You're giving me a headache. ×

Met rustige stappen liep de blonde jongen door de winkelstraat. Naast hem liep een meisje die hem mee uit had gevraagd. Geïrriteerd had hij ja gezegd, want hij zei bijna nooit nee. Het boeide hem toch niet wat ze deed of wat ze over hem dacht. ‘En toen zei ze dat ze al een vriendje had! Geniaal!’ sprak ze, maar hij luisterde niet. Haar woorden gleden als een zacht zomerbriesje langs hem. Het klonk als een eeuwig gesuis in zijn rechteroor. Als ze nog lang door zou blijven praten zou hij haar een klap verkopen. Hij zette zijn vingers tussen zijn ogen en haalde diep adem. Hij stopte met lopen. ‘Is er wat?’ vroeg ze. Hij haalde zijn hand weg een keek haar geïrriteerd aan. “Je stem,” zei hij. “Het is te hoog. Ik krijg koppijn door dat vele gekwek van je in mijn oor..” siste hij toen. “Alsjeblieft..” zei hij toen.
“Ga weg.” Zijn stem doordringend en zijn blik op zo’n manier op haar gericht, dat het duidelijk was dat hij geen grapje maakte. Het was een blik die vol haat zat, vol irritatie. Tranen ontstonden in de ogen van het meisje.
Het meisje was huilend weggerend en hij liep kalm door. Sommige mensen keken hem verbaasd na, maar hij bleef doorlopen. Hij wist wel wat ze dachten. De jongen had het vast en zeker uitgemaakt. Zoiets leek het altijd. Alsof hij op een lieve manier het uit had gemaakt. Ach, het maakte hem weinig uit. Hij had niets misdaan en zij irriteerde hem. Heel erg. Zijn oor suiste en zijn hoofd deed pijn. Had ze niet even stil kunnen zijn? Dan had hij het misschien iets langer volgehouden. Irritant kind.

Na een tijdje lopen was hij het zat en liep hij een steegje in, om rustig tegen een muurtje aan te leunen. Hij had een milkshake gekocht en kauwde ongeïnteresseerd op het rietje, om af en toe een slok te nemen. Hij had een koptelefoon op, maar er kwam geen muziek uit. Het was gewoon.. Voor als hij toch muziek besloot te gaan luisteren. Bovendien was de koptelefoon in dezelfde kleur blauw als zijn polsbandje. Hij haalde even diep adem en keek vanuit zijn ooghoeken naar de andere kant van het steegje toen hij voetstappen hoorde. Het zou toch niet weer dat meisje zijn, he? Hij zat niet bepaald op haar te wachten. Of weer zo’n huppel die dacht dat hij hun vriendje wilde zijn, omdat zij natuurlijk zogenaamd door elke jongen gewild waren. Domme huppels.
Hij snoof eventjes zacht. Ergens hoopte hij dat degene die dit steegje in kwam lopen voorbij hem liep, maar het gebeurde maar zelden dat je niet aangesproken werd als je in een steegje stond, in je eentje, eruit ziend alsof je geen enkele kans zou hebben als iemand je iets aan wilde doen. Hij snoof eventjes zacht. Ze moesten eens weten. Hij kon zich veel beter verdedigen dan ze zouden denken.

Iedereen welkom! :3
Alleen Kathy!

Kathy had een aantal rondjes gelopen in het winkelcentrum. Ze was dan ook verschillende keren hetzelfde winkeltje ingegaan. ‘Nog even snel kijken’, bedacht ze zich dan. Natuurlijk kon ze niks kopen. Ze had amper geld. Het enigste geld dat ze mee had genomen was voor een warme chocolademelk van de Starbucks. Het favoriete drankje van haar en haar broer. Ze liep nog eventjes de winkel binnen om het te kopen. Ze sloot achteraan in de rij. Na ongeveer tien minuten wachten was ze eindelijk aan de beurt en ze bestelde er eentje. Nadat ze die gekregen had en betaald had liep ze op haar gemakje naar buiten. Ze ging op een stoepje zitten en een huilend meisje kwam langs gerend. Ze moest moeite doen om niet te lachen of te grinniken. Ze keek het meisje alleen verveeld en geïrriteerd na. Toen ze eindelijk haar warme chocolademelk op had stond ze op en gooide hem in de prullenbak.
Ze was van plan om naar huis te lopen en door haar luiheid wou ze een tussenweggetje nemen door middel van alle steegjes. Maar uiteindelijk kwam ze op een nogal afgelegen plaatsje uit. Ze staarde er een tijdje naar tot ze merkte dat zoiets niet echt kon helpen. Dus liep ze uiteindelijk door. Achter haar hoorde ze de hele tijd wat ritselen. Toen ze zich omdraaide merkte ze op dat ze gevolgd werd door een aantal hongerige muizen. Alleen was het dan ook erg lastig voor hun dat ze niks van eten bij zich had. Zo goed en zo kwaad als ze kon probeerde ze de vieze beesten weg te jagen. Ze liep verder door een aantal steegjes tot ze merkte dat ze echt geen flauw idee had waar ze op het moment was.
Ze begon akelig geïrriteerd te raken aan het feit dat ze de weg maar niet kon vinden. Gelukkig waren de beesten gestopt met volgen. Die hadden dus ook hersens. Een stuk verder in het steegje zag ze een gedaante staan. Toen ze dichterbij kwam zag ze dat het een meisje was. Of was het nou een jongen? Ze had op het moment geen idee. Ze stond nog te ver weg. Ze liep dichterbij en voor het gedaante stond ze stil. Na een minuut gewoon vooruit te hebben gekeken draaide ze zich kwart zodat ze wel naar het ding moest kijken. Ze nam het in zich op en moest toegeven dat het een jongen was. Die haar erg veel deed denken aan meisje. Hij was groter dan zij en had een koptelefoon op. Ze bleef hem een aantal minuten aankijken. Haar gezicht stond emotieloos. Ze was aan het twijfelen of ze hem de weg terug moest vragen maar besloot het uiteindelijk maar gewoon te doen. “Weet jij soms de weg terug naar het winkelcentrum. Ik ben verdwaald”. Zuchtte ze uiteindelijk. Ze keek hem deze keer vragend aan met de hoop dat hij het antwoord wist zodat ze snel naar huis kon.

