Het medaillon

Onderwerp: Het medaillon ma okt 31, 2011 8:50 am

Pijn.. Het brande. Het brandende gevoel was niet te beschrijven. Het was alsof je door speren doorboord werd, duizenden speren.. Pijn..
Haar adem stokte. Ze kreeg geen lucht meer. Met de laatste lucht uit haar longen, Schreeuwde ze naar de donkere lucht boven haar. Het was een ijzingwekkende kreet, die zelfs de hemel hoorde. De grond beefde onder haar voeten. ''Hoe kon dit gebeuren?!'' Waren haar laatste gedachten voor de in de duisternis onder haar viel...

Ze liep terug van school. Het was laat. Ze had een zware dag gehad. Haar oma was overleden, en op school werd ze in elkaar geslagen.
Het was 6 uur toen het gebeurde. Ik weet het nog...
Het regende verschrikkelijk. Ze liep over straat, doolend haar weg naar huis te zoeken. Toen zag ze wat in de put glinsteren. Ze strekte haar arm, en trok het eruit. Het was een medaillon. Een prachtig zwart medaillon. Iets in haar zei; laat het vallen, ga weg hier. Maar ze verdrong die gedachten.
Ze ging zitten op de stoep, en wrikte aan het medaillon om het open te krijgen. Auto's passerden, en reden door plassen voor haar. Ondertussen was er niks meer droog aan haar.
Plots ging het medaillon met een zachte klik open. Er ontsnapte een zure lucht. Plots flitste er een gedachte door haar hoofd, een natuurlijke gedachte die ze niet kon sturen. speel het medaillon.. Ze wond het medaillon op, en het speelde en zacht, treurig liedje. Maar het was een prachtig lied. Op het moment dat de laatste noot afgelopen was, kwam er een afschuwlijke pijn door haar heen. Ze wist niet wat er aan de hand was.. ze kon niks doen, ze stond aan de grond genageld.. Plots bewogen haar armen, en benen. Als een marionet liep ze naar het midden van de straat. De auto's waren weg. Al het geluid. Alleen nog het enorme kabaal van donderslagen boven haar. Ze storte op de grond. Ze greep met haar hand naar haar borst.

Pijn.. Haat.. Het brande. Het brandende gevoel was niet te beschrijven. Het was alsof je door speren doorboord werd, duizenden speren.. Pijn.. Haat..
Haar adem stokte. Ze kreeg geen lucht meer. Met de laatste lucht uit haar longen, Schreeuwde ze naar de donkere lucht boven haar. Het was een ijzingwekkende kreet, die zelfs de hemel hoorde. De grond beefde onder haar voeten. ''Hoe kon dit gebeuren?!'' Waren haar laatste gedachten voor de in de duisternis onder haar viel...

Een wateroppervlak. Zwart water. Duisternis. Opeens schrok April wakker. ''Waar ben ik?''
Ze zweefde boven een glad wateroppervlak. Ze had haar oude natte kleding nog aan, en het medaillon in haar handen. Er was alleen maar duisternis. Ze kon alleen maar om haar heen kijken, zoekend naar 1 lichtpunt..
Uiteindelijk greep haar moed bij een, en durfde een stap te zetten, naar het wateroppervlak.
Ze stond op het water. ''dit...dit is onmogelijk!'' Ze stond daar zo voor vele minuten, rond kijkend, naar iets zoekend...
Ze hoorde een kreet. Ze keek in het water oppervlak, en zag een meisje gillen. Zij was het meisje.
Net op dat moment werd ze naar beneden gezogen, in het water.

Alleen water. Ze had die brandende pijn weer. Ze greep naar haar borst en wou gillen van de pijn. Alleen een paar luchtbubbels kwamen uit haar keel. Ze merkte dat ze geen lucht meer kreeg. Ze greep naar haar keel, en worstelde met haar lichaam tegen de pijn. Ze raakte in paniek. Ze zou sterven.
Weg. Alles was weg. De pijn, haar lucht, haar marteling. Ze hing levenloos in het water.
Plots keek ze op. Haar ogen waren anders. Ze waren zwart. Er klonk een scheurend geluid, alsof boten braken, en huid opengescheurd werd. Het water kleurde langzaam rood om haar heen. Tussen haar schouderbladen kwamen 2 zwarte vleugels. Inkt-zwarte veren. Ze waren groot, 2x zo groot als zijzelf. Ze werden langzaam gevormd uit het bloed dat in het water zweefde. De uiteinde van de vleugels kleurde rood. Bloedrood. April gaf geen kik. Ze zij niks, deed niks, maar keek alleen met een lege blik vooruit. Plots onstond er een glimlach rond haar mondhoeken. Die lach werd groter, en er ontstond een lach. Een lage, duistere lach. Ze gooide haar hoofd in haar nek, en lachte de lucht uit haar longen.