Just another day

Enna lag in haar bed, nog rustig te slapen toen haar wekker opeens afging. Ze kreunde zachtjes en trok haar groene bedlaken als protest over zich heen. Maar de wekker bleef persistent steeds harder afgaan. Eigenlijk was Enna nu wel wakker, maar ze wachtte opdat oma naar boven zou komen en haar zou aanmoedigen voor een dag school. Enna besefte zich opeens dat ze oma nooit meer zou horen. Elke morgen herleefde ze het opnieuw, dat oma er niet meer was. Niet meer om haar aan te moedigen, om haar te helpen en te steunen. Ze was weg, dood en kwam niet meer terug.. Oma was haar alles geweest. Haar moeder en vader kende Enna eigenlijk bijna niet, alleen heel vaag en natuurlijk was ze er verdrietig over dat ze geen moeder en vader meer had, maar het deerde haar niet zo. Niet meer eigenlijk, al een lange tijd niet meer. Maar oma was een soort plaatsvervanger geweest voor zowel haar vader als moeder, en had haar alles geleerd wat nou echt belangrijk was. En ze was niks zoals de ouders waar Enna over hoorde van vrienden uit het leger of vroeger uit de klas, helemaal niet. Ouders die je het huis uit trapte, naar of uit bed sleurde of tegen je schreeuwde.. Nee, oma was helemaal niet zo. Oma kwam je op tijd wakker maken, maar of je je bed uit kwam lag aan jijzelf. Ze maakte ontbijt klaar en motiveerde je constant, maar of je ook ging lag uiteindelijk helemaal aan jezelf, en als je niet ging of niet wakker werd klaagde ze ook niet maar dan verwachtte ze niet van je dat je niks ging doen die dag. Voor Enna was haar oma het grote voorbeeld geweest en ze had haar opgevoed, en betekende heel veel voor haar. En nog maar een paar weken geleden was ze gestorven, door een ziekte. En verdomde ziekte, die gewoon niet te genezen was geweest. Van alles waarvan ze konden bedenken dat haar sterke, wijze oma zou doodgaan was het een ziekte waar ze niet tegen opgewassen was. En vechten ertegen had ze, zeker wel. Medicijnen, alles mogelijk. Totdat de pijn gewoon te veel was geworden en Enna er voor had moeten zorgen dat oma eindelijk uit haar lijden was verlost.
De wekker ging ondertussen gewoon nog heerlijk door terwijl Enna lag te denken. Gelukkig bleef hij een tijdje rinkelen, genoeg om Enna te laten denken en zich dan weer de tijd doen realiseren. Snel keek ze weer op haar wekker. Kwart voor zeven, precies perfect. De school begon pas om half negen dus ze had waarschijnlijk tijd genoeg om even te rennen en rustig haar ding te doen. Het was de eerste dag weer op school, na vier jaar. Enna gaf het niet aan zichzelf toe, maar ze was wel enigszins nerveus om terug te gaan. Niet doodsbang of dat het zweet haar uitbrak, nee helemaal niet, maar een beetje toch wel. Weer kon ze de stimulerende woorden van oma gebruiken, om toch nog terug te gaan. Maar als het niet was geweest voor het feit dat oma dood ging had ze nooit deze belofte gemaakt. Een stomme, verrekte belofte. Ze had nu geleefd in haar leger, en was teruggekomen naar oma met het idee om gewoon terug het leger in te gaan. Maar oma, die oma.. Ze had moeten beloven dat ze terug ging om haar school af te maken. Dan kreeg ze ook het huis en de hele erfenis alles erop en eraan. Er was verder ook niemand om het aan te geven, maar het stond in de laatste wil van oma dat ze wel school af moest maken. Als buitenbeentje was Enna school ontvlucht toen ze veertien was en was stiekem het leger in gedoken, en nooit meer school terug in gegaan. Maar het idee om met veertienjarige weer in de klas te komen schrok haar enorm af, dus ze had een gesrpek gehad met het hoofd van de school. Ze had verteld dat ze gewoon van school was gegaan om persoonlijke redenen maar nu terug wilde, en het hoofd had er genoeg mee genomen. Ze had een test af moeten leggen om haar momentele vaardigheden te kunnen koppelen aan de andere klassen, en die was verrassend goed gegaan. Aardrijkskunde, geschiedenis en zelfs delen van wiskunde had ze gekregen in het leger om de essentiële dingen te leren. Zoals waar dingen lagen en hoe je een aanval zelfs kon uitrekenen.. het was verbazend veel meer dan je zou verwachten. Maar nog steeds waren het basistechnieken en haar huidige leeftijdsgroep was op een hoger niveau, dus ze kreeg een klas lager, met sommige zestien, zeventien en heel soms achttienjarige. Dat vond Enna dan nog niet zo heel erg, en daar zou ze dan nu dus gaan beginnen.
Helemaal wakker was ze al op weg naar haar kledingkast. Ze trok snel haar joggingbroek, T-shirt en gympen aan. Elke morgen ging ze rennen, dat deed ze al zo lang, dat deed ze zelfs in het leger. Natuurlijk niet als ze op een missie was geweest en zeker niet tijdens een missie, maar tijdens training en de tijden die ze in het kamp verbrachten. Elke morgen weer. Het hielp haar om haar hoofd helemaal leeg te maken en zichzelf tot het uiteinde te laten pushen. Haar Golden Retriever, die Enna al als kind om zich heen had, was veel te oud geworden om nu nog mee te gaan rennen dus ze nam de jonge Herdershond Devil mee om te rennen. Hij was nu nog niet eens een heel jaar oud, maar oma had geweten dat als Enna terugkwam dat er een hond moest zijn om mee te rennen. Devil leerde ook heel snel, en binnen deze drie weken had hij al door dat hij naast haar mee moest rennen, en zeker dat het laatste stukje terug een sprint was. Enna jogde de trap af en hoorde Devil al blaffen. Zijn donkerbruine vacht was nog niet zo dik en hij was nog niet groot genoeg om volgroeid te noemen, maar hij was een plaatje om naar te kijken moest ze zelf toegeven. Eghel, de oude retriever keek vermoeid naar boven maar kwispelde vrolijk toen hij haar weer zag. Enna voelde zich altijd geliefd door haar honden, en ook al was Devil de nieuwe rakker was Eghel nog altijd haar dikke maatje. Zijn snoet was al wit van ouderdom en hij liep nog weinig rond, maar hij kwispelde nog even veel als vroeger en begroette haar elke ochtend weer. Enna stoeide eventjes met Devil voordat ez zijn touw pakte en hem mee naar buiten nam. “Ik ben zo terug hoor, Eghel.” Verzekerde ze de retriever voordat ze deur dicht en op slot deed.
En rennen konden ze zeker. Niet marathon achtig, maar zeker wel harder dan het normale joggen. Devil rende vrolijk met haar mee en sprong af en toe om haar te pesten half voor haar, maar Enna kende hem wel en sprong er dan gewoon over heen. Na bijna een uur was ze stik bezweet en ze voelde zich alsmaar vermoeider worden. Elke morgen duwde ze zichzelf tot het aller uiterste om nooit haar training in het leger te niet te doen. Devil sleepte zichzelf achter haar aan. Die arme hond, grinnikte Enna in zichzelf. Hij moest ook weer net haar treffen om mee te gaan rennen. Anderen zouden meer aandacht aan hun hond schenken daarin, maar Enna niet. Hij moest maar gewoon mee rennen en anders had hij pech. Naar huis kwam hij toch wel, daar was Enna overtuigd van. De laatste weg naar huis zette ze het pas echt op het lopen en ook Devil vroeg het allerlaatste beetje energie van zichzelf om richting huis te sprinten. Toen ze bij de deur waren pufte ze het alle twee uit en Enna gaf Devil een belonende knuffel. Er bleven wat bruine haartjes hangen op haar bezwete armen, en Enna deed de deur weer open. Glimlachend keek ze hoe Devil Eghel begroette en voor pampus op zijn kussen ging liggen. Ze liep naar de keuken en vulde zowel hun etensbak als hun drinkbak aan voordat ze terug naar boven ging. Iets over achten, precies op tijd. Ze wilde niet op tijd zijn voor school, maar een half uur te laat leek haar ook iets te veel worden. Ze haalde haar schouders op en sprong onder de ijskoude douche die langzaam aan warm begon te worden. Ze kwakte wat shampoo in haar haren en stond genietend onder de douche. Niets was beter dan dat gevoel dat je alles uit jezelf had gehaald en de beloning er voor. Na iets wat voelde als tien minuten ging ze de douche uit en pakte een handdoek waarmee ze haar slaapkamer naar binnen ging. De kledingkast deed ze open, maar ze wist toch al wel wat ze ging pakken. Eerst ander ondergoed, en de rest. Een zwart en simpel T-shirt met haar wijde legerkleurige broek eronder. Daarover een strak donkergroen vest en haar andere gympen eronder. Haar ketting deed ze terug over het T-shirt aan. Die ketting had ze altijd aan, dag of nacht, altijd. Het was haar eigen naamplaatje van het leger en ze had er drie andere bij. Drie die ze had gekregen of gepakt van haar vriendin die er nu niet meer stonden. Ze dacht er niks over, want ze wist dat ze zichzelf er alleen maar mee beet nam. Haar vest deed ze daarover dicht en ze wilde nar beneden lopen toen ze langs oma’s kamer kwam. De deur was ze vergeten dicht te doen gister avond.. zuchtend deed ze de deur terug dicht en liep met snelle passen naar beneden.
Haar kluisje had ze al gevuld met haar boeken en gisteravond had ze haar zwarte rugzak al gevuld met het nodige. Eten voor overdag en drinken, en de boeken die ze vandaag nodig had. Het voelde kinderachtig om dit te doen, maar ze had het beloofd dus ze ging het doen ook. Ze maakte een spiegelei voor zichzelf klaar en at die met twee andere boterhammen op. Een glaasje water en nog wat stoeien met de honden, ze was er weer klaar voor. Ze keek nog eventjes snel in de spiegel en haalde een hand door haar korte, asblonde haren. Niks om aan te doen, het was nog een beetje vochtig maar ach wat. Ze had ooit heel lang haar gehad, maar dat was eraf geknipt en dit hele korte haar vond ze ook wel leuk eigenlijk. Je hoefde er weinig aan te doen en met een keer borstelen waren alle klitten er al uit. Shit, ze rende nog eventjes naar boven en borstelde toen nog snel haar tanden. Witte tanden zag ze in de spiegel en ze grinnikte nog eens. Daarna rende ze naar de deur. Iets over half negen was het nu, mooi. Nog even gaf ze allebei haar honden een dikke knuffel voordat ze de deur weer eens achter zich dichtdeed. Maar deze keer liep ze na het op slot doen van de deur naar de garage, waar haar andere lieveling stond. Ze moest er nog aan werken want echt fantastisch zag hij er nog niet uit, maar haar motor deed het in ieder geval al wel. Ze had er flink aan gewerkt en hij viel zeker niet meer uit elkaar, maar hij kon straks nog wel een finishing touch gebruiken. Dat moest dan maar, nu moest ze hem gebruiken. De weg naar school was ver om te fietsen en ze hield niet van bussen, dus ze pakte de motor. Ze zette haar helm op en weg was ze.
De weg zelf naar school was niet zo heel veel aan. De enige paar bochten die ze nam probeerde ze spannend te maken, maar ook dat viel niet mee. Toen ze bij de school aan kwam was het vrijwel verlaten, op de paar andere laatkomers na. Ze zette haar motor weg in de stalling en deed haar helm af. Op weg naar het kluisje, helm wegleggen.. de routine zat er al weer bijna in. Ze keek snel naar haar rooster en zag geschiedenis in lokaal 42 staan. Links de bocht om, en ze was er al weer. Ze wist nog wel hoe ze school van binnen was, ze moest alleen nog maar een beetje wennen. Vol vertrouwen liep ze het klaslokaal binnen. De leraar was net iets aan het zeggen toen ze binnen kwam en ze zag dat ze ruim een kwartier te laat was. Ze ging zitten op een plek die vrij was, achterin waar niemand anders zat. De leraar was verbaasd, op zijn minst gezegd. Maar Enna ging gewon en wachtte rustig af totdat hij verder zou gaan. Misschien had de leraar iets over haar verteld, misschien ook niet, het kon haar eigenlijk weinig schelen. Hij zei iets over dat ze te laat was en ze keek hem verveeld aan. “Ja, ach..” ze verzon geen smoesje waarom ze te laat was. Ze zou haar school afmaken, maar niet echt met veel motivatie of zo. De leraar zei dat het voor deze ene keer wel kon omdat ze toch wel nieuw was en vertelde dat ze een plaats kon uitkiezen. Ze keek de klas in. Een groep mensen, onwetende irritante lastpakken, zo zag Enna het, keek haar aan. Maar rechts achterin zag ze een plek die helemaal vrij met niemand die dan naast haar zou zitten. Ze liep er heen en plofte op de stoel het dichtst bij de muur. De leraar zei nog iets wat ze niet helemaal opving voordat hij door ging met zijn les. Ze pakte haar boeken erbij, agenda, die shit. Verveeld zakte ze achteruit en legde haar benen languit voor zich tot de grote irritatie van het meisje die voor haar zat. Enna grinnikte, dit kon gewon nog leuk worden ook.