Hij was benieuwd hoe lang het zou duren voor er weer een meisje op hem af zou komen, zoals het meisje had gedaan. Hij herinnerde zich haar naam niet meer. Het boeide hem dan ook geen ene flikker. Lelijk was ze echter zeker niet geweest. Ze had lang blond haar en blauwe ogen en was volledig puistloos. Goed, dus. Helaas was ze verschrikkelijk dom en had ze niet begrepen dat haar hoge stem na een paar zinnen irritant werd. Of.. Té irritant. Na één woord was het namelijk al irritant geworden. Hij had al eens wat gehad met haar vriendin, maar ook die was zo dom. Ach ja.. De dombo’s zochten elkaar op, niet dan? Het duurde even voor hij zich realiseerde zichzelf hiermee te realiseren. Maar hij was niet dom. Hij was stil en zag er jong - en ietwat girly - uit, wat hen blijkbaar interesseerde. Hij haatte hen.

Hij richtte zijn blik op het meisje dat aan kwam lopen. Ze staarde hem eng aan en hij hief één wenkbrauw op, geïrriteerd terugkijkend. Ze leek jonger dan hij was, dus schatte hij haar zo’n dertien á veertien jaar. Gelukkig was ze ook kleiner, al zou het niet veel meer dan drie centimeter schelen. Toen ze hem eng aan bleef staren, werd zijn blik steeds geïrriteerder en keek hij weer naar voren, om vervolgens zijn ogen te sluiten. Dom wicht.
‘Weet jij soms de weg terug naar het winkelcentrum? Ik ben verdwaald.’ De stem van het meisje deed hem zijn ogen openen. Of, één van zijn ogen. Vanuit zijn ooghoek keek hij haar aan. “Serieus? Moet je me daarvoor storen?” vroeg hij. “Blijf gewoon doorlopen en vanzelf kom je er wel,” gromde hij toen droogjes en hij sloot zijn oog weer, om een slok van zijn milkshake te nemen.
Het duurde even voor hij een vriendelijke glimlach op zijn gezicht wist te zetten. “Maar dat heb je - hoop ik - al geprobeerd,” concludeerde hij toen. Hij rolde even met zijn ogen en zuchtte, om haar vervolgens met een droog glimlachje aan te kijken.
“Je moet uitkijken in deze steegjes. Er lopen vaak vieze mannetjes rond die maar al te graag een meisje zoals jij hun busje in willen hebben,” zei hij kalm. Hij grinnikte even. Het was vast en zeker wel duidelijk dat hij niet de behoefte voelde om haar de weg te wijzen. Daar was hij veel te lui voor. Bovendien.. Het winkelcentrum? Vanaf hier? Dat was waarschijnlijk één lange kronkelweg aan steegjes en hij had geen zin om dat allemaal uit te leggen.

‘Serieus? Moet je me daarvoor storen?” Antwoordde hij op haar vraag. Ze keek hem even geïrriteerd aan. “Nee, daarom vraag ik het ook”. De sarcasme was totaal te horen op de manier hoe ze het zei. ‘Blijf gewoon doorlopen en vanzelf kom je er wel’. Zei de jongen. Ze keek hem even zwaar geïrriteerd aan. Haar voeten deden pijn van het vele lopen op die mislukte stenen en dan kwam ze nog zo een debiel tegen. Ze bleef voor hem staan en vroeg niet. Hopend dat hij haar de echte weg zou vertellen. Uiteindelijk zette de jongen een glimlach op. Tenminste, het leek alsof hij het probeerde. Ze hief op haar beurt één wenkbrauw op. ‘Maar dat heb je -hoop ik- al geprobeerd’. Concludeerde hij daarna. Deze keer rolde hij met zijn ogen en zuchtte. Daarna keek hij haar weer met een glimlach aan. Ze had haar armen over elkaar en keek hem nog steeds afwachtend aan. Ze keek de jongen nog zwaar geïrriteerd aan. ‘Je moet uitkijken in deze steegjes. Er lopen vaak vieze mannetjes rond die daar maar al te graag een meisje zoals jij hun busje in willen hebben’. Zei de jongen kalm. Ze kon zich niet inhouden en lachte de jongen recht in zijn gezicht uit. “Hoe willen ze dat doen dan? Gaat hun toch niet lukken. Ik pas prima op mezelf. Vertel de weg nou maar. Ik wil naar huis”. Ze was niet van plan om weg te lopen tot hij het had verteld. Al moest ze hier tot de volgende dag blijven staan, ze deed dat zonder moeite.
Ze dacht even aan haar broer. Ze kon daar niet lang blijven. Ze wist dat haar broer in paniek raakte als ze niet op tijd thuis kwam. Ze haalde even snel haar mobiel uit haar zak. Ze had op deze plek amper bereik. Als hij haar dan niet kon bereiken door te bellen of smsen en ze was nog eens te laat wist ze dat het niet goed af kon lopen. Ze keek even snel om zich heen. Aan allebei de kanten was het zowat uitzichtloos, zo lang waren de steegjes.
Ze keek de jongen weer aan. “Schiet astjeblieft op”. Ze legde haar hand op haar voorhoofd als een soort ‘facepalm’. Al snel legde ze die hand alweer in haar zij. En ze leunde wat meer op haar ene been. Ze wist dat ze er op het moment bij stond als zo een typische bitch. Maar dat boeide haar niet echt.

Het meisje vroeg hem hoe ze dat zouden willen gaan doen dan. Hij keek haar geïrriteerd aan. Ze vervolgde door te zeggen dat ze prima op zichzelf kon passen. Hierna zei ze dat hij de weg moest vertellen, omdat ze naar huis wilde. “Je spreekt jezelf tegen, meis,” sprak hij rustig. “Als je zo goed voor jezelf kan zorgen, kan je best de weg terug naar huis vinden, toch?” vroeg hij toen met een onschuldig glimlachje, alsof hij super aardig bezig was. “Dus.. Als je me zou willen excuseren, wil ik weer genieten van de stilte,” zei hij toen en hij sloot zijn ogen weer. Hij nam rustig een slok van zijn milkshake, duidelijk niet onder de indruk van haar aanwezigheid. Hij hoopte dat ze snel weg zou gaan. Dan had hij er geen last meer van.
‘Schiet alsjeblieft op,’ zei ze. “Houd je snater, mens,” gromde hij haar toe en hij opende zijn ogen. “Het duurt te lang om uit te leggen en bovendien zou ik het niet zo uit mijn hoofd weten. Dat betekent dat ik dan mee zou moeten lopen, want zodra ik het zie weet ik het,” zuchtte hij. “Maar ik sta hier lekker en ben niet van plan mijn tijd te verdoen aan een kind zoals jij,” zuchtte hij. Hij rolde even met zijn ogen en keek haar met een zwaar geïrriteerde blik aan.
“Ik heb de dag al door moeten brengen met een huppel. Doe me een lol en laat me verder met rust,” zei hij geïrriteerd. Ze verpestte zijn humeur. Ergens voelde hij de behoefte om gewoon zijn kracht te gebruiken en haar herinnering aan hun ontmoeting te verwijderen, maar hij wist dat hij zich beter in kon houden. Daarom sloot hij zijn ogen weer en nam een slok van zijn milkshake. Hij was pas op de helft, maar hij hield niet van snel drinken. Dan kreeg hij hoofdpijn. Hij snoof eventjes droogjes.
“Loop gewoon die kant op en vraag het aan iemand anders,” zei hij, expres de verkeerde kant op wijzend. Hij nam nog een slok van zijn milkshake en opende zijn ogen weer. Oké, echt lelijk was ze niet, maar dat boeide hem niet. Hij had geen enkele interesse in meisjes zoals zij. Noch had hij interesse in de huppels. Hij had gewoon geen enkele zin in vriendschappen, laat staan liefde. Het waren enkel illusies die men bleef behouden door hun irritaties in te slikken en te doen alsof ze om de ander gaven. Dat zou hij dus nooit doen. Alleen domme mensen deden dat.

