Melt it together, make it one

Is het een vogel? Is het een vliegtuig? Nope, het is een Samantha. Haar vleugels sloegen in een regelmatig ritme terwijl ze naar dé brug vloog. De brug tussen de twee werelden. Haar haren wervelden rond in de wind, naast haar vloog een kleine witte gestalte mee, Myenn. De duif koerde zacht, ze voelde dat hij zich blij voelde, en daardoor werd zij ook blij. Ze sloot haar ogen voor een moment terwijl ze de lucht langs haar heen voelde gaan, maar daarna opende ze ze weer en richtte haar blik op de lange trap onder haar. Ze schoot naar de grond en landde lichtvoetig op het stukje strand dat vlakbij de zee onder de brug was. Haar vleugels klapten in maar bleven zichtbaar op haar rug. Ze keek opzij naar Myenn, die op een trede was geland en haar nu gade sloeg met zijn opvallend lichtblauwe ogen. Ze grijnsde naar de duif. "Ik ga even trainen," zei ze met haar zachte stem. De duif hield zijn kopje scheef en leek door te hebben dat er iets ging gebeuren, al konden ze niet elkaars gedachten lezen. Sam vroeg zich nog altijd af hoe de duif haar zó snel gevonden had nadat ze engel was geworden, na de dag dat ze..Ze schudde met haar hoofd, ze dacht er liever even niet aan. Sam liep naar de rand van de zee. Ze had een witte tuniek aan zonder mouwen, met daaronder een zwarte legging die tot haar knieën reikte. Ze had het gewoon simpel gehouden, hier kon ze gemakkelijk in trainen en vrij in bewegen. Ze haalde even diep adem, keek om zich heen of er geen mensen in de buurt waren en hief toen haar handen met de palmen naar voren op naar de zee. Ze voelde de aanwezigheid van het water, het was bijna deel van haar. Het was haar element. Haar vingers bewogen een stukje en haar armen gingen mee. 5 Bollen lichtblauw water rezen op en maakten zich los van de grote massa, de bollen water zweefden door de lucht. Samantha concentreerde zich terwijl ze de bollen tot vlakbij haar liet komen; De doorsnede van elke bol was ongeveer een meter. Ze kneep haar ogen tot spleetjes terwijl ze haar volgende element opriep; Bliksem, oftewel elektriciteit. Het water dat voor haar zweefde begon te knetteren en te vonken, kleine straaltjes licht leken er van af te spatten. Elektriciteit was er in gevangen. En nu nog wat van haar chakra erbij voegen...Ze sloot haar ogen en voerde haar energie naar de 5 bollen, die nu allen een paarse gloed kregen. Het water was niet langer alleen water meer; Deze bollen konden hard aankomen als ze ze op iemand af liet gaan. Ze glimlachte tevreden over deze combinatie. Het was niet het allermoeilijkste maar ze moest haar combinatie training ook bij houden. Ze trok haar handen uit elkaar; De bollen vlogen verder uit elkaar. Toen, in een snelle beweging, klapte ze haar handen tegen elkaar. Een laag, dreunend geluid weerklonk, en de bollen spatten tegen elkaar aan en werden één. Nu was er één grote bol, die nog groter was dan zijzelf. Sam grijnsde, maar hoorde toen plotseling een geluid achter zich. Ze draaide zich vlug om, maar hield de bol zwevend in de lucht. Voor mensen zou deze onzichtbaar zijn, net zoals de brug. Voor engelen daarentegen..

