Dancing in the clouds, singing to the birds, playing for the sun

De strijkstok ging met een kalm ritme over de vier snaren van de viool, en Caitlynn's lange vingers begonnen verschillende plaatsen op de snaren aan te raken, waardoor er steeds meer verschillende klanken over de wolken klonken. Caitlynn kwam hier wel vaker, als ze alleen wilde zijn, of als ze graag even rust wilde in haar leven. De wolken voelden koel aan op haar blote voeten, en ze liep erover als een volleerd koorddanseres. Als ze niet uitkeek, zou ze naar beneden vallen, en dan zou haar viool misschien wel kapot gaan. Die viool was het enige in Caitlynn's leven wat haar van non-stop dansen afhield. Ze hield zoveel van het geluid, van de wonderen van de muziek, dat ze soms zelfs haar spitzen liet liggen om te gaan spelen. De snaren waren altijd perfect gestemd, en hij lag in een veilige koffer, bekleed met fluweel. Het was een jeugdherinnering, en die moest je koesteren. Haar heldere sopraanstem klonk door het stille luchtruim, en haar mond vormde woorden:

'Let me hold you
For the last time
It's the last chance to feel again
But you broke me
Now I can't feel anything

When I love you,
It's so untrue
I can't even convince myself
When I'm speaking,
It's the voice of someone else

Oh it tears me up
I try to hold on, but it hurts too much
I try to forgive,
but it's not enough to make it all okay

You can't play on broken strings
You can't feel anything that your heart don't want to feel
I can't tell you something that ain't real'

Caitlynn stopte op dat moment, want daarna ging het altijd fout. Ze merkte dat haar ogen iets vochtig waren geworden, maar ze speelde wel door op haar viool. Misschien, als het haar lukte zouden de vogels meefluiten. Ze hoorde niets dan haar eigen viool, de wind die een zwak briesje blies en haar eigen adem. De zon leek feller te gaan schijnen, brak door de wolken heen, streelde haar gezicht teder. Caitlynn had, zonder het te weten, een deel van haar kracht geactiveerd.

can't play on broken strings
You can't feel anything that your heart don't want to feel
I can't tell you something that ain't real'
Klonk het, Seth was de hemel binnen getreden voor wat onderzoek, hij was bijna ontdekt maar als gestoken hield hij stil in de lucht. De stem klonk mooi en zuiver, Seth twijfelde en vloog toen maar in de richting van het geluid. Hij zag een engel viool spelen en ze had net gezongen. Seth was geland op een wolk verderop en zijn eens witte vleugels met de kleine stukjes rood waren gestopt met fladderen. Seth zag ineens een fel licht door het wolkendek boven hem breken en sloot zijn ogen, het was te fel en brandde. Hij hief zijn hand en daar uit kwam een kleine zwarte bol, die explodeerde en Helena verscheen naast hem en glimlachte lief voordat ze zich naar Seth toe haastte en in haar handen een zwarte mantel verscheen. Ze plaatste het snel rond zijn nek. Hijzelf kon niks zien door de zon maar voelde het materiaal, schaduw. De kap werd om zijn hoofd geplaatst en de zon drong amper door, Seth kon er door heen kijken en bewegen, dit kon alleen geplaatst en weggehaald worden door een schaduw priesteres. Seth keek haar aan en kuste haar hand "Grazi. Devono imparare a parlare olandese, Helena?" vroeg Seth en keek haar aan. "Ja, beetje Seth." zei Helena. Seth knikte, hij had mazzel dat hij haar had kunnen oproepen die dag, voor hetzelfde geld had hij een normale priesteres gekregen. Nu had hij een krachtige, ze glimlachte en verdween uit het niets. Seth knikte naar de leegte en vloog beschermd naar de engel toe. "Je kan mooi zingen en spelen," zei Seth die nog steeds half geïnteresseerd was in de schone kunst van muziek.

Caitlynn reageerde verschrikt op de stem, en draaide zich om. 'Je, je luisterde?' rolde het verbaasd uit haar mond, toen ze de jongen zag staan. Hij had bruin haar en bruine ogen, maar zijn vleugels waren donker, en zijn hoofd leek bedekt te zijn. Ze liet haar viool zakken, en sloeg beschermend haar eigen, gebroken witte, vleugels uit. Je wist maar nooit wat iemand hier kwam doen. 'Vond je het echt mooi?' was haar volgende vraag, en ze keek een beetje verlegen. Ze vond het niet altijd fijn als iemand toekeek wat ze deed. De jongen reageerde niet meteen, dus herhaalde ze het in het Frans, daarna in het Engels, en tenslotten in het Russisch. Een van die talen moest hij toch wel kennen? Caitlynn bekeek hem nog eens nieuwsgierig. Hij kon nauwelijks ouder zijn dan zestien, waardoor zij duidelijk ouder was, maar iets zei haar uit te kijken met deze jongen. Hij leek zo sterk, zo ervaren. Ze wist niet precies wat zijn bedoelingen waren, maar het stond haar niet aan. Hij leek hier niet op zijn plaats te zijn. En hoe had hij haar gevonden? Ze was er zeker van geweest dat er in een straal van tien kilometer geen levend wezen te vinden was. Er liep een kleine rilling over Caitlynn's rug, en ze deed een stap naar achteren. Geen goed plan, want de wolk hield op achter haar. Ze verloor haar evenwicht, en viel over de rand. Haar vleugels fladderden, maar ze waren niet sterk genoeg om de zwaartekracht en de snelheid van de val tegen te gaan.