‘Je spreekt jezelf tegen, meis’. Sprak de jongen rustig. ‘Als je zo goed voor jezelf kan zorgen, kan je best de weg terug naar huis vinden, toch?’ vroeg hij. Daarna volgde zon irritant glimlachje. Wat was er mis met dit ventje? Ze zuchtte geïrriteerd. “Ik ga dus echt niet weg voor je me ook maar helpt. Doe het nou maar. Zo snel kom je niet van me af”. Ze gaf hem een knipoog. En hield daarna haar hoofd schuin. Ze probeerde dezelfde irritante glimlach op te zetten als hij had gedaan. Om hem lastig te vallen. Al wist ze niet of het ging werken. Dat boeide haar ook zeer weinig.
Hij had gezegd dat ze haar snater moest houden toen ze had gezegd dat hij moest opschieten. Ze begon hem nu ontzettend irritant te vinden. Hij was serieus even lui als het achterend van een demente koe, ofzo. ‘Het duurt te lang om uit te leggen en bovendien zou ik het niet zo uit mijn hoofd weten. Dat betekend dat ik dan mee zou moeten lopen, want zodra ik het zie weet ik het’. Daarna zuchtte de jongen. ‘Maar ik sta hier lekker en ben niet van plan mijn tijd te verdoen aan een kind zoals jij’. Ze keek hem met grote ogen aan. Kind nog wel. Oke. Ze begon haar geduld nu echt te verliezen. Hij keek haar geïrriteerd aan en Kathy keek met een felle blik terug.
‘Ik heb de dag al door moeten brengen met een huppel. Doe me een lol en laat me verder met rust’, zei de jongen. Ze gromde even. Een soort van grommen dan. Meer een geïrriteerd geluidje. “Dat is dan mooi jouw probleem dat je met dat soort hersenloze wezens omgaat. Wees niet zo lui en wijs gewoon de weg”. Ondertussen keek ze op haar mobiel. Ze merkte aan de tijd dat het al best laat begon te worden. Gelukkig was het nog licht, maar dat zou dan ook snel veranderen.
‘Loop gewoon die kant op en vraag het aan iemand anders,’ zei de jongen. Hij wees een kant op. Maar haar gevoel zei sterk dat hij haar voor de gek hield. “Nee, ik blijf hier. Je zei zelf dat het gevaarlijk kan zijn met enge mannetjes en busjes. Dus ik blijf bij jou, zodat ik honderd procent zeker weet dat ik die niet tegen ga komen.” Om hem lastig te vallen ging ze naast hem staan en leunde tegen de muur aan, voor zich uit starend op een andere muur. Voor de rest besloot ze maar even een tijdje haar mond te houden.

Ze zei dat het mooi zijn probleem - en dus niet het hare - was dat hij met zulke hersenloze wezens om ging. Hij knikte. “Hersenloos was ze inderdaad, maar het was niet mijn keuze,” zuchtte hij. Ze zei dat hij niet zo lui moest zijn en haar de weg moest wijzen. Hij was lui en voelde niet de behoefte om haar te helpen. “Ik krijg er niets voor als ik je help; waarom zou ik de moeite doen?” vroeg hij rustig.
Toen ze zei dat ze bij hem bleef, zodat ze geen enge mannetjes tegen zou komen, kwamen zijn kaken op elkaar waardoor het rietje tussen zijn tanden geplet werd. Ze ging naast hem tegen de muur staan en hij sloot zijn ogen weer, proberend haar te negeren. “Ga, alsjeblieft,” zei hij. Hij had echter het gevoel dat zijn vraag niet zou helpen. Daarom zuchtte hij geïrriteerd en ging hij verder met negeren. Dit lukte echter - tot zijn grote spijt - niet echt. Het feit dat ze hier was irriteerde hem veel te veel.

Hij begon zich af te vragen hoe hij haar hier weg kon krijgen en nam een slok van zijn milkshake. Toen ontstond er een vals glimlachje op zijn gezicht en opende hij zijn ogen, kijkend naar zijn witte beker. “Hmmn..” sprak hij kalm. Met zijn vingers gleed hij onder de deksel door en draaide hij de beker rond, waardoor de deksel los kwam. Met een sierlijke beweging gooide hij de deksel - met rietje en al - weg.
Hij deed de beker omhoog en draaide hem boven Kathy’s hoofd om, waardoor de milkshake op haar hoofd terecht kwam en naar beneden droop, zodat ze onder het roze spul zat. Glimlachend ging hij met een vinger door haar haar en stopte hij die vinger in zijn mond. “Hmmn, aardbei. Zonde, zeg,” sprak hij rustig.
“Veel succes met het vinden van de weg,” zei hij, waarna hij de beker ondersteboven op haar hoofd neer zette, als een soort hoedje. “Houd maar; een souvenir,” zei hij grinnikend en hij draaide zich om, om vervolgens rustig van haar weg te lopen. Hij had niet echt het gevoel dat ze achter hem aan zou komen, want dan was ze behoorlijk dom. Voor de zekerheid hield hij zijn hand in zijn zak, zodat hij op elk nodig moment iets in zijn hand kon creëren. Een wapen, of zo. Dan zou ze wel even schrikken en dat was precies wat hij wilde.