[Who wants to x']]

Yvaine was een beetje rond aan het vliegen toen ze de brug opeens zag verschijnen. Hmm.. zou ze er dan toch maar heengaan? Ze had zichzelf wel beloofd om een tijdje uit de hemel te blijven, ze was best wel bang om weer een ster te moeten worden. Yvaine schrok opeens op, van een luide knal. Ze ging toch maar even kijken, ze had nog niet echt een idee over hoe ze zich hier moest hanteren maar die knal klonk niet gezond. Ze kwam steeds dichterbij en was toen op de plek die voor de meeste mensen onzichtbaar was.
Opeens zag ze iets op haar af komen en uit instict maakte ze een schild van haar licht. Wat is sterrensnaam was dat geweest? Ze keek omhoog en haar schild verdween langzaam, maar ze allerlei vuurwerken in de lucht omhoog spatten. Iets verderop zag ze een meisje staan. Wie was dat? Ze zag er erg gefocust uit, deed zij dat allemaal? Ze liep zachtjes wat dichterbij en stond toen bij het meisje.
"Hoi, sorry dat ik stoor maar..." zei ze met een verlegen maar heldere stem. Jup, Yvaine was verlegen en lief, daar werkte ze nog steeds aan. Het meisje voor haar draaide zich plots om en Yvaine kreeg een rilling op haar rug. Zou het meisje het erg vinden dat ze hier was?
"Uhm.. Sorry dat ik stoor, maar je komt me bekend voor en ik vroeg me af hoe je dit allemaal zo mooi kan doen." zei ze beleefd. Ze was nog niet zo lang op aarde en ze moest zich nog wennen aan al deze gekke dingen..

Toen ze omkeek zag ze een knap meisje, maar ze keek wel een beetje verlegen. Sam zuchtte opgelucht, aan het lichtschild waar ze nog net een glimp van op had kunnen vangen te zien was het een engel. Mooizo, want anders had ze toch echt de dreun van daarnet mooi uit kunnen gaan leggen, en dat zou nog eens irritant kunnen worden. Want hoe vlot Sam ook kon babbelen, voor dit probleem had ze zo snel nog geen oplossing. Maar daar hoefde ze nu haar hoofd niet over te breken, aangezien het meisje zich zelf druk maakte of ze haar, Sam, niet stoorde? Samantha glimlachte vriendelijk om haar een beetje op haar gemak te stellen. "Neuh, tuurlijk stoor je niet! Het was alleen maar een beetje training, don't worry, ik bijt niet. Ik knabbel alleen maar." grinnikte ze, haar bruine ogen keken vriendelijk in de hare en het was duidelijk, of dat dacht ze toch, dat die laatste zin maar een grapje was. "Maarre, jij bent ook een engel toch?" vroeg ze toen. Oh gosh, had ze zich dan toch vergist in dat lichtschild? Het was toch niet tóch een mens? Dan had ze nu een probleem. Maar Sam kreeg weer een vaag gevoel, het leek haar iets te vertellen. En iets zei haar dat dit meisje niet menselijk was. Het was meer intuïtie, meer een vaag gevoel, een stem in haar hoofd die haar vertelde dat dit ook een engel was.
En trouwens, als ze haar energie-water-bliksem bol kon zien, dan was ze een engel, want Sam had het zo gemaakt dat het voor mensen niet zichtbaar was. Over bollen gesproken, misschien moest ze dat ding, waar een hoge spanning op stond en dat dus als redelijk gevaarlijk beschouwd kon worden wanneer er anderen behalve zijzelf in de buurt waren, toch maar eens weghalen. Ze sloot kort haar ogen en verwijderde één voor één de elementen eruit. Alsof je een ui pelde, laagje voor laagje. Uiteindelijk hing er alleen nog maar een grote bol water, die ze terug naar de zee stuurde en erin liet plonzen. Toen opende ze haar ogen weer en glimlachte naar het meisje, op een het-gevaar-is-geweken manier. "Ik ben trouwens Samantha." stelde ze zich voor.