-Alleen Kayne

Een schil gepiep maakte Kayne langzaam wakker, liet de zwarte beelden langzaam in z’n hoofd verdwijnen. Hij voelde hoe z’n gedachten langzaam wegdreven. De dromen in z’n hoofd stopten onmiddellijk, wat ‘m z’n ogen dan weer liet openen. ‘Nee hè,’ vloekte hij, toen hij besefte wat voor dag het vandaag was. Ter bevestiging keek hij even naar z’n wekker, maar moest algauw ontdekken dat het waar was wat hij dacht. ‘Niet weer,’ mompelde hij, waarna hij overeind kwam. Het was nou al z’n vijfde jaar dat hij naar die school ging, maar het irriteerde hem mateloos om daar te zijn. Hij vond het daar nou niet bepaald speciaal, deed er ook niet echt goed zijn best voor. Nou ja, hij maakte zijn huiswerk wel op tijd af en kwam ook wel op tijd in de les, maar het was nou niet bepaald dat hij stond te springen met zijn boekentasje als hij naar school ging. School irriteerde ‘m alleen. Hij vond het iets wat absoluut niet nodig was. Wat had hij nou geleerd in de afgelopen jaar? Dat school stom was, dat ja. Nou ja, waarschijnlijk dacht hij er als enige zo over. Maar er was trouwens niemand die iets te weten kwam van hem. Hij was altijd emotieloos en onverschillig tegenover anderen, praatte dan ook nauwelijks met iemand en vond het al helemaal niet nodig om iets goeds te doen voor hun. Hij was meer iemand die vond dat ze hun eigen problemen maar oplosten, dat hij er niks mee te maken had en hij er dan ook niet in betrokken wilde zijn. School en alles erin, interesseerde hem gewoon geen reet. Het zou hem geen reet kunnen schelen als de school in de fik ging en de leerlingen zaten er nog in. Het was zijn probleem niet, dus hij had er ook niks mee te doen. Bovendien, dan was hij eindelijk van zijn school af. En ook van die rotjochies die daar zaten, die even dachten dat ze stoer waren en zo. Hij irriteerde zich kapot aan dat soort types, maar er iets van zeggen? Nooit. Hij bleef emotieloos, deed net alsof niks hem interesseerde en schonk er dan ook geen aandacht aan als ze vervelend tegen hem deden, liep met zijn handen in z’n zakken gewoon langs hun, zodat ze verveeld werden en een ander slachtoffer uitzochten. Lekker voor hun, dacht hij dan zo. Pech voor hun. Kayne vond dat het tijd was om op te staan en deed dit dan ook. Hij liep naar zijn kledingkast en pakte daar een broek en een shirt uit. Een spijkerbroek en een rood hem, waarover hij een blauw shirt deed, met een heel lage U-hals. Het shirt liet z’n schouderspieren goed zien, maar liet ook z’n armen bloot. Hij keek even naar zichzelf in de spiegel, haalde toen z’n schouders op en kamde zijn haar. Zijn haar viel voor z’n ogen, was blauwachtig en had eigenlijk geen model. Nou ja, hij had wel meerdere jochies op school met hetzelfde kapsel als hij zien rondlopen, maar toch vond hij dat er geen model inzat. Het zat altijd hetzelfde, maar het paste ook wel bij hem. Hij merkte de foto op z’n nachtkastje toen pas op. Die was getrokken van z’n pa en z’n ma. Hij liet zich even gehurkt zakken voor de foto en keek er even langdurig naar. Z’n pa was gestorven aan kanker, z’n ma aan een hersenbloeding. Dat die vent dood was, kon ‘m geen reet schelen. Hij dwong ‘m toch maar de hele tijd om dingen te doen die hij niet wilde. Nee, z’n pa was nou niet bepaald het juiste voorbeeld voor hem. Hij vond het geen goede vader. Trouwens, z’n pa sloeg zijn ma soms ook, had hij wel eens doorgehad. Op een dag was hij eens naar beneden gekomen omdat z’n pa en ma ruzie hadden. Hij hoorde het geruzie tot boven. Hij had gehurkt op de trap gezeten, had gezien hoe z’n pa zijn hand had opgetild en hoe z’n moeder daarna een klap in der gezicht kreeg. Hij was meteen weer naar boven gerend en had de knuppel die hij naast z’n bed had liggen even opgeraapt, had even overweegt om naar beneden te lopen en z’n vader voor z’n harses te slaan. Dit idee had hij uiteindelijk maar laten varen en was gaan liggen op z’n bed. De volgende dag was z’n vader naar het ziekenhuis gegaan en was erachter gekomen dat-ie nog maar zes maanden te leven had. Kayne had stiekem in zichzelf gejuicht, maar had niks aan z’n ma laten merken, aangezien dat zij het er wel moeilijk mee had. Toen z’n pa het op een dag zwaar had, moest-ie naar het ziekenhuis. Daar overleed hij ter plekke. Z’n moeder was er kapot van geweest, had Kayne geweten. Kayne schudde z’n hoofd even. Hij verdronk altijd weer in z’n eigen gedachten, terwijl hij beter naar beneden kon gaan om even wat te eten. Hij dacht even na. Waarom eigenlijk eten? Hij had toch geen honger. Hij zou na school wel wat eten, zoals-ie voor vakantie ook altijd gedaan had bij z’n vierde jaar. Hij haalde z’n schouders op, hees z’n rugtas over z’n schouder en begon toen naar beneden te lopen. Hij bleef even twijfelend staan en keek naar z’n kleine keuken. Niet echt speciaal ingericht, maar Kayne vond dat het slechter kon. Dit was dan ook een kraakpand. Nadat z’n moeder overleden was, had hij echt geen zin meer om langer in het huis te blijven wonen. Hij haalde z’n schouders op en liep toen door naar buiten. Het kraakpand was puur geweest om z’n oude gedachten over z’n ouders te verdringen, maar het bleef toch in z’n hoofd rondhangen. Hoe z’n vader ‘m had gedwongen om dezelfde carrière te maken als dat hij gedaan had, hoe z’n moeder ‘m altijd probeerde te troosten als z’n vader boos op ‘m was omdat hij geweigerd had. Het bleef allemaal in z’n hoofd zitten. Toch deed Kayne zoveel mogelijk moeite om het allemaal te kunnen vergeten. Kayne hees z’n rugtas wat beter over z’n schouder en bleef gewoon lopen. Hij merkte vaag een paar mensen in z’n buurt die ook naar dezelfde school gingen. Hij deed net alsof hij de jongen die aan de overkant naar ‘m stond te zwaaien niet zag. Kayne was nou niet bepaald iemand die terugzwaaide of vrolijk deed. Eerlijk gezegd negeerde hij altijd iedereen rond zich heen. Hij had z’n handen diep in z’n broekzakken gestoken, zodat het ‘m ook een gesloten houding gaf. Hij wist dat mensen meestal uit de buurt bleven van types die een gesloten houding uitten, dat was ook precies de reden waarom hij zo’n houding aannam. Hij had geen zin in mensen rondom zich heen, wilde daarom ook niet graag naar school. Niemand kende echt z’n naam, alleen als z’n leerkracht de aandacht van hem vroeg om een vraag te beantwoorden. Praten deed hij wel, maar niet veel. Alleen als iemand ‘m iets vroeg, wat zelden voorkwam, antwoordde hij. Verder deed hij niet echt veel met z’n stem, alleen een beetje in zichzelf mompelen als hij alleen was, wat hij wel vaker deed. Hij vond ’t totaal niet erg. Kayne schrok op van een hard geluid. Met een emotieloze blik volgde hij het geluid van een motor. ‘Wat zullen we nou krijgen?’ mompelde hij, toen hij een meisje op een motor voorbij zag gaan. Hij merkte meteen dat ze naar z’n school ging. Meteen was zijn interesse weer verdwenen. Niet interessant dus. Vast een of andere nieuwe leerling die dacht dat ze ’t helemaal ging maken daar. Of juist niet. Misschien was ’t ook wel zo’n ongeïnteresseerd type. Nou ja, hij interesseerde zich er toch niet voor, dus ’t maakte niet uit wat voor type ze was. Hij volgde met z’n blik een paar jongens op de fiets die elkaar probeerden weg te duwen. Ook niet interessant. Hij keek opzij en zag een groepje meisjes staan giechelen. Ze lieten elkaar een – naar wat hij dacht – gloednieuwe telefoon zien. Hij rolde met z’n ogen dat hij hun hoorde praten over een leuke jongen die daar liep. Vanuit z’n ooghoeken merkte hij op hoe ze ‘m aankeken. Hij zou natuurlijk overdreven kunnen groeten naar hun. Hij wist niet van zichzelf of hij echt zo’n vrouwenaantrekker was. Hij vermoedde dat ’t gewoon van die meisjes waren die naar elke jongen wezen die langs hun kwam. Hij negeerde de meisjes en stak zijn handen verder in zijn broekzakken. Meisjes interesseerden hem geen reet, ze waren nergens goed voor. Trouwens, die jochies die bij ‘m op de school zaten anders ook niet. Allemaal van die leergierige, dramatische of arrogante types. Nee, daar interesseerde hij zich nooit voor. Het enige waar hij zich voor interesseerde, was voor z’n kat Black. Ja, dat had niemand van ‘m verwacht, hè? Dat hij een kat zou hebben. Maar ’t was dus echt waar. Hij had een kat, Black, die hij altijd goed verzorgde. ’t Was nog maar een jonge kitten van ongeveer drie manen, maar Kayne had ‘m dus gevonden in een steegje op straat. ’t Was nou niet bepaald dat hij medelijden had met elk beest dat-ie tegen kwam op straat, maar deze trok wel z’n aandacht, dus besloot hij om ‘m mee te nemen. De kitten was wel blij geweest. En nu sliep ’t waarschijnlijk nog in z’n warme bed. Het beest was gewend dat hij ’s morgens niet veel aandacht van Kayne kreeg, ook al vroeg-ie daar wel regelmatig om door z’n pootje op Kaynes neus te leggen. Ja, Black was echt een fantastische kitten. Kaynes gedachten vervlogen toen hij het grote, meest gehate gebouw herkende. Hij zuchtte even, had er echt geen zin in. Hij liep naar de receptie toe en checkte zichzelf meteen in voor z’n vijfde jaar. Hij kreeg een kluisnummer en een rooster. Hij had z’n boeken al besteld via de bibliotheek, dus hij vermoedde dat ze die al in z’n kluis hadden gestoken. Hij keek op z’n rooster, merkte meteen dat-ie geschiedenis had. Hij negeerde het cijfer van ’t lokaal, kende die shit toch al uit z’n hoofd omdat-ie hier al vijf jaar kwam en ze te lui waren om de lokalen te veranderen. Altijd dezelfde les, elk jaar, in ’t hetzelfde lokaal. Hij zuchtte even verveeld, liep toen met een emotieloze blik naar ’t lokaal en merkte dat hij op tijd was. ’t Was precies half negen. Hij opende de deur en merkte z’n leerkracht nog niet op. Hij ging ergens achteraan bij ’t raam zitten, zodat-ie naar buiten kon kijken als hij zich verveelde. Hij legde z’n rugzak achter zich neer en zakte een beetje onderuit. Hij kwam langzaam overeind toen ’t lokaal volstroomde en de les begon. Zijn blik gleed emotieloos opzij toen de deur openging. Hij merkte een meisje op, vond het niet langer nodig om naar der te kijken en liet z’n blik dus weer vooruit gaan. Z’n leerkracht had iets saais op het bord geschreven. Hij merkte een geïrriteerde kreet op en keek opzij. De meid zat achter een ander wijf. Het wijf irriteerde zich ergens aan. Kayne voelde lichte amuse opkomen toen hij zag waarom. Oké, misschien was ze toch niet zo’n koninginnetje als dat-ie op ’t eerste ogenblik gedacht had. Ze leek zich niet bepaald te interesseren voor de les, evenals hij deed. Hij vond het niet langer nodig om z’n aandacht op haar te richten en wachtte af tot de les afgelopen zou zijn. Na wat een uur voor ‘m leek ,was dit ook eindelijk het geval. Hij stond op en begon z’n tas in te pakken, waarna hij deze over z’n schouder slingerde en begon te lopen naar buiten toe. Hij kende z’n rooster al goed genoeg om te weten dat hij na het uur uitval meteen Engels kreeg. Dat betekende dat hij nu een uur rond ging dolen op ’t plein. Hij kon ook naar huis gaan, maar daar had-ie nu even geen zin in. Kalm ging hij op de grond zitten, met z’n voet leunend tegen de muur tegenover ‘m en z’n handen in z’n broekzakken gestoken, keek hij naar ’t plein. Onder z’n kont was er een kleine verhoging, zodat hij wat hoger zat. Z’n andere voet had hij plat op de grond naast ‘m gezet. Hij sloot z’n ogen, omdat niks hem interesseerde hier.