‘Hersenloos was ze inderdaad, maar het was niet mijn keuze’, had hij gezucht. Ze keek hem even aan. En draaide haar hoofd al gouw weer terug. Ze besloot haar opmerking maar gewoon voor zich te houden. ‘Ik krijg er niets voor als ik je help; waarom zou ik de moete doen?’ had hij haar rustig gevraagd. Kathy hield haar schouders op. Of hij het nou zag of niet. ‘Ga, astjeblieft,’ zei de jongen daarna. Dat gaf haar het gevoel alsof hij zich inderdaad aan haar irriteerde. Waarbij ze vervolgens grinnikte. Tjaah, had hij maar gewoon de weg moeten vragen.
Ze had hem zag een ‘hmm’ geluidje horen maken. En keek vervolgens zijn kant op. Ze bekeek hoe hij zijn milkshake beker uit elkaar haalde. Daarna had hij de deksel en het rietje weggegooid. Ze zag dat hij de beker richting haar hield. Maar ze was te laat om te reageren.
Voor ze het doorgaat zaten haar haren onder met roze kleverig spul. Vervolgens voelde ze zijn vingers over haar haren gaan. ‘Hmmn, aardbei. Zonde, zeg.’ Ze keek hem woedend aan. Het kon zijn alsof het leek dat haar ogen ieder moment letterlijk vuur konden spuwen. Haar bloed voelde alsof het kolkte. Ze had de neiging hem aan te vallen maar bedacht zich. Vervolgens had hij de lege beker op haar hoofd gezet. Zo snel mogelijk gooide ze die er weer vanaf. ‘Houd maar; een souvenir’, had hij erbij gezegd. Daarna had hij zich omgedraaid en was weggelopen.
Ze moest even denken aan een tafereel toen ze nog wat jonger was. Veel jonger, een jaar of negen geleden. Toen hadden al die kinderen uit haar klas een beker fristi over haar hoofd heen gegooid. Daarna flipte ze ook. Maar hun waren met te veel dus werd ze weer eens in elkaar geslagen. Deze keer wou ze dat voorkomen. Ze was geen watje meer. Ze kon voor zichzelf opkomen.
Ze beende langs hem heen en ging voor hem staan. Zonder erbij na te denken sloeg ze zo hard als ze kon haar vuist tegen zijn neus aan. Ze moest toegeven dat haar vuist er redelijk pijn door deed. Waarom moest hij zo’n hard hoofd hebben? De adrenaline sprong door haar lichaam. Had ze hem nou echt geslagen? Het was een wildvreemde voor haar en toch sloeg ze hem? Maar op het moment dacht ze niet na. Met haar andere vuist probeerde ze hem te raken in zijn maag.

Plots stond het meisje voor hem en hij glimlachte. Zijn rechterhand, die niet in zijn zak zat, hield hij boven zich en hij bukte, zodat ze tegen zijn arm aan sloeg. Hij moest toegeven dat dat niet al te lekker voelde, maar alles beter dan dat ze hem in zijn gezicht raakte. Stel je voor dat hij zijn neus brak, dat zou geen al te best gezicht zijn. Helaas had hij wel het gevoel dat zijn arm morgen bont en blauw zou zijn, maar goed. Beter dan zijn neus.
Toen haar andere vuist richting zijn maag ging, haalde hij zijn hand naar de hare toe en pakte hij deze beet, om vervolgens aan de kant te springen. Hij glimlachte vals en legde zijn hand tegen haar keel aan. Hij duwde haar tegen de muur aan en haalde zijn linkerhand uit zijn zak.
Om zijn hand zat een geel verband. In zijn hand had hij een vlijmscherp mes, met een draak als uiteinde. Voor haar zou het lijken alsof hij dit al die tijd in zijn zak had gehad, maar in werkelijkheid was dit een illusie die hij net gecreëerd had. Helaas voor haar had hij het stadium al bereikt waarin de illusies ook voelbaar waren, anders zou dit mes geen nut hebben.
Hij legde de bovenkant van het mes tegen haar keel aan en zorgde er voor dat ze haar blik op hem gericht had. “Houd die klauwen van je thuis, trut,” gromde hij. Hij duwde het mes wat verder tegen haar keel. Gelukkig voor haar had hij de scherpe kant wijselijk van haar huid af gehouden. “Nog één foute beweging en ik snijd die nek van je door,” gromde hij toen.
Hij had een dodelijke blik in zijn ogen, maar ergens was maar al te goed zichtbaar dat hij dit allemaal liever niet deed. Als ze nu haar snater hield, zou hij haar los laten. Hij was niet zo slecht als hij leek, hij had gewoon snel last van van alles en nog wat door hoe zijn vader deed.
Hij gromde even binnensmonds en gaf haar een klap tegen haar wang, waarna hij haar los liet. “Kijk voortaan beter uit,” zei hij kalm en hij deed zijn hand in zijn zak. Hier liet hij het mes weer verdwijnen. Als ze moeilijk zou doen, zou hij het toch binnen twee tellen weer in zijn hand hebben, dus het was niet zo dat hij nu onverslaanbaar was. “Ik ben niet de enige hier die een wapen heeft, meis,” zuchtte hij. “Dus.. Weet je nog steeds zo zeker dat je voor jezelf kan zorgen?”

Ze merkte dat de jongen haar hand had tegengehouden, vervolgens haar keel had beetgepakt, en daarna haar bruut tegen de muur had geduwd, in ieder geval. Zo voelde het voor haar. Even kreeg ze geen adem meer maar daarna werd er een mes tegen haar keel gedrukt. Ze keek hem alleen droog aan. In haar gezicht stond nog altijd geen emotie. Ze was geen type meer vergeleken met haar verleden om bang te kijken, of ook maar te gaan huilen op het moment. Ze voelde het staal van het mes tegen haar keel drukken. ‘Houd die klauwen van je thuis, trut,’ had de jongen gegromd. Niet veel daarna voelde ze hoe hij het mes verder tegen haar keel aandrukte. Haar gezicht dat eerst emotieloos stond begon langzamer hand wat meer bezorgd te kijken. Haar ogen schoten van het mes naar de jongen. Naja, niet het mes. De draak die op het uiteinde stond en die ze nog net kon zien.
‘nog één foute beweging en ik snijd die nek van je door’, gromde hij. Ze keek hem even aan en kuchte toen even. “Ha-Ha”, mompelde ze als antwoord. Ze probeerde haar nek een klein beetje bewegen, maar ze voelde het alleenmaar meer pijn doen.
Niet veel later voelde ze dat hij haar een klap tegen haar wang gaf, door de schrik viel ze om. Ze kon zichzelf nog net opvangen en keek omhoog waar de jongen stond. ‘Kijk voortaan beter uit,’ had de jongen daarna erg kalm gezegd. Ze zag dat de jongen het mes weer in zijn zak deed. Ze wist nu dus dat ze best wel op mocht passen bij hem. Maar ze zou niet opgeven. Ze zou proberen hem nog een keer te slaan, of te schoppen als het nodig was. Dat lag eraan. Maar ze zou het zo ie zo proberen, dat wist ze helemaal zeker. ‘Ik ben niet de enige hier die een wapen heeft, meis,’ de jongen zuchtte even. ‘Dus.. Weet je nog steeds zo zeker dat je voor jezelf kan zorgen?’ Ze keek hem aan. Ze probeerde op te staan, maar zodra ze haar nek bewoog voelde ze het branden. Het voelde alsof het mes nog steeds tegen haar nek aan stond geplakt. Maar ze wist dat het niet zo was. Ze probeerde zich te herstellen en stond met moeite op. Ze knikte even kort. Ze zou nu zeker weten dat ze na dit incident niet langer meer met de jongen verder zou willen lopen, praten of ook maar iets wat er mee te maken had. Ze zou hem daarna ook nooit meer zien. Ze voelde even aan haar nek. Maar er zat gelukkig niets. Ze keek de jongen aan. Ze twijfelde of ze hem nu een klap zou verkopen of niet. Ze wilde niet dat de jongen haar weer tegen de muur aan zou smijten.
Ze waagde het er maar op, als een soort zelfverdediging ging haar vuist weer richting zijn gezicht. Hopend dat het raak zou zijn zodat ze snel weg kon wezen.