Het meisje keek haar aaridg aan, en Yvaine kon wel zuchten van opluchting. Ze had haar niet gestoord? Pfieuw, dat was dan weer een ding minder om je zorgen over te maken. Ze lachte om het grapje dat het meisje maakte, gelukkig had dit meisje een leuke humor en stootte ze haar niet zomaar weg.Toen vroeg het meisje haar opeens iets.
"Ikke? Een engel?" ze dacht eventjes na, ze had het woord wel vaker horen vallen, maar was je dood als je een engel was?
"Ik ben wel dood, eigenlijk, en weer terug..." zei ze, was dat een Engel?
Toen zag ze opeens dat het meisje zich concentreerde op iets en de energie bol in de buurt nam af, deed zij dat? Dat meisje voor haar? Yvaine keek gefascineerd toe, ze wensde dta ze dat ook zou kunnen. Ze wist tot nu toe alleen nog maar hoe het was om ster te zijn, en ze wist dat als ze zich bedreigd voelde een soort lichtgevende bol kon maken om haarzelf heen, maar voor de rest was ze er nog niet echt over uit.
"Hoi Samantha, ik ben Yvaine Ileana." zei ze aardig, en ze strekte beleefd haar hand uit. Nu was ze wat rustiger en haar ogen fonkelde in alle felle kleuren van de regenboog. Ze wisselde nu vooral tussen paars, geel, blauw en groen.
"Deed jij dat net? Kan ik ook zoiets, als ik net als jij een engel ben?" vroeg ze nieuwschierig. Ze wist nog niet veel, ze was pas net ingeslagen van de hemel en moest nog eventjes wennen hieraan..

"Ikke? Een engel?" Samantha keek verbaasd, het klonk haast alsof ze niet wist dat ze er één was. Maar het onverklaarbare gevoel dat ze kreeg, plus het feit dat het meisje haar krachten kon zien, waren twee aanwijzingen dat ze toch echt geen mens kon zijn. "Ja, jij ja. Engel, met vleugeltjes?" probeerde ze en grijnsde. Ze sloeg haar eigen vleugels uit en klapperde er een keer mee om het woord 'vleugeltjes' te benadrukken. Nadat ze haar energiebol had 'ontmanteld' stelde het meisje zich voor als Yvaine Ileana. Ze stak haar hand naar haar uit en Samantha nam die aan en schudde die alvorens haar hand weer los te laten. "Aangenaam, Yvaine. Ben je al lang op aarde?" vroeg Sam, al kon ze het antwoord half en half wel raden. Sam keek even nieuwsgierig naar haar ogen, die van kleur leken te verwisselen. Hmm, zoiets had ze nog nooit gezien, maar het zag er wel cool uit. Haar eigen ogen bleven altijd gewoon hun eigen, warmbruine kleur. "Deed jij dat net? Kan ik ook zoiets, als ik net als jij een engel ben?" vroeg ze. Samantha haalde haar schouders op. "Als je een engel bent, wat je volgensmij wel bent, dan kun je sowieso íets. Maar misschien heb je andere krachten dan ik, die moet je dan ontdekken en er in trainen. Als ik me niet vergis maakte je net een lichtschild, toch? Dan is de kans groot dat jij het licht beheerst en bestuurt." zei ze. "Wil je anders mee trainen? Ik was net bezig," Bood ze haar vriendelijk aan. Ondertussen was Myenn nieuwsgierig geworden en naar haar schouder gevlogen. De sneeuwwitte duif ging op haar schouder zitten en maakte een zacht geluidje. Hij hield zijn kopje even scheef terwijl hij naar Yvaine keek, maar toen Samantha naar zijn gevoelens bij het meisje luisterde, was er niks negatiefs. Myenn liet haar soort van weten dat hij dacht dat er niets kwaads in het meisje zat, aangezien zij en de dief elkaars gevoelens aan hadden leren voelen. Sam glimlachte vriendelijk naar haar, het was ook moeilijk als je net op aarde was gekomen.

Samantha vroeg aan haar of ze net op Aarde was gekomen, Nou, niet echt, dacht ze.
"Nee, niet echt lang. Ik viel vanuit de sterren, jeweetwel. En nu ben ik terug op aarde, maar niet meer als wie ik was en het ziet er allemaal anders uit.." vertelde ze. Maar algauw keek ze weer naar wat Samantha zei en deed. Licht, zou dat haar kracht kunnen zijn? Ze had als ster wel veel geschenen..
"Wil je anders mee trainen? Ik was net bezig," zei Samantha vriendelijk. Mocht ze dat? Ze knikte enthousiast haar hoofd, en zei daar vrolijk bij;
"ja graag! Hoe kan ik weten wat mijn kracht is?" en toen zag ze opeens een duif komen. Een duif, en mooie witte duif landde bij Samantha op haar schouder. Yvaine voelde een steekje in haar hartje, ze dacht aan hun oude huiskat, Witje, die was verbrand met de rest van de familia..
Toen keek ze weer op en zag dat Samantha vriendelijk lachte. Dat was fijn, dat ze niet boos op haar was dat ze het nig niet wist enzo. Ze glimlachte terug en wachtte op een antwoord.