-.-

Het meisje dat voor haar zat haar zat had lange, blonde haren. En nog los ook. Enna grinnikte zachtjes in zichzelf, het meisje voor haar kreeg er de pest in dat Enna zo achterover in haar stoel hing. De leraar ging klaarblijkelijk weer verder met zijn les en schreef wat op het bord. Geschiedenis.. Ze had nu eigenlijk helemaal geen zin om op te letten. Ze wist dat ze met geschiedenis geen enkel probleem had gehad vroeger, dus als ze huiswerk moest maken las ze het wel nog een keer in haar boek. Het was haar eerste dag weer en ze gunde zichzelf tijd om er weer in te komen, dus ging ze maar anderen vervelen, zoals het meisje voor haar, en om zich heen kijken naar andere mensen in de klas. Het was wel aardig verspreid, net zo veel jongens als meisjes leek het op het eerste gezicht. Maar Enna ging natuurlijk niet tellen om het nauwkeurig te weten, daar had ze helemaal geen zin in! Een paar mensen vielen haar wel op. Een spierbundel die het meisje voor Enna in de gaten hield en af en toe waarschuwend naar haar keek, zijn drie maten die er ook niet al te kipjes uitzagen en nog wat preutserige meiden. Met hun spiegeltjes en hun make-up en shit voor zich. Enna huiverde al bij het idee, ze hield echt niet van dat soort mensen. Een andere jongen viel haar ook wel op. Hij had een soort donkerblauw haar en zijn haar in een soort don't-care stijl. Zo keek hij ook wel. Alsof alles hem maar niks kon schelen en dat het hem niet deerde. Enna grinnikte in zichzelf. Zelf kon het haar wel schelen, dat was het niet. Ze vond het heerlijk om in de problemen te komen met de mensen om haar heen, en soort instinct dat er vroeger al in zat om iedereen flink uit te testen. Als ze vond dat ze getest moesten worden dan. Die spierbundel met zijn kijk-hoe-stoer-ik-ben bandje in zijn haren, klaarblijkelijk het vriendje van het meisje dat voor haar zat, die moest nodig getest worden. Ze wist het zelf niet zeker maar relateerde haar instinct met een soort overheersend dominantie gevoel. Misschien dat ze vroeger ooit zo'n dier was geweest ofzo, wist zij veel. Maar het interesseerde haar degelijk wel. Niet wat mensen van haar vonden, dat kon haar minder dan niks schelen, maar dat mensen maar wisten dat ze het niet tolereerde om uitgedaagd te worden. Misschien dat dat bij vrienden anders was, maar ze kon zich nog vrij recent herinneren dat ze haar leider had aangevallen omdat hij zich zo dominant tegen vrouwen opstelde. Daarbij wist Enna ook wel dat ze heel leuk was, vond ze van zichzelf in ieder geval en als anderen dat niet met haar eens waren konden ze stikken voor Enna, maar zoals die man zich had gedragen.. Enna grinnikte. Ze was uit haar groep verplaatst toen, maar ook daar was ze niet lang gebleven, deze keer omdat haar oma ziek bleek te zijn. Bij die gedachte werden haar ogen weer donker en ging dat ondeugende lachje, dat leek op die van een kleine jongen die iets van plan was, weg. Ze keek terug naar de jongen met blauw haar. Hierna had ze een tussenuur en daarna had ze wiskunde, maar in dat tussenuur kon ze hem misschien wel leren kennen ofzo. Wist zij veel, ze plande niet in voorhand, niet met dat soort sociale zaken in ieder geval.
Het meisje draaide zich nog een keer geïrriteerd om. "Zeg, als je nou niet ophoudt, dan zorg ik dat mijn vriend je wel te grazen neemt in de pauze." siste ze naar Enna toe. Die grinnikte en als antwoord trapte ze tegen het meisje d'r stoel aan. Ziedend draaide die zich om en typte iets in haar waarschijnlijk gloednieuwe telefoon. Blackberry, Iphone, Enna gaf niet om die shit. Ze had haar Nokia nog en die deed het prima. Niet dat ze iemand nog moest bellen sinds iedereen of dood of nog in het leger was, maar wie weet kon ze hem nog ooit nodig hebben. Enna keek grijnzend naar de spierbundel en zag hem zijn vingers veelbelovend naar haar knakken. Enna stak grijnzend als antwoord de vinger naar hem toen de leraar niet keek, wat de jongen helemaal ziedend maakte. Enna ging steeds breder glimlachen. Dit vond ze leuk, mensen uitdagen en tot hun nopjes te irriteren. Om vervolgens hun vriendjes te verslaan in een gevecht. Enna zag er nu al helemaal naar uit.
Na de les zag ze de jongen met donkerblauw haar verdwijnen, maar bedacht zich dat ze nog een heel uur had om hem eens aan te spreken. Eerst die kwallen maar eens. Ze had wel eerder in de les gezien dat het van die treiters waren, van die walgelijke afpersers en wuppen-haters. Enna kon niet wachten om hem helemaal in elkaar te maaien. Het meisje kwam naar haar toe. "Buiten, als de leraren komen zullen ze daar als laatste wel kijken." Enna knikte breed glimlachend en pakte haar rugzak op die ze om haar schouder gooide. Hoe minder leraren, hoe meer vreugd vond ze zelf. Dan konden ze zichzelf er niet mee bemoeien en kon ze zo hard slaan als ze zichzelf toe zou staan. Ze liep mee met het meisje en merkte dat ze zelf langer was dan zij. Nog eens grinnikte ze. Als ze van die hakken aanhad zoals die blonde voor haar was ze ook niet in een gevecht gestapt. Ze kon die dingen nauwelijks uitstaan, laat staan er op lopen. Nee, niks voor haar al die gein.
Op het plein zag ze eerst niemand. Jawel, een paar wuppen naar het leek, maar niemand waar ze op wachtte. Het meisje liep verder maar Enna wachtte nog eventjes. Toen ze verder om zich heen keek zag ze de jongen met het donkerblauwe haar, en ze kreeg weer eens lichte grijns. Die kon ze misschien wel lastig vallen straks, hij leek geen haast te hebben om ergens anders heen te gaan. Toen moest ze haar aandacht weer terug voor zich richten. De blonde spierbundel kwam vol vertrouwen en een belachelijke grijns naar haar toe. Hij had een koekje in zijn hand, die hij klaarblijkelijk van een nu huilende wup har afgepakt. Bullebak, maar dat was haar pakkie an niet. Hij ging voor haar staan en Enna nam hem eens zorgvuldig in zich op. Hij was langer dan zij, maar niet meer dan een kop en hij was zeker breder. Alhoewel Enna vertrouwen in zich had vond ze toch dat ze voor de eerste dag misschien wel iemand met nét wat minder spieren uit had kunnen kiezen. Ach, gedane zaken nemen geen keer zeggen ze wel eens en Enna was het daarmee eens. "Jij wilt dus een pak slaag krijgen?" vroeg ze spierbundel. Aan zijn stem te merken was hij de slimste alleen niet en hij had iets van een boer weg. Niet dat Enna daar in het algemeen wat tegen had.. eigenlijk wel want ze gebruikte alles om iedereen zo geïrriteerd mogelijk te maken. "Van een boer als jij? Dat moest ik nog eens zien." antwoordde Enna fel. Bepaald de leukste was ze misschien niet, maar de lol die kreeg om de woeste blik van de spierbundel was het absoluut waard. Kwaad stroopte hij zijn mouwen omhoog en siste iets met 'kom hier' of zoiets want Enna had het niet helemaal verstaan. Grinnikend deed ze haar donkergroene vest uit en legde dat naast zich neer. Haar ketting kwam nu bloot te liggen, maar een klap van metaal kon vast ook wel pijn doen, dat had Enna wel geweten. "Laat maar zien." fluisterde ze uitdagend terug, en toen kwam hij op haar af.
Zijn eerste mep kon ze makkelijk ontwijken. Het was maar een rakelinge slag geweest die nergens op naar was gericht. Nog zo'n mep en nog een. Enna ontweek ze met gemak en bleef breed lachen. "Sta stil jij feeks." siste de spierbundel naar haar toe. Op dat moment sloeg ze keihard tegen zijn onderbuik waardoor hij dubbelklapte van de pijn. Met haar elleboog sloeg ze tussen zijn wervels in, wat hem bijna op de grond deed zakken. "Jij... bitch.." fluisterde de jongen onder haar. Hij vloog omhoog en mepte weer een eind raak. Sommige waren best goed, en die had ze moeten wegslaan, maar de rest kon ze wienig van zeggen. Ze mepte een keer in zijn gezicht en toen ze het te saai vond worden pakte ze zijn pols vast. Ze draaide zijn hand makkelijk in haar greep om en voordat hij boe of ba kon zeggen lag hij kermend op de grond met zijn arm op zijn rug, en Enna had die arm vast. "Wie is je bitch nu, hè?" vroeg ze sarcastisch aan hem. Toen hij wilde stribbelen trok ze zijn arm naar voren waardoor hij gelijk moest kreunen van de pijn en niks meer deed. "Juist. Als ik je arm ver genoeg naar voren trek breek ik 'm voor je. Maar voor deze keer zal ik aardig zijn. Nou, flikker op." Ze stond op en liet hem los. De jongen zat onder de schrammen overal, maar straks zou hij blauwe plekken genoeg hebben over zijn lichaam. Hij leek totaal ontdaan en viel terug op zijn maten die met hem mee weg gingen. Het meisje nam er kennelijk geen genoegen mee en kwam zelf eens naar Enna toe. Weer moest Enna een klap ontwijken, maar het meisje was snel genoeg om haar ketting van haar nek af te trekken. Enna kon nog net een protesterend geluid uit brengen voordat het meisje een triomferend 'yes!' uitbracht. De jongens draaide zich om en Enna voelde zich raar vanbinnen. Ze maaide naar haar ketting maar het meisje trok hem alleen maar verder weg. "Wat is dit? Je magische wapen ofzo? Eens kijken wat erop staat.." het meisje spotte met haar, en Enna vond het niet meer leuk. De jongens juigden (correcte grammatica?) haar toe en het meisje keek haar slinks aan. "Christof Treeflair, 1984-2009. Wie is dat, je geliefde of zo? Wel een beetje oud of niet?" Het meisje bleef de namen opnoemen. Enna stond er, zich niet bewegend, maar ze voelde zich vanbinnen zo kwaad worden.. "Ella Goldhair, 1993-2011. Ben je lesbisch?" het meisje ratelde maar door. "John Gerold Hardley, 1989-2009. Ik begrijp er niets meer van, jij was wel een slet zeg." Het meisje kwam naar het laatste plaatje en keek er funderzaam naar. "Enneghal Astra, 1994-.... je hebt geen einddatum.. Oh wacht, ze zijn allemaal dood! Hahaha wat een grap, je houdt oude kaartjes bij van overleden mensen! Familie van je ofzo?" De hele bende stond te lachen. Enna voelde zich zo heet worden.. De beelden vlogen voor haar ogen. Ze wilde er niet aan denken, niet weer! Uit her niets vloog haar vuist nar het meisje en ze voelde iets kraken onder haar vingers. Toen ze met een dodelijke blik er naar keek zag ze een stormvloed aan bloed uit de neus van het meisje komen en ze griste haar ketting terug, die ze veilig onder haar shirt deed. Een jongen kwam naar het meisje toe om haar te helpen maar Enna trapte hem zo hard tegen zijn oor aan dat ook deze kermend en bloedend op de grond viel. In een mum van tijd hielpen de gewonde zichzelf omhoog en keken haar verafschuwend aan. "Herhaal de namen niet.." siste Enna waarschuwend naar het snikkende meisje, die zich al te snel maar uit de voeten maakte. Ook de rest van de bende rende snel weg, waarschijnlijk naar de school arts of iets dergelijks.
Enna pakte zowel haar groene vest als haar rugzak weer op en schudde de gedachten van zich af. Ze keek opzij en zag de jongen nog steeds zitten. Ze grijnsde weer en ging vrolijk naar hem toe. "Wat een etterbakken, vind je niet?" vroeg ze vrolijk voordat ze naast hem neer plofte en haar rugzak aan de andere kant naast zich neer zette. "Oja, Enna heet ik trouwens." stelde ze zich voor en strekte netjes haar hand naar de jongen uit. Een beetje netjes kon ze toch wel zijn? Vast wel. En het was vast niet zo dat haar hand onder het bloed zat.. Nope, dat was de andere hand, die had nog wat bloed van het meisje aan zich kleven. Enna haalde haar schouders er naar op, niet interessant genoeg. "Zit je hier al lang?" vroeg ze vrolijk aan de jongen naast haar.

