Walking in the street

Onderwerp: Walking in the street di jun 21, 2011 9:12 pm

Een jongen met blonde haren, groene ogen en met een hoofdtelefoon rond zijn nek hangend, doolde een beetje rond door de straten. Hij had zijn handen diep in zijn zakken gestoken, waardoor hij nogal schuw overkwam. Maar dat was eigenlijk meer om zijn handen een beetje op te warmen. Hij keek om zich heen en haalde een hand door zijn blonde pieken. Hij woonde op zichzelf. Zijn ouders had hij nooit gekend. Die waren overleden. Hij was in een weeshuis opgegroeid en was weggelopen op zijn zestiende. Hij woonde nu ergens in een huis wat hij mocht hebben van de eigenaren, dus hij woonde in elk geval niet illegaal. Dus een erg sip verhaal had hij niet, alleen dat hij in een weeshuis was opgegroeid. Hij had dan ook niet zo veel om te vertellen over zijn verleden, wat hem wel goed zat. Hij had zichzelf Dizzy genoemd. Niemand had hem een naam gegeven, dus had hij zichzelf maar zo genoemd. In het weeshuis had hij zich afgezonderd van de rest, zodat hij zeker niemand zou gaan missen als hij het weeshuis uiteindelijk verliet, iets waarmee hij wel blij was dat hij het gedaan had. Hij wist dat hij op een dag zou weglopen en die dag was algauw gekomen, sinds zijn zestiende. Nu was hij zeventien. Hij woonde al ongeveer een jaar op zichzelf en dat liep hem goed af. Op school zonderde hij zich soms nog wel eens af, maar hij was wel aanspreekbaar. Hij had humor, alleen gebruikte hij die niet heel vaak. Hij was gewoon een vriendelijke jongen, alleen moest je door zijn zwakke muur heenkijken, iets wat niet moeilijk was als hij je goed begreep. Hij schudde zijn hoofd. Hij keek naar het steegje. Het was aanlokkelijk om hier doorheen te lopen. Hij zou niet weten waar hij anders doorheen zou moeten. Hij wou niet naar huis, maar school was nog niet eens begonnen. Dat begon voor hem pas laat, aangezien hij een uur uitval had. Misschien zelfs twee, want ze hadden gisteren het gerucht rondverteld dat de leraar ziek was. En als er geen vervanger werd gevonden, hadden ze een uur vrij. Nog een. Hij vond het niet zo erg. Hij vond school redelijk leuk en zat ook wel graag aan zijn huiswerk, maar een les in de klas met allemaal mensen rond zich heen, vond hij niet erg fijn.

Ja, hij hield van huiswerk, so what? Hij zat er gewoon graag aan. Hij hield zich graag ergens mee bezig, wou meer leren en zich ergens op focussen. Hoe beter hij dat nu deed, hoe meer zijn toekomstplannen voor een eventuele job zouden vorderen. Hij wou niet zijn zoals zijn andere klasgenoten, die elke zaterdag uitgingen en het huiswerk maar lieten voor wat het was. Hij was een harde werker. Binnenkort wou hij ergens gaan solliciteren. Het duurde een paar maanden voordat hij achttien zou worden. Hij zag wel wat hij zou doen. Hij maakte zich er in elk geval geen zorgen over. De leraren vonden het nogal lachwekkend als hij zich voorstelde. Hij kon niet erg met zijn naam lachen. Het was gewoon een naam naar zijn persoonlijkheid, omdat hij snel in de war kon zijn als het hem te moeilijk werd uitgelegd, daarom noemde hij Dizzy. Hij keek om zich heen en sloot zijn ogen even, waarna hij zich liet zakken tegen de rand van een vuilnisbak. Met de nodige handigheid klom hij erbovenop. Hij zat erg hoog, dus makkelijk kon je hem in elk geval niet zien. Alleen als je goed oplette. Geamuseerd keek hij naar beneden toen hij een bende jongens door hetzelfde steegje zag langskomen. Ze hadden hem niet door en liepen gewoon rechtdoor. Hij moest grinniken. Hij sloot zijn ogen en keek naar boven.

