A day to talk

Qeya was net onderweg naar het speeltuintje. Daar had ze met Vincent afgesproken, Qeysa dacht lachend terug aan de avond ervoor. Ze had haar lange, rode haren gewassen en ze hingen nu in lange slierten om haar heen, terwijl de wind het liet dansen om haar hoofd wanneer een briejse af en toe langskwam. Lýr Arog had erop gestaan om mee te gaan, maar Qeya had het toch geen goed idee gevonden. Ze vond Vincent heel erg leuk, maar nog niet zo goed en ze vond het dus geen goed idee om een 4 meter grote albino anaconda mee te nemen. Ook zou ze daarmee de rest van de mensheid afschrikken. Al maakte dat haar eigenlijk niet zo heel veel uit. Maar zo had ze Lýr nog een hamster te eten gegeven en hem naar buiten gelaten. Hij kon goed voor zichzelf zorgen, en in deze hitte vond ze het zielig om hem alleen binnen te laten. Ze had vandaag een enkel wit topje aan, met een print van een grote draak aan de voorkant, die overliep naar de achterkant. En dan witte jeans en eenvoudige licht-blauwe All-stars. Ze liep stevig door, ze wou nu niet te laat komen. De kindertjes kwamen langs haar, en eentje botste tegen haar op. Het kind keek haar onschuldig aan, en Qeya liep maar door. Ze had geen zin om ruzie te maken en liep maar door. De wereld stond in bloei en Qeya voelde zichzelf voor het eerst in lange tijd ongewonden en rustig. Ze liet een bloesem-boom in de buurt nog meer bloeien door haar aanraking, en bleef staan. Ze zag Vincent nog nergens. Qeya liep maar door en ging op een van de schommels zitten. Vandaag zou ze eens zien wat ze zou vertellen, maar eerst moest Vincent nog komen. Qeya voelde een opgewonden borrel in haar buik, en een wolkje in haar hoofd. Wanneer kwam Vincent?

-Vincent only ^^-

Qeya was in gedachten verzonken, ze dacht na over de avond ervoor. Ze vond Vincent écht heel erg leuk, maar ze vocht zelf met haar gevoelens. De enige andere bij wie ze het ooit gevoeld, had haar in de steek gelaten toen ze hem het meest nodig had gehad. Nog een reden waarom waarom ze weg was gegaan van haar oom en tante. Qeya bloosde bij de gedachte aan gisteravond, en opeens uit het niets voelde ze twee handen op haar ogen.
‘Raad eens wie er is.’ zei de stem die Qeya nu maar al te goed kende. Een fijn gevoel borrelde op bij Qeya, en ze sprong op van de schommel en vloog hem om de hals.
"Jou ken ik nog wel!" zei Qeya blij en een klein beetje verleidelijk. Opeens realiseerde ze zich dat ze intuitief had gehandeld, en liet hem blozend los. Ze kon zich wel slaan, ze had hem zomaar om de hals gevlogen. Ze bloosde nog steeds, zou hij nog steeds zo zijn als de avond ervoor? Ze had zichzelf toch wel wat sterker bedacht, dat ze haar echte gevoelens nog wel wat meer kon verbergen, maar haar stomme hoofd hield niet op met blozen en haar hand pakte zonder ook maar enige verstandige toestemming Vincent's hand.
"Kom je erbij zitten?" vroeg Qeya aan Vincent, met een ondeugende twinkeling in haar ogen. Qeya gaf het al een beetje op om met zichzelf te blijven vechten en besloot te doen wat ze wou.