Eigenlijk deed hij nooit de moeite om z’n ogen voor iets te openen, maar nu was ‘t toch wel interessant. Toen Kayne en hoop rumoer hoorde, had hij zijn ogen opengedaan en keek kalm naar de mensen die daar stonden. Hij keek naar het meisje dat daar aan ’t vechten was. Eén oog dichtgeknepen en één oog open, bekeek hij hoe ook de trut van in z’n klas geslagen werd. Hij kende d’r nog van vorig jaar. ’t Was toen echt zo’n doetje die alleen maar gaf om uitgaan met de knapste jongen. Ook Kayne had eens een keertje aandacht gekregen van haar, maar hij had er verder niks mee gedaan omdat ze z’n type gewoon niet was. Het meisje, genegeerd en gebroken, had ‘m het rest van ’t jaar genegeerd, iets wat Kayne goed uitkwam. Thuis had hij wel nog eens in de spiegel gekeken, om vervolgens naar z’n gezicht en z’n lichaam te kijken. Hij vroeg zich af waarom meisjes zich interesseerden in hem. ’t Was nou ook niet bepaald dat hij de knapste was of zo. Oké, misschien mocht hij er best wel zien, maar om op verliefd te worden? Nee. Hij dacht dan eerder dat meisjes hem zouden beschouwen als een goede vriend of zo. Aangezien hij nooit naar iemand toeging en niemand ooit de moeite nam om naar hem toe te komen, had hij geen vrienden. Vanuit zijn ooghoek zag hij een beweging naar hem toe. Met één oog nog altijd op en eentje dicht, keek hij hoe het meisje die daarnet zo ruw in een gevecht verwikkeld was met een klootzak van de school, naar hem toekwam. Hij keek haar aan, verbaasd zich lichtelijk om haar vrolijkheid, maar deed geen moeite om dit te tonen. Hij was emotieloos, droog en onverschillig naar anderen toe, daarom praatte niemand ‘m ooit aan. Hij kwam lichtelijk overeind, verplaatste z’n voet een beetje zodat hij wel nog ondersteuning had. Meiden, hij snapte er niks van. Eerst was diegene die nu naast hem zat kwaad en ramde ze iedereen in elkaar, daarna kwam ze zo vrolijk als wat naar hem toe. Hij snapte überhaupt al niet waarom, van alle jongens, hij juist het slachtoffer was die gekozen werd om te praten met haar. Hij liet z’n blik even over haar lichaam glijden, niet geheel opvallend en constateerde dat ze niet de lelijkste was. Hij nam de moeite om z’n andere oog ook te openen. Waar hij niet op gehoopt had, gebeurde toch. Het meisje begon tegen ‘m te praten. Zag hij er werkelijk uit alsof hij zich in gezelschap wilde verkeren? Hij wist ’t niet. Hij moest haar nu vast emotieloos aankijken. Toch nam hij lichtelijk de moeite om een beetje overeind te komen. Hij had geen zin om haar weer boos te maken, wat die anderen overduidelijk wel hadden gedaan. Of ’t was gewoon zo’n meisje dat een slachtoffer uitzocht om in elkaar te slaan, alhoewel het ‘m net wel leek alsof ze uitgedaagd werd. Hij had ’t gedoe in de klas haar en ’t andere meisje dan ook niet zo goed gevolgd, waardoor hij een beetje achterstand had gekregen op de situatie. Echter, omdat hij zich totaal niet interesseerde voor z’n omgeving en alles wat daarin afspeelde, maakte het ‘m ook geen reet uit wat er gebeurd was. Hij werd er immers niet bij betrokken, dus hoefde hij zich ook geen zorgen te maken om de situatie, vond hij dan. Hij haalde z’n schouders op bij de vraag. ‘’k Weet niet,’ antwoordde hij kalm. ‘’k Heb er in elk geval niet zo’n problemen mee.’ Oh ja, nog iets van hem was dat hij heel kalm kon antwoorden. Dit bracht ‘m dan ook weer op het randje van onverschilligheid, maar hij zou nooit snel kwaad worden en zou alles kalm proberen op te lossen. Aangezien hij zich bijna tot nooit verzeilde met andere mensen, zweeg als hij verwachtte problemen te krijgen en anderen vermeed, kwam hij nooit zo snel in de problemen. Maar als er nou eens iemand was die met ‘m ging praten, zoals in dit geval, kon hij zijn kalmheid wel makkelijk gebruiken en uiten. ‘Kayne,’ zei hij kalm, waarna hij even naar de hand keek. Kalm haalde hij z’n hand uit z’n zak en schudde haar hand heel even, waarna hij z’n hand weer terugtrok en in z’n zak stak. Hij keek haar kalm aan. Hij snapte niet wat het meisje van ‘m wilde, aangezien ze echt verschrikkelijk veel vragen stelde. Zou hij zich nu ook moeten interesseren in haar? Welnee, zij kwam toch naar hem toe? Waarom zou hij dan moeten vragen hoe ’t met haar ging? ‘Dit is me vijfde jaar,’ antwoordde hij kalm, waarna hij haar kort inschatte. Hij vermoedde dat ze een nieuweling was, nam niet de moeite om dit te vragen. Terwijl hij zich nog steeds afvroeg waarom ’t meisje juist naar hem toekwam, merkte hij een stuk verderop de bullebak die daarnet bij ’t meisje stond. Oh ja, Enna, heette ze blijkbaar. Hij keek even in de ogen van de bullebak, maar kon daar niks anders dan haat in vinden. Kayne deed net alsof hij ’t niet gezien had, schonk er geen aandacht aan. Enna moest niet verwachten dat als die gast naar hier kwam, hij haar zou helpen. Trouwens, hij vermoedde dat Enna het goed in haar eentje kon redden hier. Hij hield z’n lippen even bij elkaar, wist niet goed of hij moest spreken tegen haar. Hij begon zich vroeger weer in z’n hoofd te halen. Praatte hij toen ook tegen de mensen die tegen hem praatten? Hij dacht van wel. Trouwens, meestal als iemand ‘m iets vroeg antwoordde hij wel, maar niemand verwachtte ooit dat hij terug zou praten. Hij verplaatste z’n lichaam nog een beetje en keek haar daarna aan. Misschien moest hij ’t er maar gewoon op wagen. Misschien zou ze weggaan als hij zou praten met haar. Hij verwachtte nou ook niet bepaald dat ze bij ‘m zou blijven zitten. Iedereen schrok af op zijn karakter, omdat hij niet tot weinig praatte. ‘Je bent een nieuweling,’ zei hij kalm, waarna hij d’r even aankeek. ‘Niet?’ Hij hield z’n hoofd een tikkeltje scheef, maar alleen daaruit en zijn vragende stem kon je opmerken dat ’t een vraag was, want hij hield z’n blik emotieloos. Geen enkele emotie zou hij uitten. Vragen en antwoorden maakten ze maar uit in z’n toon van z’n stem, daar nam hij niet de moeite voor om ’t op z’n gezicht te verklaren. Hij liet z’n blik even naar haar rugtas glijden, vond dit niet langer interessant en besloot om de andere kant op te kijken. Hij had nu wel genoeg blikken geworpen op Enna, kon nu wel zien hoe ze eruitzag. ’t Was nou ook niet bepaald dat hij veel interesse toonde om met haar te praten, maar hij had nou ook niet bepaald zin in een discussie of een boos iemand omdat hij niet terug praatte. Nee, dan kon-ie net zo goed even terug praten en verwachten dat ze zou afknappen op z’n karakter, zoals iedereen eigenlijk deed. Hij vermoedde dat ’t niet lang zou duren voordat ze zich zou irriteren aan hem, want dat was gewoon altijd ’t geval. ‘Je vriendjes komen terug,’ zei hij droog, terwijl hij opzij keek. Hij hield z’n blik gericht op de jongen die al eerder kwaad was geworden op Enna. Kayne had nu niet meer zo’n moeite om te praten, kon nu zelfs beter omgaan met het feit dat er iemand naast ‘m zat, maar was ook in de verwachting dat ze op ‘m af zou knappen als hij z’n karakter langer zou uiten aan haar. Hij was kalm, emotieloos, onverschillig en droog. Ze konden niet van ‘m verwachten dat hij dat zou veranderen, daarvoor was er teveel gebeurd. Plezier en geluk uiten was niet z’n ding. Kalm keek hij hoe de jongen op hun afkwam, maar lichtelijk werd tegengehouden door z’n vrienden. Als hij Enna wilde slaan, mocht hij z’n gang gaan. ’t Was Enna zelf die in conflict was gekomen met die gasten, ze kon Kaynes hulp in elk geval al niet verwachten. Aan de andere kant, als ze ‘m zouden vervelen, dan zou hij wel ingrijpen. Maar hij vermoedde dat de blikken en de boze bewegingen enkel en alleen voor Enna bedoeld waren. ‘Los ’t maar zelf op als ze naar hier komen,’ zei hij kalm tegen haar. ‘Jij bent immers diegene die dit veroorzaakt heeft.’ Hij nam niet de moeite om haar langer aan te kijken, fixeerde alleen z’n blik op de jongen die z’n blik zo aandachtig op Enna gericht had. Als Kayne het gevecht niet had gezien en het gedoe in de klas niet had opgemerkt, zou hij eerder verwachten dat ’t een of ander jaloers vriendje van haar was die er niet tegen kon dat z’n vriendin bij een andere jongen rondhing. Kayne vermoedde eigenlijk half en half dat als Enna een vriendje zou hebben, ze zich geen reet voor diegene zou interesseren en gewoon haar eigen ding deed. Zo’n iemand leek ze wel. De jongen wist zich los te maken uit z’n omgeving en liep op Enna en Kayne af. Kayne voelde echter alleen maar rust door z’n lichaam stromen en zakte wat onderuit. Hij liet z’n achterhoofd tegen de muur achter ‘m zakken en keek de jongen kalm aan. Omdat Enna naast ‘m zat, was Kayne de eerste die de jongen zou tegenkomen. In plaats van z’n hoofd weg te draaien naar iets anders toe, keek Kayne rustig naar de jongen. Hij had z’n handen diep in z’n zakken gestoken, ten teken dat hij d’r niet zou helpen. ‘Is dat je vriendje?’ vroeg de jongen smalend aan haar. Hij deed een minachtende knik naar Kayne, alsof Kayne niet bestond. Kayne keek echter de andere kant op alsof ’t hem niet interesseerde. Hij keek even naar Enna, nam niet de moeite om nog langer naar haar te kijken. ’t Was d’r eigen schuld dat die gozer hier nu stond te praten tegen haar, hij ging d’r niet helpen zoals hij al eerder had aangetoond. Behalve als hij er bij verveeld werd, natuurlijk. Hij had die gedachte nog niet in z’n hoofd gehaald, of de jongen boog zich al over ‘m heen om z’n gezicht naar Enna te brengen. Daardoor viel het sluike, zwarte en vooral lange haar in Kaynes gezicht. Zo snel als dat een zaklamp z’n licht verloor als-ie uitgeknipt werd, schoot Kaynes vuist naar de wang van de jongen. Versuft en met een kreet viel de jongen achteruit. Kayne deed z’n hand weer in z’n eigen zak. ‘Met je haren uit me gezicht graag,’ zei hij daarna droog. Hij zag dat hij de jongen precies op de plek had geraakt waar hij al eerder gestampt was, alhoewel Kayne betwijfelde of die stamp door Enna uitgedeeld was of door iemand anders. De jongen keek ‘m alleen maar oenig en verbaasd aan, waardoor Kayne z’n handen dieper in z’n zak stak. Hij keek ongeïnteresseerd de andere kant uit. ‘Ik krijg jullie nog wel,’ mompelde de jongen, waarna hij zich omdraaide en wegliep. ‘Jou probleem,’ zei Kayne, voordat Enna iets kon zeggen. ‘Niet ’t mijne.’ Hij keek haar even emotieloos aan en liet z’n achterhoofd weer tegen de muur achter ‘m zakken.

