bal. Jah, ze snapte dat hij wou spelen maar eerst zou ze hem iets willen uitleggen. Iets, waarvan hij misschien niet eens van wist. Zij wou iets doenom hem te helpen, en de bal was meer een excuus om met hem te praten dan iets anders.
'Ohm eh, sorry, ik ben Justin!' zei de jongen opeens snel. Justin? Wel een coole naam ^^.
Qeya glimlachte naar hem en ze stak haar hand uit naar hem.
"Hey Justin, ik ben Qeya Ferre." zei ze, en toen nam ze haar gok. Hij zou waarschijnlijk raar reageren op dit, maar ze hoopte vurig opdat hij wou blijven en naar haar zou willen luisteren.
"Justin, ik ben net als jij. Ik besta, en ik ben er niet. Ik ben dood, net als jij. Door onze handen vloeit geen bloed meer, mijn handen zijn zo koud als de dood." zei ze, en ze had medelijden met hem. Zij had iemand gehad die er voor haar was geweest doen ze dood was gegaan en iemand die alles aan haar had uitgelegd, maar hij niet. Ze wees naar haar handen met haar hoofd en ze bleef hem vriendelijk aankijken. Toen zette ze haar hoofd weer recht en ze keek hem nog steeds aan, met haar blauwe ogen. De ogen, die eigenlijk dood waren maar nog steeds springlevend waren..

‘Hey Justin, ik ben Qeya Ferre,’ zei Qeya dus en ze strekte haar hand naar hem uit, die Justin gentle aannam. Ondertussen werd het branderige gevoel in zijn buik steeds vuriger en bijna deed het pijn ondanks het warme gevoel dat het gaf. Het was zo vreemd. Justin wist zo zeker dat hij haar niet kende, maar toch herkende. Raar… Opeens begon het meisje medelijdend te praten..
‘Justin, ik ben net als jij. Ik besta, en ik ben er niet. Ik ben dood, net als jij. Door onze handen vloeit geen bloed meer, mijn handen zijn zo koud als de dood.’
Justin schrok niet, noch dat hij er vrolijker van werd. Hij wist dat hij dood was, al vanaf de eerste dag na het ‘incident’, maar de vraag was: hoe wist zij dat?? Hij bleef ijskoud kijken, geen gevoelens vrijlatend. ‘Dat weet ik,’ antwoordde hij simpelweg. Tsja, wie kon hij nog vertrouwen? De laatste tijd had iedereen waarvan hij hield hem laten stikken, letterlijk en figuurlijk. Qeya bleef hem aankijken en wees even naar haar handen. Ze zagen er normaal uit. Niet zoals die van een dood lijk. Ook haar blauwe ogen leken niet dood, maar nog springlevend. Qeya zat er duidelijk niet zo mee dat ze dood was. Misschien had ze er in het begin ook meer last van gehad. Justin wist dan ook niet hoe lang ze al dood was, kon zijn. Hij vond het alleen zo vreemd dat je dood kon zijn en dan toch nog hier, op aarde, kon rondlopen. Waar was alle logica die hij op school geleerd had?! Die hij zichzelf had wijsgemaakt! Een spastische trek in zijn handen deed hem bijna weer naar zijn hoofd grijpen, maar met enige moeite kon hij ze aan zijn benen houden. Hoe, hoe, hoe? Misschien moest hij er gewoon niet te veel over nadenken. Het was nu eenmaal zo en het zou niet veranderen. Nee toch, of ja het moest ooit wel veranderen. Je kan toch niet voor eeuwig ‘leven’. Raakt de aarde dan niet overbevolkt? Lopen hier dan ook niet dode mensen uit de Middeleeuwen of uit de Klassieke Tijd rond? En dieren, liepen er ook dode dieren rond? Justin kon een vermoeide zucht niet tegenhouden en liet zich weer op het bankje vallen. Hij moest eigenlijk van zijn, misschien wel beperkte, tijd genieten in plaats van zich druk te maken over onnodige zaken. Of hij kon een aantal vragen gewoon aan Qeya stellen. Ze leek er meer vanaf te weten en ervoor open te staan. Ze kwam er immers zelf mee aan hem het al reeds bekende bericht dat hij dood was te vertellen. Justin legde zijn armen op zijn knieën en keek naar de grond waardoor zijn blonde haar langs zijn gezicht viel. Hij kneep zijn ogen even dicht en opende ze weer toen hij zijn vraag stelde.
‘Maar, hoe kan dit?’

Justin leek allerminst verbijsterd of iets toen ze het had verteld. Vond hij het dan normaal? Zij had het niet zo gevoeld! Ze zag aan zijn gezicht dat hij in de war was gebracht. Dat begreep ze, alhoewel ze het doodgewoon had geaccepteerd en ermee probeerde te 'leven'. Qeya leek nog gewoon, zo gewoon levend. Dat was ze niet, ze was dood..
Qeya zag dat Justin opeens ging zitten, met zijn armen om zijn benen heen. Hij zag eruit alsof hij elk moment zou kunne omvallen, alsof hij duizelig was geworden. Zijn blonde haren vielen langs zijn gezicht en Qeya merkte nu pas hoe knap Justin eigenlijk wel was. Hij was best handsome, maar aan zijn uiterlijk leek te zien dat hij dat zelf ook wel wist.
'Maar, hoe kan dit?' vroeg Justin haar opeens. Qeya ging voor hem staan en hield de bal vooruit gestoken, zodat Justin hem terug zou kunne pakken als hij dat zelf wou.
"Nou, ik weet het niet precies. Het is me alleen duidelijk geworden dat als je dood bent gegaan voordat het echt... 'je tijd' zou moeten zijn, dat je terug komt om het allemaal af te maken. Maar ik weet zelf ook niet waarom ik hier dan nog ben, want ik heb mijn wraak gekregen." zei ze, en ze dacht er eventjes snel over na. Had haar dood ermee te maken? Omdat ze vermoord was? Maar niet iedereen hier die `engel was was vermoord, dus dat kon het niet zijn.
"Verder weet ik alleen maar dat ik nu de tijd heb om alles op mijn manier te doen." zei ze nog. Als hij nog meer vragen had, kon hij die altijd wel stellen. Ze was nu toch al dood, wat kon er erger zijn dan dat?

Justin zit niet alsof hij bijna omvalt , maar ongeveer zo:

Spoiler:

Qeya ging recht voor Justin staan en reikte hem de bal aan. Justin nam deze uit beleefdheid aan en hield hem op zijn schoot vast terwijl zijn blik er strak op gevestigd bleef. Met zijn vingers streelde hij de zwart-witte bal. Het natte rubber was een ijskoude aanraking op zijn warme huid, maar Justin vond het een fijne verkoeling. Zachtjes draaide hij het ding tussen zijn handen rond. De voetbal leek net op een schaakbord, de zwart-witte vlekken die een belangrijke, strategische plek bepaalde. Justin zuchtte onmerkbaar. Toen gaf Qeya hem antwoord op zijn vraag, wat Justin interesseerde.
‘Nou, ik weet het niet precies. Het is me alleen duidelijk geworden dat als je dood bent gegaan voordat het echt... 'je tijd' zou moeten zijn, dat je terug komt om Maar ik weet zelf ook niet waarom ik hier dan nog ben, want ik heb mijn wraak gekregen.’
Justin rukte zijn blik van de bal af en keek Qeya aan. Zij was dus ook, voor zover Justin uit haar antwoord kon opmaken, onrechtvaardig gestorven. Ze had wel een punt. Terug komen om ‘wraak’ te nemen, dat was tenminste wat Justin verstond met ‘het allemaal af te maken’. Justin hield zijn mond. Hij wilde verder luisteren als Qeya nog wat te vertellen had.
‘Verder weet ik alleen maar dat ik nu de tijd heb om alles op mijn manier te doen,’ vervolgde ze. Ja, dat zou Justin ook moeten doen, maar hij wilde zo graag weten hoe het allemaal in elkaar zat. Misschien moest hij inderdaad maar wat tijd voor zichzelf nemen en zich ontspannen, maar hij had zichzelf al ingeschreven voor een school. Balen! Njah, wat had hij nog te verliezen? Hij was toch al dood! Opeens besprong een positief gevoel hem. Hij moest gewoon weer eens wat leuks gaan doen! Ja! Hij moest weer eens gaan surfen, lekkere geurtjes (daar hield hij erg van) kopen en erop uitgaan! Het werd hem opeens allemaal zo duidelijk. Dit was gewoon een soort van tweede leven! Bijna zou hij opstaan om naar de stad te lopen en nieuwe spullen te kopen, maar net op tijd herinnerde hij zich dat dát nogal onaardig was tegenover Qeya. Het warme gevoel brandde nog steeds in zijn buik, maar hij was het helemaal vergeten.
‘Ja, dat is een goed idee!’ gaf Justin als antwoord op Qeya en hij stond op, ‘laten we nu meteen beginnen!’ Justin stuiterde de bal een keer op de grond en hield hem toen weer vast. ‘Sorry,’ verontschuldigde hij zich, ‘ik heb niet echt zin om er meer over te praten!’ Dat zou hij wel doen als hij zich weer ellendig voelde. Nu wilde hij van het kortdurende, maar oh zo gewaardeerde gelukkige gevoel genieten. Dat zou Qeya toch vast wel begrijpen? Hij voelde zich eventjes vrij en wilde daarom weer verder voetballen. Nu eens niet om zich af te reageren!

[sorry, XD]

Qeya zag langzaam hoe Justin's blik veranderde van een beetje.. Melancholisch naar steeda blijer en en enthousiaster. Nou, dat voelde dan ook wel goed. Ze kon niet alleen iemand boos en verdrietig maken, gelukkig kon ze sommigen nog blij maken ook! Ze dacht zelf eens na over haar dood. Ze had er nooit echt over nagedacht, behalve dat ze nu gewoon álles wou doen wat ze eerst niet had gedaan.
‘Ja, dat is een goed idee!’ zei Justin opeens. Hij stond op en Qeya schrok een beetje op it al haar verschillende gedachtes. ‘laten we nu meteen beginnen!’ zei hij ook nog. Qeya lachte even en bedaht zich dat zij niet echt zo levendig eruitzag nu, waarschijnlijk.
‘Sorry,’ verontschuldigde hij zich, ‘ik heb niet echt zin om er meer over te praten!’ zei hij. Dat begreep ze, en ze grijnsde nu breed. Toch wel eventjes een spelletje spelen, dan?
"Daar hoef je geen sorry voor te zeggen. Maar toch, mijn eerste verzoek geld nog steeds." zei ze, een beetje geheimzinnig, en voegde er toen bij;
"Need another player?" nu was ze vol energie, en ze zou graag eventjes en balsport doen, als Justin dat wel wou.

(Geeft niets hoor ;D)

Justin was opgewonden. Voor het eerst weer sinds een tijdje. Terwijl hij steeds vrolijker werd zag hij Qeya juist steeds rustiger en misschien zelfs verdrietiger worden. Toch grijnsde ze toen hij zei er niet meer over te willen praten.
‘Daar hoef je geen sorry voor te zeggen. 'Maar toch, mijn eerste verzoek geldt nog steeds,’ zei ze op een soort mystieke toon. Huh? Justin had toch juist gevraagd of ze mee wilde spelen? Misschien begreep ze het niet. Toen voegde ze dezelfde vraag eraan toe die ze al eens eerder had gesteld. Het maakte Justin nu even niets uit. Hij wilde gewoon even kunnen voetballen. Blijkbaar had zijn steeds meer positief wordende energie gewerkt, want ook Qeya leek er zin in te hebben.
‘Oké,’ antwoordde Justin op haar vraag,‘kom maar op!’Hij gooide de bal op de grond, die hij de hele tijd nog vast had gehad, en rende erachteraan. Justin had vroeger een tijdje op voetbal gezeten en in zijn vrije tijd erg veel geoefend. Hij was dus een ervaren speler en liet dat graag zien. Hij zette zijn voet voor de bal en gooide die met zijn hiel omhoog, nog steeds rennend, en draaide toen een halve slag om waarbij hij de terugvallende bal weer omhoog stuiterde met zijn borst. De bal landde daarna weer voor zijn voeten en hij trapte die met een kracht van duizend kanonnen het goal in. Justin zette zijn handen in zijn zij en draaide zich met een grijnsje om. Daarna haalde hij de bal weer en gooide die naar Qeya. ‘Wie scoort is keep of toch liever een partijtje?’ vroeg Justin haar niet onaardig. Hij wachtte geduldig op haar antwoord. Justin was er helemaal klaar voor.

Qeya's energie werd helemaal gevuld door de positieve reacties van Justin. Gelukkig vond hij het goed dat ze erbij speelde, ze zat nu vol energie en wou die graag kwijt.
"Let's do this then!" zei ze als antwoord op zijn eerste reactie. Daarna keek ze, geamuseerd en met één wenkbrauw omhoog getrokken (niet negatieve manier, meer zoiets van; 'oké dan, laat maar zien!' ) naar wat Justin allemaal uithaalde met de bal. je kon wel zien dat hij op voetbal had gezeten, hij deed het heel erg goed en Qeya begon voor het eerst een beetje te twijfelen. Maar ze haalde haar schouders omhoog en dacht in zichzelf; ik ben nu toch een engel, en mijn altelische lichaam is toch welk goed ontwikkeld, dus waarom ook niet? Ze grijnsde toen hij de bal naar haar gooide en ze ing hem behendig op.
‘Wie scoort is keep of toch liever een partijtje?’ vroeg Justin. Qeya kreeg een glimlachje op haar gezicht en ze antwoordde;
"Ik denk dat geen van ons echt graag keeper wil zijn nu," waarmee ze vooral de overschot aan energie in hun beiden bedoelde, "Dus dan maar een partijtje?" zei ze, dat laatste op een enthousiaste en speelde manier, (niet fout bedoeld ^^) en stuiterde de bal, toen ze zelf wat trucjes uithaalde. Ze schoot naar voren en maakte behendig een handstand met de bal aan haar voeten waarna ze voor één van de doelen stond. Zo, dit was nu haar doel om te beschermen. Ze gaf Justin één of twee seconden de tijd om ergens te staan. Ze was erg gefocust op de bal en ze had veel geoefent met haar nieuwe krachten. Overal waar er ook maar iets haar kon hinderen, haalde ze het weg en ze girjnsde naar Justin. Daarna duwde ze de bal hoog omhoog en maakte een perfect salto waarmee ze met haar ene voet de bal précies in het midden raakte. Ze kwam behendig terug op twee voeten en keek omhoog of ze had gescoord of niet, dat lag eraan wat Justin had gedaan in de tussentijd. Wat er ook was gebeurd, ze stond tussen het éne doel en het andere doel.