'Je, je luisterde?' rolde het verbaasd uit de mond van het meisje, 'Vond je het echt mooi?' Seth herkende twee talen, frans en engels alleen dat laatste leek wel Russisch. "It was really beautiful, i never heard someone singing like that. You may be an angel, but even then it sounds really good," zei Seth. Hij keek naar het meisje, ze had hem bekeken en liep even rustig naar achter. Toen viel ze naar beneden en Seth schrok toen hij zag dat ze niet recht kon vliegen. Seth dook recht naar beneden alleen hij ging net niet snel genoeg hij moest bij sturen. "Dragonirwing!" riep hij uit en zijn armen verdwenen en vormde zich samen met zijn vleugels Seth schoot naar beneden en haalde haar in. "Harpies! Ik roep jullie op, help me!" zei Seth. Seth voelde een paar armen om zich heen die hem naar onder dreven tot vlak onder het meisje. Seth greep haar vast met zijn armen die hij vrij had gekregen en met behulp van een tweede harpij kwam Seth weer recht te vliegen. Seth had de vleugel van het meisje tegen zijn borstkas gekregen, een stuk van zijn shirt was kapot geslagen en een lange dunne wond was ontstaan. Seth draaide en kwam weer omhoog nadat de harpij hem mee hielp met het sturen. De andere harpij vloog rond hun heen om te zorgen dat het goed ging. Seth landde op de wolk en de twee harpijen landde aan de andere kant. Ze hadden geen voeten maar klauwen, het zag er vreemd uit maar het bleek wel handig te zijn. "Thank you ladies, you may return." zei Seth nog steeds in het engels en de harpijen verdwenen. "Is everything alright with you miss? I am sorry if it was my mistake why you felt," zei hij terwijl hij even op een knie leunde en keek naar het meisje.

'I-I-I'm fine, thank you.' klonk het trillend uit Caitlynn's mond. Ze was geschrokken van alles wat er net gebeurd was, vooral dat de jongen haar had kunnen inhalen. Ze was heel hard gevallen, dat wist ze wel. 'W-what excactly did you do? I mean... I fell so fast, I couldn't even get up myself.' Ze keek naar achteren, en stapte toen een pasje weg van de jongen. Hij mocht haar dan gered hebben, volledig op haar gemak was ze niet. 'Oh, how impolite of me. My name is Caitlynn. Caitlynn Mrovska. Thank you again for helping me.' Haar oude, Franse manieren speelden weer op, en ze glimlachte op de manier die haar moeder haar geleerd had. Lief, maar bescheiden en beleefd. Ergens in haar hoofd spookte nog steeds een deel van de angst rond, die ze voor hem had gevoeld, maar dat was nu een stuk minder belangrijk. Ze keek om zich heen, zoekend naar haar viool. 'Oh nee.' zei ze ontzet, toen ze over de rand van de wolk keek. 'Ik heb hem losgelaten.' Een wolk van verdriet wilde haar bedekken, maar ze besefte ook wel dat ze dat nu niet kon laten gebeuren. Ze was nu in gezelschap, en dan moest je niet gaan zitten huilen omdat je iets verloren was. Caitlynn klapte haar vleugels weer in. 'What's your name?' vroeg ze daarna weer beleefd, nog steeds niet wetend of de jongen ook Nederlands sprak.