-.-

De jongen die nu naast haar zat leek zich helemaal nergens in te interesseren, wat Enna eigenlijk alleen maar nieuwsgieriger maakte. Ze had er zelf een hekel aan als mensen zich op een slijmerige toon in je begonnen te interesseren, wat bij deze jongen dus helemaal niet het geval was. Anderen vonden het misschien irritant of moeilijk met een jongen die niet echt terug praatte maar Enna vond het een fijne afwisseling. Iemand die geen vragen stelde hoefde dus ook niets te weten wat in haar geval alleen maar beter uitkwam. Zijn antwoord verbaasde haar daarom ook niet. Als je nergens naar vroeg en alles uit de weg liep kon je moeilijk ergens mee in de problemen komen dus dat hij geen probleem had met de etterbakken kon ze alleen maar begrijpen. Enna grinnikte zachtjes in zichzelf, ze mocht deze jongen wel. Hij was droog, stil en ongeïnteresseerd in zijn omgeving, bijna het tegenovergestelde van zijzelf. Zij keek altijd rond naar haar omgeving en volgde bijna iedereen bij wat ze ook deden. Niet op een creepy achtige manier maar omdat juist dat vroeger haar groep kon redden van een onverwachte aanval. Als je alles aan zag komen kon je nooit verrast worden en kon je altijd nadenken bij je volgende stap, wat ze hier ook zeker bij zich hield. Ze deed de moeite eigenlijk niet om haar trainingen uit haar hoofd proberen te verbannen sinds ze toch al wist dat dat nooit zou lukken. Het zat in haar en niets en niemand kon die reflexen en de nachtelijke nachtmerries uit haar krijgen. In een gevecht had dat zo zijn voordelen maar als ze eenmaal echt bezig was geweest zoals toen haar ketting werd afgepakt.. dan wist ze het verschil van vriend en vijand nog wel maar als het nodig was vocht ze op leven en dood, en dat moest ze wel leren te vergeten. Een onverwachte sprong van een vriend achter je betekende niet een aanvaller zoals in Bosnië wel het geval was geweest. Enna schudde haar hoofd lichtelijk om ook deze gedachten uit haar hoofd te bannen. De jongen stelde zich voor als Kayne en Enna knikte kort als ander teken van.. ja, een ander teken van hallo zeggen misschien? De jongen, nee wacht Kayne dus, schudde wel haar hand maar deed hem daarna gelijk terug in zijn zak. Enna grinnikte nog een keer, op de een of andere manier vond ze het grappig dat hij zo ongeïnteresseerd was. Kayne antwoordde dat dit zijn vijfde jaar op school was en Enna knikte. Ze had eigenlijk bedoeld hoe lang hij hier buiten tegen het muurtje zat maar besloot haar mond maar te houden sinds hij toch geen spraakzaam type leek te zijn. Ze kon zijn gebrek aan interesse wel waarderen, geen onnodige vragen die haar van het padje af konden halen. Geen ondervragingen zoals de leraren en het hoofd van de school, ene Jan huppelepup, Enna was niet zo goed met namen onthouden. Ze onthield gezichten en wat ze hadden gedaan, zoals in het leger. Op de een of andere manier dacht ze aan haar honden thuis, Devil en Eghel. Hun zou ze nooit vergeten, nooit en te nimmer. Eghel was al van kleins af aan haar maatje geweest en zou dit dan ook voor altijd blijven, terwijl Devil haar moed gaf met zijn onstuimigheid wanneer ze die het hardste nodig had. Haar twee persoonlijkheden, schoot haar opeens te binnen. Ze kon rustig en betrouwbaar zijn zoals Eghel maar meestal was ze onstuimig en een in de problemen rakend klein kind zoals Devil. Ze lachte wat in zichzelf, men zegt toch altijd dat de honden naar hun baasjes gaan lijken? Klaarblijkelijk dus.
Ze keek eventjes verbaasd op naar Kayne. Was dat een vraag? Ze grijnsde bij haar eigen vraag maar keek weer voor zich uit om over haar antwoord na te denken, wat eigenlijk niet echt nodig was. "Ik heb hier een paar jaar geleden een jaar of een, twee op gezeten maar ben nu pas terug gekomen. Dus nieuweling zou ik niet zeggen, eerder een oude bekende." zei ze vrolijk met een knipoog naar Kayne. Dat was de waarheid zonder de details en dat was alles wat iedereen hoefde te weten. Niet meer en niet minder, dat was insteek in ieder geval. Ze keek grijnzend opzij naar Kayne. Het leek eerder of hij zijn best deed om er zo emotieloos uit te zien, maar dat kon ook aan haar liggen. In het leger had ze geleerd dat er twee soorten emotieloze mensen waren; degene die echt niets aan emotie hadden (dat waren meestal dan ook de mensen die zelf handelden en kwamen maar weinig voor) en de mensen die deden alsof ze geen emoties hadden omdat ze bang waren om nog een keer pijn te gaan lijden op een niveau dat veel hoger dan de lichamelijke pijn die je kan ervaren. John en Ella waren zulke types geweest. Enna had geen idee hoe ze ooit bevriend waren geraakt maar bij de gedachte aan hun glimlachte ze voor de eerste keer vandaag echt en ze keek naar haar ketting met de naamplaatjes erop..
Ze keek weer omhoog toen Kayne een uitspraak maakte over dat haar vrienden weer terug kwamen. Ze keek verveeld omhoog maar een geniepig glimlachje vormde om haar mond toen ze de blonde bullebak aan zag komen lopen. Moest hij nog meer slaag krijgen? Misschien dat ze hem haar eens moest laten raken zodat hij beter zijn best zou doen deze keer. Haar pijngrens lag immers zo laag, ze zou het nauwelijks voelen. In plaats van dat ze afknapte op Kayne's reactie keek ze hem smalend aan. Natuurlijk zou ze het zelf oplossen, dat deed ze altijd. Ze had er niemand anders bij nodig. Maar ze vond het zo grappig dat hij dat ook vond in plaats van dat eeuwige 'ik help je wel' wat zowel meisjes en jongens deden. Enna wilde geen hulp en hoefde deze al helemaal niet en misschien was dat de rede niet dat Kayne het had gezegd maar toch vond ze het wel leuk. Zich alvast voorbereidend ging ze wat rechter zitten en duwde haar rugzak met haar vest wat verder van zich af.
De bullebak kwam wat dichterbij en Enna hield ze allebei geïnteresseerd in de gaten. Ze wist dat Kayne niks zou doen, maar was dat dan ook werkelijk waar..? Als de jongen voor haar kwam niet maar als hij Kayne zou vervelen zou Kayne vast wel reageren. Of zij dan ook zou reageren wist ze niet zeker, dat moest ze dan maar zien. De bullebak vroeg of Kayne haar vriendje was en Enna lachte schamper. Jongens of meisjes, altijd vroegen ze van die vragen die je of in een ongemakkelijke of juist in een boze bui kregen. Enna kreeg geen van beiden maar juist meer zin om de bullebak kermend op de grond te laten gaan liggen. "Moet ik je arm alsnog breken, makker?" vroeg ze met een uitdagende grijns om haar lippen. Toen de blonde dichterbij kwam met zijn hoofd wachtte Enna geleidelijk af om zijn neus te breken maar dat bleek niet nodig te zijn. Positief verbaasd keek ze naar Kayne die zonet een klap had uitgedeeld. Ze grinnikte om zijn droge antwoord, vond hem wel grappig. De jongen mompelde nog iets en Enna keek hem grinnikend achterna. "Niet te lang wachten hè, misschien breek ik je arm wel nog eens een keer uit barmhartigheid niet." riep ze hem achterna. De jongen keek vernederd terug naar Enna maar liep toen toch weer verder naar zijn maten. Enna keek terug naar Kayne en glimlachte. "Natuurlijk is het mijn probleem, ik daagde hem uit." ze kreeg een meer van dat kleine-jongen glimlachje om haar mond heen. "Maar jij hebt hem ook geslagen nu dus je hebt jezelf erin betrokken." ze keek weer terug en keek in haar rooster waar ze straks wiskunde had "Anderzijds zoals je zelf zei, ik ga je niet helpen als hij opeens komt en ik verwacht al helemaal niet dat je mij gaat helpen." Ze meende het maar die glimlach was niet van haar gezicht af te slaan. Eerst wiskunde en dan een kleine pauze met daarna natuurkunde.. moest ze wel gaan overleven dacht ze in zichzelf. "Oja, goeie klap trouwens." complimenteerde ze hem en gaf hem een vriendelijke klap tegen zijn schouder voordat ze opstond met haar rugzak op haar rug en haar vest in haar armen. "Ik zie je later nog wel," het was geen vraag meer maar meer een constatering. Nog een vriendelijke knipoog en ze liep alvast weg naar haar lokaal. Nog geen seconde later ging de bel en Enna grinnikte in zichzelf. Ze kende deze school nog maar al te goed.

-minder lang toch?

Als hij vroeger geen gedoe had meegemaakt met z’n ouders en z’n oom, had hij nu breeduit zitten te lachen om Enna. Echter, dankzij de situaties die zich vroeger in z’n verleden afgespeeld hadden, deed hij dit nu niet en kon hij alleen maar toekijken hoe de jongen bijna over z’n eigen veters struikelde. Echt zo dom. Hij wist dat z’n tegenstanders sterker waren dan hemzelf, maar wilde tegenover z’n vrienden toch nog bewijs voeren dat hij ‘t wel kon. Dit werd echter één grote vernedering voor hem, wat hem vast en zeker bozer zou maken. ‘Hij verveelde mij,’ zei hij droog. ‘Dan bijt ik terug.’ Geen enkel glimlachje of iets anders liet aantonen dat hij het leuk vond wat hij zei, dat hij de situatie respecteerde of dat hij een goede tijd had door hier te zitten. Alleen een emotieloze blik waaraan je niks kon opmerken was te zien bij hem. Hij kwam een beetje overeind en slingerde z’n eigen tas ook over z’n schouder. ‘Die van jou waren ook niet mis,’ mompelde hij, voordat ze vertrok. Hij wist dat hij nu Engels had. Hij liep van haar weg. Dan zaten ze toch niet bij elke les in dezelfde klas. Daarna had hij een kleine pauze. Hij had vast sommige lessen met haar, niet allen. Het was nou ook niet bepaald dat hij steeds in dezelfde klas zat, hij zat slechts met een paar anderen de hele tijd in dezelfde klas, maar nooit met ze allemaal. Daar was de school te groot en te ongeorganiseerd voor. Hij liep kalm door de gang. Vanuit z’n ooghoeken merkte hij een beweging op. Toen hij een paar vriendjes van de bullebak van daarnet opmerkte, liep hij weer kalm door. Met zijn bewegingen en zijn vechtstijlen was hij heel snel, dus hij hoefde zich nergens druk om te maken. Trouwens, ‘t was nou ook niet dat hij Enna ging verdedigen, dat was hij niet van plan. Hij had de jongen alleen maar een klap in z’n gezicht gegeven omdat hij met z’n haar in Kaynes gezicht had gehangen, meer niet. Dus Kayne zette z’n tocht voort naar z’n lokaal. Op naar weer een uur saai lang Engels. Hij had geen zin de les, maar liet dit niet blijken in z’n bewegingen. Nee, aan z’n handelingen zou je niet kunnen opmerken waar-ie wel zin in had en waarin niet. Dat was gewoon ’n feit. Z’n ogen openden zich weer even en hij keek de klas in. Hij had z’n ogen voor een paar seconden gesloten, maar merkte nu pas dat de bel geweest was. Kalm stond hij op en keek achter z’n rug om naar een meisje dat ‘m aandachtig aankeek. Een snelle oogopslag leerde Kayne al dat ’t geen meisje was van de bende die hij eerder had gezien. Ze leek ‘m een beetje verlegen. Vast ook ’n nieuweling. Hij negeerde ’t meisje en liep met z’n rugzak over z’n schouder naar buiten toe. Het leek wel alsof hij Enna in de verte zag. Hij dacht even na. Ach ja, waarom ook niet? ’t Was nou ook niet bepaald dat hij een afschuw voor ’t meisje had. Bovendien, zij was de enige die zich in jaren op deze school echt naar hem gekeerd had zonder afgeschrokken te zijn bij ’t eerste gesprek, dus ja. Hij kon ’t best hebben om even met haar te gaan praten. Hij haalde haar dus in en keek even opzij. ‘Je moet je rooster beter wegstoppen,’ zei hij droog, waarna hij het ding met een snelle beweging uit d’r tas pikte. ‘Anders kunnen anderen ‘m afpakken. Niet dat ’t wat zou uitmaken als je ’t kwijt zou doen, ’t is toch maar een stuk stom papier.’ Hij haalde nonchalant zijn schouders op en las wat ze had. Hij dacht even na over z’n eigen rooster en besefte dat hij dezelfde les had. ‘Je kan met mij meelopen naar de pauze,’ opperde hij kalm. ‘Ik heb ook natuurkunde.’ Als hij zich op z’n gemak bij iemand voelde, praatte hij ook wel uit zichzelf. Alleen vragen zou hij zelden stellen. Of zich echt interesseren in een bepaald iets van iemand. Nee, dat zou hij laten voor als hij een goede vriend zou hebben. Ach ja, hij zou wel zien hoe hij zou reageren in sommige situaties. ’t Was nou ook weer niet dat hij z’n gedrag telkens kon voorspellen, maar hij kon wel van zichzelf zeggen dat z’n karakter bleef zoals-ie was. Hij liet z’n blik even rond glijden over ’t plein. Kleine kliekjes hadden zich bij elkaar verzameld. Hij zag ’t verlegen meisje uit z’n klas van Engels daarnet ook over ’t plein ronddwalen, maar negeerde haar. Hij was al niet meer geïnteresseerd in d’r. Hij liet z’n blik naar een groepje verderop glijden, dat aandachtig naar hun keek. Kayne herkende ’t groepje al snel als de vrienden van de bullebak. Aangezien hij geen zin hierin had, liep hij kalm met z’n handen in z’n zakken een eindje door naar een muurtje waar hij fatsoenlijk kon zitten. Hij was in de veronderstelling gegaan dat Enna ‘m zou volgen. Niet omdat hij zo leuk was, maar puur omdat ze verder niet echt tegen iemand gepraat had, naar zijn weten dan toch. Het rooster dat-ie nog steeds in z’n handen had, stak hij terug in de rugtas van Enna. Kalm slingerde hij z’n eigen rugtas van z’n schouder af en ging op het muurtje zitten, waarna hij naar Enna keek. ‘Nog een paar uur en we kunnen terug naar huis,’ zei hij kalm. ‘Dan kan ik eindelijk weer met m’n barbiepoppen spelen,’ vervolgde hij droog. Hij was echt een droogkloot met geen humor, maar ja. Of z’n humor was flauw, of z’n humor schrikte andere mensen af. Of die mensen waren gewoon preuts, dat kon ook. Hij liet z’n armen even naar achteren gaan, waardoor hij zich uitrekte. Hierdoor staken zijn niet echt overdreven borstspieren vooruit. Daarna liet hij z’n armen weer naar voren gaan en keek ongeïnteresseerd over het plein. Hij merkte een paar meisjes van ongeveer rond de dertien op die opgewonden hun eerste lesdag bespraken. Kayne had bijna een gevoel van medelijden onder z’n emotieloze gevoelens voor de meisjes. De drommels. Ze wisten niet wat hun nog zes jaar lang te wachten stond. De leerkrachten waren dan nog mild voor hun. Hij keek naar Enna. Aangezien hij zelf niet echt iets wist om over te praten, wachtte hij af of zij met iets kwam.