Onderwerp: Re: Walking in the street do jun 23, 2011 3:51 am

-Mind if I join you?-

Haar ogen waren waterblauw. Ok, niet bepaald waterblauw. Dat bestond niet. Water had helemaal geen kleur, weerkaatste gewoon de lucht. Dan waren haar ogen hemelsblauw. Dat klonk beter, hemelsblauw. Haar hemelsblauwe ogen gleden over het platte dak van het gebouw waar ze bovenop stond. Shizune hield van hoge plaatsen. Je had een mooi uitzicht, en niemand kon bij je komen zonder dat je het zou zien. Perfect, in haar hemelsblauwe ogen. De lucht was bezaaid met kleine wolkjes, die een beetje op de wind dreven. Er was niets mis met een beetje ontspanning. Helemaal niets. De muziek galmde in haar nek, ze had haar koptelefoons even niet op. Een momentje rust, tussen haar hectische leven door. Ze was net klaar met haar bijbaantje, en had voor de zekerheid haar loopschoenen meegenomen. Niet voor niets. De gebouwen hier waren perfect voor freerunnen, de enige sport die Shizune aandurfde. De rest was haar te moeilijk, te riskant. Hoewel de meeste mensen het niet met haar eens zouden zijn. Maar de meeste mensen waren het op meerdere punten niet eens met Shizune. Of Shizune was het niet eens met de meeste mensen, dat kon ook. Als iedereen rechts ging, zou zij waarschijnlijk links gaan, om te kijken wat er zou gebeuren. Helaas zouden er dan altijd bange volwassenen zijn om het haar te verbieden, of om haar terug te halen. Tenminste, die waren er tot voor kort geweest. Sinds haar broer was gaan drinken, had ze niet meer bestaan voor haar ouders. Gewoon, van de aardbodem verdwenen. Soms gingen ze naar de therapeut, en vergaten ze om voor haar eten klaar te maken. Kwamen ze thuis, bleek dat ze al gegeten hadden na het bezoek. Dat soort dingen. Op het eerste gezicht niets ergs, maar het was haar gaan irriteren. Na een jaar had ze er schoon genoeg van gehad, en toen haar vader en moeder haar met de keukenschaar zagen, schrokken ze pas. Ze hadden geen idee wat Shizune eigenlijk wilde gaan doen, maar dachten gelijk het ergste. Haar echte bedoelingen waren uitgesloten, ze begonnen zich meteen te verontschuldigen. Maar Shizune had al een beslissing genomen. Niemand zou haar nog verlaten, want ze zou niemand meer hebben. In een haar had ze al haar beeldschone rode haar afgesneden, daarna was ze naar boven gerend en had haar koffers gepakt. Drie weken later ontving ze een mailtje met de melding dat haar broer naar Afrika was vertrokken. Er was een traan over haar wang gegaan, eentje maar. Om het feit dat hij haar ouders zoveel pijn had gedaan. En nu weg was gegaan.

Ze schudde haar hoofd. Dat was niet iets om nu over na te denken, dat kwam later wel een keer. Als ze alleen was, als ze niet kon slapen en als een kleine cocon opgerold was in haar deken. Dan kon ze weer huilen, maar nu kon ze dat niet. Ze kon haar hemelsblauwe ogen zich niet laten vullen met water. Ze schudde haar hoofd, liet de paar haren die uit haar korte staart waren gevallen dansen. Wie had er nou wat aan verdriet. Daar was het leven niet voor. Het leven was om te leven, en als je klaar was, dan was er tijd voor verdriet en leed. Later dus, niet nu. Ze probeerde zich te focussen op haar omgeving, toen ze een zacht geluid hoorde. Alsof iemand ergens opklom. Het kwam van de andere kant van het gebouw, en met lichte passen liep ze naar de bron van het geluid toe. Ze keek over de rand naar beneden, en zag een jongen. Hij was blond, en had een koptelefoon om zijn nek. Mooi. Dan kon Shizune het waarschijnlijk wel met hem vinden. Iedereen die muziek waardeerde, had een streepje voor bij Shizune. Ze was nu eenmaal een muziekfreak, daar kon niemand wat aan doen. Al zou ze er met de pet naar gooien, alsnog zou haar laagste cijfer voor muziek een zeven zijn. Zo was ze nu eenmaal. Gelukkig deed ze altijd haar best, zelfs als ze geen muziek had. Ze keek nog eens naar het gebouw, het steegje en de omgeving. Het was ongeveer vijf meter, dat haalde ze makkelijk. Haar voeten gingen op het randje staan, ze trok haar handschoenen nog net wat strakker aan. Met een blik van concentratie zette ze zich af, en met de handigheid van jaren landde ze op haar voeten, net naast de vuilnisbak. 'Nou jij. Durf je daarvanaf te springen?' vroeg ze brutaal.