Qeya lachte en antwoordde op een ironische manier dat ze maar beter een partijtje konden doen. Tsja, daar zat wat in. Ze maakte een radslag met de bal tussen haar voeten en kwam demonstratief neer voor een van de twee goals. Oké, dan nam Justin de andere, waar hij toch al dichterbij stond. Hij liep een stukje verder en ging voor die van hem staan en wachtte op een aanval van Qeya die schijnbaar niet kon wachten haar nieuwe talenten te showen. Ze schoot naar voren en maakte een mooie salto waarbij ze de bal naar hem toe trapte, zo het goal in. Justin had dan ook niet echt op de bal gelet, maar meer op wat Qeya allemaal deed. W00T! Waar had ze dat geleerd? Nou moest Justin wel toegeven, dat had hij niet van haar verwacht. Ze leek eerst dan ook zo rustig.
‘Oké,’ grinnikte Justin, ‘Gaan we uitsloven?’ Ha, dan zou hij ook wel eens even iets laten zien! Justin liep terug naar het goal en Qeya kwam ondertussen weer op haar voeten terecht. Terwijl Justin terugliep piekerde hij erover hoe Qeya zo makkelijk al die trucs kon uithalen. Toen schoot hem er opeens weer te binnen dat Qeya had gezegd ook dood te zijn en had hijzelf net ook niet gemerkt dat hij beter was geworden? Sterker, atletischer, sneller? Misschien had dat er iets mee te maken. Qeya had al wel meer tijd gehad om te oefenen, maar Justin had 11 jaar lang niets anders gedaan dan voetballen. De kansen stonden misschien wel gelijk! Justin was bij het goal aangekomen en pakte de inmiddels door de afgevuurde krachten verwarmde bal vast en dacht, in de seconde dat hij omdraaide terug naar Qeya, na over wat hij zou doen. Hij gooide de bal omhoog, rende er een stukje mee met het op zijn borst hooghoudend en trapte die vervolgens met zijn voet ver omhoog. Een zenuwachtige kriebel nam van Justin’s buik. Hij zou iets gaan doen wat hij al lang niet meer geoefend had, maar eens wel had gekund. Net voor de bal weer beneden was, bukte Justin waardoor de bal op zijn rug landde. Justin maakte een salto waarbij de bal van zijn rug over zijn benen naar zijn voeten rolde waarmee hij de bal snoerhard naar het goal trapte. Justin zat nog in zijn salto en had door zijn inspanning niet eens gevoeld hoe kleine, bijna onmerkbare zwarte vlammetjes uit zijn voeten de bal kracht hadden bijgezet. Ongemerkt had hij zijn kracht voor een allerkleinste deeltje geactiveerd. Justin’s salto kwam aan zijn einde en hij kwam precies goed op zijn voeten terecht. Hij hoorde de bal ergens stuiteren en hijgde zelf zachtjes. Justin zette zijn handen op zijn knieën om wat steun te krijgen en zijn energie wat bij te vullen. Jeez, zeker lang geleden dat hij dat gedaan had… Gelukkig was hij een beetje goed uitgevoerd en zag het er vast niet zo stom uit als Justin gevreesd had. Nog steeds op zijn knieën leunend keek hij grijnzend op naar Qeya. Had hij gescoord?

Qeya grinnikte naar Justin na wat hij had gezegd. Als hij zich uitsloofde, zij kon dat ook! Ze was geen meisjes-meisje, en zo zou ze zeker ook niet overkomen. Ze had gezien dat de bal in het goal was gekomen, maar dat was voor haar niet echt belangrijk. Nu wou ze gewoon een goed spel spelen, het maatke haar niet uit of ze van hem won of niet. Ze grinnikte en zag dat Justin zich ook ging uitsloven. Ze zag hem naar voren rennen terwijl hij de bal hooghield op zijn borst. Dat was wel knap, dat gaf ze eerlijk toe! Ze zag hoe hij zijn bal omhoogschopte en de bal afvuurde. Ze wou net haar hand uithalen naar de bal, maar uit haar ooghoeken zag ze iets. Wat was dat? Ze was zo weer omgedraaid en keek toe hij Justin op de grond terug kwam. Er waren zwarte vlammetjes uit zijn voeten gekomen, dat was voor haar niet onopgemerkt gebleven. Was dat oer ongeluk, of wist hij meer dan hij zei? Ze grijnsde in ieder geval toen ze zag dat Justin op zijn knieen leunde, en ze pakte de stuiterende bal weer op. Hij had een goal gemaakt, maar alleen omdat ze niet had opgelet.
"Zozo, misschien zullen we onze krachten erbij halen dan?" zei ze mysterieus, en voegde daar lachend bij,
"Je hoeft je krachten nog niet te kennen. Alle Engelen hebben één kracht, en de kracht van jezelf leer je later kennen. Het komt meestal instinctief, maar je kunt ook leren om ht te controleren." legde ze uit, en liet toen zien. Ze gooide de bal, harder dan normaal want ze was sterker dan een mens, naar haar eigen goal en uit het niets ontstond een barrière van takken en andere plantsoorten.
"Zie je? Het is makkelijk, als je het weet. Ik ben er nog niet helemaal over uit." zei ze, glimlachend. En toen schopte ze de bal, niet al te hard, richting Justin. Zodat de echte match kon beginnen..

Justin lachte toen hij de bal zag natollen in het goal en liet zijn hoofd weer zakken. Zo, het was écht lang geleden dat hij dat had gedaan! Hij was 12 of zo geweest toen hij zichzelf dat geleerd had. Wat was zijn vader trots geweest toen hij zijn zoon dat buiten zag doen, totaal onverwacht in een wedstrijd. Hij had gezegd dat hij talent had en hem een schouderklopje gegeven. Dat waren nog eens tijden! Justin lachte waarbij niet duidelijk was of dat om zijn eigen gedachten was of gewoon om de situatie waarin hij zich nu bevond. Het was zo cool geweest totdat zijn jongere broertje het ook wilde leren. Justin had hem met genoegen les gegeven tot zijn broertje zich erg bezeerde. Sindsdien had hij het nooit meer gedaan. Op school wist nooit iemand er iets van en ook op de voetbalclub dacht iedereen dat het maar een verhaaltje was om de tegenstander bang te maken. Justin had zijn schouders bij al die verwijten opgehaald en zogenaamd toegegeven dat het een leugen was. Nou en? Niemand zou er toch verder mee komen. Nu echter, bewees hij dat hij, na zo’n 5 jaar, het nog steeds kon en dat was momenteel genoeg voor hem. Justin wekte zich op uit zijn gedachten toen hij hoorde hoe Qeya de bal pakte en op een mysterieuze toon zei:
‘Zozo, misschien zullen we onze krachten erbij halen dan?’ ‘Huh,’ dacht Justin, ‘Krachten?’ Hij snapte het niet. Wat bedoelde Qeya daar nou mee?
‘Je hoeft je krachten nog niet te kennen. Alle Engelen hebben één kracht, en de kracht van jezelf leer je later kennen. Het komt meestal instinctief, maar je kunt ook leren om het te controleren.’ Justin was totaal verward. Wat waren engelen? Bedoelde Qeya dat hij een engel was? En krachten? Hij had helemaal geen krachten. Sowieso geloofde Justin niet dat mensen bovennatuurlijke dingen konden, laat staan een engel zijn, maar ja, hij was dood en toch was hij hier en hij had nooit in een leven na de dood geloofd… Weird… Justin keek Qeya vragend en niet begrijpend aan, zonder zijn verwarring te verschuilen. Dit hele dodengedoe werd dan ook steeds raarder! Hij wilde net vragen waar ze het allemaal over had toen ze iets waanzinnigs deed. Ze schoot de bal onnatuurlijk hard naar haar eigen goal, maar een barrière van takken en planten hield deze tegen. Waar kwam dat allemaal vandaan? Hoe konden die planten zo snel groeien? Was het Qeya die dat deed? Justin kon niet anders denken dan van wel toen ze zei:
‘Zie je? Het is makkelijk, als je het weet. Ik ben er nog niet helemaal over uit.’Ongelovig schudde Justin zijn hoofd en kwam overeind. Hij was al gestopt met hijgen, maar kon nog maar net met moeite zijn mond dichthouden. I’m freakin’ out! dacht hij verschrikt. Lag het aan hem of werd deze dag steeds vreemder? Toch was Justin’s nieuwsgierigheid groter dan zijn verwarring en nam het de overhand. Wie was dit meisje en wat kon ze hem eigenlijk allemaal wel niet vertellen? De bal werd naar hem toe geschoten, maar Justin had het bijna niet eens door en liet hem doorrollen zonder er maar een blik op te werpen. Hij liep naar het meisje toe en hield zijn hoofd schuin. Met een wenkbrauw opgetrokken en de ander in een frons keek hij haar half verward, half geamuseerd aan en zei zo eerlijk als het maar zijn kon.
‘Ik heb geen idéé waar je het allemaal over hebt! Wat is een engel en wat bedoel je met krachten?’ Natuurlijk wist Justin wel wat ‘engelen’ waren, maar niet op de manier die Qeya waarschijnlijk bedoelde. Bij engelen stelde hij lange vrouwen met blonde haren in witte jurken en met gevederde vleugels voor. Ahum, ten eerste was hij een dude, ten tweede droeg hij geen jurk en ten derde: hij had helemaal geen vleugels!! De enige overeenkomst was het blonde haar al dacht Justin bij engeltjes aan een ander soort blond, wat geler, dan het zijne. Hij hoopte maar dat Qeya hem wat duidelijke antwoorden kon geven en het niet erg vond haar kostbare vrije tijd aan dit soort vragen te verspillen. Hij had namelijk het idee gekregen dat Qeya heel graag wilde voetballen en daar hadden deze vragen natuurlijk helemaal niets mee te maken! Hope you don’t mind…