'I-I-I'm fine, thank you.' zei de engel trillend. 'W-what excactly did you do? I mean... I fell so fast, I couldn't even get up myself.' zei ze en stapte naar achter. Seth glimlachte en ademde nog even in en uit. 'Oh, how impolite of me. My name is Caitlynn. Caitlynn Mrovska. Thank you again for helping me.' zei de engel weer en toen was het Seth's beurt. "I am Seth, my summons helped me. I have an power to use myth's and stories to make my own power. I can summon some creature's and that ones where harpies, they helped me with my speed and strength. So we could save you. It was my mistake, i think i didn't had to scare you... if i did. What a shame of your violin.. how old was it? Is there an chance it's still working?" vroeg Seth. Hij voelde zich ergens wel een klein beetje schuldig hoewel schuld allang niet meer voor hem gelde. Seth keek haar aan en ging toen rustig aan de rand van de wolk zitten, hij keek naar beneden en wachtte even op antwoord. Seth had gewoon in het engels gereageerd aangezien hij daar aan gewend was geraakt in enkele secondden. "Why are you afraid of me? you walked away? Am i scary?" vroeg hij rustig en keek Caitlynn aan.

'No, you're not scary at all, Seth, but I was a bit shocked. I thought I was alone. Sorry.' stamelde Caitlynn, die nog steeds een beetje geschokt was van haar val. Het verlies van haar viool kwam echter aan als een hardere klap, alsof ze een stukje van zichzelf kwijt was geraakt. 'The violin. It was from my mother, she gave it to me at my sixteenth birthday. It's been from her grandmother.' Haar stem klonk terneergeslagen, alsof ze net een dierbare vriend had verloren. Dat was ook zo. Die viool was, net als ballet, een deel van haar geweest. Even kreeg ze de neiging zich weer in de diepte te storen, maar dat zou onbeleefd zijn, Seth had haar net gered, ging ze zich weer in het eindeloze niets storten. Even schudde ze haar hoofd. 'Maar, ik ga ervan uit dat je ook wel Nederlands kent, is het niet? Je lijkt me net zomin een Engelsman als dat ik op een Duitse lijk.' Caitlynn had overduidelijk Franse en Russische trekken, en was daardoor het tegenovergestelde van het normale Duitse meisjesbeeld. Ze liep weer weg bij de rand van de wolk, en ging zitten. De wolk had een doorsnede van ongeveer drie meter, dus was meer dan groot genoeg. 'Zoals ik al zei, ik heet Caitlynn. Leuk je te ontmoeten.'

'No, you're not scary at all, Seth, but I was a bit shocked. I thought I was alone. Sorry.' stamelde Caitlynn, ze was awaarschijjn geschrokken. 'The violin. It was from my mother, she gave it to me at my sixteenth birthday. It's been from her grandmother.' Seth vloekte in gedachte en keek naar Caitlynn die verder ging. 'Maar, ik ga ervan uit dat je ook wel Nederlands kent, is het niet? Je lijkt me net zomin een Engelsman als dat ik op een Duitse lijk.' Zei Caitlynn toen en Seth zuchtte opgelucht. 'Zoals ik al zei, ik heet Caitlynn. Leuk je te ontmoeten.' ging Caitlynn verder. "Hetzelfde. Het spijt me echt voor je viool, ik wou dat mijn Harpijen hem hadden kunnen pakken.. ik weet dat ik de emotionele waarde niet kan vervangen maar ik kan de viool wel vervangen. Ik geef je geld voor een nieuwe viool, alles wat ik daarvoor wil is dat je nog een keertje speelt als ik in de buurt ben. Ik vond het namelijk echt prachtig." zei Seth kalm. Hij glimlachte en pakte zijn portemonnee uit zijn broek zak. "Hoe duur is een viool... als je tenminste akkoord gaat Caitlynn. Ik begrijp als je je kunst niet wilt verkopen...." zei Seth en glimlachte een beetje.

'Oh, nee, ik heb zelf genoeg geld om een nieuwe te kopen. Laat dat geld maar achterwege. Ik heb hem zelf laten vallen.' Caitlynn drong haar tranen terug, hield zich voor dat dit beter was voor haar toekomst. Ze moest zichzelf niet langer in het verleden vasthouden, maar vooruit kijken. Ze zou vast nog wel een nieuwe kans krijgen, een nieuw leven op weten te bouwen. Ze was nu in mensenjaren vijftig jaar oud, en ze hield het maar moeilijk vol. Doorgaan, dat moest ze doen. Niet langer schuilen, maar verdergaan met een leven dat ze niet had gewenst. Aan ieder verhaal kwam een einde, hoe verdrietig het ook was. Dat zou met haar ook wel gebeuren, hoopte ze. Voorzichtig, maar langzaam duidelijker wordend, glimlachte ze. 'Maar je vond het echt mooi? Zo goed ben ik niet, ik ben meer een danseres. Hoewel ik wel mijn hele leven heb geoefend.' Als ze nu maar niet zo actief was geweest, had haar droom misschien wel werkelijkheid geworden. Even schudde ze haar hoofd. 'Weet je, voordat ik zo slim was om te vallen, zei je dat je mijn stem ook mooi vond. Meende je dat? Ik krijg wel eens te horen dat hij eigenlijk net iets te zacht is. Ik ben er niet zo zeker over, zie je.'