Qeya werd warm vanbinnen toen Vincent grijnsde, Dat betekende dat hij niet boos was geworden, of het erg vond, toch? En dat was goed! En dat hij ook een beetje rood was geworden na de omhelzing was ook alleen goed, bedacth Qeya zich. En als hij zo glimlachte kon ze hem nauwelijks weerstaan, al deed ze haar best om dat wel te doen. En hij kwam naast haar zitten, gezellig met z'n tweetjes. Qeya kon het niet laten om zich helemaal warm te voelen, een vliegerig gevoel in haar buik.
‘Wat ben je lief en schattige nou als je bloost Qeya.’ zei Vincent op een wat plagerige toon, en Qeya bloosde daardoor nog meer. Was het zo te zien? Qeya was daardoor bijna helemaal rood geworden, iets wat ze al helemaal bijna nooit had gehad. Damn it, waarom kon haar hoofd ook niet gewoon afkoelen? En toen streelde Vincent langs haar rode haren heen, en Qeya voelde zich weer helemaal warm worden. Hij keek haar met een lieve en verleidelijke blik aan, en nou had hij erom gevraagd. Qeya boog zich naar voren, en zoende hem. Net als de avond ervoor, heel zacht. Qeya voelde de vlinders vliegen, maar probeerde dat gevoel nog steeds een beetje te onderdrukken. Hoe was het dan ook zo snel gekomen? het was nog steeds een vage vraag in haar gedachtes, maar het was toch echt wel zo gekomen. En toen herrinnerde Qeya zich weer waarom ze hier met Vincent zat. Niet om met hem te zoenen, maar omdat ze met hem wilde zijn en daarvoor moest ze eerlijk zijn. Het was al een geheim die de meesten niet kende, maar als ze bij Vincent wilde blijven moest het er vroeg of laat wel uitkomen, en dan wou ze gelijk eerlijk zijn voordat hij er zelf wel achter kwam. En Qeya wilde heel graag bij hem zijn, ze had dat gevoel nog niet eerder gehad en ze wilde dat gewoon heel graag, dus ze besloot het maar gelijk te zeggen, en hopen op he beste, dat Vincent het niet al te erg vond en dat hij haar ook nog wilde blijven zien. Qeya leunde weer terug, en kreeg en ongelukkige blik op haar gezicht. Ze zuchtte, en keek Vincent half-verliefd en half-diep ongelukkig aan. Ze begon een beetje stotterend, ze wist niet precies hoe ze het moest brengen, dat ze dood was, maar gelukkig kon Vincent alleen haar uitdrukkingen lezen en niet haar gedachtes.
"Euhm.. V-vincent, i-ik moet je wat vertellen. Ik vind je echt heel leuk en aardig en lief, en ik hoop dat dit dat niet veranderd, maar ik moet je dus iets vertellen." Qeya slikte nog eens, het moest eruit en ze hoopte dat Vincent hier geen verkeerde interpretatie van kreeg.
"Ik ben anders, dan de meesten hier. Anders dan jij, bijvoorbeeld. En dat is niet van dat ik een ander karakter heb, maar ik.. ik.." Qeya wist niet dat ze het zo erg kon vinden om het Vincent te vertellen, maar hij was een mens en het voelde zo raar.. ze was dood, maar alsnog kon ze zulke gevoelens wel hebben? En wist hij wel van Engelen, überhaubt? Qeya was diep ongelukkig, wat nou als hij haar niet meer wilde kennen als ze zei dat ze een dood mens was? Qeya schraapte haar keel, en keek Vincent recht aan, met dezelfde blik als eerst.
"Ik ben.. dood, een Engel.." dat laatste kwam er als een zucht uit, en Qeya wachtte gespannen op wat hij zou zeggen. Het liefst wou ze in tranen uitbarsten , waarom had ze hem ook niet kunnen ontmoeten voor het 'ongeluk' ? Qeya keek Vincent hoopvol aan, en ze hoopte zo erg dat hij het niet erg zou vinden, en dat hij wist wat een engel was, anders kon zelfs dit een komisch einde krijgen.