Qeya keek verbaasd, toen Justin liet merken dat hij het niet snapte. Whut, wist hij het nog niet...? Toen zag ze het opeens, niemand had het ook aan hem verteld! Ze kon zichzelf wel even voor de kop slaan, wat was ze een stomme trut geweest! Hier stond een jongen, die er nog geen idee van had en zij begon alles bij het einde van het verhaal te vertellen?
‘Ik heb geen idéé waar je het allemaal over hebt! Wat is een engel en wat bedoel je met krachten?’ zei Justin. Ze glimlachte zeakjes naar hem, natuurlijk wou ze het hem allemaal vertellen, maar ze vond zichzelf zo stom op dit moment..
"Nou kijk, wij, de mensen die dood zijn en weer herboren zijn om onze laatste dingen te doen, heten Engelen. En jah, we hebben allemaal vleugels," vertelde ze, en ze liet trots haar grote, witte vleugels van hun schuilplaats vandaan komen.
"De Engelen leven hier door, als goeieriken of slechteriken. Je kunt een outcast worden door de goede Engelen te pesten." vertelde ze,
"En alle Engelen hebben een speciale kracht. Mijn kracht is aarde, voorzover ik weet, al ben ik er nog niet helemaal over uit.." zei ze bedachtzaam, en als bewijs liet ze een lange paardebloem groeien totdat hij bij haar middel kwam, er toen plukte ze hem eraf en hield hem in haar handen. Wat zou Justin hier allemaal op te zeggen hebben?

Justin luisterde aandachtig toen Qeya hem antwoorden op zijn vragen gaf.
‘Nou kijk, wij, de mensen die dood zijn en weer herboren zijn om onze laatste dingen te doen, heten Engelen. En jah, we hebben allemaal vleugels’ Justin had al een klein vermoeden dat ze dat daarmee meebedoelde, maar het klonk zo raar. Hij, een engel? Pff, hij had het altijd al moeilijk gevonden om te kiezen wat hij later zou worden, maar aan een engel had hij al helemaal nooit gedacht! En vleugels had hij ook nooit gehad! Heel even dacht Justin dat Qeya hem in de maling nam. Dit kon toch ook niet waar zijn! Maar opeens verschenen achterop Qeya’s rug twee prachtige, witte vleugels. Precies zoals Justin die altijd voorstelde bij engelen. Het was duidelijk dat Qeya er erg trots op was en even dacht Justin dat hij droomde. Dood zijn , engelen, krachten. Maar hij wist zeker dat hij dood was gegaan en die gebeurtenis had ook op een droom geleken. Dus dit was waarschijnlijk gewoon echt, maar toch…
‘De Engelen leven hier door, als goeieriken of slechteriken. Je kunt een outcast worden door de goede Engelen te pesten,’ vertelde Qeya verder. Whoo, dit leek net de kleuterschool. Goeieriken, slechteriken, pesten.. Of anders wel op een van de tekenfilmpjes die hij vroeger keek. Zou het goede hier ook altijd het kwaad overwinnen?
‘En alle Engelen hebben een speciale kracht. Mijn kracht is aarde, voor zover ik weet, al ben ik er nog niet helemaal over uit..’ Een speciale kracht? Dat bedoelde Qeya dus met krachten! Zou hij ook een aparte kracht hebben? Ja dat moest wel, hij was ook een engel, toch? Justin schudde, ongelovig lachend, zijn hoofd en keek naar de grond. Hield ze hem echt niet in de maling? Nee, zo zag Qeya er niet uit en wat hij net zag, nu zag: de planten voor het goal, de vleugels op Qeya’s rug. Dat was toch allemaal zo echt. Justin keek weer op en zag tot zijn verbazing dat er een levensgrote paardenbloem bij Qeya groeide. Justin’s ogen volgde het langzaam omhoog kruipen tot het stopte bij Qeya’s middel. Whoo, dit, dit wás echt! Dat kon niet anders! Qeya plukte de bloem af en hield het in haar handen. Justin staarde even ongelovig naar en liet toen zijn blik weer omhoog kruipen naar Qeya’s gezicht. Zijn mond vertrok in een verbaasde glimlach en hij fronste. Wat kon zij wel niet allemaal?
‘Whoo, dat is prachtig,’ fluisterde Justin toen hij over zijn grootste verbazing heen was. Waarna hij zo zacht dat het bijna onhoorbaar was tegen zichzelf zei: ‘Als ik dat toch eens eerder geweten had…’ Dan had hij misschien wel minder met zijn dood gezeten. Als het echt waar was wat Qeya zei, en hij dat allemaal ook had, dan kon hij vliegen zonder vliegtuig, parachute of iets anders. Iets waar hij altijd al over droomde! En had hij misschien zijn eventuele krachten kunnen ontdekken! Dan was hij nu wel met iets anders dan zichzelf kapot voetballen bezig geweest! Melancholisch zuchtte hij. Maar het was niet zo.. Justin keek op, naar Qeya en vroeg zachtjes met zijn blik naar de bloem verplaatsend: ‘Mag ik?’ Hij wachtte eventjes en strekte zijn hand toen voorzichtig naar de bloem uit. Met zijn wijsvinger raakte hij de tere bloem zacht aan. De aanraking was geweldig. Anders dan een normale bloem of plant. Langzaam keek hij weer op naar Qeya. Hij bleef haar even indringend aankijken en fluisterde toen langzaam: ‘Het is echt hé? Wat er nu allemaal gebeurt?’ Met grote, maar rustige ogen keek hij haar aan. In zijn ogen niets anders dan aanvaarding geschreven.

