A new beginning

Met zijn handen in zijn broekzakken liep Oruke met kalme passen door het winkelcentrum heen. Zijn ogen keken emotieloos voor zich uit. Er was geen glinstering in zijn ogen te ontdekken. Je kon ook niet zien van wat hij op dit moment dacht of vond. Maar om er maar eens over te beginnen voelde Oruke zich niet bepaald goed. Dit was de zoveelste nieuwe stad waar hij kwam. Nieuwe pleegouders die hij zou krijgen en hij moest wéér naar een nieuw school. Oruke zou er bijna gewend aan raken waardoor hij er geen gevoel van somberheid bij hoefde te voelen. Maar zo werkte dat niet bij hem. Hij droeg nog elke dag de dood van zijn ouders met zich mee. Hij besefte maar al te goed dat het zijn schuld was geweest.
Oruke kon zich niet aan nieuwe ouders hechten. Dat wilde hij niet. Hij maakte het leven van zijn pleegouders dan ook altijd zuur en op school ging het ook steeds fout. Of hij kreeg ruzie, of het ging kwa leren gewoon niet goed. Oruke slaakte een diepe zucht. Hij verwachtte niet dat het dit keer zo anders zou gaan. Hij had zijn pleegouders al ontmoet en hij moest nu al niets van hen weten. Hij had dan ook nauwelijks een woord met hen uitgewisseld en was zo snel mogelijk uit het huis weg gegaan. Hij had vrisse lucht nodig gehad. Nu liep hij hier, door een winkelcentrum heen. Eigenlijk had hij hier ook niet veel te doen, hij had ook nog geen vrienden hier en hij wist niet of hij die uberhaubt wel kon krijgen. Maargoed alles was beter dan thuis zitten met pleegouders die maar vragen bleven stellen over je verleden.

Oruke bleef uiteindelijk staan voor een café. Zwijgend keek hij naar de ingang. Hij graaide in zijn broekzak naar wat kleingeld waarna hij uiteindelijk het café binnen stapte. Hij kwam bij de bar zitten en bestelde een cola. Kalm nam hij slok uit zijn glas cola. Hij keek daarna zwijgend het café rond. Er waren een aantal volwassen mannen. Dat gaf hem wel wat de kriebels. Hij wist hoe het ging met mannen en bier. Maar meestal was dat savonds, dus die gedachten kalmeerde hem wel weer wat. Hij had anders ook maar niet het café binnen moeten gaan. Oruke vroeg zich wel af of er in dit café nog meer jongeren zouden komen. Bij die gedachten nam hij nog een slok van zijn cola.

Een meisje met lang roze haar liep door het winkelcentrum heen. Ze keek bedachtzaam om haar heen. Overal waren van die leuke winkeltjes te zien, voor meisjes dan. Er waren ook wel winkels voor jongens, maar dan kon je er vooral games kopen en al die zooi. En als je jongens kleding wou moest je gewoon zo'n meisjes winkel in gaan, want meestal was er namelijk ook een jongens afdeling. Met een flinke zucht liep ze verder. Ze kwam hier ook graag om mensen te kijken, kon ze soms nog is lachen hoe klunzig of raar sommige mensen waren of deden. Niet dat Harmony helemaal honderd procent was. Een geeuw ontsnapte haar mond en ze besloot maar om wat kleding te gaan kopen. Ze schoot een winkel in en kwam er uit met een plastic tas vol met kleding en vervolgens schoot ze het andere leuke winkeltje in. Daar kwam ze ook uit met een tas vol. Dit "uitje" duurde al heel snel drie uur. Met elk een zware tas aan een hand liep ze verder. Ze had best dorst gekregen op dit moment dus ze kon beter iets gaan zoeken.
Haar blauwe ogen keken nieuwsgierig rond. Als je het niet nodig hebt kom je het overal tegen, maar zodra je het nodig hebt kan je het niet meer vinden dacht ze. Ze zuchtte eens diep en ging even op een bankje zitten. Ze zette haar tassen naast haar neer en keek naar de afdrukken die in haar handen stonden van de tassen. Ze keek vervolgens op en recht tegenover haar was een cafétje te vinden. Een beetje geïrriteerd stond ze op met allebei de tassen. Ze liep op het cafétje af en liep gewoon naar binnen ondanks de mannen die aan het bier zaten. Ze werd zo vaak lastig gevallen, ze woonde alleen in een huis van haar ouders die altijd weg waren, ze wist hoe ze dus met zulke mensen om moest gaan. Rustig ging ze op een kruk aan de bar zitten, een plaats verwijdert van een jongen met blond haar. Ze zette de tassen voor haar, zodat ze minder goed gejat kon worden en bestelde maar een cola. Ze tilde het glas op en keek naar de belletjes die omhoog rijste. Haar felblauwe ogen knipperde en ze bracht het glas naar haar mond om er vervolgens een slok van te nemen. Ze plantte het glas vervolgens weer op de bar. Ze rekte zich vervolgens uit en hoorde het gesprek van de dronken mannen. Het ging over haar en ze keek ze onopgemerkt vanuit haar ooghoeken aan. Ze snoof, ze had echt zulke hekel aan zulke mensen. Ze keek ze met een valse blik aan en ze waren in eens stil. Toen ze weer voor haar keek stond er echter weer een glimlach op haar gezicht.