Hij zag hoe het meisje aan haar nek voelde en zuchtte. Het ging altijd hetzelfde. Hij wendde zijn blik af, zijn gouden ogen gericht op de stenen grond. Het ging altijd hetzelfde. Altijd leken ze niet te begrijpen hoe moeilijk het was om je in te houden als je zelf ook zo behandeld werd thuis. Littekens over zijn lichaam, overal.. Hij kneep zijn ogen dicht en beet op zijn lip, die begon te bloeden. Het mes wat hij in zijn handen had.. Zo vaak had hij iemand zo veel pijn gedaan zoals Vader hem pijn deed. Zelfs nu alles over was gebeurde het nog steeds. Zo vader zo zoon, hoorde hij mensen altijd zeggen. Alsof hij ook slecht was.. Alleen omdat zijn vader dat was. Alleen omdat dit mes een exacte replica was van het mes dat zijn eigen huid had geraakt.. Alleen omdat hij gemaakt was door zijn vader..
Een vuist schoot op hem af en hij deed een stap opzij. Automatisch. Zo veel gevochten dat hij niet meer na hoefde te denken. Het mes verscheen in zijn zak en hij haalde het eruit, om vervolgens de punt van het mes richting Kathy te steken. “Waag het niet.. Nog één keer..” siste hij. “Nog één keer en ik vermoord je echt..”

‘Nog één keer en ik vermoord je echt..’ De woorden van de man raakten de kleine blonde jongen. Hij smeekte, wilde niet dood. Wilde niet gedood worden door zijn eigen vader. “Papa..” fluisterde het blonde jongetje, maar de man gaf hem enkel een harde klap in zijn gezicht, waardoor de jongen zijn evenwicht verloor en hard op de grond viel. De tranen liepen over zijn gezicht. ‘Noem me niet zo. Ik schaam me voor je!’
Zonder erover na te denken was de jongen door zijn benen gezakt en op zijn knieën op de grond gaan zitten. Zijn ogen wijd open gesperd, gericht op de grond. Het mes had hij met beide handen beet. De ene hand aan de scherpe kant, waardoor het bloed langs zijn hand naar beneden liep, de grond op. Steeds meer, steeds harder. Hij scheen het echter zelf niet eens door te hebben. De pijn was zo bekend dat het nauwelijks te voelen was. Het bloed bleef lopen. Door zijn gele verband heen, die nu in stukjes naar beneden hing. Het deed zeer, maar hij negeerde het. Zijn blik was strak naar voren gericht, op iets wat alleen hij leek te kunnen zien.

Toen ze hem probeerde te slaan deed hij stap opzij, waardoor zij wat meer naar voren viel. Ze herstelde zich al gouw en stond nu weer voor hem. Hij haalde zijn mes uit zijn stak en hield hem voor haar. Ze deed niks, ze keek er enkel na. Het mes was best scherp, zag ze. ‘Waag het niet.. Nog één keer.. Nog één keer en ik vermoord je echt..’ Siste de jongen. Kathy deed als enige reactie een enkel stapje naar achter, zodat ze wat meer van hem verwijderd was.
Ze zag hoe de jongen op zijn benen zakte. Ze keek er even vaag naar. Gaf hij nu al op? Wat een amateur, dacht ze geïrriteerd. Ze merkte op dat er uit een van zijn handen druppeltjes bloed kwamen. Ze kon er niet tegen als ze ook maar bloed zag. Ze besloot hem toch maar te helpen en knielde bij de jongen neer. Ze probeerde zijn ene hand van het staal af te krijgen, maar dat ging met moeite. Ze wou er niet voor zorgen dat hij nog meer pijn kreeg. Ze trok één voor één zijn vingers van het staal af. Waarvan ze later de wond op zijn hand bekeek. Ze zuchtte even en zocht haar zakken af naar iets wat ze kon gebruiken. Maar ze kon niks vinden wat ook maar iets met een doekje was. Ze zuchtte even en had geen andere optie. Uit haar vieze, plakkerige haren trok ze de twee linten dat haar twee staartjes vast hielden. Ze zag dat er wat roze spul opzat. Dat ze zo goed als ze kon weg probeerde te halen door middel van het rokje dat ze aan had. Het boeide haar niet dat, dat ding vies werd. Op dit moment moest ze letten op hem. Toen ze zeker wist dat haar linten helemaal schoon waren bond ze die dingen zo goed en netjes mogelijk om de wond heen. Ze zag dat hij erg groot was, en ze hoopte dat hij het niet heel erg zou vinden dat ze die dag roze aan had. Toen ze het allemaal had verbonden maakte ze er een goeie, strakke knoop om. Ze keek naar de jongen waarvan ze zag dat hij nog steeds niet helemaal aanwezig was. Ze gaf wat zachte klapjes op zijn wang. “Gaat het goed met je?” Ze keek hem even twijfelend aan.

