Strange feelings...

Boos en trillerig veegde Icicle een lok achter haar oor. Ze wreef over haar gezicht, terwijl ze het in haar hoofd probeerde te krijgen wat er net gebeurd was. Het was gewoon erg raar. Nog nooit had ze problemen met die mensen gehad over het op zichzelf wonen en nu in een keer wel. Ze had hun het uitgelegd en ze hadden geen enkel respect voor haar situatie gehad, waarop Icicle sowieso al boos was. Waarom accepteerden ze gewoon niet dat zij het geaccepteerd had dat haar ouders dood waren, dat ze hun wensen moest vervullen door in het huis te leven en niet op de straat? Ze zuchtte, terwijl ze zichzelf aankeek in de spiegel. Ze schudde haar hoofd verward. Het zat namelijk zo: vanmorgen waren er twee mannen in blauwe uniformen gekomen, hadden gevraagd wie hier woonde omdat ze een aanklacht hadden binnengekregen – Icicle vermoedde sterk dat het de buurvrouw was, dat mens bemoeide zich immers overal mee – en hadden gezegd dat als er niemand zou zijn voor haar om op het huis te passen of als zij niet meer alleen zou zijn, ze het huis zouden overnemen en te huur zouden zetten. Maar morgen zou ze het bewijs van de huurbetaling eens laten zien. Ze ging zich niet uit haar eigen huis laten zetten! Boos sloeg ze met haar vuist op tafel, terwijl ze verward haar hoofd schudde en haar hoofd weer in haar handen begroef. Waren haar ouders er nog maar, dan zouden die zeker hebben gezegd wat ze zou moeten doen. Ze was de laatste tijd steeds meer gaan twijfelen aan zichzelf en aan het overnemen van het huis. Ze kon de huur dan nog wel net betalen omdat ze soms een job ging uitoefenen, maar het zou ook niet meer lang duren voordat ze die niet meer kon betalen. Ze zat nu al krap met school. Ze zuchtte, liep de trap op en pakte haar skateboard, het enige ding dat haar nog vrolijk kon maken. Ze begon toen de afdaling naar beneden en sprong de laatste vijf treden van de trap, waarna ze soepel op de grond neerkwam en weer rechtstond. Dat die val goed was gegaan, daar had ze geluk mee. Zou ze nu eigenlijk wel gaan skateboarden? Ze was overstuur en trillerig, niet echt de juiste ingrediënten voor te gaan sporten. Ze schudde koppig haar hoofd.

Ze pakte haar skateboard op en liep richting de deur. Haar woede zakte langzaam weg. Ze ging voor de spiegel staan en trok haar kleren een beetje netter. Zo, dat zag er toch iets beter uit. Ze droeg een shirt dat vlak tot haar navel kwam en waarvan de mouwen tot vlak onder haar schouders kwamen en een spijkerrokje. Ze draaide even overdreven rond en moest lachen. Het ijs was gebroken en ze voelde zich weer iets fijner. Ze trok de deur open en liep naar buiten. De buitenlucht voelde heerlijk tegen haar aan. Ze sloot haar ogen en glimlachte naar de zon. Eigenlijk was het best raar. Normaal veranderden haar gevoelens nooit zo snel. Als ze kwaad was, was ze wel voor een tijdje kwaad. Haar benen brachten haar ondertussen richting het pleintje. Nou ja, haar benen? Beter gezegd: haar voeten. Ze grijnsde. Wat dacht ze toch ook weer ingewikkeld. Ze moest denken aan de prom. Ze bloosde. Dat kusje op Axels wang zat nog diep in haar gedachten. Trouwens, dat wat erna gebeurde ook, alleen, als ze daaraan dacht, kreeg ze steeds weer opnieuw dat rare gevoel. Het gevoel dat haar een beetje beangstigde omdat ze het nog nooit gevoeld had, maar ook omdat het een fijn gevoel was. Ze kwam bij het pleintje aan en zette haar skateboard op de schans. Daarna liet ze zich van de schans gaan. Ze zette zich zo goed mogelijk af en bewoog sierlijk heen en weer, haar haren zwaaiend achter haar aan. Ze had niet door dat iemand op het pleintje kwam.

- Axel -