-.-

Enna glimlachte nog eventjes en keek nog snel naar Kayne voordat ze wegging. Had ze nou een compliment terug gekregen van hem? Ze grinnikte in zichzelf. Zie je wel, zo erg was hij nou niet. Aan de andere kant kon ze begrijpen dat er mensen waren die hem niet 'mochten' om het maar zo te zeggen. Mensen die veel verwachten, die willen dat je een meter de lucht in springt als ze de moeite nemen om met je te willen praten. Zo was Enna nu dus echt helemaal niet maar toch had ze niet helemaal verwacht dat het zo zou uitpakken met Kayne. Meestal vond ze het makkelijk om mensen te lezen en begrijpen hoe ze zijn, maar bij Kayne was het anders. Ze kon wel dingen over hem gaan denken maar ze wist dat ze daar toch niet veel verder mee kwam en dus liep ze maar verder naar haar klaslokaal. Wiskunde, blegh. Ze kon het wel maar ze wilde niet. Een dikke vetklomp keek haar aan toen ze binnen kwam aansukkelen. "Zeg mevrouw, een beetje meer motivatie graag." zei hij streng tegen haar en tikte met zijn witte stok tegen het bord. Enna haalde haar wenkbrauwen omhoog, ging rechtop staan en bleef vlak voor hem staan met een uitdagende blik. "Anders heb ik in de sportschool wél de motivatie meneer." een paar mensen in de klas schoten in de lach maar Enna deed het daarvoor niet. De rode blik van de leraar, daar deed ze het voor en met een gemene grijns ging ze zitten. Niet veel kinderen hier leken wiskunde B te volgen en dus kwam er ook niemand naast haar zitten, wat ze helemaal niet erg vond. Ze legde haar voeten op de tafel naast haar en sukkelde de les weg in haar gedachten. Kwadraat dit en wortel dat.. ze maakte de opdrachten maar met tegenzin.
Na wat veel te lang leek te voelen was de les eindelijk klaar en Enna schoot als en speer het lokaal uit. Daarbij stootte ze tegen een meisje aan die daarbij per ongeluk haar boek liet vallen. Snel raapte het meisje haar boek op en keek Enna starend aan. "Nou, sorry hoor dat ik tegen je aanliep." zei Enna ontdaan en deed haar handen onschuldig de lucht in. De starende blik van het meisje deed haar minder goed dan eerst en nu pas merkte Enna op dat haar hand nog steeds wat bloed erop had. Shit, dan maar eerst de toilet in. In de toilet was het vol van de dames die hun make up en shit goed probeerde te doen en Enna moest zich ertussen wurmen om het bloed er eindelijk af te krijgen. Met pijn en moeite kwam ze er ook eindelijk uit en ze keek niet nog eens achterom. Nee, ze bedacht zich geen twee keer waar ze ook heen ging, naar buiten namelijk. Ze zag een paar mensen die ze herkende van eerdere klassen maar op de een of andere manier wachtte ze opdat ze Kayne ergens zou vinden. Waarschijnlijk zou het even erg vinden als de vorige keer dat ze bij hem kwam zitten maar dat was dan maar pech voor hem.
Lang hoefde ze niet te wachtten toen ze opeens zijn stem hoorde en hij iets uit haar tas griste. "Hé, geef eens terug!" zei ze in een ontdane stem maar kennelijk negeerde hij ook dat. Ach ja, het rooster kon ze altijd nog eens uitprinten, dat stomme ding was dan verder ook nergens goed voor daar was ze het volkomen met Kayne mee eens. Hij opperde dat ze met hem mee kon lopen straks omdat ze toch dezelfde les hadden, natuurkunde namelijk. Enna wist het niet zeker. Moest ze blij zijn dat hij uit het niets dingen voorstelde of juist niet dat hij het maar van haar aan nam? Een beetje twijfelend deed ze haar armen over elkaar heen en wilde net iets terug zeggen toen hij alweer verdwenen was. Nou verdomm... Ze beet op haar tanden. Die knaap had lef, ze ging niet zomaar volgen! Dat deed ze gewoon niet, zo zat ze niet in elkaar, basta! Met haar ontdane blik liep ze toch maar achter hem aan en ging naast hem zitten. "Ik ging mee omdat.. omdat ik dat zelf besloot, niet om jou te volgen begrepen?" Ze wilde het maar eventjes duidelijk maken dat ze geen volger was. Enna keek nog eens om zich heen en zag dezelfde bullebak met een smalende blik naar hun kijken. Enna stak haar tong uit, wat hem duidelijk niet zinde, maar toch bleef hij zitten en lieten ze hun met rust.
Enna knikte. Huis, dat klonk beter. Ze zou eerst naar huis gaan en voor de honden zorgen voordat ze door zou gaan naar de sportschool. De sportschool was heerlijk en haar lievelingsplek van de dag, op huis na. Ze kon d'r verstand op nul brengen en zich te schompes rennen of tillen, waar ze maar zin in had. Meestal ook nog zonder muziek en niemand vroeg je wat als je zo intensief trainde als zij meestal deed. "Huis, veel beter dan hier.." mompelde ze, half tegen zichzelf en half tegen Kayne. Eigenlijk wist ze niet zeker of ze het wel tegen hem had maar ze zei meestal maar wat er in haar op kwam. Ze schoot keihard in de lach toen hij de opmerking maakte over zijn barbiepoppen. Hij mocht dan droog zijn maar hij was wel grappig. Ze maakte een flauw gebaar met haar hand, "Ach Ken speelt elke dag nog met zijn Barbie!" bracht ze uit in haar tuttige stem voordat ze al helemaal de lach in schoot.
Enna keek nog eens opzij naar Kayne. Zou ze misschien vragen waar hij heen ging ofzo na school? Het was niet echt zo dat ze dacht dat hij mee wou of dat ze hem mee wilde maar sociaal contact was altijd meer dan alleen de supermarkt in en uit en met haar honden te zijn. "Zeg, ik wil niet opdringerig zijn ofzo, maar ik ga ergens na school de sportschool in. Ik dacht dat je misschien wel mee wilde? Sinds je er niet uitziet als een kipje dat nooit heeft gesport.." Ze zei het alsof ze een conclusie maakte die ze eigenlijk niet maakte. Ach ja hij moest zelf maar uithalen wat hij dacht over wat ze zei. De bel ging en ze stond weer op om met Kayne naar natuurkunde te lopen. "Wat zeg je ervan, Ken? Mee of niet?" ze maakte het grapje op zijn vorige grap over de barbies. In plaats van Kayne dus Ken.. Haha dat was niet echt grappig. Pech dan moest hij het maar grappig vinden of niet.

De verbazing schoot ‘m te boven toen hij Enna hoorde lachen om z’n grap. Hij was lichtelijk verbaasd, maar zoals altijd liet hij dit niet in z’n blik merken. Hij toonde geen emotie, maar ’t was wel raar dat Enna zo met ‘m kon lachen. Ze was dan niet ’t dagelijkse type meisje, maar hij was ook echt uniek in z’n soort. Hij had gewoon niet verwacht dat ze zou lachen met ‘m. Hij wist niet of hij zich er goed bij moest voelen of niet, dus besloot hij om er maar niks bij te voelen. Z’n emoties waren jaren geleden al volledig afgesloten. Z’n ouders waren dood en z’n perverse oom had hij nooit gemogen. De klootzak was alleen maar op geld en vrouwen uit geweest, twee factoren die Kayne totaal niet interesseerden. Dankzij z’n attitude was z’n oom vaak genoeg kwaad op ‘m geworden, maar dat kon Kayne op dat moment niks schelen. De zak moest immers met z’n poten van ‘m afblijven, als hij dat niet deed, kon hij zo een mes in z’n rug verwachten. Naast dat droge, emotieloze gedoe, was Kayne namelijk ook iemand die agressief kon worden als mensen ‘m iets deden. Meestal was hij een kalme, rustige kerel, die alleen kwaad werd als ‘t ‘m echt niet makkelijk werd gemaakt. Z’n oom was zo iemand. Toen hij Kayne eens een keertje kwaad had gemaakt, had hij dat wel geweten. Woedend had Kayne ‘m in z’n kruis geschopt, waardoor de man de volgende dag mank gelopen had. Sindsdien had z’n oom ‘m zoveel mogelijk vermeden en moest de jongen voor zichzelf zorgen. Uiteindelijk vertrok de zak ervandoor met een of andere blonde chick op z’n hielen. Het kon Kayne allemaal niks meer schelen. Opgeruimd stond netjes. Maar z’n oom zou terugkomen, dat wist hij zeker. Kayne schudde z’n gedachten weg en keek naar Enna. ‘De sportschool?’ Hij keek haar rustig aan. ’t Zou in elk geval al beter zijn dan alleen zitten in z’n huis met z’n kat naast zich. Ook al hield hij ontzettend van z’n twee katten Nero en Zero. Ondanks dat niemand ’t van ‘m zou verwachten, had hij toch twee katten. Nero was zwart met een witte punt aan z’n staart, Zero was een knappe, rode kater met felgroene ogen. Over de katten werd niet veel gesproken door ‘m, maar hij vertelde niemand dan ook van z’n dierbaarste bezittingen. Beiden had hij op straat gevonden. Ze hadden er zo weerloos uitgezien, dat Kayne besloten had om ze in huis te nemen. Nu vraten ze al z’n eten ’s avonds op als hij even niet keek, maar dat kon ‘m niks schelen. Hij zou ’t dan ook genoeg begrijpen als Enna ooit eens bij ‘m langskwam en vreemd zou opkijken naar de katten. Zero was vooral meer naar Kaynes karakter gericht, Nero was meer diegene die wat spontaner was. Nu hij Enna en Nero vergeleek, vond hij ze wel toepasselijk. Allebei even avontuurlijk. Opnieuw schudde hij met z’n hoofd. ‘Ja, is goed, ik ga met je mee,’ besloot hij uiteindelijk. ‘Een vooruitzicht met mijn barbies is uiteindelijk toch niet zo leuk.’ Z’n mondhoeken krulden nauwelijks om bij wat hij zei. Hij lachte nooit, glimlachte nauwelijks. Er moest wel een heel speciaal iemand zijn die dat voor elkaar zou krijgen. Alleen z’n katten Nero en Zero kregen af en toe een lichte, gekrulde mondhoek te zien, maar dat was ’t dan ook. Hij keek haar even aan, waarna hij z’n blik naar de bullebak liet glijden en een of andere chick die verbouwereerd en boos naar Enna keek. Hij kon al raden dat Enna weer wat gedaan had.

En toen kwam m'n crush online en kwam ik niet verder dan dit xD

Enneghal keek nog eventjes naar Kayne. Hij leek diep in zijn gedachten weg te zinken, misschien iets waar hij aan terug dacht of waar hij naar vooruitzag, Enna wist het niet zeker. Wat ze wel wist was dat ze nu zelf de tijd had om haar planning voor de sportschool alvast te onderbouwen. Hardlopen deed ze zelf in de ochtend dus de hardloopbanden vond ze in principe onnodig, alhoewel ze wist dat ze in topvorm moest blijven om later terug te mogen naar haar vorige plaats. Naja, hardlopen of niet zou ze later wel over uit komen. Ze moest in ieder geval eventjes gewichten gaan heffen, dat had ze nu al drie dagen niet meer gedaan en ze vond het leuk om mensen te zien kijken dat hoewel ze een vrij mooi lichaam had ze toch gewichten heft. Of ja, dat vond ze zelf maar dan, en als iemand daar anders over dacht maakte dat Enna vrij weinig tot niks uit. Dan moest ze ook nog eventjes een ruimte zien te regelen voor een boksbal, dat ze haar vechttechnieken meer kon oefenen. Die bullebakken van net kon je nauwelijks een inspanning noemen, laat staan een oefening, en misschien zat er meer achter de stille blauwharige jongen dan de meesten zagen. Dat hoopte ze dan maar, anders mocht hij zijn eigen dingen maar gaan doen als hij niet met haar mee-trainde.
Toen Kayne haar vraag een soort van herhaalde keek ze glimlachend naar hem. Ze knikte, zo raar klonk dat toch niet? 'T was niet dat ze echt op een sport zat ofzo, maarja van hem wist ze ook maar weinig. De écht moeilijke dingen moest ze later maar in het leger weer bij gaan halen, maar alles wat ze zelf kon doen om in vorm te blijven deed ze dan ook geheel vrijwillig. Ze kende wel meerdere mensen die echt een hekel hadden aan sport, en Enna had dat nooit begrepen. Sommige mensen verborgen zich achter een glas vodka, anderen achter vrienden en psychologen, maar Enna vocht alles met zichzelf uit tijdens het sporten. Het was echt een múst voor haar, zonder kwam ze gewoonweg nergens. Helaas hadden ze maar twee uur gym per week, en helaas was die dag dan ook niet vandaag. Dan moest ze eerst langs huis om haar spullen te halen voordat ze naar de school ging... ach ja, dat regelde ze dan toch straks wel met Kayne, ze hadden vandaag toch wel een hele dag om van alles te zeggen en te doen dus tijdnood was er niet echt. Huiswerk... daar keek ze later wel naar.
Toen Kayne instemde klapte ze vrolijk in haar handen. "Yay, leuk!" floepte ze er spontaan uit. Ja, ze floepte dingen er ook wel erg makkelijk uit.. Sommige mensen vonden dat fijn of leuk aan haar, behalve als het over kritiek ging waar velen niet echt tegen konden, maar ook op dat gebied was Enna gewoon heel hard. Alleen kritiek op zichzelf kon ze weinig hebben, maar dat was niet om de kritiek zelf. In het leger kreeg je constant kritiek, maar die mensen hadden bevoegdheid om kritiek op je te hebben, leraren waren een stelletje dozen die helemaal niks te zeggen zouden moeten hebben. Daarom kon ze slecht tegen commentaar, omdat ze bijna iedereen als 'te slecht' zag om commentaar op haar te mogen leveren. Het leek misschien arrogant, maar het was gewoon zo in Enna's ogen.
"Nou, eerst de lessen volgen dan maar.." zei ze, enigsinds uit haar humeur door de leraar die de deur open deed, maar met een knipoog naar Kayne en toen de deur van het lokaal open was ging ze meteen naar binnen. Natuurkunde was op zich wel een van haar lievelingsvakken (voor zover ze die had) maar voor de rest besteedde ze weinig aandacht eraan. Meerdere lessen passeerden en voordat Enna er echt helemaal erg in had zat ze alweer in de laatste vijf minuten van de laatste les. Ze keek opzij naar Kayne, de les was zo goed als voorbij dus ze pakte al haar spullen maar alvast terug in haar rugtas. Die leraar zou hun de laatste vijf minuten toch niet vrij gunnen, dus dan kon ze mooi haar vraag aan Kayne stellen.
"Zeg, zien we elkaar bij de sportschool op heb je zoiets van; ik heb m'n spullen toch niet nodig? Ik ga sowieso nog eventjes langs huis, dus kies jij maar." Ze frunnikte wat aan een korte blonde lok naast haar gezicht en keek Kayne vragend aan. Hij mocht zelf beslissen, maar zij ging hoe dan ook eerst naar huis.