Toen hij plots de stenen niet meer kon zien, keek hij voorzichtig op. Het meisje was voor hem neergeknield en probeerde zijn hand los te maken van het mes. Het duurde even voor dat tot hem doordrong en hij meewerkte. Nu pas begon hij de pijn echt te voelen, maar het enige wat hij deed was er met een doodse blik naar kijken.
Langzaam gleed zijn blik naar de blauwe ogen van het meisje. Hij opende zijn mond om wat te zeggen, maar de woorden waren nergens meer te vinden. Hij kon zelfs geen fatsoenlijke zinnen meer maken in zijn hoofd. Hij fronste, haar vol verbazing aankijkend. ‘Waarom..?’ wilde hij vragen, maar hij kreeg het niet voor elkaar echt geluid te maken. Daarom wendde hij zijn blik af.
Zijn gedachten waren bij een meisje in zijn verleden. De enige die hem echt had geprobeerd te helpen. ‘Ik vind je lief,’ had ze als reden gegeven toen hij haar vroeg waarom. ‘Dit is echt niet jouw schuld.’ Hij had haar nooit meer opgezocht, nooit meer. Het was te pijnlijk. Nu was dat minder erg. Nu was hij niet meer bang dat zijn vader iemand anders zou pakken om hem pijn te doen. Dat was namelijk altijd de grootste vrees die hij had gehad. Dat zijn vader hem niet meer pijn zou doen, dus het erger zou maken door iemand waar hij om gaf pijn te doen.
Plots werd er iets om zijn hand getrokken en hij keek naar zijn hand, waar een roze lint om zat. Twee, om precies te zijn. Hij keek naar het meisje voor zich, wie haar linten nu niet meer in had. ‘Gaat het goed met je?’ vroeg ze. Hij slikte, zocht even naar zijn stem. “Het is niets..” fluisterde hij. “Bedankt..” zei hij toen.
“Maar waarom? Waarom..” Het was duidelijk dat hij er nu helemaal niets meer van begreep. Hij keek haar met een fronsje aan. “Je bent raar, weet je dat?” vroeg hij glimlachend, niet beledigend klinkend. Meer van dat hij haar echt niet begreep. “Ik zal nieuwe linten voor je betalen,” zei hij kalm en hij glimlachte lichtjes, waarna hij zag hoe het gele lint op de grond was gevallen. Hij besloot die te negeren en pakte - met zijn onbebloedde hand - even het mes beet om het in zijn zak te doen, en vervolgens haar hand, om op te staan en haar zo ook omhoog te trekken.
“Zal ik je naar de winkelstraat brengen?”

‘Het is niets,’ had hij gefluisterd als antwoord op haar vraag. Vervolgens had hij haar bedankt. ‘Maar waarom? Waarom..’ Had hij wat onduidelijk gezegd. Ze keek hem enkel vragend af. Ze snapte niet wat hij daarmee bedoelde. Dat was dan ook de reden dat ze besloot geen antwoord te geven. ‘Je bent raar, weet je dat?’ Hij keek haar glimlachend aan. Daarna keek ze hem verbaasd aan. En knikte ze enkel. “Yep. Dat weet ik.. Denk ik.” Grinnikte ze. ‘Ik zal nieuwe linten voor je betalen,’ had hij haar kalm gezegd. Een klein geïrriteerd trekje ging door haar heen. “Nee, dat doe je niet. Ik heb thuis nog zat linten liggen. Ik kan er prima nog een paar bij maken”.
Kathy maakte al haar linten zelf. Ze had in haar kamertje ook speciale naaimachines staan. Haar broer was niet te rijkste. Dus veel geld hadden ze niet om alles te kopen. Meestal kocht hij dan af en toe een nieuwe soort stof met een speciale kleur heel goedkoop op een markt. Die nam hij dan mee naar huis en daar kon ze dan nieuwe kleding van maken. Ze was er vrij goed in en genoot er ook van. Als ze zich dan een keertje verveelde kon ze weer iets nieuws maken. Ze had dan ook linten in alle kleuren en ontelbaar veel. Ze had vele rokjes in alle kleuren. In haar kamer stond een speciale paspop die haar maat had, zodat ze het sneller en makkelijker kon maken. Ook maakte ze daar cadeautjes van voor haar broer. In de winter maakte ze dan schattige mutsjes voor hem. En voor haar dan mutsjes met oortjes en pandaoogjes- en oortjes. Wat sjaaltjes, wanten en jasjes. Ze vond het geweldig om dat soort dingen te maken.
Ze voelde hoe de jongen haar hielp met omhoog komen, al had ze het makkelijk zelf kunnen doen. “Dankje”, mompelde ze maar wat. Ze keek even om zich heen toen ze zag dat het best donker begon te worden. Ze maakte zich zorgen om haar broer. Ze wist dat hij nu waarschijnlijk best bezorgd zou zijn. Ze keek even snel op haar mobiel, en zag dat het ook best laat was.
‘Zal ik je naar de winkelstraat brengen?’ Vroeg de jongen. Ze keek hem aan. “Graag, ik denk dat mijn broer flipt als ik niet snel naar huis ga”. Ze grinnikte even. Ze had weer een verhaal om aan hem te vertellen.

Ze bedankte hem en hij glimlachte droogjes. Ze zei dat ze graag naar de winkelstraat werd gebracht, omdat haar broer anders flipte. Hij keek even fronsend naar haar haren en zuchtte. Hij klopte grinnikend op haar hoofd, waardoor zijn hand roze werd. “Jij gaat eerst even mee naar een restaurant om jezelf op te frissen en wat te drinken. Dan bel je daar je broer maar en vertel je hem dat alles goed is en dat je nog een cadeau van ene Ryan te goed hebt, wie je daarna heelhuids naar huis zal brengen,” zei hij, gelijk uitleggend wat hij van plan was met haar te doen. “En niet zeggen dat je het niet accepteert, want geloof me.. Ik heb genoeg geld en doe er toch niets mee,” zei hij droogjes. “Bovendien is het een soort.. Sorry voor wat ik heb gedaan,” glimlachte hij, knikkend naar haar haren en zijn hand, waar haar twee linten om zaten.
Zonder er verder over na te denken pakte hij met zijn onbebloede hand haar pols beet en trok hij haar mee door de steegjes. Het waren vele steegjes. Zo konden ze namelijk het snelste daar komen.
Eenmaal aangekomen bij de winkelstraat keek hij snel om zich heen, tot zijn blik bleef hangen op de Mac. Het was het dichtste bij en hij had niet het gevoel dat ze naar binnen gelaten zouden worden in een duur restaurant met milkshake op haar hoofd. Daarom sleurde hij haar mee de Mac in. “Daar is de wc,” zei hij, wijzend naar een gangetje wat naar de wc’s leidde. Hij sleurde haar ermee naartoe en duwde zonder te wachten haar het ding binnen. “Maak het even schoon, als het niet werkt koop ik straks wel een leuke pet voor je,” grinnikte hij.
Met een eigenwijs hoofd bleef hij voor de deur staan om elk mens dat naar de wc wilde weg te sturen. Mooi niet. Eerst moest Kathy haar haren maar eens schoonmaken. Hij keek naar de strikjes rond zijn hand en grinnikte. Het zag er heel gay uit. En hij zag er al zo girly uit.. Hij zuchtte even. Ach, boeiend. Het was niet zo dat iemand boeiends hem zou zien. Er was namelijk niemand boeiend voor hem. Althans.. Bijna niemand. Het enige meisje waar hij ooit om had gegeven had hij al zo lang niet gezien.. Hij grinnikte even droogjes.