Na zijn opmerking begon ze zelfs nog meer te blozen en was ze nog schattigere, Vincent streek nog een paar keer rustige door haar haren. Qeya boog zich naar voren en zoende hem, Vincent liet zich even meeslepen en deed zijn armen om haar middelen en speelde met zijn tong om de haren. Vincent probeerde het gevoel te negeren en zich te beheersen maar het voelde zo lekker en goed. Toen hij zijn beheersing weer vond keek hij met een grijns naar Qeya hij voelde de vlinders in zijn buik hoe was het zo snel gekomen. Hoe kon hij zo snel verliefd geworden zijn Vincent schudde even zijn kop en richten zijn verliefde blik weer op Qeya ze waren hier om te praten herinnerde hij zich ineens weer maar ze leek totaal dicht geslagen te zijn. Waardoor het net leek of er een soort van stilte ging vallen en Vincent keek haar aan met een starende blik en verliefde blik aan. Ze was echt mooi maar toen ze zuchten en haar blik ineens veranderen naar half ongelukkige en verlief keek hij haar vragend en wat sombere aan. Voordat hij kon vragen wat er scheelde begon ze al te spreken. [/size][/font][color=black][font='Verdana']‘Euhm.. V-vincent, i-ik moet je wat vertellen. Ik vind je echt heel leuk en aardig en lief, en ik hoop dat dit dat niet veranderd, maar ik moet je dus iets vertellen.’ Vincent glimlachte liefjes en ging wat dichterbij haar toe zitten. Ze liep wel erg hard van stapel nou hoewel ze erg leuk was en hij ook wat voor haar voelde. Maar dit ging wel iets te snel misschien dat het better was om elkaar beter te leren kennen voordat ze een relatie beginnen. Vincent streeld zachtjes over haar haar. ‘Qeya ik weet hoe je, je nou voelt ik vind jou een geweldige en leuke meid maar laten we nou even rustige aan doen we kennen elkaar net, oke?’ Hoewel ze niet echt leek te luisteren, Vincent luisterde rustige naar haar. ‘Ik ben anders, dan de meesten hier. Anders dan jij, bijvoorbeeld.’ Zei ze Vincent begreep even niet waar ze naar toe wou en schudde zijn kop dat maakte haar zo special vond hij ze was leuk grappige en durfde dingen. ‘Qeya…’ Zei hij wat streng naar zweeg al weer. ‘En dat is niet van dat ik een ander karakter heb, maar ik.. ik..’ maar ze stopte Vincent keek haar wat vragend aan en pakte haar hand. En streelde sussend haar haar. Hoewel er niks meer kwam. ‘Wat is er, Qeya?’ zei hij met een sussende stem, en keek Qeya met een vriendelijke en sussende blik aan hij zou er voor haar zijn. Qeya schraapte haar keel en keek hem recht aan. ‘Ik ben.. dood, een Engel..’ Het kwam er als een zucht uit en Vincent schudde zijn kop dat kon niet. Was dit een grap als dat zou was vond hij hem niet echt leuk. Maar haar blik haar houding alles zou dat ze de waarheid moest spreken. Vincent sprong van de schommel af en liet meteen haar hand los. Waarna hij een paar stappen achteruit deed hij zag de hoopvolle blik van haar maar schudde een paar keer zijn kop. En begon wat te ijsberen en liet een paar zuchtte uit zijn mond uitsnappen. Was hij verliefd geworden op iemand kreeg hij dit. Vincent probeerde zichzelf wat te kalmeren wat zonder succes was en keek met een verwarde blik naar Qeya. ‘D-da-dat ka-kan niet.’ Hoewel het er niet echt zeker uitkwam in zijn hoofd dacht Vincent: laat dit een flauwe grap zijn, laat dit een grap zijn. Vincent hield op met ijsberen en bleef recht voor Qeya staan.

Qeya voelde zich eigenlijk best wel goed toen Vincent zei dat ze het rustig aan moesten doen, en daardoor kon Qeya toch nog wel net een glimlach voortbrengen. Ze wensde dat e dit had hoefde te vertellen, maar al kende ze Vincent nog niet zo goed, hij moest het weten voordat hij zei dat hij het rustig aan zou willen doen. Hij wou het haar duidelijk maken, maar Qeya probeerde hem rustig te laten zien dat ze hem dat echt wou vertellen, voordat hij andere constateringen maakte. Dat had ze nodig, dat hij de waarheid wist. Qeya was blij dat hij haar hand vast had gepakt, maar alleen nog meer ongelukkig toen hij opsprong van de schommel op haar informatie. Hij had haar hand losgelaten en begon hij te ijseberen. Qeya wilde het liefst gewoon dat ze het net had verteld, maar de waarheid moest toch ooit een keer aan het licht komen? Op welke manier dan ook, en Qeya voelde zich zoals ze in lange tijd niet meer had gevoeld. Hij keek haar met en verwarde blik aan, en bleef voor haar staan.
‘D-da-dat ka-kan niet.’ zei hij, al kwam het er niet al te zeker uit. Dan wist hij toch wel wat een engel was? Qeya kreeg bijna tranen in haar ogen, en liet ongelukkig haar hoofd vallen. Ze was gewoon stom geweest, ze had het pas veel later moeten vertellen.
"Vincent, ik moest het je wel vertellen. Ik kan het gewoon niet uitstaan als jij van iedereen de waarheid niet weet." zei Qeya zachtjes, en ze keek hem recht aan. Haar blik had alles in haar ogen, spijt, verdriet, hoop, eerlijkheid en het feit dat ze toch nog steeds verliefd op hem was. Daarom had ze niemand bij haar in de buurt laten komen, ze wilde niet dat iemand haar zo kon laten voelen.
"Het spijt me.." zei ze nog zachtjes, en ze liet haar hoofd hangen waardoor haar rode haren voor haar bijna betraande ogen vielen. Waarom ook, waarom moest ze Vincent nu pas leren kennen? Als ze hem nou eerder had leren kennen had ze dit allemaal niet hoeven te zeggen, had ze er niet eens zelf geweten.