(Noes, inspiloos en kort)

Caitlynn weigerde het geld aan te nemen en wou het zelf gaan betalen. Seth fronste eerst maar stopte toen zijn geld terug. 'Maar je vond het echt mooi? Zo goed ben ik niet, ik ben meer een danseres. Hoewel ik wel mijn hele leven heb geoefend.' . Even schudde Caitlynn haar hoofd. 'Weet je, voordat ik zo slim was om te vallen, zei je dat je mijn stem ook mooi vond. Meende je dat? Ik krijg wel eens te horen dat hij eigenlijk net iets te zacht is. Ik ben er niet zo zeker over, zie je.' zei Caitlynn. "Ik ga er niet te ver op in omdat ik een vriendin heb" grapte Seth. "Alleen je speelt en zingt gewoon prachtig, ik stond in ieder geval te genieten van je stem." vertelde Seth met een glimlach en keek naar Caitlynn. "Ik kan Banshee's oproepen, ze kunnen heel erg mooi zingen en goed ook. Alleen jij kan er tegen op en je kan viool spelen wat hun weer niet kunnen" zei Seth. Hij keek naar beneden en voelde even een rilling langs zijn rug lopen. Hij was zelf erg moe en keek naar Caitlynn "daarbij zingen ze vaak voor me en alsnog krijg ik er helemaal geen last van, jij zingt beter dan sommige van de Banshee's."

'Oh, dus je hebt al een vriendin. Dan hoef ik niet bang te zijn. Bedankt voor het compliment, maar wat bedoel je precies met Banshees? Zijn dat niet de Ierse godinnen van de dood? Of in elk geval degenen die het aankondigen?' Haar kennis over folklore was niet echt enorm groot, maar over Banshees wist ze genoeg. Het waren niet bepaald vriendelijke wezens. Ze gilden, en als je ze hoorde, overleed er een familielid de volgende dag. Het leek haar niet prettig om die wezens in je macht te hebben. Je was dan misschien wel heer en meester over de dood. Voor een keer was Caitlynn blij dat ze al dood was. Dan zou Seth, als hij kwade plannen had, haar toch niets kunnen doen. Niet met die Banshees, tenminste. Ze vroeg zich af wat zij kon doen. Een beetje verwonderd stak ze haar hand op, en bestudeerde hem. 'Als jij dat kan, kunnen andere engelen dan ook zulk soort dingen? Ik bedoel, ik ben al 34 jaar dood, maar wist niets over een kracht ofzo. Wat is het precies, heeft iedereen het?'

-sorry, geen inspi-

'Oh, dus je hebt al een vriendin. Dan hoef ik niet bang te zijn. Bedankt voor het compliment, maar wat bedoel je precies met Banshees? Zijn dat niet de Ierse godinnen van de dood? Of in elk geval degenen die het aankondigen?' zei Caitlynn. Seth knikte "zo kunnen ze gezien worden maar ook als rusteloze geesten met verdriet. Mijn Banshee's waren moeders en liefhebbende echtgenoten. Vermoord door hun liefde of gestorven tijdens de bevalling. Ze hebben voor zichzelf met de energie die ik ze geef een alternatieve vorm gemaakt. Ze kunnen krijsen en gillen alleen zijn ze blij of voelen ze een positieve emotie dan kunnen ze mooi zingen, ook zijn ze lang bij me geweest. Mijn eerste summon, ik was al 15 maar volgens hun het hartje van een huilend kind.... fijn om te horen van een paar moordenaars maar ja. In ieder geval, ze zijn niet zo erg als de verhalen beschrijven." vertelde Seth. 'Als jij dat kan, kunnen andere engelen dan ook zulk soort dingen? Ik bedoel, ik ben al 34 jaar dood, maar wist niets over een kracht ofzo. Wat is het precies, heeft iedereen het?' vroeg Caitlynn. "Ja, elke engel. Ik had expres naar mijn kracht gezocht aangezien ik engel was geworden voor iemand, maar je moet er ook zelf achterkomen. Mijne is nogal artistiek en vrij van gebruik maar je hebt ook krachten die beperkt zijn. Teveel heilig licht kan me ombrengen zonder bescherming, daarmee wil ik zeggen dat iedere kracht ook een zwakke plek kan hebben." legde Seth uit. Seth had geen zin om een Banshee te sumonnen aangezien het wel heel vreemd moest klinken, tenzij ze er natuurlijk om zou gaan vraagen dan kon hij het haar niet weigeren. Seth keek met een glimlach naar Caitlynn "Het gaat er om dat we beide nog leven dankzij wat hulp van wat vrienden van me," zei Seth grijnsend