‘Jij gaat eerst even mee naar een restaurant om jezelf op te frissen en wat te drinken. Dan bel je daar je broer maar en vertel je hem dat alles goed is en dat je nog een cadeau van ene Ryan te goed ebt, wie je daarna heelhuids naar huis zal brengen,’ vertelde de jongen. Ze keek hem even aan. “Euhh..” Stamelde ze maar wat. ‘En niet zeggen dat je het niet accepteert, want geloof me.. Ik heb genoeg geld en doe er toch niets mee.’ Zei de jongen daarna. Ze keek hem even droog aan. “Dat hoeft echt niet hoor.” Sprak ze hem tegen en schudde even haar hoofd om het duidelijk te maken. Ze voelde even aan haar haren, die ondertussen hartstikke hard waren geworden door het spul dat erin zat. Ze knikte uiteindelijk maar. Het was wel slim om naar een plek met bereik te gaan zodat ze haar broer gerust kon stellen. ‘Bovendien is het een soort.. Sorry voor wat ik heb gedaan,’ zei hij. Ze grinnikte even. “Ik was anders ook niet al te aardig. Hmm, het geeft niet”. Ze hield haar schouders op.
Voor ze het wist had hij haar al bij haar pols gepakt en trok hij haar vele steegjes door. Het was er enorm vochtig en ze kreeg er een beetje kriebels van. Maar dan van angst, aangezien steegjes niet haar favoriete plekken waren om rond te lopen. Uiteindelijk kwamen ze uit bij het winkelcentrum. Ze zuchtte opgelucht. Uiteindelijk trok hij haar mee de Mac in. Hij wees haar de wc en ze liep er wat twijfelend heen. ‘Maak het even schoon, als het niet werkt koop ik straks wel een leuke pet voor je,’ hoorde ze de jongen zeggen. Ze hoopte diep dat hij dat niet meende, want ze hat echt een ontzettende haat aan petten.
Ze liep naar de spiegel toe en schrok van zichzelf. Ze had kringen onder haar ogen van de vermoeidheid. En ze zag er ontzettend dof uit. Haar haren zaten alle kanten op en was helemaal roze gekleurd. Ze schaamde zich over hoe ze er op het moment uit zag. Ze besloot maar een doekje te pakken en maakte hem daarna nat. Zo goed als ze kon ging ze ermee over haar haren. Al had dat niet veel effect. Ze zuchtte nog meer geïrriteerd en deed daarna maar de kraan helemaal aan. Ze begon met wat water in haar gezicht te plenzen zodat ze wat meer kon opletten met wat ze deed. Ze maakte een kommetje van haar handen en liet het water op haar hoofd druppen. Ze pakte een schoon doekje en probeerde het daarmee schoon te maken. Ze was nog nooit zo blij geweest om haar eigen vertrouwde oranje haren terug te kunnen zien. Ze deed het nog een aantal keren en voordat ze het wist was al het roze spul uit haar haren verdwenen.
Ze herinnerde zich dat ze haar broer nog moest bellen. Toen ze dat eenmaal deed had hij boos aan de telefoon geschreeuwd dat ze zo snel mogelijk terug naar huis moest komen aangezien het al donker was. Maar ze had het hele verhaal aan hem uitgelegd en hij begreep het. Ze was blij dat hij niet boos was op Ryan. Zo had hij eerder zijn naam verteld over een cadeautje. Ze was benieuwd wat hij daarmee van plan was. Ze hing op en deed haar mobiel weer in haar jaszak. Ze trok haar vieze rokje even recht en keek nog eens in de spiegel. Ze zag er al ietsje beter uit, maar gezicht keek nog altijd op zo een manier alsof ze elk moment in slaap kon vallen. Ze was ook erg moe. Ze gaapte even en liep de deur van de wc uit. “Klaar,” Zuchtte ze. “Kan ik nu naar huis toe?” Ze keek hem enkel vragend aan.

Het meisje dat hij even geleden gedumpt had, kwam voor hem staan. Hij legde zijn hand in zijn gezicht. “Alsjeblieft niet, zeg..” zuchtte hij. ‘Is zij je nieuwe vriendin?!’ riep het meisje uit. ‘Al zo snel na mij?! Vieze player!’ riep ze uit en ze wilde hem slaan, maar hij hield haar hand rustig tegen en duwde haar tegen de muur aan. Hij legde zijn vinger onder haar kin en keek haar vals aan. “Ze is mijn vriendin niet,” gromde hij. “En jij bent dat ook niet. En nooit geweest ook,” siste hij toen. Hij zag hoe haar ogen weer begonnen te glimmen en gaf haar een klap tegen haar wang, om haar vervolgens los te laten en terug tegen de deur te gaan staan. “Denk de volgende keer na voordat je me lastig valt, bakka,” sprak hij uit. Ze begon te huilen. ‘Maar ik dacht dat..’ snikte ze. Hij legde zijn hand in zijn gezicht en liep weer op haar af, om vervolgens rustig zijn hand op haar hoofd te leggen en met zijn hand heen en weer te gaan. “Doe normaal. We zijn oud genoeg om dit volwassen op te lossen,” zuchtte hij. “Als het persé moet doen we het wel een keer over. Overmorgen, of zo,” zei hij kalm. Een glimlach kwam op haar gezicht. ‘Ja! Ik bel je wel!’ riep ze uit, waarna ze een kus op zijn wang drukte en weg ging.

Precies op dat moment ging de deur achter hem open en hij keek om, wreef met zijn hand over zijn wang. Af en toe haatte hij het als hij iemand gerust moest stellen, maar compleet harteloos was hij niet en ergens was ze wel lief geweest toen ze had lopen janken. Bovendien was het nooit erg om wat te gaan eten met iemand die wanhopig dacht dat je wat om haar gaf. Hij zuchtte eventjes.
Kathy vroeg of ze nu naar huis kon en hij schudde zijn hoofd. “Eerst wat eten, dan haal ik wat nieuwe strikken voor je - of iets anders - en dan breng ik je wel naar huis,” zei hij kalm. Rustig pakte hij haar pols beet en liep naar de balie toe. Er was bijna niemand, dus ze waren bijna direct aan de beurt. “Een aardbeien milkshake en..” Hij keek Kathy droogjes aan. “Ik heb al gegeten, dus nu jij nog,” zei hij glimlachend. “En niet zeggen dat je niets wilt, want dat is onbeleefd,” zei hij droogjes.