-sorry, late reactie maar hier is 'ie dan korter dan normaal XD

Enna knikte, hij had waarschijnlijk ook dingen die hij thuis moest doen net als zij. Wat dat precies voor dingen waren was zij de persoon niet voor om naar te vragen, dat deed ze dus ook niet en ze knikte alleen maar. Misschien vond hij het, net als zij, ook wel gewoon fijn om met een bepaalde outfit te gaan sporten, of misschien niet wist zij veel. Ze moest het straks dan maar zien sinds ze elkaar wel bij de sportschool zouden zien.
'Zie je dan!' zei ze vrolijk net voordat de bel ging, net op tijd dus. Of misschien had hij het wel nog niet gehoord door het rumoer in de klas, het maakte haar niet zo heel erg veel uit want hoe dan ook, ze stond op en gooide haar rugtas met een behendige beweging om haar linkerschouder. Ze liep al richting de deur maar werd ruw aan de kant geduwd door een meisje die ze niet aan had zien komen. Chagrijnig keek Enna rechts van haar, nog iemand die ruzie met haar zocht? Het kon niet beter vandaag, maar ze was er niet echt voor in de stemming. Enna bekeek het meisje dat voor haar stond afkeurend. Veel, heel erg veel te veel make-up, lange blonde haren en een kwade uitdrukking op haar gezicht. Expres, of per ongeluk? Ach wat, Enna keek haar neerkijkend aan en duwde zich langs het meisje om de klas uit de komen. Achterlijke... mensen. Kinderen, kleine kinderen waren het hier op school. Kinderen die dachten dat de wereld niet veel groter was dan deze school en stoerdoenerij kreeg je op de top. Had je geluk dan was je ooit ook nog wel eens op vakantie geweest en wist je dat de wereld nog wel groter was, maar of iemand de waarde van het leven echt kende.. Enna was van mening dat dat niet zo was, en zeker niet in dit dorp. Oké, ze hadden een vrij groot centrum en veel plek maar Enna zou het geen volwaardige stad noemen. Maar Kayne... hij leek er wel meer van te weten. Misschien was dat een onbewuste eerste indruk geweest, dat ze daarom naar hem toe was gelopen, Enna wist ook dat niet zeker maar ze wist wel zeker dat er meer aan Kayne zat dan ze zelf in het begin had gedacht, wat de meeste waarschijnlijk van hem dachten, en ze was er vrijwel van overtuigd dat ze er achter wilde komen waarom ze dat dacht. Nee, ze was ervan overtuigd dat ze erachter ging komen, niet alleen wilde. Ondertussen liep ze de drukke gangen door naar haar kluisje. Eventjes wat wringen, duwen, trekken en ze stond eindelijk voor haar kluisje. Vrij groot was het blauwe ding niet en het ijzeren metalen plaatje met het nummer '694' leek wel beetje bij beetje weg te vagen. Ach ja, deze school was vast zo rijk niet als ze wilde zijn en kon zelfs niet voor goeie kluisjes zorgen. Iemand beukte in op haar schouder, waarschijnlijk maar een onschuldig persoon die bij zijn kluisje wilde komen net als zij, maar Enna was chagrijnig en deed haar voet naar achteren zodat diegene flink onderuit ging. Daarna haalde ze haar sleutel tevoorschijn en deed haar kluisje open. Eens kijken... Huiswerk voor morgen was wiskunde, natuurkunde, geschiedenis en Duits. Boeken erin, helm eruit halen en wegwezen!
Met snelle passen liep ze naar buiten. Het was frisjes maar niet koud, dus ze zou de tocht terug naar huis wel overleven dacht ze met een grijns op haar gezicht. Helm op, jack aan en de rugzak.. Na een paar voorbereidende minuten zat ze alweer op haar geliefde motor en ze startte hem voorzichtig op. Een luid geluid was te horen toen ze de laatste hoek om ging naar de autoweg toe, ze kon nog net een onoplettende brugwup ontwijken en ging toen met full-speed richting huis. De hoek hier om, en daar... Al gauw stond ze voor haar huis. Of ja, haar huis was het toch ook niet echt, maar haar oma's huis dan. Dat was nu dan eigenlijk tot haar gebruik ingezet, en het zou van haar zijn als ze deze school afmaakte.. De gedachte frustreerde haar en ze smeet haar helm naar de hoek van de garage. Waarom wist ze ook niet echt, maar ze raakte er gefrustreerd van elke keer dat ze aan oma's wil dacht. Waarom had ze haar niet kunnen beschermen, van alle mensen op deze verrekte wereld..
Een vrolijk geblaf haalde haar uit haar depressieve gedachten. Ze grijnsde weer en liep met een snelle pas op de deur af. Toen ze de sleutel in het slot stak hoorde ze hoe allebei haar honden met spanning zaten te wachten, maar ze waagden het niet om aan de deur te komen want ze wisten allebei dondersgoed dat dat niet mocht van Enna! Met een snel handgebaar draaide ze het slot om en deed de deur open. Nog voordat ze iets anders deed duwde ze snel de deur dicht, anders kon in ieder geval Devil het wel eens voor elkaar krijgen de straat op te rennen en dat was nou net wat Enna wilde voorkomen. Nadat de deur dichtging kreeg ze een overvloed aan energie opeens op zich af. Devil, de jonge Herder, sprong op haar terwijl hij blafte en kwispelde van plezier. Eghel op zijn beurt was te oud voor al dat vrolijke gedoe en duwde haar bijna omver terwijl hij hevig kwispelde. Enna lachte hardop terwijl ze allebei de honden uitgebreid knuffelde en goedendag wenste.
'Ja, Devil, ik zie je hoor! Rustig nou maar, hé! Eventjes rustig maat, straks loop je mijn oudste vriendje omver en hij kan het niet hebben! Zo ja, aandacht voor beiden, goed zo..' zo ging het meestal wel bij hun in huis. Snel deed ze wat meer eten in de bak van allebei de honden voordat ze terug naar boven spurtte. Weer deed ze haar grijze joggingsbroek aan die losjes om haar heen zat en wisselde ze haar losse shirt in voor haar strakke groene sportshirt. Haar andere sportshirt kwakte ze lekker in de wasmand, die stonk nog van vanmorgen en ze had liever wat schoners aan als ze in het openbaar ging sporten. Gympen aan en ze was eigenlijk wel klaar. Snel pakte ze haar sporttas met een handdoek, deodorant en een flesje water. Sleutels, snel wat schoolboeken erin zodat het ding nog wat woog en... Ho wacht, nog even snel haar zweetbandje aan! Ze gaf allebei de honden nog snel een knuffel voordat ze de deur uitging en de deur achter zich dichtdeed. Water hadden de honden ook nog wel.
Al snel zette ze de pas er goed in. Zo heel ver was de sportschool nou ook weer niet, maar op loopafstand kon ze er nog wel een tijdje over doen. Ze sprong op de eerstvolgende bus waarvan ze wist dat die dicht bij de sportschool stopte en checkte in met haar OV-chipkaart. Sommige mensen keken haar een beetje raar aan, het viel Enna op hoe mensen het nog steeds raar of sexy vonden dat een meisje kort haar had. Enna keek vrolijk om zich heen, zodra ze bij haar bestemming was sprong ze uit de bus. De hoek om en ze kon aan de overkant van de straat de sportschool al zien. Tot haar grote verbazing stond Kayne al op haar te wachten, misschien woonde hij wel in de buurt.. Enna wuifde vrolijk naar hem maar hij leek intensief te staren naar een auto die in de buurt stond. Ze grinnikte en besloot zo zachtjes mogelijk naar hem toe te komen on plaats van haar normale recht voor z'n raap.
'Zeg, wat sta je hier te staren? Als je het dan toch doet, kijk dan naar iets leuks.' zei ze spontaan, niet op een spottende manier maar met een knipoog en een blije stem voordat ze haar arm door de zijne haalde en hem mee naar binnen trok. Of ja, trok, ze trok hem eerst mee om hem aan te zetten en dan moest hij maar zien of hij zich uit haar blije en firme grip wist te wringen of niet. Wel binnen liep ze met Kayne naar de balie waar ze een stopwatch haalde, ze hield alles altijd goed op peil, voordat ze zich glimlachend naar hem omdraaide. Pas nu merkte ze dat ze een wat klein shirt uit de kast had gehaald, hij zat een beetje strak en hij kwam iets boven haar broek uit.. haar broek was natuurlijk wel hoog genoeg.. Ach ja, dan maar zo Enna had geen zin om zich preuts te voelen.
'Nou, waarmee wil je beginnen? Ik heb in principe al gejogd vandaag, maar voor een extra rondje zit ik altijd wel in. Krachttraining doe ik ook, noem het maar.' zei ze vrolijk, met nog een vriendelijke knipoog. Daarna keek ze hem wel kort waarschuwend aan en zei daarbij; 'Weet wel dat wat je ook kiest, ik geen watje ben en ook niet als dergelijke mezelf laat behandelen! Als je iets kiest waar ik niet goed in ben leer ik het maar, en anders maak ik er wel een wedje van.' dat laatste zei ze er met een knipoog bij.

-sorry, slechte post ik weet xD maar ik wilde zo graag schrijven terwijl ik zo veel anders door mn hoofd heb spoken xD

Enna grinnikte zachtjes in zichzelf. Nee, hij had niks leuks gehad om naar te kijken, alleen maar een auto. Enna vroeg zich stiekem af wie er in de auto had gezeten die zo erg Kayne's aandacht had kunnen trekken. Oude vrienden, mensen waarmee hij helemaal niet mee om kon gaan? Enna wist het weer niet zeker. Hij was gewoon een groot mysterie, dat was hij! En op de een of andere manier vond ze dat helemaal niet erg. In tegen deel, weer wat anders dan al die saaie dozen op school die allemaal over zichzelf en hun grote spiermassa konden praten. Iemand met een kern, al moest ze die nog wel zien te vinden.. Ergens deed Kayne haar aan een oude vriend van haar denken. Christof, of gewoon Chris zoals iedereen hem noemde. Een stille man, heel wat ouder dan Kayne en een verleden waarvan je niet zou dromen. Hij had altijd geweten waar hij mee bezig was maar zijn probleem was altijd het samenwerken geweest. Enna had hem een keer een klap gegeven toen hij niet naar haar had geluisterd, wat in een gevecht tussen de twee was uitgelopen. En drie keer raden? Ja, Enna had verloren. Ze vond zelf nog steeds van niet, maar ondanks dat ze had verloren had Chris wat meer in haar gevonden dan in de meeste anderen hier. Enna was er niet om zichzelf als vrouw het tegendeel te bewijzen, ze had gewoon geen andere mogelijk gezien en wilde sterker worden. Nou zou je bijna denken dat dit verhaal in iets romantisch zou overlopen, maar dat deed het echt niet. Chris werd gewoon een van haar beste vrienden daar, iemand die snapte waarom ze wilde weggaan toen haar oma zo ziek werd. Hun laatste missie samen was nog net wat minder dan vier maanden geleden.. De gedachte aan de onverwachte vijandelijke aanval deed Enna verzachten. Ze schudde figuurlijkerwijs haar hoofd en draaide glimlachend naar Kayne om. Duh, wie had er nou zin in een zachtere vorm van Enna? Niemand? Mooi, want zij zelf ook niet.
Ze knikte. Als hij wilde gaan hardlopen moest hij dat lekker gaan doen, zij had vandaag al hard gelopen met Devil en het voelde bijna als verraad om dat zonder hem te gaan doen. Maar ze keek eens in het rond... wat zou ze dan gaan doen? Zo'n fiets-ding vond ze niet geweldig, een beetje fietsen en kijken hoe hard en snel je kon.. nee, dan kon ze beter gaan hardlopen vond ze zelf, en fietsen hield ze best wel lang uit. Ze keek eens omhoog. Er waren sommige lessen aan de gang, obese-vrouwen die aan het dansen waren en mannen aan het krachttrainen.. Krachttrainen? Dat kon ze wel doen! Maar dan moest ze gelijk wel hard beginnen en dan ging ze gelijk ook weer zo asociaal ver weg van Kayne. Nee, dat kon ze ook weer niet maken.
Ze liep eens in het rond totdat ze een leuk apparaatje vond. Een crosstrainer heette het ding kennelijk? Het was bijna een soort loopband, maar dan moest je met beide voeten op een ander plateau gaan staan en ze individueel gaan bewegen. Het beste was nog dat er geen limiet op zat; je kon zelf hard of zacht gaan, het apparaat werkte alleen met jou mee dus ze hoefde nergens aan te komen. Toch wilde ze dan eerst haar spieren eens goed gaan opwarmen. Ze hing haar tas over het apparaat zodat niemand anders hem in zou pikken, en anders hadden ze maar een probleem. Na deze oefening zou ze wel warm zijn om gewichten te gaan heffen ofzo, en dan kon ze altijd nog haar vechttraining op een pop gaan oefenen als ze daar behoefte aan had. Nu eerst warm worden; eerst de benen een beetje gespreid uit elkaar en in een soort halve maan met haar linker arm langs haar linker been en haar rechterarm in een gebogen vorm over haar hoofd mee. Eventjes vasthouden en aan de andere kant precies hetzelfde. Door de neus inademen, en door de mond rustg naar buiten.. Enna was heel erg geconcentreerd, dat mocht dan wel duidelijk zijn. Dat was dan ook precies de reden dat ze bijna pissig omhoog schoot toen ze opeens werd aangesproken. Bijna, maar niet helemaal. Rustig keek ze omhoog terwijl zo in die houding bleef staan. "Hmm?" vroeg ze en bekeek de man die naast haar stond. Hij was groot en een heel stuk ouder dan zij, qua vooroordelen kon ze alvast wel aan de slag gaan...
"Sorry dat ik je midden in je oefening kom onderbreken, maar ik zag je staan en pakte mezelf bij de kraag om je gewoon ronduit aan te gaan spreken." Enna deed een wenkbrauw sarcastisch omhoog. Gewoon ronduit aanspreken, wie dacht de vent wel niet dat hij was hè? Ze was bezig, nee dan werd ze inderdaad niet echt zo graag onderbroken..
"Ga je nou niks terugzeggen?" vroeg de man, zijn stem was ietsje sarcastisch geworden. Enna werd er bijna chagrijnig van, dat zou ze toch wel zelf moeten weten of niet?
"Nou, stiekem was ik bezig met mijn oefening maar-.." ze kwam langzaam omhoog om de man goed aan te kunnen kijken maar kreeg de kans niet om haar zin af te maken.
"Oh, dat geeft niks hoor! Ik vind wat pit wel oké." zei de man met een knipoog. Enna wist niet goed wat ze ervan moest gaan maken. Was hij haar nou ronduit belachelijk aan het maken, of was hij gewoon een hele slechte flirter die op jongere meisjes viel? Kennelijk zag hij de verbazing in haar ogen want hij glimlachte aardig. "Ja, ik denk dat ik ook maar eens moet gaan sporten. Weet jij iets waar ik goed mee kan beginnen? Je ziet eruit alsof je zelf wel pro bent." Enna had het bijna als een compliment ontvangen, maar de knipoog aan het einde van zijn zin brachten haar wederom in de verwarring. Een heet gevoel in haar maag deed haar net langs kijken en ze zag Kayne staan hardlopen. Ze grinnikte en stak toen haar duim naar hem op, zo van; 'keep up the good work!' zoals Chris altijd zei wanneer Enna vroeger aan het trainen was. Daarna keek ze glimlachend terug naar de man en keek eens rond. "Misschien zou u moeten proberen met wat simpels te beginnen, zoals hardlopen of iets dergelijks." zei ze vriendelijk tegen hem. Ondertussen strekte ze haar beiden kuiten, ze ging die man niet tussen haar oefeningen in laten komen, ze wilde zo snel mogelijk beginnen. "Zeg maar jij hoor, meissie. Hmm.. ik zit net te denken.. Ik heb hierna eigenlijk wel vrij van mijn werk, heb je zin om iets te gaan drinken?" Nou was Enna helemaal van het padje af. Of ze iets wilde gaan drinken? Met die vent? Van haar lang-zal-ze-leven niet!
"Nou nee, ik ben hier met een vriend." zei ze terwijl ze naar haat tenen reikte. Haar antwoord was wel kort en krachtig. Ook al snapte ze niks van haar momentele situatie hier met de gozer. "Een vriend? Maar niet je vriendje? Dan kunnen wij toch iets gaan doen? Je hoeft heus niet bang te zijn hoor." Nou werd ze er vervelend van. Ze wilde hier niet uitgegooid worden omdat ze vervelend tegen potentiële klanten deed maar een leugentje voor bestwil hier en daar kon er altijd wel tegen. Ze stapte op haar crosstrainer en glimlachte vriendelijk naar de man. "Wij gingen hierna samen eigenlijk al iets gezelligs doen, en dat stond al langer vast zie je..." ze glimlachte nog steeds maar stiekem moest ze grinniken. Mwah, wat maakte haar het uit dat ze Kayne pas net kende en dat ze niks hadden afgesproken, dat zou die man toch nooit te weten komen en was ze snel lekker klaar ermee.
"Nou, heel jammer vind ik dat. Maar goed, een leuk ding als jij kan bezet zijn.. als je van gedachte veranderd zie ik je bij de bar." Enna keek hoofdschuddend weg. Langzaam begon ze met dit ding van start te gaan, het voelde bijna als marcheren. Alleen had ze helemaal geen zin in die hulpdingen voor haar armen dus bewoog ze die ritmisch langs haar heen. Haar korte haar begon ook mee te gaan naarmate ze sneller ging en toen een deur ergens open ging voelde ze een koude bries langs haar buik gaan. Verdomme, ze had ook een ander shirt aan moeten trekken! Grr, nou dan maar zo. Ze ging niet zielig doen voor een beetje kou, zo was ze nou eenmaal gewoon niet. Nu wist ze dat Kayne ergens achter haar stond met zijn loopband, ze had hem net gezien toen ze zich had moeten omdraaien voor die man die net kwam. Jammer dat ze dit ding niet gewoon simpel kon omdraaien, dan had je er wel een wedje van kunnen wie het snelst zou zijn.