Qeya werd opeens best trots over haar kracht, die ze tot nu toe best nutteloos had gevonden. Ze zag hoe Justin naarmate haar verhaal vorderde steeds ongeloviger keek, en nog meer toen ze haar bloem had geplukt.
‘Whoo, dat is prachtig,’ zei Justin, glimlachend en hij keek naar haar bloem. Najah, zo speciaal was het nou ook weer niet hoor, dacht ze. Haar natuurslangen waren veel moeilijker geweest, de bloem was een eitje.
"Natuurlijk" zei ze, een beetje verbaasd over Justin's interesse. Ze was een beetje vertederd dat iemand haar bloem zo mooi kon vinden, en ze hield hem naar voren voor Justin.
Toen keek hij weer op, met rustige en grote ogen keek hij haar indringend aan, en hij fluisterde;
‘Het is echt hé? Wat er nu allemaal gebeurt?’ en ze knikte.
Een lieve glimlach ontstond op haar gezicht en ze plantte de bloem weer terug in de aarde. Ze glimlachte nu brutaal, en zei een beetje mysterieus;
"ben je klaar voor het allercoolste?" en toen bedacht ze zich dat ze het gewoon zou doen. Ze stapte naar hem toe, met een glimlach en stak haar hand uit. Er ontstond een dolkje, niet al te groot en niet al te klein, in haar hand gemaakt van marmer en takjes met een mooi lemmet om het aan vast te houden.
"Hiermee zweer ik je dat ik je nooit pijn zal doen, behalve als je je zeer misdraagt tegen mij" zei ze met een knipoog bij het laatste, en toen pekte ze hem bij zijn middel en vloog omhoog. Ze had hem zo vast dat hij niet ongemakkelijk hing en hoopte dat hij zich geen baby voelde, dat was haar intentie niet. Ze wou hem alleen de sensatie laten voelen.
"Ben je klaar om te vliegen?" fluisterde ze naar hem.

Qeya knikte en glimlachte. Ja, dit was echt. Alles wat hier gebeurde. Justin legde zijn blik weer vast op de bloem en zag hoe deze weer in de grond verdween. Justin bleef elke beweging volgen, alsof het een afscheid was van een goede vriend. Ergens voelde het ook wel zo en vond hij het spijtig het ding te zien verdwijnen. Justin zuchtte zacht en keek op toen Qeya op een mysterieuze toon zei zei:
‘Ben je klaar voor het allercoolste?’ Justin trok zijn wenkbrauw op. Wat bedoelde ze daarmee? Opeens stapte Qeya naar hem toe. Ze glimlachte naar hem en stak haar hand uit. Justin snapte de hint niet tot er een prachtig marmeren dolkje begroeid met takjes in haar hand ‘groeide’. Justin keek er vol bewondering naar. Het was prachtig. Justin’s ogen schitterde toen Qeya met een knipoog zei:
‘Hiermee zweer ik je dat ik je nooit pijn zal doen, behalve als je je zeer misdraagt tegen mij’ Justin lachte. Dat was inderdaad wel heel cool ja. Gelukkig misdroeg hij zich nooit natuurlijk. In ieder geval had hij geen reden om onaardig te doen tegen Qeya, dus dat zou niet zo moeilijk zijn. Justin nam aan dat hij het aan mocht pakken en pakte het voorzichtig op. Hij bekeek het geïnteresseerd en een gelukkige glimlach speelde op zijn lippen. Het was zo perfect, zo gedetailleerd, echt prachtig. Justin was nog druk bezig het te bewonderen toen Qeya opeens dichterbij kwam, héél veel dichterbij. Justin vond het niet echt fijn. Wat ging ze doen? Het was lang geleden voor Justin dat iemand, en al helemaal een meisje, zo dichtbij kwam en die ervaring was nou niet echt fijn geweest om het zo maar te zeggen. Toch zei Justin er maar niets van. Tenslotte wilde hij Qeya niet beledigen, maar dit was gewoon, too close for comfort. Een vervelende huivering rilde over zijn rug toen Qeya hem bij zijn middel vastpakte en heel even leek het alsof Qeya’s grote, helderblauwe ogen veranderden in de verraderlijke, amberkleurige ogen die hij maar al te goed kende. Een scheef lachje speelde op haar lippen en Justin voelde angst en woede in zijn buik borrelen. Hij voelde het dolkje nog in zijn hand snijden en heel even overwoog hij om toe te slaan toen net op tijd Qeya’s mooie, blauwe ogen weer tevoorschijn schenen. Justin zuchtte beverig en onhoorbaar, maar was opgelucht Qeya weer te herkennen. Justin was nog maar net over zijn ervaring heen toen hij het idee kreeg dat Qeya’s handen begonnen te ‘trekken’. Verschrikt keek hij op. Wat was ze allemaal aan het doen?! Hij zag Qeya’s lange, witte vleugels zich uitstrekken en Justin kreeg een naar voorgevoel. Dat gevoel bleek nog uit te komen ook toen hij de grond onder zijn voeten voelde verdwijnen… Justin verstijfde niet, daar was hij te nuchter voor, maar keek met zijn ogen verschrikt op zich heen. De grond werd kleiner en de ballen in de goals leken nog maar op kleine stipjes. Justin had het idee nog maar net te vliegen toen ze al vrij hoog waren. De lucht was zacht blauw en de wolken kwamen akelig dichtbij. Justin had er altijd over gefantaseerd zich hier te bevinden, maar dan wel met eigen vleugels en nu hij bleek die te hebben hield een wildvreemde hem hier rond zijn middel vast en showde hem zijn droombeeld. Dit was raar, maar Justin bleef kalm. Hij voelde Qeya’s stevige greep. Justin was dan ook niet bang, maar voelde zich vooral ongemakkelijk. Hij keek Qeya even verbaasd aan. Waarom deed ze dit?
‘Ben je klaar om te vliegen?’ fluisterde ze. Ja, dat was achteraf makkelijk gevraagd. Hoe kon hij nou nee zeggen? Hij hing hier al!
‘Guess so,’ antwoordde Justin vervreemd.. Dit was zo raar en ongemakkelijk!
‘Weet je, misschien moet je me maar weer op de grond zetten…’ zei hij twijfelachtig, ‘Misschien kunnen we dit beter een andere keer doen,’ vervolgde hij om Qeya niet te kwetsen. Het was vast heel aardig bedoeld, maar Justin vond het gewoon niet erg fijn. Hopelijk begreep ze het en voelde ze zich niet beledigd of zo, want dat was niet Justin’s bedoeling.

Qeya merkte algauw dat Justin zich ongemakkelijk voelde, en na zijn commentaar dacht ze zelf eventjes na. Conclusie; ze was een beetje stom bezig. Ze was af en toe gewoon iets té spontaan, en als dat virus genaamt adrenaline zich eenmaal in haar bloed had verspreid, duurde het eventjes voordat ze doorhad wat ze deed. Ze verontschuldigde zich tgenover Justin, en vloog terug richting de grond. Daar liet ze hem zachtjes los zdat hij niet zou vallen en vlogg toen nog eventjes omhoog, de zonnestralen lieten haar rode haren felrood schijnen en ze maakte voor de lol eventjes een looping, waarna e stort-dook richting de grond. Net voordat ze tegen de grond in zou gaan rammen stopte ze, en kwam elegant neer.
"Jij kan dat ook!" zei ze vrolijk. Niks kon haar bui nu eventjes veranderen, haar adrenaline gehalte was daar nu een beetje te hoog voor. Ze glimlachte aardig en vervolgde,
"Wil je je krachten oefenen? Of je vleugels vinden? Of wat meer weten? Zeg het maar." zei ze, alweer enthousiast. Ze vond het leuk om iemand eens te helpen en daaruit bleek dat haar norse persoonlijkheid niet helemaal van haar was. Ze liet de boom naast haar in bloei komen en dacht eventjes na, terwijl ze ertegenaan leunde. Ze kende dit gevoel, ze was nog niet helemaal achter haar krachten. De aarde besturen, ja dat wist ze. Maar ze voelde dat ze iets nog niet wist van haar krachten. Misschien zou het zich tonen als ze oefende met Justin? Ze glimlachte weer eventjes naar Justin en wachtte geduldig op een antwoord. Als hij iets anders wou doen mocht dat ook wel, natuurlijk.

