Don't give a damn about what they say.

Met zijn pet op zijn hoofd, liep Red met zijn handen in zijn zakken verschillende steegjes door. Het was nog redelijk vroeg, maar hij was al wakker. Vanmorgen waren zijn ouders vertrokken. Hij had ze uitgezwaaid. Die zouden voor een jaar – als het niet meer was tenminste – in een caravan de hele wereld rondreizen. Nou ja, hij wenste ze veel plezier. Hij had best wel veel geld gekregen van zijn bezorgde moeder. Hij gaf toe dat zijn ouders rijk waren, maar zo gedroegen ze zich totaal niet. Ze hadden geen dure merkkleding aan en zo. Hij ook niet. Hij had een spijkerbroek, een wit shirt en een rood met wit jasje. Hij had handschoenen waarvan de plek waar je vingers in moesten afgeknipt. Dus de gaten begonnen nu vlak boven zijn knokkels. Het waren zwarte handschoenen. Het was zijn gebruikelijke kledingstijl en hij vond er helemaal niks rijks aan of zo. Hij had ook geen zin om zich rijk te gedragen. Trouwens, ze hoefden niet te weten dat ze een beetje meer geld hadden dan anderen hadden. Hij vond het goed zo. En zijn ouders hadden er immers hard voor gewerkt. Hij verdiende zelf ook wat met zijn bijbaantje. Hij keek even om zich heen en besloot toen om naar het pleintje te gaan. Hij woonde hier al zeventien jaar en toch vond hij het nog steeds een superleuke plek hier. Nou ja, zijn ouders wouden nooit verhuizen. Ze wouden de wereld rondreizen, maar Red had niet meegewild. Hij wou dat zijn ouders eens lekker rustig aan deden met hun tweeën en omdat hij zeventien was, had zijn moeder na lang aarzelen toch besloten om te gaan, tot verrukking van Red. Hij hield ervan als hij zijn zin kreeg in dat soort dingen. In zijn moeder overtuigen en haar laten genieten op een vakantie. Zijn vader was vroeger, in zijn zeventiende jaar, eigenlijk hetzelfde geweest als Red. Alleen had hij bruin haar en hij heette Blue. Red was trots op zijn vader en dat liet hij elke dag ook goed merken. Maar nu kon dat dus even niet meer. Maar hij ging zijn vader natuurlijk wel elke dag bellen. Daar ging hij ’s avond een uurtje vrij voor houden. Zijn vaders grootste trots was Red en als Red opeens in een jaar een vriendin zou krijgen, zou zijn vader nog trotser zijn dan hij al was, alhoewel hij Red daar gelukkig wel zijn tijd in gaf. Hij zag wel. In een jaar kon immers veel veranderen. En hij ging goed zijn best doen voor zijn voorlaatste jaar school. Het was allemaal voorbijgevlogen, de tijd. Hij sloot zijn ogen en keek om zich heen, waarna hij overstak en ging zitten op een schans. Hij kon wel skateboarden en stuff. Hij had zijn skateboard ook meegenomen. Hij zette die bovenaan op de schans neer en rolde met het skateboard heen en weer, waarna hij een paar flips deed en weer terugkwam bij het begin, toen hij opeens iets hoorde. Hij keek op. Zijn felrode ogen bleven naar een persoon kijken. ‘Hoi,’ zei hij en hij stak zijn hand op.

- Iedereen welkom -

Genietend keek Red richting Danny. Ja, hij kon er echt van genieten als iemand aan het skateboarden was. Hij vond dat Danny het echt professioneel deed. ‘Cool!’ zei Red dan ook, terwijl hij naar Danny bleef kijken. Zijn grapje had hij maar gewoon weggewuifd. Ergens was het ook wel geestig geweest, maar goed. Hij grinnikte even. ‘Jij kunt er ook aardig wat van!’ vond hij en hij glimlachte Danny vriendelijk toe. Eindelijk had hij iemand ontmoet waarmee hij goed kon praten, kon lachen en die ook nog eens even sportief was als hemzelf. Hij bleef kijken naar Danny. Schatje? Had hij had over een meisje? Red voelde zijn wangen kleuren en keek opzij. Oh, hij had het over de schans. Hij liet zijn verwarring en zijn ontdekking niet merken en knikte. ‘Laten we dat dan maar doen!’ zei hij lachend. Zijn rode wangen waren gelukkig verdwenen, al even snel als ze gekomen waren. Hij zette zijn skateboard neer. Hij ging dat ‘schatje’ dan maar eens nemen, zoals Danny het noemde. Hij begon te rijden op de wieltjes richting de schans en zette zich op het juiste moment af. Hij vloog door de lucht en kwam even later weer handig neer. Hij sprong op de grote schans heen en weer en maakte steeds meer balans en vaart, zodat hij lekker overal een beetje kwam met zijn skateboard. Hij duwde zijn lichaam tegen het board zodat hij omhoog schoot. Hij sprong van zijn skateboard, hield zijn hand naar beneden om zijn board vast te houden, liet zijn voeten even in de lucht gaan, zette die daarna weer op het board neer en ging in volle vaart weer naar beneden. Hij voelde de adrenaline door zijn aderen gaan en sloot genietend zijn ogen, iets wat voor een beginner een fatale fout geweest zou zijn. Slippend – het klonk toch ongeveer zo toen hij zijn voet neerzette en niet meteen rende, mede dankzij dat hij niet genoeg kracht zette om stil te staan – kwam hij bij Danny tot stilstand. ‘Ik heb het schatje genomen,’ zei hij lachend. Hij vond het wel een geestig woord. Ook in de zin van hoe Danny hem gebruikte viel hem totaal niet tegen. Danny was een beetje hemzelf, maar ook met compleet andere delen aan zich. Red liet zijn ogen zakken naar Danny en zette zich op de schans neer. ‘Probeer maar over me heen te springen,’ zei Red en in zijn ogen was zelfzekerheid te zien. Hij had het nodig, wilde hij zijn vertrouwen in Danny niet schenden. Vol vertrouwen keek hij Danny aan. ‘Kom maar, je kunt het,’ moedigde hij Danny aan en hij glimlachte naar de zwartharige jongen, waarna hij zich schrap zette.

- Ik dacht eerst de hele tijd dat Danny een engel was Don't ask me why, stupid reason En ik zit met het liedje 'Prison break Anthem' in mijn hoofd -