Oruke nam een laatste slok van zijn cola. Hij zette het glas daarna kalm neer op de bar. Zwijgend keek hij naar het kleine beetje cola dat nog in het glas lag. Oruke pakte het glas vast en liet het kleine beetje cola, dat meer een grote druppel leek de bodem van het glas rond gaan. Het was puur uit verveling. Hij wist niet wat hij anders moest doen of waar hij anders heen kon. Er was ook niemand die tegen hem wilde praten. Maar dat was Oruke ook niet anders gewend. Oruke was zelf ook niet zo'n iemand die spontaan begon te praten tegen iemand anders. Dat maakte het ook wel weer lastiger. Door de manier van hoe hij uit zijn ogen keek trok het de meeste mensen niet aan om een praatje met hem te maken. Dat was ook vaak de reden geweest waarom hij alleen op het schoolplein had gezeten. Niemand wilde hem als een vriend zien.
Oruke keek op toen hij dichtbij hem iemand hoorde gaan zitten bij de bar. Oruke zag dat het een meisje was van rond zijn leeftijd. Er kwamen hier dus toch wel jongeren. Oruke keek even zwijgend naar het meisje waarna zijn blik naar de dronken mannen ging. Hij had het woorden ook opgevangen. Dat was dus een van de redenen waarom hij totaal niet van die bezopen mannen hield, allemaal hadden ze van die vieze gedachtens. Oruke wendde zijn blik gelijk van de mannen af bij die gedachten. Zijn blik ging weer naar het meisje. Hij zag haar valse blik, gelijk keken de mannen niet meer naar haar. Kennelijk wist zij wel hoe ze er mee om moest gaan.
Oruke haalde nog wat kleingeld uit zijn broekzak en bekeek het. Hij had net genoeg om nog wat drinken te bestellen. Oruke zuchtte eens diep. Dit was het laatste van zijn zakgeld dat hij van zijn vorige pleegouders had gekregen. Hopelijk kreeg hij van deze pleegouders ook wat zakgeld. Maar hij had daar nu iniedergeval niks aan. Oruke stopte het kleingeld maar weer weg en keek zwijgend naar de lege glas cola met half open ogen.

Het was deze keer ook weer gelukt om alleen maar met een blik duidelijk te maken dat ze hier totaal niet van gediend was. Op de een of andere manier had haar "valse" blik altijd wel effect op zulke mensen ook al waren ze stom dronken of agressief of natuurlijk alle bij. Misschien dachten ze dan dat ze té veel moeite moesten doen om te krijgen wat ze wouden. Met die gedachten in haar hoofd moest ze al walgen. Waarom waren de meeste mannen of jongens zo erg, alsof ze niks beters te doen hadden in hun onnuttige leven. Ze keek weer naar haar glas. Nu merkte ze pas de jongen op die aan de andere kant van haar zat. Ze keek hem aan vanuit haar ooghoeken. Ze had hem niet opgemerkt, want als ze een café binnen kwam keek ze bijna nooit iemand aan. Dit vooral omdat ze anders meteen aangevlogen werd door de eerste de best dronkenlap. En nu was ze dus ook nog is afgeleid door die andere dronken mannen. Ze keek hoe hij wat geld uit zijn zak haalde en er naar keek, maar in plaats van dat hij de barman vroeg om nog een drankje stopte hij het geld weer in zijn broekzak en staarde hij weer naar zijn glas. Als het goed was wist ze zeker dat het genoeg was voor een cola, of was dat zijn enige geld wat hij had. Ze keek hem aan met een glimlach. "hey, heb je geld te kort?? je kan wel wat van me lenen hoor" zei ze met een glimlach. De meeste mensen vonden het raar dat ze altijd zo aardig deed zeker tegen vreemde, maar Harmony was gewoon een té aardig persoon wat haar meestal wel in problemen bracht. Harmony bleef de jongen vragend aan kijken waarna ze nog een slokje nam van haar cola. "mijn naam is trouwens Harmony" zei ze zacht. Ze had een echte meisjesmeisjesstem. Hierdoor klonk haar stem bijna altijd zacht.