Justin knikte opgelucht toen Qeya zich verontschuldigde en terug omlaag vloog. Hij vond het gewoon niet fijn om zo hoog in de lucht te hangen en door iemand anders vastgehouden te worden. De wind schuurde langs zijn wangen en koelde zijn gezicht af. Justin voelde de spanning door zijn buik schieten tijdens de afdaling die gelijk weer verdween toen zijn voeten de grond raakten. Wat ongemakkelijk wreef hij met zijn hand langs zijn wangen om ze wat warmer te wrijven. Hij wilde Qeya net een bedankje toe mompelen toen hij zag dat ze niet meer voor hem stond. Verbaasd keek hij op en zag haar hoog in de lucht een mooie looping maken. WH00T, dat was wreed! Jammer dat hij het niet zo goed kon zien door de zon die fel in zijn ogen scheen waardoor Justin zijn hand even boven zijn ogen hield. Nu pas zag hij hoe fel Qeya’s rode haren in de zon wel niet leken. Het zag er stoer uit. Alsof ze van vuur waren! Justin lachte even. Als het waar was, kon hij ooit ook misschien wel vliegen. Heel even schrok hij toen Qeya met een noodvaart omlaag kwam stormen. Ze zou toch niet vallen? Gelukkig stopte ze net voor ze de grond zou raken en kwam netjes op de grond neer. Justin grijnsde. ‘Whoo, dat was cool! Moet je lang oefenen voor je zoiets kunt?’ Het zag er best moeilijk uit en Justin bedacht dat het waarschijnlijk een reusachtig achtbaan gevoel met zich mee zou nemen. Justin keek Qeya verwonderd aan die vrolijk lachte en zei: ‘Jij kan dat ook!’ Justin glimlachte vaagjes. Nee, hij kon dat niet. In ieder geval, nu nog niet. Justin keek Qeya wat afwezig aan en probeerde zich ondertussen voor te stellen hoe het zou voelen om zelf te vliegen. Een gevoel met vleugels bestond voor hem niet en was dan ook moeilijk voor te stellen. Hij ging er maar vanuit dat het net zo voelde als een arm of been of ieder ander lichaamslid. Justin merkte Qeya’s vrolijke glimlach op. Zo, ze leek echt helemaal blij. Justin grinnikte. Wat een prethoofd! Dolenthousiast als ze was zei ze tegen hem: ‘Wil je je krachten oefenen? Of je vleugels vinden? Of wat meer weten? Zeg het maar.’ ‘Ehm,’ antwoordde hij wat ongemakkelijk. Dit ging hem wat te snel. Tot voor kort wist hij niet eens dat hij krachten had, laat staan dat hij een engel was. Justin wilde het liever allemaal wat laten bezinken en zijn gedachten ergens anders opzetten. Voor nu zou hij kijken hoe Qeya genoot van het engel zijn, terwijl hij zelf aan de kantlijn zat. Dat leek Justin nu het beste. Langzaam vervolgde hij zijn antwoord: ‘Ik denk dat ik nu wel even genoeg weet. Vanochtend wist ik nog niet eens dat ik een engel was en nu heb ik opeens krachten en vleugels!’ Justin lachte vervolgens wat ongelovig en gooide zijn hoofd wat naar achteren terwijl hij zijn hand op zijn voorhoofd legde. De wereld zat heel wat anders in elkaar dan hij altijd geloofd had en het leek erop dat dat positief was. Dat leek erop… Wat meer tot bezinning gekomen keek Justin Qeya rustig aan. ‘Zeg, wil je misschien wat drinken? We staan hier nu al een hele tijd!’ Ja, Justin had thuis nog wel wat cola of wat bier. Hij mocht Qeya wel en wilde graag rustig over wat ‘normalere’ dingen met haar praten. Misschien konden ze samen wat leuks gaan doen ofzo. Ze was in ieder geval geen saai iemand. Het ene moment zo vol rust en het volgende zo opgewonden. Justin wist niet waar ze al die energie vandaan haalde. Maar goed, zij was al wat meer gewend aan het ‘engel zijn’ dan Justin. Zou hij ook zo energiek worden als hij wat meer engelwaardig ofzo was? Als een andere soort van bijwerking? Het maakte niets uit. Justin had dorst en wilde graag wat gaan drinken met Qeya. Hij zou wel zien.

Qeya zag dat ze alweer Justin een beetje ongemakkelijk maakte met haar vragen. Jah, ze had het zelf wel leuk gevonden om alles eerst uit te proberen, maar niet iedereen was zoals zij, ze was trouwens uniek bedacht ze zich in een flits, maar dat accepteerde ze wel van Justin.
"Dat duurt niet heel lang voordat je het kunt, maar ik heb best vaak gespijbeld om te oefenen." zei ze en ze grinnikte als antwoord op zijn vraag. Ze was nu al een dag of vier engel, maar haar krachten waren niet volledig al kon e al wel goed vliegen.
‘Ik denk dat ik nu wel even genoeg weet. Vanochtend wist ik nog niet eens dat ik een engel was en nu heb ik opeens krachten en vleugels!’ zei Justin opeens. Qeya knikte instemmend, ze begreep het wel. Als ze haar best deed, in ieder geval. Ze ging eventjes zitten in het gras en toen zei Justin weer iets. ‘Zeg, wil je misschien wat drinken? We staan hier nu al een hele tijd!’
stelde hij opeens voor. Ja! dat was een goed idee! Ze klapte één keer met haat vleugels en daardoor stond ze ook weer rechtop voor Justin.
"Jah, graag!" zei ze, dit keer wat minder enthousiast want ze was wat vermoeider dan eerst, maar niet minder aardig.
"Ohja, ik lijd aan een ziekte, dat adrenaline kicken heet," zei ze grappend, maar ging wat serieuzer door.
"Nee echt, ik heb echt vage stemmingswisselen. Dat hoort bij mijn persoonlijkheid, niet mijn engelen zijnde." zei ze, en gebaarde toen richting de winkelstraat en de huizen.
"Zullen we dan maar gaan drinken? Bij de winkels of bij een van ons thuis?" vroeg ze aardig en weer wat levendiger. Af en toe vroeg ze zich af waar ze al die energie vandaan haalde, maar ja ze sliep weinig de laatste tijd..