Haar hoopvolle blik verdwijn meteen toen hij opgesprongen was en met een ongelukkige blik keek Qeya hem aan. hoewel hij haar niet zo wou zien ze leek wel gebroken kan hij het niet helpen. Vincent liet nog ene paar duidelijke zuchten los en bleef haar strak aankijken hij wist niet hoe hij moest doen of wat hij moest zeggen. Vincent probeerde zijn gevoelens voor haar te negeren maar die blik van haar maakte hem ook ongelukkige. Vincent schudde zijn kop en probeerde zichzelf wijs te maken dat ze niet goed was maar die blik haart stem alles zei tegen hem dat ze de waarheid sprak. ‘Het spijt me..’ Zei ze nog zachtjes en liet haar hoofd hangen waar door haar rode en mooie haren voor haar betraande ogen vielen. Het voelde alsof er iemand een mes in zijn hart stek en tegelijk tijd een gek in zijn maag aan het trappen was. Vincent knielde voor haar neer en keek haar sombere aan. Hij wou met haar zijn of ze nou een engels was of gewoon gek was. En alles in zijn lichaam zie dat ze de waarheid zie. Met zijn hand streelde hij zachtjes Qeya gezicht. ‘Is het echt waar?’ Vroeg hij met een zachte stem en kaak heer met een sombere blik aan. En keek diep in haar mooie blauwe ogen.

Qeya zag en hoorde dat Vincent nog een paar keer luid zuchtte, en ze liet zelf haar hoofd nog hangen. Het voelde alsof iemand haar hart eruit had gescheurd, al voordat ze hier naartoe was gekomen. En dan, toen ze bij Vincent was, had ze het gevoel gehad dat haar hart was teruggekeerd, alleen dankzij hem. Dat hij daar zo stond te zuchten en niet bij haar was maakte haar pijnlijke gevoelens alleen nog erger, en ze wenste dat ze het nooit had gezegd. Maar alleen het feit dat hij het wist voelde voor haar goed, al betekende dat wel dat hij daar nu stond. Opeens knielde hij neer voor haar, zodat ze op gelijke hoogte zaten. Qeya hief har betraande gezicht, en keek recht in zijn mooie blauwe ogen, die er nu somber uitzagen. Hij streelde zachtjes over haar gezicht, en ze glimlachte zwakjes.
‘Is het echt waar?’ vroeg hij met een zachte stem, en Qeya knikte somber, maar ze bleef hem recht aankijken. Dat hij niet was weggerend was goed toch, dat hij nu voor haar was, dat betekende dan toch ook dat hij haar niet wou achterlaten? Qeya wilde alleen bij hem zijn, alleen bij hem. Ze had dat gevoel nooit echt gehad, niet vroeger en pas nu voelde ze hoe heerlijk en pijnlijk het voelde om echt verliefd te zijn, al kende ze elkaar eigenlijk pas net. De tranen sprongen op in haar ogen, ze wilde het rustig aan doen, alles om maar bioj hem te blijven. Ze kon zich niet meer terug houden, en ze leunde weer zachtjes naar voren, maar dit keer om hem zachtjes te omhelzen.
"Ja..." fluisterde ze zachtjes, zodat hij het nog net kon horen. Haar hart voelde zich slechter naarmate hij niks meer had gezegd, maar had zich met hoop gevuld toen hij voor haar zat. Ze hield de tranen tegen, maar toch ontsnapte er een paar die vanuit haar ogen over haar wangen rolde. Zou hij nu weggaan, zou hij bij haar blijven..? Haar eigen antwoord wist ze wel, maar ze moest de zijne weten voordat ze de hoop liet komen.