'Hey heb je geld te kort?' Hoorde Oruke ineens naast zich. Oruke was in gedachten verzeild geraakt en je kon dan ook zien dat hij uit zijn gedachten schrok. Oruke draaide zijn hoofd en keek het meisje dat hem aangesproken had, zwijgend in de ogen aan. Hij luisterde naar haar woorden. Waarom bood ze aan om een drankje voor hem te betalen? Het was wel aardig bedoelt, daar niet van. Maar Oruke begreep het niet helemaal. Hij begreep het zowiezo nooit waarom mensen aardig tegen hem konden. Oruke zijn blik was kalm op haar gericht. ''Bedankt, maar het hoeft niet. Ik zie geen reden waarom je geld voor mij zou uit geven'' Antwoordde Oruke kalm. Het had even geduurt voor dat hij had geantwoord omdat hij er over na had gedacht wat de reden zou kunnen zijn dat het meisje geld aan hem wilde lenen. Echter kwam er niet echt een antwoord op, behalve dan dat het meisje gewoon een aardig karakter had. Oruke kon het geld gewoon niet aan nemen. Hij mocht dan wel dorst hebben maar zij kende hem niet eens. Dus hij vond het nodig dat ze zomaar geld aan hem uitleende. Oruke irriteerde zich er dan ook aan dat hij zijn pinpas niet bij zich had. Zijn pleegouders hadden zijn pinpas direct ingenomen toen hij bij hen was komen wonen. Oruke had dat belachelijk gevonden, het was zijn pinpas. Niet die van hun. Maargoed zij wilden alleen maar het beste voor hem. Van het geld dat hij op zijn pinpas had staan kon hij later een rijbewijs kopen als hij wilde. Maar dan moest er nog wel wat geld bij komen, ze hadden dan ook voorgesteld dat hij een bijbaantje moest nemen. Oruke had daar weinig tot geen zin in. Hij was al niet zo spontaan, welk baantje moest hij dan ooit nemen?

Oruke had weer even, in gedachten, naar het glas dat voor hem stond gekeken. Op het moment dat hij de stem van het meisje weer iets tegen hem hoorde zeggen keek hij op naar haar. Ze stelde zich aan hem voor. Haar naam was Harmony. Het was een leuke naam. Oruke begon zich alleen nu ook weer af te vragen waarom ze zich voorstelde aan hem? Wilde ze misschien vrienden worden met hem? Ach misschien dacht hij ook wel gewoon teveel na. Dat was het waarschijnlijk. ''Mijn naam is Oruke'' Antwoordde Oruke zijn zachte bijna emotieloze stem. Ergens was het ook wel een lieve stem wat hij had. Het was iniedergeval niet zo'n harde stem. Oruke keek het meisje nog even in de ogen. Moest hij nu nog wat zeggen? Oruke wist eigenlijk niet goed wat.

Seriny bibberde hevig, ze had het zo koud! Met snelle passen liep ze door het winkelcentrum heen. Toen ze nog mens was had ze gedacht: kou verbrand calorieën, maar als ze nu op een weegschaal zou gaan staan, zou er niets te zien zijn, de weegschaal zou haar niet voelen. Nou.. Misschien wel. Dat moest ze eens kijken. Seriny keek een winkel in. Eten... Ze schudde haar hoofd, nee, dat kon ze niet. Ze was nu pas twee dagen dood. Ze moest wennen dat ze geen eten meer nodig had, maar ze was er heel blij mee. Seriny liep verder, een vrouw kwam naar haar toe. "Heb je het koud meisje? Hier neem mijn oude jas, hij past me toch niet meer" de vrouw wilde haar haar jas geven, maar Seriny schudde haar hoofd. "Dat kan ik niet aannemen mevrouw, u kent mij helemaal niet." en ze liep verder. Ze hoefde geen jas. Seriny keek bij een winkel naar binnen. Twee mensen zaten er. Seriny zuchte en duwde de deur open. Warmte sloeg in haar gezicht, maar ze bleef het koud hebben. Ze deed de deur achter zich dicht en ging in een hoekje zitten met haar benen opgetrokken. Ze had het echt heel koud! Ze keek nog eens het cafe rond, een paar mannen zaten te lachen, ze waren duidelijk dronken. Een man zag haar kijken, en liep op haar af. Seriny's aardige blik veranderde in angstig, maar gelukkig zag de barman het en liep naar de man toe. "Laat dat meisje is met rust." zei hij kalm. Maar de man was dat duidelijk niet van plan. Seriny zag hoe zijn arm omhoog ging, hij wilde hem slaan. Metteen zende ze een gedachte uit naar de man: Dat zou ik maar niet doen! Zijn arm bleef in de lucht hangen en ging toen weer terug. Maar nu zag ze zijn arm naar iets anders gaan. Hij pakte iets uit zijn zak. Een zakmes. Of ga zitten, of ga weg, het is het niet waard je zak mes te gebruiken De man keek raar op, Seriny gniffelde even. Maar de man het het gehoord en kwam met het mes dreigend op haar af, ze was te bang om een zending te doen. Seriny klemde zich tegen de muur aan. Wat nu?

[ik kom er even tussen, ik hoop dat het niet erg is dat de reactie zo... Heftig is?]