Qeya ging op de grond zitten. Justin staarde naar het gras. Hij nam de zacht wuivende sprieten in zich op. Ze herinnerde hem aan iets, aan zichzelf. Zijn zachte, ritmische karakter die zo opeens door de wind een totaal andere richting aan kon nemen. Justin glimlachte vaagjes. Wat een rare gedachtegang had hij toch. Maar het klopte wel dat hij zich anders dan normaal voelde. Na zijn dood had hij iets verloren. Toen hij nog leefde had hij een warmte in zijn lichaam gehad, een levensteken in zijn eigen lichaam. Nu hij dood was had hij het idee altijd ijskoud te zijn, geen hart te hebben wat natuurlijk ook wel waar was, maar hem een akelig onaangenaam gevoel gaf. Hij was niet alleen dood, hij voelde zich ook zo. Maar er was nog iets. Sinds hij dood was, had hij iets nieuws in zijn lichaam gevoeld, op de plaats waar zijn hart hoorde te zitten zat nu iets anders. Alsof iets in zijn dode lichaam nog wel leefde, maar het in slaap was. Alsof het wachtte op zijn ontwaking. Justin wist alleen niet of dat een positieve of negatieve ervaring zou worden. Ach, misschien verbeeldde hij zich dat allemaal gewoon.
Justin schrok op uit zijn rare gedachten toen Qeya haar vleugels uitklapte en tegelijkertijd opsprong. ‘Jah, graag!’ antwoordde ze wat rustiger dan eerst. Hehe, het zag er grappig uit. Zo’n enthousiaste sprong en dan zo’n rustig antwoord. Justin lachte echter niet en luisterde verder. ‘Ohja, ik lijd aan een ziekte, dat adrenaline kicken heet,’ zei Qeya weer grappend. Oké, dat had hij gemerkt. ‘Ja, ik snap het,’ zei Justin grinnikend. Ze had in ieder geval gevoel voor humor. Maar daarna ging Qeya wat serieuzer door,‘Nee echt, ik heb echt vage stemmingswisselingen. Dat hoort bij mijn persoonlijkheid, niet mijn engelen zijnde.’ Justin keek haar wat afwezig aan. Had ze zijn gedachten soms gelezen? Het leek net alsof ze antwoord op zijn in zijn hoofd gestelde vraag gaf. Justin’s ogen volgde haar gebaar naar de winkelstraten en huizen. ‘Zullen we dan maar gaan drinken? Bij de winkels of bij een van ons thuis?’ vroeg Qeya daarna opeens weer wat levendiger. Ja, ze had echt snel stemmingswisselingen. Justin keek Qeya lachend aan. ‘Is goed. Zullen we naar de stad gaan?’ Daar was het misschien wat gezelliger doordat er meer mensen waren als was thuis natuurlijk ook wel leuk. Maar in de stad leek hem nu het beste. Justin nam al een stapje naar voren en keek of ook Qeya meeging. Justin hoopte stiekem dat Qeya een leuk tentje kende. Hij was hier immers nog niet zolang en kende de winkelstraten nog niet echt en wist dan ook niet echt een leuk café te vinden.

Ze zag dat Justin lachte, en lachte zelf half mee. Ze wist het zelf ook wel, ze was een beetje gek als je haar goed leerde kennen. Maar zo had ze ook vier typetjes; de harde Qeya, de lieve Qeya, de gekke Qeya en de stille Qeya. Bijna iedereen kende haar weer nét iets anders, en alleen iemand die haar écht heel erg goed kende kende al haar zijdes en typetjes. En ook hoe ze erop moest reageren. Zo waren er maar twee geweest voor haar. Al had de ene de negatieve zijde van Qeya nooit gekend. Haar moeder, die altijd alleen het positieve overal van inzach. Na haar dood was de levendige Qeya totaal ingeklapt en werd ze stil en hard voor de buiten wereld. Alleen haar toenmalige vriendje had daar doorheen kunnen breken, en zelfs hij had haar teleurgesteld in het laatste moment. Daarom liet ze vaan mensen alleen maar één kant van haar kennen, en af en toe zou ze er wel iemand door heen kunnen laten. Maar dan moest die persoon toch wel heel erg speciaal zijn, en die kende ze nog niet. In ieder geval, nog niet goed.
‘Is goed. Zullen we naar de stad gaan?’ zei Justin opeens. Qeya schrok een beetje wakker van zijn plotselinge reactie, en meteen uit haar breekbare bui gehaald glimlachte ze een beetje.
"Is goed, zolang we niet naar de Mac gaan. Ik ken wel een leuk restaurantje, een beetje Italiaans. En ze hebben daar heerlijk ijs," vroegde ze erbij, want het was best warm en ze had er wel trek in, na die depressieve gedachtes. Ze liep achter Justin aan, richting de stad.
"En het is niet ver van hier." zei ze, weer wat blijer.

(Do you like new avatar?? Ben er zooo blij mee ^^)

Justin zag dat Qeya ook lachte en dat deed hem op de een of andere manier goed. Hij vond het fijn als andere mensen zich gelukkig voelde bij hem, maar helaas vervolgde er een voor hem vrij pijnlijke stilte. Qeya leek steeds verder in haar gedachten weg te zakken en niet echt aan fijne dingen te denken. Justin wilde haar niet opjutten ofzo, maar had toch zijn vraag gesteld om de stilte te verbreken. Ze leek een beetje te schrikken, maar lachte toch en zei dat ze wel een leuk Italiaans restaurantje kende. Zolang ze maar niet naar de Mac gingen. Justin begreep niet waarom niet al was de McDonald’s ook niet echt zijn favoriete eetgelegenheid. Qeya liep al met hem mee en zachtjes zei hij: ‘Ja, ik heb best wel zin in ijs!’ Het leek alsof ze niet echt vrolijk was dus had hij maar besloten wat randoms te zeggen. Nou ja, wel aansluitend op wat zij had gezegd. ‘En het is niet ver van hier,’ vervolgde Qeya. Nou das mooi dan! Dacht Justin. Dan waren ze er snel. Hij lachte even naar Qeya als teken dat dat een gunstig iets was en liep toen verder richting de stad. Zo gauw als er tegels kwamen keek Justin als normaal naar de grond. Vroeger zeiden zijn ouders altijd dat hij moest stoppen met ‘het zoeken naar dubbeltjes’. Hij deed het al zo lang hij kon herinneren. Altijd wanneer Justin rustig liep, focuste hij zich op de grond, telde de stenen of bekeek zijn schoenen. Justin stopte zijn handen even in zijn zakken, maar haalde die er al gauw daarna weer uit. Het was best warm en Justin snapte waarom Qeya de opmerking over het ijs gemaakt had. Hij had best zin in een ijsje. Justin merkte dat ze op een gegeven moment de stad inliepen en keek toen toch maar om zich heen. Dit deel van de stad had hij nog niet gezien. Het grootste gedeelte van de stad had hij sowieso nog niet gezien. Justin zag winkels, heel veel winkels en mensen, maar gelukkig was het nu vrij rustig dus waren er ook niet heel veel mensen. Justin zag verderop een McDonald’s en herinnerde zich wat Qeya zei. Ze hield niet van de McDonald’s net als hij. Het eten was gewoon vieze troep. Hij at er alleen maar als hij er met vrienden heenging, maar kon er meestal wel voorzorgen dat ze naar een écht restaurant gingen. Beter. Zou Qeya daarom ook niet van de McDonald’s houden? Hm, hij vroeg het maar gewoon om het gesprek gaande te houden. ‘Dus, jij houdt ook niet van de Mac? Waarom eigenlijk niet? De meeste mensen vinden het een feestje!’ Justin grinnikte bij het laatste. Het was waar. Veel mensen vonden het geweldig om naar de Mac te gaan alleen hij niet. Dat bewees maar weer dat Justin een uitzondering was. Opeens viel Justin’s oog op een parfumerie. Het klonk misschien stom voor een jongen, maar hij hield ervan om een lekker geurtje om zich heen te hebben hangen. Iets waaraan andere mensen hem konden herkennen. Oké, zo raar was dat niet. Veel mensen op zijn oude school droegen een lekker luchtje en Justin had zin om er ook weer eens een te kopen. Misschien nadat ze ergens wat hadden gedronken? Justin wachtte nog op Qeya’s antwoord en zou daarna wel zien welk restaurant Qeya bedoeld had.

