Ja hoor, weer een nieuwe buurt om te verkennen. Maar deze keer zou ze hier blijven, ze had het gevoel dat als deze plek niet goed was, geen enkele plek goed zou zijn. Wauw... zo negatief. Ze schudde haar hoofd en plakte een glimlach op haar gezicht. Het was iets dat ze altijd al had gedaan. Een glimlach die zei; Alles is goed met me, geen zorgen. Achter deze glimlach zit niets verborgen. Wat dus een leugen was. Maar om een of andere manier kon die glimlach vragen ontwijken. Ze hoorde haar moeder nog vaak zeggen; ‘Waar was je heen?’ en dan haar antwoordt: een glimlach; geen zorgen, ik houd niets verborgen. En dan vroeg haar moeder nooit verder. In gedachten verzonken slenterde ze de straten door. Pas na een tijdje had ze door dat ze was aan het wegdromen. Ze moest snel gezelschap vinden, ze haatte het om alleen te zijn. Dan begon ze te denken over haar leven en blah, blah, blah... Ze stopte met slenteren en keek vragend om zich heen. Wat een goed begin.... De weg kwijt... Ze had zich voorgenomen om niet te ver van haar huis weg te dwalen en goed op te letten waar ze heen ging. Rustig als ze was, stapte ze verder. Tot ze uiteindelijk bij een kleine speeltuin kwam. Een paar kleine kinderen renden langs haar heen, waardoor er eentje bijna tegen haar aanliep. Een snelle sorry in Itami’s richting en dan rende het kind weer verder. Itami keek het kind na, daarna keek ze naar een schommel en ging ernaar toe. Ze ging er rustig op zitten. Er kwamen blijkbaar maar een paar mensen langs deze speeltuin, of ze was op een minder druk tijdstip. Waarschijnlijk het tweede. Kleine kinderen waren er allesinds genoeg. Ze sloot haar ogen voor een paar tellen en draaide maar wat met de schommel. Dit was eigenlijk wel een leuke plek om te zijn. Na die gedachte opende ze haar ogen weer en keek ze naar de lucht, die helderblauw was. Plots trok er een klein meisje aan haar kleren. Itami keek het meisje aan en glimlachte. “Wat is er?” vroeg ze rustig. Het meisje keek haar met grote ogen aan en opende haar mond, die ze daarna terug dicht deed. Blijkbaar wou ze iets zeggen, maar bedacht zich toen. Itami bleef het meisje vragend aankijken. Ze kon wel raden wat het meisje wilde. “Wil jij op de schommel?” vroeg ze dan maar. Het meisje knikte en glimlachte, Itami glimlachte terug. Ze stond op en hielp het meisje op de schommel. “Duwen?” vroeg Itami. ‘Nee, niet duwen.’ Zei het meisje snel. Ok, dan niet. dacht Itami en ging op haar hurken naast het meisje zitten.