[sorry, beetje inspiloos XD]

Samantha luisterde toen ze vertelde dat ze uit de sterren was gevallen, en nu weer op aarde was, maar niet meer zoals wie ze was. Ze knikte. Het was ook verwarrend als je er net was, al was Sam natuurlijk gewoon in haar eigen vorm zoals ze was toen ze mens was terug gekomen na haar transformatie. Het was raar geweest en vreemd in het begin, maar je leerde er vanzelf mee omgaan. Toen ze haar vroeg of ze mee wilde trainen knikte ze entoushiast van ja, en vroeg haar hoe ze kon weten wat haar kracht was. Sam dacht na. Uhh ja, hoe kwam een engel dat te weten? Bij haar was het soort van vanzelf gegaan. Ze was er achter gekomen dat ze haar energie kon gebruiken als krachten, en dat ze verbonden was met de elementen water en elektriciteit ofwel bliksem. “Maar je hebt net toch al je krachten een beetje gebruikt? Alleen moet je het nog meer leren controleren om het zelf te kunnen sturen en er meer over te weten komen. Uhm..” Ze vroeg zich even af hoe ze dit uit moest gaan leggen. Ze was niet bepaald een lerares en zelf was ze nog maar een paar jaartjes engel, maar ze kon wel wat proberen. “Probeer je te concentreren op je energie, en breng die naar je hand, en denk aan wat je ermee wil doen..?” probeerde ze. Dat deed zij wanneer ze een kracht gebruikte; Haar energie focussen op wat ze ermee wilde en het voor zich zien. Ze stak haar hand uit naar voren en liet daar een bolletje water op verschijnen, dat een beetje bewoog en vervormde maar redelijk rond bleef. Myenn klapperde even met z’n vleugels om in balans te blijven op haar schouder en ging toen weer rustig zitten, met zijn vleugels ingevouwen.

Yvaine luisterde aandachtig naar wat Samantha haar vertelde. Het kwam vast raar over, dat ze alles nog niet helemaal zeker wist, maar Yvaine was Samantha nu al dankbaar dat ze wou helpen.
“Maar je hebt net toch al je krachten een beetje gebruikt? Alleen moet je het nog meer leren controleren om het zelf te kunnen sturen en er meer over te weten komen. Uhm..” zei Samantha tegen haar. Het klonk allemaal zo gemakkelijk! Ze dacht na over hoe ze dat schold had gemaakt. Het was gewoon zo gekomen, ze had zichzelf bedreigd gevoeld en toen was het gekomen..
“Probeer je te concentreren op je energie, en breng die naar je hand, en denk aan wat je ermee wil doen..?” zei Samantha toen. Okee, dat klonk alvast wat gemakkelijker. Ze probeerde, maar algauw keek ze naar wat Samantha deed. Samantha had haar hand uitgestoken en liet er een bolletje water op verschijnen. Wauw, dat was cool! Nu was Yvaine vastbesloten om te lukken. Ze stak haar hand ook uit en focuste diep, heel diep op een bolletje in haar hand...
Opeens voelde ze een tinteling in haar hand en haar ogen vlogen open. Een klein bolletje wit, puur licht scheen in haar handen.
"Het is me gelukt! Het is me gelukt! Dankje!" zei ze blij tegen Samantha, ze kon haar wel om de hals vliegen van blijdschap! Het kleine bolletje werd groter door haar enthousiasme, en Yvaine probeerd lachend het bolletje kleiner te maken. Daarna veranderde ze het bolletje in iets ronders, het leek nu wel op een wit zonnetje.. Ze glimlachte superblij naar Samantha, wat zou zij ervan vinden?