Onderwerp: Re: Walking in the street do jun 30, 2011 7:09 am

De stilte was nadrukkelijk. Naast het groepje die net vertrokken was, had Dizzy eigenlijk nog niks gehoord. Hij schrok zich dan ook kapot toen hij opeens een geluid naast zich hoorde. Hij keek opzij. Een meisje. Ze had rood haar en blauwe ogen. Zijn groene ogen keken haar aan en een grijns ging over zijn gezicht. Hij vond het al meteen een best aardige meid. Hij was nou niet bepaald zo'n held, maar hij kon wel wat laten zien, vond hij. Hij stond op. 'Zeker,' zei hij en hij sprong. Handig landde hij neer en keek omhoog. 'Heb je nu je zin?' vroeg hij kalm, waarna hij weer op de vuilnisbak klom. De vuilnisbak was toch wel hoog, alhoewel hij geen pijn in zijn voeten voelde of zo. Gelukkig was zijn koptelefoon tijdens de sprong ongeschonden gebleven. Anders had hij hier toch een potje lopen schelden. Zelfs als zijn koptelefoon een krasje had, begon hij al te vloeken, ook al was het maar een klein krasje, die hij wel makkelijk kon wegkrijgen met spul. Hij had zijn koptelefoon al sinds zijn twaalfde, maar gebruikte het niet alleen voor muziek. Het was ook gewoon om zijn karakter te laten weerspiegelen. Hij was een vriendelijke jongen en hij vond het leuk om dat ding rond zijn nek te dragen, so what? Hij keek opzij naar het meisje. Hij was eigenlijk redelijk nieuwsgierig naar wie ze was. Hij had haar nog nooit gezien, maar ze gedroeg zich in elk geval wel stoer, voor een meisje toch. Niet dat hij niet geloofde dat meisjes niet stoer konden zijn, maar als je haar vergeleek met de types bij hem op school. Jeetje, die waren echt erg. Voor elk klein dingetje meteen drama scheppen, de knapste jongens proberend in hun ban te krijgen, terwijl ze eigenlijk wisten dat die jongens dat toch niet wouden en dan had je ook nog de meelopers, die mee liepen met de grootste krengen van school en iedereen uitscholden als ze met hun groepje waren. Nee, een groepje zou hij echt nooit willen joinen. Zo eentje waarbij hij alles moest doen voor de leider, nee, dan zat hij hier liever zijn kostbare tijd te verdoen op een vuilnisbak met een boek en met muziek op. Zijn huiswerk doen of zo. Maar hij had zijn huiswerk al af, anders had hij zijn huiswerk wel meegenomen. Hij keek op naar het voor hem nog onbekende meisje. Wie was zij? Sterker nog, waarom had ze haar oog op hem laten vallen en met hem willen praten? Zo interessant was hij nu ook weer niet.

'Wie ben jij?' vroeg hij dan ook ietwat nieuwsgierig aan het meisje. Hij kon niet nalaten dat hij haar stoer vond. Ze was gewoon totaal anders dan hij gewend was van een meisje. Maar hij was dan ook niet het type die moeite deed om contact te zoeken met iemand. Misschien als diegene ook een koptelefoon rond zijn of haar nek zou hebben hangen, dat hij pas echt zin had om er contact mee te maken, maar verder was hij niet echt in de mensheid geïnteresseerd en zover hij wist de mensheid ook niet in hem. Niet dat hij dat erg vond. Op zijn eentje zijn en de tijd in zijn eentje spenderen was hij nu eenmaal gewend. Daarom vond hij het ook redelijk raar dat het meisje interesse toonde in hem. Hij schatte haar rond zijn leeftijd. Hij was zeventien jaar, een nog niet erg oude leeftijd. Jong genoeg om nog allemaal dingen te ontdekken en te leren, vond hij. Hij had nu alweer zin om zich bezig te houden met zijn biologie, die hij met een gemak af had kunnen maken. Hij had alleen moeite met de vakken Frans en wiskunde, omdat hij niet vaak iets van talen begreep, geen wiskundeknobbel had en alleen Nederlands en een beetje Pools als zijn taal had. Waarschijnlijk was een van zijn familieleden Pools, want hij kon het wel een beetje spreken, alleen verleerde hij het half omdat hij het nooit gebruikte. Waarom zou hij ook? Niemand hier sprak Pools. Alleen Engels, Frans en misschien ook wel Duits. Dat waren de talen die hij hier ooit al eens iemand had horen spreken. Meer iemanden. Hij keek weer naar het meisje en legde zich op zijn rug neer, hem niet uitmakend wat voor indruk hij hiermee maakte op het meisje. 'Ik ken jou niet. Ik heb je ook nog nooit op school gezien of zo,' merkte hij op, terwijl hij nog één keer zijn blik over het meisje liet gaan en ook over haar lichaam. Ze was slank en had een mooie vorm, niet dat hij zich daarvoor interesseerde, natuurlijk. Hij was niet zoals andere jongens, zoals hij al eens eerder gezegd had. Hij viel wel op meiden, maar niet snel. Verliefd worden lag niet in zijn woordenboek. Hij geloofde dan ook niet in de 'ware'. Maar goed, dat waren allemaal zaken die hij wel eens dacht als hij nu in gezelschap van een ander was, misschien kon hij zich nu beter gewoon op het meisje en haar woorden focussen.