-hoop dat je het niet erg vond dat ik Kayne's oom gebruikte? XD

Kayne klemde z’n kaken op elkaar. Wat deed die ouwe knol daar nu weer? Was hij weer bezig met meisjes te versieren? Kayne draaide zich hoofdschuddend om, waardoor hij ook niet doorhad dat z’n oom bij Enna stond. Hij zette van frustratie ’t programma een beetje hoger, die hij nog net met moeite kon volgen. Hij zag vanuit z’n ooghoeken dat een paar meisjes naar ‘m keken, maar ’t interesseerde ‘m geen reet. Hij was met z’n gedachten bij z’n oom. Wat deed die gozer nu weer hier? Kayne vermoedde dat hij niet gezien geweest was door de oude. Hij zou ’t ongelooflijk vervelend vinden als-ie hier aangesproken werd door z’n oom. Dan moest-ie Enna achteraf ook gaan uitleggen wie ’t was. Kayne sprak niet zo graag over z’n oom. Als iemand zo verzot was op jonge meisjes zoals hij, was hij ’t spreken niet waard. Kayne voelde bijna woede in zich opkomen bij ’t idee dat z’n oom naar Enna zou gaan en haar zou aanspreken. Waarom voelde hij zoveel woede? Hij kende haar toch nauwelijks? Misschien had ’t gewoon met z’n oom te maken en wilde Kayne dat hij nu niet meer iemand in z’n macht had? Hij wist ’t niet precies, hij kon de link ook niet leggen. Hij wist wel dat als z’n oom bij Enna zou gaan staan, Enna heus wel in staat was om zichzelf te verdedigen tegen ‘m. Nee, in dat geval leek Enna niet iemand die terug week. Ze leek hem wel iemand die haar daad bij ’t woord voegde als ’t noodzakelijk was. Hij schudde z’n hoofd, probeerde zich te concentreren op z’n programma, maar een bekende stem achter zich trok z’n aandacht. Hij voelde lichtelijk z’n ontbijt, die hij misschien niet eens gegeten had, naar boven komen en draaide zich om. Misselijkheid, woede en frustratie leken de overname te nemen in z’n lichaam. Hoe durfde hij! Hoe durfde z’n oom het aan om hier in een sportschool meteen naar z’n vriendin te lopen? Kayne schrok van z’n eigen gedachten. Een vriendin, dan. Ja, hij hield zichzelf dat voor. Waarschijnlijk dacht hij van frustratie gewoon allemaal rare dingen, maar in elk geval moest z’n oom ’t niet flikken om dat een tweede keer te doen. Als Kayne straks met Enna uit de sportschool zou gaan – hij dacht er namelijk niet aan om d’r nu alleen naar huis te laten lopen, maar dat zou hij d’r natuurlijk niet vertellen – en hij zou z’n oom hun zien volgen, of Enna zien volgen, sloeg hij ‘m gewoon neer. Kayne was ’t zat om ’t gedrag van z’n oom vanaf ’n afstandje te bekijken. Het was gedaan met z’n angst. Hij had eigenlijk altijd wel schrik gehad dat hij zelf klappen zou krijgen en dat die hard zouden aankomen, maar z’n oom moest ’t goed in z’n oren gepropt krijgen dat hij meisjes met rust liet. En dan zeker meisjes die Kayne wel mocht. Kayne zuchtte. Hij kon nu toch niet meer fatsoenlijk met die loopband omgaan, hij moest eerst afkoelen. Hij zou wel naar Enna gaan, daar kon-ie misschien een beetje stoom afblazen. Kon-ie ook gelijk vragen wat die zak gezegd had. Kayne had maar ’n deel gehoord. Als hij eerder had geweten dat z’n oom recht achter ‘m stond en hij daadwerkelijk naar Enna was gegaan, was-ie er misschien eerder tussengekomen. Hij draaide zich om, graaide z’n handdoek mee en liep naar Enna. Vanaf een afstand zag hij dat d’r shirt een beetje omhoog gekropen was. Dit liet ‘m grinniken, zonder z’n mondhoeken op te trekken natuurlijk. Typisch meisjes om zo rond te lopen. Kayne sloeg z’n handdoek handig rond z’n nek en stopte uiteindelijk bij Enna. Hij sloeg z’n armen over elkaar en leunde tegen ’t apparaat naast ‘m, waarna hij z’n blik naar Enna liet glijden. Zonder z’n blik te vestigen op haar buik – zoals hij hier al vele jongens had zien doen – volgde hij d’r bewegingen. ‘Wat moest-ie gozer net van je die bij je stond?’ vroeg hij onverschillig, alsof de man hem niet bekend voorgekomen was. De schrik sloeg Kayne om ’t hard toen-ie zichzelf bedacht dat Enna misschien vergelijkingen tussen hem en z’n oom had gevonden. Z’n oom had dezelfde ogen als Kayne, alleen had Kayne ze in een net lichtere tint. Maar toch, dat zou je alleen maar te weten komen als je Kayne diep in z’n ogen aankeek. Hij liet z’n blik naar voren glijden, maar hij kon z’n oom nergens vinden. Hij gaf toe dat hij zich ongemakkelijk voelde nu deze man hier ergens rondliep, Kayne wist hoe gevaarlijk hij kon zijn. Hij zou zo jonge, onwetende meisjes kunnen meelokken naar z’n huis. Misschien had-ie dat ondertussen al wel gedaan. Kayne voelde zich misselijker worden dan daarnet, maar hij probeerde ’t in te houden. ‘ ‘k Denk da’k dadelijk maar ’s naar huis ga, ‘k voel me niet zo heel goed,’ zei hij kalm. ‘Volgens mij heb ’k gisteren iets verkeerds gegeten.’ Nee, Enna mocht hier ook niet blijven. Dadelijk kwam z’n oom terug. Rampzalige scenario’s speelden zich al af in Kaynes hoofd. Dadelijk zou-ie haar meenemen. Dan was hij al weg. Ach, Enna zou zichzelf wel redden. Hij stak z’n handen in z’n zakken. ‘Ik denk da’k nu maar ga. Ik zie je morgen wel,’ zei hij, waarna hij zich omdraaide en wegliep. Hij smeet de handdoek achter zich, maar niemand vroeg ‘m om ‘m op te komen rapen. Toen hij buiten was, haalde hij diep adem en liep langzaam richting zijn huis.

- Beetje een gek einde, maar laat de drama maar beginnen als je wilt

Toen ook Kayne naast haar kwam staan trok ze grijnzend haar rechter wenkbrauw op.
'Oh, niks bijzonders, alleen of ik een drankje wilde doen met hem.' ze meldde alleen niet of ze op zijn bod was ingegaan of niet, waar wilde ze eerst zijn reactie op weten voordat ze die prijsgaf, dat vond ze veel leuker. Ze was tenslotte echt een plaaggeest maar op de een of andere manier vond ze het bij Kayne extra interessant om zijn reactie te weten.
Ze haalde haar schouders voor zichzelf op. Waar was ze nou weer mee bezig, beetje aandacht zoeken van haar grote vriend hier? Ach kom op Enna, sprak ze zichzelf toe. In het leger had ze bijna altijd met mannen om zich heen gezeten, niet zo veel vrouwen kwamen voor daar. Ella was in principe niet de enige vrouw die Enna daar had gekend, maar bij uitstek de enige waar ze echt respect voor had gehad. Ella was niet gekomen voor de sensatie of omdat ze niks anders kon, ook niet omdat ze iets achter wilde laten of een traditie wilde volgen van haar ouders of grootouders. Nee, Ella had genoeg gehad van haar vriend toen. Haar haar afgeknipt en had voor eens en voor altijd voor zichzelf bewezen dat zij zélf een sterke vrouw was die niemand nodig had om echt te overleven. Enna had toen nog wel echt naar haar opgekeken ook al zei ze van niet.
'Hmmm?' Enna had iets gemist. Zei Kayne nou dat hij naar huis ging?
'Hé jij daar, stop!' ze trok Kayne net iets boven zijn elleboog terug en draaide hem om.
'Zomaar mij een beetje laten zitten hè, en zeggen dat je niet lekker bent. Wat een manieren heb jij toch ook af en toe.' hoofdschuddend keek ze hem afstraffend aan, maar gaf hem toch een knipoogje om aan te geven dat het een grapje was. Ze pakte haar tas op en kwam naast hem staan.
'Wel, waar wacht je nog op? Ik ga je mij hier echt niet alleen achter laten hoor, straks moet ik nog echt een drankje gaan doen met de creeper van net.' zei ze vrolijk en maakte aanstalten om naar buiten te gaan. Ze had toch maar een klein beetje oefeningen gedaan en was verder nog niet eens zo ver gekomen om echt aan te gang te gaan, wat ze ook niet zo erg vond. Ze kon morgen weer gewoon met Devil gaan rennen, dan had ze haar training voor een dag nog wel gehad.
Op weg naar de uitgang hoorde ze opeens een bekende stem van eerder vandaag.
'Is dat die vriend van je?' Enna draaide zich om en voelde zich nog bijna rood aangloeien ook. Slik, verdomme slik Enna! zei ze zichzelf. Ze knikte en wilde zichzelf weer omdraaien maar voelde een lichte drang om te blijven staan. Toen ze zag waar dezelfde oudere man van net naar zat te kijken voelde ze zich wel kwaad worden. Het was gewoon not-done om in een gesprek, ook al was dit geen gesprek, naar een vrouw haar voorgevel te kijken. Zou je straf krijgen om iemand voor zijn of haar bek te slaan? Dan kon ze in ieder geval niet terug komen hier naar toe en dat moest ze ook niet echt hebben.
'Kayne, waar zei je ook al weer dat je heen ging?' ze wilde zo snel mogelijk weg hier en wees met haar ogen erg veel naar de deur, hopend dat hij de tip zou krijgen.