Qeya liet haar hoofd somber hangen en staarde naar de grond. Hij vond het niks om haar zou te zien waar was die vrolijke meid die hij in de disco ontmoet had. Vincent voelde zich verward en sombere en probeerde zijn gevoelens op een rijtje te krijgen. Maar die lijken in een hevige oorlog met elkaar en met hem te zijn. Hij werd er gek van en maakte het er niet makkelijkere op. Het enige wat hij zeker wist was dat hij bij Qeya wou zijn hoewel hij het nog probeerde te ontkennen en te verbergen. Was hij verliefd op haar geworden en dat in een nacht. Toen hij voor haar neer knielde en haar betraande gezicht zag wist hij even niks meer te zeggen en keek haar nog wat verward maar sombere aan. Er was een Zwake glimlachje op haar gezicht en ze knikte sombere. Vincent glimlachte wat zwakjes naar haar en keek hij verliefd aan. Hoe kan hij deze meid nou zou pijn doen.
Vincent keek haar diep aan in haar mooie blauwe ogen die iets lichter waren dan die van hem. Toen Qeya hem omhelsde werd Vincent helemaal warm van binnen, Vincent schudde even zijn kop maar gaf het gevecht op. Hij wou haar en alleen maar haar. Dus zo voelde het om helemaal stapel op iemand te zijn. Hij zou alles doen om haar te krijgen en haar gelukkige te maken. Toen ze haar mond dicht bij zijn oor bracht en zachtjes een ja fluisterde knikt Vincent alleen. Dus ze bestonden dus toch echt. Vincent kon zijn gevoelens niet meer bedwingen en drukte Qeya stevige tegen hem aan en zoende haar vol op. Waarna hij zichzelf weer een beetje in bedwang had fluisterde hij met een zachte stem. ‘Qeya? Vanaf het moment dat ik je zag en je ontmoete, kwamen er gevoelens op die...’ Vincent schudde zijn kop hij wist niet hoe hij dit moest zeggen. Maar het maakte hem niet uit of ze een engel was met een verliefde blik staarde hij naar Qeya. Dit voelde zou goed hij wou dat dit gevoel nooit meer zo verdwijnen. Vincent kuste haar nog eens op haar wang en keek haar met een glimlach aan. Qeya wou bij hem zijn en hij bij haar Vincent streelde door haar haar en zei sussend. 'Het maakt me niet uit, Qeya ik wil graag bij jou zijn.'

Qeya keek op naar Vincent, en ze glimlachtje nog steeds zwakjes. Hij glimlachte ook, en ndie blik in zijn ogen spraken boekdelen voor haar. Het gevoel om echt verliefd te zijn, om echt met die persoon te willen blijven.. Die was er al, en dat al dan na een nacht? Na een nacht, in de disko? Ze was blij dat vincent zich niet terugtrok van haar omhelzing, en ze voelde hoe hij knikte op haar antwoord. Hij wist er dan dus van? Maar dat maakte niet uit, ze wilde alleen bij hem zijn, voor altijd. Opeens voelde ze hoe Vincent haar dichter tegen zich aantrok, en ze drukte zich tegen hem aan. Maar die zoen, die was dan toch wel onverwwacht, en blij onverwacht ook. Ze zoende hem blij terug en bleef hem onhelzen, totdat hij iets fluisterde, en ze luisterde.
‘Qeya? Vanaf het moment dat ik je zag en je ontmoete, kwamen er gevoelens op die...’ begon hij, maar hij maakte zijn zin niet af. Ze streelde zachtjes over zijn wang, was dit hoe hij over haar dacht? Ze had dat blije gevoel herkend, maar nog nooit zo sterk gevoeld. Ze wou alles doen om bij hem te blijven, om voor altijd met hem te zijn en samen dingen doen. Hij kuste haar op haar wang, en ze kreeg een blij en warm gevoel vanbinnen. Hij glimlachte naar haar, en ze glimlachte blij terug. Als dit echt was hoe hij zioch voelde, dan moest ze hem vertellen dat zij zich ook zo voelde.
'Het maakt me niet uit, Qeya ik wil graag bij jou zijn.' zei hij, en dit keer begon haar gezicht te stralen. Het maakte hem niet uit, echt niet, en hij wou bij haar zijn..? Dit keer zoende Qeya hem, ze liet zich eventjes opgaan in het moment. Na een tijdje trok ze zich blozend terug en keek ze hem glimlachend aan, en ze veegde teder een blonde lok uit zijn gezicht.
"Ik wil ook bij jou zijn, Vincent. Heel erg graag." fluisterde ze zachtjes, en ze keek hem verliefd aan. Was dit hoe het voelde, om echt verliefd te zijn? Qeya voelde zich warm en rustig vanbinnen, maar tegerlijkertijd ook geweldig blij en vol energie.
"Dus, prince Charming, zullen we dan nu iets leuks gaan doen? " vroeg ze, en ze ontvouwde haar grote, witte vleugels op haar rug. Ze maakte ze zienbaar voor Vincent alleen zodat de andere mensen hier, (waarvan er niet veel waren), ze niet zouden kunnen zien, alleen maar Vincent. Ze glimlachte blij en wachtte op zijn antwoord.