Hij had haar gezegd dat ze eerst wat moest eten en dat hij daarna wat strikken voor haar wou kopen. “Je weet dat ik mijn linten niet koop, hè?” Vroeg ze aarzelend en keek hem wat vaagjes aan. Daarna zou hij haar naar huis brengen. Ze knikte maar wat vaag. Daarna pakte hij haar pols weer beet en trok haar mee naar de balie. ‘Een aardbeien milkshake en..’ Hij keek Kathy even droog aan. ‘Ik heb al gegeten, dus nu jij nog. En niet zeggen dat je niets wilt, want dat is onbeleefd’, zei hij. Ze grinnikte even en tikte op haar kin als teken dat ze nadacht. “Ik heb niet zo veel honger. Een kleine cola is voor mij voldoende”. Zei ze aarzelend. Als hij haar maar niet ging dwingen wat te eten.
Ze wist wel dat ze zowat graat mager was. Maar ze had geen eetziekte of zo iets. Ze at gewoon vrij weinig omdat ze het geld niet hadden. Zo ie zo at ze elke ochtend en avond. En met een beetje geluk hadden ze soms in de avond een zak chips om samen achter een hele kleine tv het samen op te eten en alles bij te praten. Dan bleven ze tot laat in de avond op en viel ze altijd in slaap, waardoor haar broer weer moeite moest doen om haar naar bed te krijgen. Een keertje had hij haar laten volop laten vallen. Ze grinnikte even bij het idee. Ze hadden er een half uur om moeten lachen. En dan was ze uiteindelijk wel zelf naar bed gegaan, natuurlijk. Tegenwoordig hadden ze afgesproken dat hij haar dan gewoon wakker moest maken. Aangezien het best wel pijn deed.
Ze kregen de milkshake en kleine cola en Kathy liep meteen naar een hoekje met twee bankjes. Ze ging op een bankje zitten en sloeg haar benen erop. Ze trok ze vervolgens op zodat haar schoenen gewoon op de bank rustte met haar rug tegen de muur aan. Ze pakte haar beker met cola en nam er een slokje van. Ze keek de jongen aan. Wachtend tot hij iets ging zeggen.

Het meisje - Kathy - zei hem niet zo veel honger te hebben en bestelde enkel een cola. Hij legde vijf euro neer op het dienblad en pakte zijn milkshake en haar cola, om vervolgens rustig weg te lopen. Het was meer dan genoeg en hij zat niet te muggenziften op een paar euro terug; hij had meer dan genoeg.
Kathy ging zitten op het bankje, voor zover je haar houding echt zitten kon noemen. Ze gebruikte de bank ook als voetensteun en de muur als leuning. Nou niet echt een houding die je verwachtte van iemand met roze strikken in haar haren, maar goed. Zelf ging hij rustig in het midden van de bank zitten en hij zette de twee bekers op de tafel, om al snel een slok te nemen van zijn aardbeienmilkshake. Dat was het lievelingsdrankje geweest van zijn moeder, was hem verteld. Sindsdien had hij het altijd besteld, bewust of onbewust.

Hij zweeg, zoals hij vaker deed. Het mes in zijn zak verdween en hij zuchtte lichtjes. Het restaurant - voor zover je de mac zo kon noemen - begon steeds leger te worden en uiteindelijk stond hij op. “Kom mee, ik breng je naar huis,” zei hij droogjes, al wist hij niet waar ze woonde, dus zou zij voorop moeten gaan. Hij keek even naar de roze linten om zijn hand en voelde de behoefte om een nieuwe te manifesteren, of terwijl een illusie werkelijkheid maken, maar wist dat het op zou vallen. Vandaar dat hij maar besloot genoegen te nemen met de twee roze linten, die het meisje aan hem gegeven had.
Uiteindelijk aangekomen bij het huis wat het huis scheen te zijn waar ze woonde, keek hij er fronsend naar. Het was echt.. Héél klein. “Hmmn..” zei hij bedenkelijk, waarna hij haar aankeek. Hij wist niet of ze een sleutel had of iets anders, en of haar broer wilde zien wie haar thuis had gebracht.
Het meisje belde aan en hij keek droogjes naar de deur, wachtend tot die open ging. Toen een jongen - haar broer, waarschijnlijk - open deed, wachtte hij even tot het meisje klaar was met praten. “Ryan,” stelde hij zichzelf toen beleefd voor, waarna hij zijn portemonnee pakte en er wat geld uit haalde. Hoeveel het was had hij zelf niet door. Twintig, dertig.. In ieder geval een paar briefjes van tien. Hij hield het naar de jongen toe en glimlachte. “Omdat ik haar waarschijnlijk nogal heb laten schrikken en haar lintjes heb verpest,” zei hij, waarna hij de hand met de twee lintjes opstak. De lintjes waren rood geworden door het bloed, maar goed.

Terwijl ze beiden aan het drinken waren werd er niks gezegd. Eerlijk gezegd vond Kathy het onwijs fijn zo. Kathy had haar drinken al een tijdje op, ze bekeek de mensen nauwkeurig. Oude mensen, kleine kinderen. Elke soorten en maten zag je langslopen richting de uitgang. Het was al donker buiten, wat ze kon zien door het raam niet zo ver van hun verwijderd. ‘Kom mee, ik breng je naar huis’, zei de jongen. Kathy’s hoofd schoot zijn kant op en ze schudde enkel haar hoofd. Ze pakte haar beker cola op en dumpte die in een prullenbak ergens in de buurt van de uitgang. Gelukkig wist ze de weg vanaf de McDonald’s naar haar huis wel. Dat was op zich wel handig.
Ze kwamen uiteindelijk aan in de straat waar de armste huisjes van de buurt stonden. Het kleinste huisje van allemaal was natuurlijk weer van haar, ze belde aan en niet veel daarna deed haar broer open. Ze gaf hem een knuffel en legde het allemaal uit. Daarna wees ze naar Ryan die altijd nog naast haar stond. Ze zag hoe de jongen een paar briefjes van tien in haar broer zijn handen duwde. ‘Omdat ik haar waarschijnlijk nogal heb laten schrikken en haar lintjes heb verpest’, zei de jongen waarna hij de bloeddoorlopen lintjes aan haar broer liet zien.
Haar broer knikte en stopte de paar lintjes in zijn broekzak. Daarna keek hij naar Kathy. ‘Kom je naar binnen, meid?’ Vroeg hij waarna Kathy knikte en naast hem in de deuropening ging staan. Daarna had haar broer naar de jongen gekeken. ‘Als je wilt mag je ook even binnen. Misschien wil je wat drinken?’ Kathy merkte op dat haar broer de jongen hoopvol aankeek. Waarna Kathy even grinnikend terugkeek. “Kunnen we monopoly spelen. Jippie”, merkte Kathy op waarbij ze een sarcastisch kuchje gaf. Het was een Disney versie van monopoly. Dus je moest als pionentjes kiezen tussen twee honden, Peter Pan, Alice, Sneeuwwitje, Pinoccio, Doornroosje en die ene met dat rode broekje uit Jungle Book.