[super tof man! Nou is ie nog knapper ;P]

Qeya werd wat blijer toen Justin zei dat hij wel zin had in ijs. Gelukkig maakte ze in ieder geval nog iemand blij! Ze zat zich alvast te bedenken wat voor smaak ze wilde hebben. Hmm.. random chocolade of iets vruchtigs? Mango misschien? Ze keek weer terug naar Justin, die het kennelijk ook niet erg vond om niet naar de Mac te gaan. Pfieuw, dan hoefde ze zich daar geen zorgen meer over te maken.. Ze keek hem weer even aan, maar hij keek nar de grond. Dat had ze als kind vroeger ook gedaan, toen ze een lief klein poppetje was. Nu niet meer, nu liep ze met haar hoofd omhoog en af en toe keek ze een langskomer duister aan. Die liepen dan snel door, beter voor hun. Ze waren bijna bij de stad en Justin glimlachte eventjes nar haar, en ze glimlachte oprecht terug. Eventjes naar de stad, met een vriend. Naja, ze kende hem nog pas maar hij was wel aardig. Toen liepen ze de stad in, en ze volgde Justin's blik naar.. Shit, dat had ze dus niet moeten doen. Een golf van emoties overspoelde haar. Ze zag eventjes niks meer, alleen die man met het pistool. De bange geluiden om haar heen herhaalde zich, en het shot kwam. Ze hapte eventjes naar adem toen de steek in haar buik kwam opzetten, precies waar ze raakgeschoten was. Haar gezicht vertrok opeens van de pijn, ze merkte het niet een. Ze merkte ook niet dat Justin naar de winkel keek, maar zijn stem haalde haar weer terug naar de menselijkheid. Ze liet een zucht uit.
‘Dus, jij houdt ook niet van de Mac? Waarom eigenlijk niet? De meeste mensen vinden het een feestje!’ zei hij grinnikend. Qeya glimlachte zwakjes terug, het was haar eventjes te veel geworden. Wat niet vaak gebeurde.
"Nou.. ik zei toch dat ik een Engel ben? Nou, hier ben ik vermoord. Door een paar mannen neergeschoten, omdat ik op ze af kwam nadat ze een paar andere mensen hadden neergehaald. Ik vond het niet kunnen, en toen.. Jah, ging ik dood." zei Qeya, het kwam er niet uit zoals ze wilde. Haar stem trilde, en ze voelde zich eventjes zwak worden in de benen. Ze wendde snel haar blik weer af en keek Justin een beetje sorry aan. Zo van; sorry dat ik je daarmee lastig viel. Toen zuchtte ze weer eventjes, en sloot haar ogen. Toen ze ze weer opende was ze eigenlijk kwaad op de mannen, maar besloot dat dat niet hielp. Ze waren dood, en al hun vrienden ook.
"Nou nou, nu wil ik toch wel heel graag een ijsje!" zei ze, een beetje vrolijker. Ze had afleiding nodig, en Justin was de perfecte persoon om nu eventjes mee te zijn. Hem kon ze in ieder geval helpen en laten lachen, dus ze wees naar een klein en knus restaurantje, precies op een hoekje waarvandaan je de mac niet kon zien.
"Daar is het restaurantje. Ik zweer het je, ze hebben daar het lekkerste ijs van heel de wereld!" zei ze, en probeerde opgewekt te doen. Ze wilde er nu niet graag aan denken, maar de gedachte kwam opeens in haar op. Alleen hij wist haar dood nu, behalve Seth dan. Die kant wilde ze niet dat hij zag! Ze kon zich wel op haar hoofd slaan, maar glimlachte nog naar Justin. Hopelijk vatte hij het niet al te slecht op, haar zwakke gedoetje.

(Dankje, vind jouw avatar ook leuk, maar vond je eerste toch leuker ;D)

Opeens hoorde Justin hoe Qeya naar adem begon te happen en dat haar gezicht vertrok van de pijn. Justin draaide zich meteen om. Wat was er aan de hand? Hij keek haar bezorgd aan en zakte wat door zijn knieën met zijn handen voorruit gestoken om haar eventueel op te vangen als dat nodig was. Bezorgd vroeg hij toen ze iets rustiger leek te worden: ‘Gaat het wel?’ Wow, dit zag er niet goed uit. Had hij iets verkeerds gedaan of was er iets niet in orde? Justin wist het niet. Hij was zijn eerdere vraag over de Mac al weer vergeten en was alleen nog maar gefocust of het wel goed ging met Qeya. Misschien kreeg ze wel een hartaanval ofzo. Justin had zoiets nog nooit meegemaakt dus wist ook niet hoe dat eruit zag, maar hij had zich wel altijd zoiets voorgesteld. Qeya zuchtte. Blijkbaar ging het wat beter. Ze glimlachte zachtjes naar hem en Justin glimlachte wat betwijfeld terug. Als het maar echt wel goed ging. ‘Nou,’ begon Qeya, ‘ik zei toch dat ik een Engel ben? Nou, hier ben ik vermoord. Door een paar mannen neergeschoten, omdat ik op ze af kwam nadat ze een paar andere mensen hadden neergehaald. Ik vond het niet kunnen, en toen.. Jah, ging ik dood,’ antwoordde ze op Justin ‘s eerste vraag. Justin knikte begrijpend. Qeya had waarschijnlijk een soort van aanval gehad ofzo. De herinnering aan de dag was teveel geworden toen ze de Mac weer zag. Justin ‘s ogen werden groot en gevoelig. Hij had medelijden met haar. Qeya ‘s stem trilde en even dacht hij dat ze onwel zou worden. Ze wendde haar blik van hem af waarop Justin zijn hand op haar schouder legde. Qeya keek hem weer met een bespeten blik aan.‘Het is goed,’ fluisterde Justin, ‘Ik ben blij dat je het me verteld hebt.’ Qeya zuchtte en sloot haar ogen. Justin liet zijn hand van haar schouders afglijden. Een naar gevoel bekroop hem. Hij kon niet geloven dat er een stelletje eikels waren geweest die de McDonald’s hadden overvallen en een onschuldig meisje hadden neergeschoten. Dat was gewoon…ziek. Een bittere woede borrelde in hem op, maar gelukkig kon Qeya hem ervan weerhouden stomme dingen te gaan doen door weer wat vrolijker te reageren: ‘Nou nou, nu wil ik toch wel heel graag een ijsje!’ Justin glimlachte zwakjes. Qeya had hem even uit zijn doen gehaald, maar als zijzelf weer vrolijk kon zijn, zou hij dat ook zijn voor haar. Qeya wees naar een gezellig uitziend restaurantje en Justin lachte wat breder. Nu had hij ook wel zin in ijs. ‘Daar is het restaurantje. Ik zweer het je, ze hebben daar het lekkerste ijs van heel de wereld!’ Justin was serieus verbaasd over het feit hoe opgewekt Qeya dat zei. Ze was nu al weer zo vrolijk na wat er net was gebeurd, na wat ze had verteld. Justin verborg dat gevoel echter uiterst goed en straalde alleen maar kalmte uit. Hij bewonderde Qeya daar eigenlijk wel voor. Gewoon gelijk weer doorgaan. Niet te lang bij de nare dingen in je leven stil staan. Al was dit niet echt een leven meer, maar ja. Ze hadden het er mee te doen. ‘Oké, laten we dan maar gaan!’ zei Justin kalm, maar vrolijk. Hij lachte even naar Qeya en liep toen verder. ‘Zullen we eerst anders even iets drinken?’ waarna hij met een knipoog vervolgde: ‘Ik denk zomaar dat dat wel even lekker is!’